A voda de Óscar e María:Felicidades

Casarse é sen dúbidas a primeira cousa seria e ben pensada que ten que facer o home na vida. O mesmo ca un edificio que ten que ser asentado en bos alicerces.

E así foi como onte 29 de novembro do 2008, Óscar e María, noivos de toda vida, dixeron: adeus soltería. (Que ben rima). Pois si meus, unha voda no Faro Fisterra cal trasatlántico cruzando os mares. Sempre me dá esa sensación cada vez que piso o Finisterrae. Realmente parece o fin do mundo. ¡Ou o comezo!, segundo como se queira entender. No caso dos nosos noivos, foi o comezo dunha nova vida e ollando ó mar infindo. ¡Realmente maxestuoso!

Onte maxinaba eu durante o acto, que o noivo xa non vai ser de todo noso como deica agora. Teremos que conformarnos coa metade, sempre que María nolo deixe de man. Eu coido que si porque a coñezo. Ela aínda vai deixar que nos siga botando unha man.

Mais agora entra a tiraxe de quén dos dous vai ser máis cormelán ou máis fisterrán. Pero será un pulso de amor e senso común e diso teñen o corazón ateigado e rebosado de celme.

Quedei ademirado cando ollei todo noso rueiro da Fontiña na voda. Non faltaba ninguén de casa algunha. Iso é ser veciño, amigo e ben querido. Mais sobre todo o feito de estar a ben con todos e poder convidalos. ¡Non todos poden facer o mesmo! ¡De envexa ese feito!

En canto á festa, pois unha das poucas que vin con tanta xuventude e nun belo marco como é o Centolo de Fisterra. Un fermoso local e un tremendo convite. Xa vedes que pase, máis ben de tango, lle dá Óscar a súa muller. ¡A súa muller! Pois si meus, agora xa hai que falarlle da súa muller, amais de María. E tamén lembrar que; "home casado muller é".

Sinto ledicia por velo casado, pero tamén dalgún xeito, xa non o terei de cotío acó na miña oficiña, que sempre foi a súa. Dende sempre subía el só, aínda que eu non estivera, e facía os seus traballos neste ordenador. Foi e segue sendo o meu mestre de informática. Senón é por el, endexamais me metería en Internet. (Agora que non mo quiten a ningún prezo). ¡Canto me ensinou!

Nunca entendín como eu con 64 e el con 27 nos buscabamos un ao outro coma dous da mesma xeración. E sempre reñindo. E sempre ó día seguinte un ó pé do outro.¡Quizais sen darnos conta, fomos os mentores un do outro! Eu coa experiencia da vida e el coa súa moita escola e intelixencia.

Mais logo disto, parece que hai cousas na vida que deixan a un abraiado. ¿Quen pensaría que ela, María, era a que ía diante miña na procesión do Venres Santo de Fisterra? E non só ela, senón tamén a súa irmá, máis a nai das dúas. ¡A verdade que a vida é un pano da man!, di un vello refrán.

E seguiría falando deles deica mañá, pero non, xa están camiño (mais ben voando) de Canarias. ¡Seica van quentarse!. De calquer maneira, casaron no inverno, cando hai que ter con quentar os pés. ¡Chamádelle tontos!

FELICIDADES MATRIMONIO.

1918 O primeiro hotel de Corme.

Así como ledes. Corme inaugurou o seu primeiro hotel no 1918 no recén construído chalet que hoxe dá nome a esa zona: O Chalet. Logo tiña eu razón cando escribía antonte que estamos peor ca fai case cen anos. Porque a cousa non era tan doada, meus, o conto foi que nesa data non tiñamos aínda coche de liña á Coruña nin luz eléctrica. A única comunicación era coa recén rematada estrada no 1910 ata Ponteceso, e a luz eléctrica tardaría dous anos máis, nunha centraliña feita no -máis adiante- taller de Pepe o Mecánico. Estaba mesmo na que a día de hoxe é a subida a Roncudo. Mais iso si, a base de sellas de auga das mulleres ó xornal, pois como sabedes, da Paxariña non baixa ningunha fervenza.

Un ano adiante, no 1921, contaríamos co 1º coche de liña á cidade: O Guillén.

¡Pero xa tiñamos ese fermoso hotel construído polo seu dono: Eliseo Pailos (Tecelán)! Unha das casas máis belas de Corme quizais a día de hoxe.¡Lástima del aínda neste tempo, sería un clásico hoteliño de luxo!

Mais non quedou aí a cousa, pois pouco tardou en haber o segundo hotel. Este novo sería no Río de Roda. Foi na casa de Julio de Gallardo (antiga farmacia *), para logo no ano 30 abrir a fonda e casa de comidas Miramar.(*Teño o nome gardado non sei onde. Poñereino).

E agora que vos digo amigos?, que cando temos auga corrente, estrada nova e luz boa (?) cando non falla, e así unha ristra de melloras que poidéchedes ver; naquel tempo terían que lavarse en palangana, deitarse con vela e chegar a Corme a pé ou a cabalo. ¡Pero había hotel! E do milloriño da bisbarra. Sen axudas da Xunta, pois aínda estaban por xuntar os xunteiros.

Sexa como for, cen anos hai tiñamos onde dar pousada ós nosos visitantes. E en hoteis. ¡Agora nin un palleiro para deitalos! Xa é de tristura. Hai uns meses encoutrei unha parella xaponesa ás dez da noite buscando pousada ou albergue. Traían mochilas e valíalle calquera cousa. Só querían un teito cuberto pois o nordés pelaba. Non souben que facer, faleille de ir a Ponte pero tampouco temos un só taxi. Ó final a rapaza estoupou a chorar mentras esperaban un taxi de Ponteceso. Sentin pena, vergoña, rabia e non sei cantas cousas máis. Aquela noite só cabilei na parella. ¿E senón tiñan cartos?

Cen anos hai, polo menos había cabanotes con palla enxoita para acougalos. Agora non temos palla nin cabaneles para dar abeiro ós nosos ousados e espóradicos turistas. En Fisterra hai 14 hoteis e pousada de peregrinos. ¡Pero hai xente para enchelos, din en Corme! ¡Pero en Corme non hai unha cama para ser "enchida", digo eu!

----------------------------------------------------------------------------------------

P.D. Desexo opinións, grazas adiantadas.

LEMBRANDO A GASOLINEIRA

Pois iso meus, que no 1970 tiñamos iso: surtidor. Velaí o tedes á esquerda da foto. E a "pitera" Citröen que vedes, era a de un servidor. Ese foi o meu primeiro coche. Custoume 20.000 pts. daquel tempo e logo tres anos adiante aínda o vendín en 25.000.

Era un C-56.000 de matricula e merqueino con furados nas latas que eu fun tapando con masilla eo que atopaba. ¡Pero nunca me deixou "tirado"!

Un serán que eu fora a Carballo, mentras non habría un almacén din uns pasexos pola acera. ¡Cal non sería a miña sorpresa, cando ollo que o motor estaba case a rás do chan! Pois nada, que cun arame erguino un pouco, carguei de mercancía e cheguei á Ponte. ¡E naquela estrada dando choutos! ¡Iso era un coche e un gato é un bicho!

Mais volvendo ó conto. ¡Cantas nostalxias en tan pouco tempo! Ollade á dereita da foto e veredes un dos postes eléctricos á sazón. Á esquerda, pois iso, a gasolineira de Corme, propiedade de tío Jesús do Chinito. ¡Iso eran tempos! Polo menos tiñamos algo no pobo. Aínda lembro como medía a gasolina ou o gasoil cunha regadeira de lata. Sen tanta mariconada como che dí agora unha voz en off: "A repostado usted, gasolina de 90 octanos. Tenga buen viaje". E ala, casemente cremos que é unha moza de verdade. E para máis falando en castrapo. Ás veces miro de esguello haber onde está a guapa. Pero só vexo a un empregado máis feo ca feito de encárrego.

¡Pero non era así con tío Jesús! Sempre estaba rosmando. Había que aturalo, pero sempre te atendía. E moi ben por certo, pois ata ía por fóra unha pouca bencina cando enchufaba a regadeira no cano do tanque. Tamén todo hai que dicilo: Xa non atinaba moi ben, meu pobre, pois a idade non perdoa. ¡Pero tiñamos gasolineira! ¿E agora que temos? Ir á Ponte o cal xa é unha disculpa para ir manga-la tarde.

¡E así fomos quedando sen canto tiñamos: Seis taxis, catro panaderías, dezaoito bares (quedan a metade). O serradoiro eo muíño. Non hai unha cama na que durmir un forasteiro, nin idem porque non hai camas. Xa non hai un Garda Civil de once que eran vivindo e consumindo no pobo. Se queres cortar o cabelo, hala, no medio das mulleres, tampouco hai barbeiro; e ollo que, o mesmo saes coa permanente ou con mechas. Non temos un zapateiro; crego de noso, sacristán de oficio e enterrador do pobo ¡Ata maxino que nin un futbolín hai! Xa non temos cines nin salóns de baile, malia tampouco hai un carallo dun "paff" deses agora de moda. ¿E un "naiht clube"? ¡Ai, iso xa nada, sería ir para o inferno de cabezas!

Dicía un home cando eu era rapaz: "Neno,un pobo que non ten casa de "nenas" que é a primeira necesidade dun home, non é un pobo". (?)

Pero non me chamedes agoreiro nin pesimista: Cando eramos 3.000 cormeláns chegabanos cun cemiterio. Agora que somos mil (escasos) temos dous. (?) ¡E con vistas ó mar! Ese é o noso futuro. Mais iso si, para velorios a Ponte e para enterros Corme.

¡Que ben ía eu aquel día na "pitera" subindo o Alto da Costa! ¡Porqué non seguiría camiño nela! ¿A onde? ¡A xunta os outros dous mil que faltan!

¡Miúdo Diane-6!

Así, con esas mans en acto piadoso, sae o noso Presidente do, en teoría, noso coche. E teño que pedir perdón polo artigo de abaixo, pois, segundo lin hoxe nun xornal, o acalde de Madrid ten un moito máis caro aínda: 100 millóns das antigas pesetas. Pero tamén é de "dereitas" co cal xa é normal neles. ¡E iso que non é máis ca alcalde, que se non...!

Pois xa vedes meus, o noso Presi, só mercou un de oitenta millóns das antigas rubias. ¡E tiña un Diane-6, segundo dixo un ex alumno seu! Pero non era blindado pois seica o quería (?) aproveitar. Asemade é un exemplo de austeridade en vista da crise que vén e tendo en conta que é de "esquerdas".

A verdade señor Touriño, ou estou eu moi lonxe da realidade ou vostede perdoe, pero o exemplo neste tempo de crise, máis cando só faltan uns meses para as seguintes eleccións, paréceme o acabar de mata-las todas. ¿Non termaría o coche que tiña seis meses máis? ¿Non cre vostede que cando o sector do automóbil está coa corda ó pescozo, vén vostede mercar un coche deste importe e para máis extranxeiro? ¿Pensa que ante isto, os obreiros da Citroen de Vigo sexan tan estultos como para vota-lo de novo?

Non señor Presidente, o seu exemplo non é o dun socialista. ¡Ou ben eu non entendo o siñificado desa verba! Sexa como queira, coido que esa cifra de diñeiro, máis o sostemento dese coche, é algo que endexamais pasou polo meu senso. Se a vostede lle fai falla un coche de este custo, ¿canto vai valer o de Barak Obama?

Tampouco me serve o que merque o alcalde de Madrid nin a Presidenta da Comunidade. A min ten vostede que darme o exemplo de que un socialista é algo diferente. "Polo cámbeo", dicían hai tempo. ¡Hai tempo, si! Mais, o tempo xa pasou e nada se demostrou. Deica, "nunca máis".

Isto é de vergoña.

A verdade é que da mesma maneira que vou camiño da terceira idade, quedo abraiado en tal ver. Cando vivía o "vello" era crible isto que estades a ollar na foto. Logo, eu pregúntome para que loitei pola democracia, ata o punto de estar "sinalado" aínda anos despois. De certo que estiven ben enganado, malia cando para máis están a gobernar os que levaron o meu voto. Se isto o consentiran "os outros", eran uns fachas. E xa estaba. Así de sinxelo. A polémica estaba servida.

Nestes días estáse a derribar un piso en Corme, logo de 24 anos de ir e vir, de xulgado en xulgado e así un longo camiño. Para arranxar qué? Para fundir ó concello nuns 90.000€ co cal fariamos no pobo un auditorio. ¿Quén se beneficia desta inútil "obra"?, ninguén. Pero iso si, levoulle 24 anos en ditar sentencia firme. ¡A idade dun mozo!

E hoxe ollamos esta vergoña en Pontevedra capital, nun problema que, segundo os xornais, ronda os catro anos de teima. Sen máis, a Audiencia Nacional sen esperar o pronunciamento dos tribunais, tomou xa este inolvidable "aforismo". ¡E unha familia á calle! E unha dona da, e na casa de seu, á puta rúa por unhas deudas feitas polo seu ex. Así, sen máis. Como se fora unha asasina. E pagándo ela a deuda da casa. ¡Mais, non subliñan os xornais que o ex, fora ó cárcere!

Cada día da miña vida quedo máis defraudado en ver o engano que eu tiña respecto á xustiza. E sei de antemán que teño que respectala. E fágoo. ¡Pero non me cadran as contas por moito que premo o senso! Mais aínda cando no caso de Corme, "tardouse 24 anos en executar" a sentenza. Sempre foi habendo largas. Tantotiña. Mellor dito, son uns millóns desbaldidos sen ton nin son.

Logo, se estamos na mesma Galicia, coas mesmas leis e co mesmo goberno central, porqué a esa familia se tira á rúa sen a espera do ditame dos tribunais? Non son xuíz, aínda que o desexaba, pero como músico sempre dixen que unha mesma obra de Mozart é interpretada por cen orquestras sinfónica, as cen a fan diferente. ¡Pero as cen a interpretan de marabilla! E a obra é a mesma. Sen cambear unha corchea.

É entón cando non estou dacordo coa interpretación das leis, hai mil e unha maneira de entendelas. Somos (?) humáns, ninguén é perfecto. Porén, cando nun caso coma este os mandatarios políticos non toman cartas nesta -para min- aldraxe, non sei que senten á hora de xantar cando hoxe ollando os telexornais, a min polo menos, fíxoseme un nó na gorxa. E sentindo vergoña entoei o "mea culpa" por votar por quen votei. Unhas cuantas para ver e outras para nesquecer. ¡Sen dúbidas a "esquerda é o progresismo eo achegamento aos máis débiles"! Á vista está.

¡Pero sexa como for, temos coche novo! Facía falla, aínda que o meu ten 22 anos. Mais en vista da crise arrufouse ó pobo a marcas estranxeiras, hai que dar exemplo á hora de mercar. Tamén hai polbo á feira con orquestra en directo, autocar e moita empanada, moita, moita máis ca daba o vello no Monte Faro, hai que dar fartura ¡Cantas se pagan na vida!

¡Con tristura non irei votar nas vindeiras! Xa non sei se son das esquerdas, das dereitas ou do centro. Dicían os nosos devanceiros que: "tantotén, son todos o mesmo". ¡Canta razón! Logo outro deixoume un refrán de recordo: "dous que se deitan no mesmo colchón, son da mesma opinión". En vista disto, vou tamén para o mesmo colchón da parienta, e votarei por ela, pois..., somos da mesma opinión.

A cuestión é sacar o "afoto".

Hoxe non poño a foto de costume, coido que todos vós lerías o Semanal destes oito días. ¡Non fai falla dicir máis con respecto ás fotos do Chad! Hoxe estarrecín máis ca nunca, cando na mesma páxina do xornal viña asemade a "foto da cume dos 20".¿Para qué máis fotos? Realmente, ¿a qué están a xogar os mandamais do mundo cando non lles revolve o calleiro ver o Semanal de hoxe? Mais iso si, todos eles saíron no retrato e fardando mogollón, que iso mola.

Onte sábado pasei o día na Coruña. Non vou moi a miúdo e sobre todo en canto a dar unha volta por un rueiro calquera. Á praza que fun non sei o nome, pero é ó carón do Conservatorio e á Escola de Idiomas.

Foi ó redor do mediodía. Un día soleado que ateigaba as rúas de xente. Nuns tallos baixo un árbore, un grupo dos "sen teito" repartían o seu "xantar" . En fronte, e dun moderno súper de renome saía a xente "normal" con bolsas repletas de vituallas para a fin de semana. Os do tallo, non pedían esmola, pero sentín vergoña de que este sexa o século XXI. Ollándoos de esguello seguín o meu camiño, un pasexo que tantotiña para un lado que para outro.

Na traseira do Conservatorio pillei deica á Ronda de Nelle. Namais comezar a costa rilleira, ollo nunha esquina un nome con letras case de ouro. Entroume teima en saber que había dentro. As cortiñas case ó rás do piar da xanela fixeron que tivera de dobrar os cadrís para ollar a miña cursidade.

De súpeto lembrei o conto dun amigo que fora a Cuba: baixaban as cortiñas onde xantaban os turistas para que ninguén ollara o que comían. Este tamén era un comedor, pero de luxo total. ¡Agás que non era en Cuba! Os sen teito non senten vergoña en xantar ó ar libre, non teñen porque tela. Os outros..., teñen menos vergoña e por iso baixan as cortiñas para que ninguén os olle. ¡Mais, ben de seguro que foron á misa de doce!

Seguín deica arriba e crucei nun paso peonil. Namais cruzar, ollo encol da beirarrúa un saco ateigado de barras de pan -ó meu ver aínda frescas- batidas sobre o chan. ¡Mirei de redor matinando en recollelas! ¿Por fame? Non, por dignidade á fame no mundo. Voltei o meu camiño de costas ollándoas e cheo de tristura. Mais, cando hoxe ollei as tristes fotos non poiden evitalo:chorei, chorei pensando nas barras de pan de onte. ¡Quixera voar ata o Chad de hoxe, que son moitos máis Chad! E levarlle -tan sequera- todo pan fresco canto deixamos encol da mesa.

Voltei á primeira folla do xornal para ollar de novo o "afoto" dos vinte. E cavilei de novo: ¿Terá que haber pobres para que os ricos poidan sentirse, iso, ricos? Porque, a verdade, se todos foramos iguales -en cartos- non sentirían o prace que senten habendo pobres.

Malia isto, tamén falan os xornais que vén unha crise. ¿Será logo para nós, os do "segundo mundo"? Non o sei de certo, dende logo aos do terceiro por desgraza tráelle sen coidado vivir coma morrer canto antes, e..., ós do primeiro, mellor que mellor, imposible.

Pero a marxe do dito ata agora, ¿estáse a notar a crise no noso contorno? Eu dende logo non a vexo, cando menos na maneira de ver o desbaldir xeral. Éme duro dicilo, mais coido que un pequeno "apretón de cinto" non viña demais para que sobre todo os nosos púberes soubesen o que nunca lles ensinamos: a coñecer e valorar a suor das cousas, os friames encol da mesa, os luxos, mercar roupa e zapatos que nunca se van a poñer e así un longo, etcétera, como o de ter nas súas mans un coche ós recén cumpridos 18 anos. E veña a percorrer quilómetros sen ton nen son. E a "sacarlle medias". Logo pasa o que endexamais tiña que ocurrir.

En canto aos da "segunda" idade en vida aínda laboral e co posto de traballo pendente dun fío,cómpre que nos decatemos que o mundo está saturado de coches, vivendas, electrodomésticos, roupa e calzados para o resto da centuria que aínda está nos seus albores. Velaí onde os nosos rexidores mundiais, tanto dunha cor como de outra, tivérono moi doado mentres a "cousa" non tocou teito, algo que o vía vir o máis estulto da parroquia, como se adoita dicir. ¡Xa valiu a pena, viaxes en avión especial, hoteles de cinco estrelas para os seus séquitos e conferencias como a dos "vinte que se viron" esta semana! ¡A verdade, teñen un currículo en canto a asistir a cumes! Con só aforrar eses cartos tan tristemente desbaldidos, tiñamos para facer fronte a xa famosa crise.

¡Pero non terían o "afoto" para o día de mañá ensinarlla ós seus descendentes, os cales nacen e nacerán co pan debaixo do brazo! ¡O padriño xa o teñen, e ben de seguro con bos predios!

Es el, el del bombo.

O señor Pepe

Conto real coma vida mesma

Coñecino durante a mili. Tiña eu 17 anos; el ía cos trinta. Feo, barrigudo, colorado e medio encalugado do pescozo. ¡Ai, pero que “picador”; tíñaas debaixo do rabo! Para nós, os educandos da banda, era o señor Pepe. Sen el saber, por suposto, pois era cabo primeiro.¡Case nada naquel tempo!
Un serán que estabamos de “cuartel” por quenda–ou sexa, de portas- sentounos ó seu redor. Aquela tarde soleada mesmo era unha dor non saír ata os xardíns de Méndez Núñez ¡Porque había unhas “chachas” que..., mesmamente lle paseaba un o carricoche do “bebé”! (Sempre me pasa o mesmo, xa me saín do guión).
Tocaba o bombo –as chachas non, o señor Pepe- e viñera de outra banda. (Enténdase que non era da Outra Banda-Cabana). Tampouco digo de onde, porque isto do Internet, nunca se sabe. A cousa foi que aquel día pasámolo ben oíndo os seus contos, pero sobre todo este que vai deseguido:
Na cidade que estivera, moceaba, segundo el, cunha rapaza. Normal, non era da “outra banda”. Ela era servidora do fogar e cando a señora da casa baixaba, pois el subía. Ou sexa, o mesmo ca unha báscula cando che pesan un quilo de pan mal pesado. Primeiro enchía ben o buche, como tripeiro e lambón que o era; logo de postre, pois..., o aquel de "xamenténdes".
Pero velaí que as veciñas da señora decatáronse de tantas subidas do “sorcho”, como así coñecían aos soldados. ¡E dixéronllo á súa amiga!. Mais ela un día quixo ver polos seus ollos. ¡E viu! Máis do que ela quería. ¡Ou non, vaite ti a saber! Levaba tempo viúva e quixo refrescar a vista.
Saíra dicindo que ía á misa (era de misa diaria e vélo na cabeza), pero...,volveu deseguido. O noso colega escoitándo desferrullar o fecho, pillou a roupa na man e meteuse no armario. ¡Coma nas películas, pero de verdade!
Malia o peor foi que coa señora entraron as vixiadoras veciñas: “Que está dentro mujer, que lo vimos nosotras”. A rapaza a negalo. “Que está escondido, no hagas caso de esta mosquita muerta”. E a señora logo de percorrer todo o piso e ollar baixo da cama, abriu..., a porta do armario. “¡Aaai, Dios mío, que descaro, en mi propia casa!”, berrou a dona, mentras se persignaba. Alí estaba el coa roupa na man e tapando o que podía. Saíu a fume de carozo e vestiuse no ascensor. ¡A rapaza tamén saiu, pero coa roupa na maleta!. ¡Ela foi para unha pensión e el para o seu cuartel!.
Dous días adiante saía unha procesión e as piadosas señoras xa se enteraran que: “el soldado tocaba el bombo”.
Pero velaquí que o platillero da banda tiña unha man ferida e o director mandou ó noso “señor Pepe” levar os platillos, e viceversa. As señoras en primeira liña, na espera de ollar “al del bombo”. A procesión foi chegando preto delas: “Ya vienen, es el del bombo. Sinverguenza; míralo, si hasta tiene cara de formalito. ¿Habráse visto?”. E así tras del toda a procesión. O vítima do bombo, un home serio e cumpridor, vermello coma un tomate sen saber de que ía o asunto. ¡Ata o director quedou abraiado escoitando tales cousas do seu formal, aquel día “bombeiro”!
O señor Pepe, “chamándose de covas”, erguía os platillos ata a súa nariz de urraca para non ser recoñecido. A gorra do uniforme, espetada ata as cellas, mesmo lle encubría máis a súa face. Para máis coña, el, o señor Pepe, ía na fila de fóra xusto rozando ás señoras.

Historia da Burrita

Velaquí a tendes, á famosa Burrita. Pero a súa historia é xa de moi antigo, pois estou a encontrar versións do 1948, e logo gravacións de unha casa discográfica: Viticor. Esta, en ritmo de cumbia colombiana.

Hai ó mesmo tempo unha obra musical do mestre D. Ventura Romero, na que intervén Pedro Fernández, isto é en película. Chámase asimesmo "La Burrita".

Ou sexa, que non hai un acordo mui claro de quén é o autor verdadeiro, pois son moitos os que a fan de seu. Eu máis ben penso que foi versioándose cos anos aínda que mantén a letra orixinal que logo vos deixo para lembranza dos cormeláns. Se poido máis adiante e..., aprendo, poñereivos un vídeo fermoso que encontrei nun curruncho do meu "faiado". É de "agárrate", sobre todo polas bailarinas do balet que fan a coreografía. Á parte, a versión musical, foi a mellor que atopei desta peza.

------------------------------------------------------------------------------------

La Burrita

------------------

1ª-Ven coge sillón y ponselo-a-la Burrita. (Coro responde:Ponselo-a-la Burrita, ponselo-a-la Burrita.

2ª- Ven coge-el machete y metelo-en-la vainita. (Bis coro).

3ª-Ves que va-a llover y-el camino es culebrero. (Bis coro).

4ª-Pero como me voy yo me pongo mi sombrero. (Bis coro).

(Música e de novo volta a comezar. D.C.)

----------------------------------------------------------------------------------------

Desexo que a lembredes no recordo dunha etapa fermosa como foi a de Novas Ideas durante os seus 30 anos de vida musical, pero quero matizar tal e como dixen de principio que a canción é, pero que moi antiga.

---------------------------------------------------------------------------------------

¿Pero a que non sabedes quén bateu o record cantándoa con nós na Ribeira? Pois para que o saibades para sempre, foi: Loudes Lista, quen aguantou nada máis nin nada menos ca..., vinte minutos, que se dí moi axiña, pero ata nós acabamos pingando. Ela como é de supor, o mesmo ca se caera ó mar.

Toda unha bela lembranza da, para nós, campiona de " La Burrita".

Margotas na Fonte do Campo

A Rafael, o rei do calamar, do seu amigo Vicente.

Pois xa ves Rafa, aqui tés a Vicente que sen ir máis lonxe e mentres tomaba unha taciña no bodegón, zas, unha margota que, como podes ollar quedas á "altura do betún", segundo Vicente, "con aquel pobriño calamar". Dí el que non entende como un alumno seu pode saír a Internet amosando aquel imberbe calamariño. Malia isto, dicindo que son Made In Corme. "¡Que vergoña para nós os de Corme!", palabras de Vicente.

"Dademún sei para que teñen semellantes lanchas con motores de cen cabalos, e non pescan un farro de frixó, que xa é dicir". "¡E mira que o ensinei, pero nada!".

"Teño que vir eu dende Avilés e deixar o pobo á altura que merece, senón estes aprendices non dan cunha bicuda".

Rafael, isto xa é o non vai máis, pois estache a chamar as de San Quintín. Como el dí de ti: "O meu mellor alumno e nada, que falto eu e isto é unha fame".

Fálame de mandarcha fresca por Fax, (a margota) para que a probes axiña e canto antes. Xa vai limpa, escamada e cunha area de sal.

E recordos del neste San Martiño. Deica o verán. Mellor dito, que sexa na primaveira.

Apertas de Vicente.

Corme no outono.

Esta é unha estampa para todos os cormeláns. Que xa os son todos, os nados e os que un día tiveron a ben facer de seu este noso Corme.

Pois así estaba hoxe ás tres de tarde a panorámica cormelán. Como vedes, ás obras da Serra están en pleno auxe. Sei de antemán o desexo de algúns que veñen poucas veces ó ano: quixeran tela así de por vida. Pero tamén teñen que pensar nos que nunca de aquí saímos, pois queremos chegar a ollala urbanizada e non criando culebras, toxos e silveiras como deica agora.

Sexa como for e no que a min concerne, tampouco é iso o que eu soñei dende hai anos. A miña idea de esa finca era a de un xeriátrico para maiores, así como tamén un hotel, lugar privilexado para as dúas cousas e entre dúas praias.

¡Pero a vida é así e que ten os cartos manda! O meu soño tampouco o verei cumprido. Só en parte. Polo menos sen silveiras e lagartos.

En canto á segunda foto dende a Arregadiña, ollamos a entrada da Ría, cos montes da Ribela e o Carral á nosa dereita. Ó fondo Laxe. ¡Hoxe non tiveron vento do nordés co cal poideron saír dar unha voltiña! A esta hora ben de seguro que estarán ós calamares no seu peirao. Pero nada, para calamares Corme.

A verdade é que se eu mandara..., íades ter nordés de exportación de cotío. E con selo cormelán, por suposto. "La mar me deixe se saías da casa".(Non fagades caso, pois sabedes que vos quero moito, moito, moito. ¡Que remedio, somos o espello de vernos de por vida!). Pero tamén nós temos que teimar co suroeste de importación, Made In Laxe.

Malia o conto, meus que estades fóra, isto é máis triste có velorio dun vello centenario. Temos unha falta de ruído total. "Dademún" a tanta tranquilidade, xa case un ten medo con tanta soidade. Sequera hai anos, aínda repicaban as campás ó sábado pola noite e logo á Misa principal do domingo. ¡Agora nin iso con tanto invento xaponés! Todo é "enlatado".

Falando disto, mirade vós onde me lembro hai pouco tempo na Coruña. Estaba eu probando un piano nunha casa de música, cando entran un cura e o seu sacristán. Piden con moita humildade que lle mostren órganos de igrexa, faltaría máis. Como non se decantaban por ningún, proveilles eu un deles. Pero velaí a cousa que o sacristán dille á empregada: "Mire usté, nós non sabemos tocar e queriamolo coa música xa feita, ou sexa darlle ó botón e namais, coma eses dúos que veñen polas festas". ¡E marcharon desgustados! Eu sentín pena por eles ó ver a súa ilusión frustrada pois, asemade tiñan cara de bonachóns e sinceros. ¡E cos cartos no peto!

E así meus, xa vedes onde eu fun parar. ¡Pero xa atopei a maneira de aledar a nosa vila: con música enlatada! Mellor dito: con ruído de coches, claxóns pitando, alboroto de xente, nenos rebuldando, as campás que repiquen e non toquen a morto, máis ruído de chimpíns etc., e isto cambearía ó cen por cen.

Porque mirade meus:Corme está senlleiro de tan silandeiro.

Gabián ou pombiña

Levo máis dun mes ollando esta foto e por moitas voltas que lle dou, non atisbo a caer na conta do que está a matinar o pretendente. Porque sexa como for, a súa mirada deixa adiviñar varias cousas: "Largarme antes que sexa tarde". "Xa botou a máis de un para o cemiterio". "É certo que teño o pan debaixo do brazo coa comenencia, pero..., pero tamén se palmo no empalme"!
Mais logo vemos a cara de ledicia dela, da señora máis rica de Hispania. Ela non tira a toalla así como asado. Para mostra, ollade de esguello ese escote. ¡E esa chaquetiña vermella, a cor do amor!
Din os maiores da nosa banda da música ( fotos máis abaixo) aos mozos que non se comen unha rosca: "Vexetais, que sodes uns vexetais". ¡Pois debe ser certo cando despois de toda unha
vida coñecendo a esta muller, a verdade é que: Sangue e figura ata a sepultura!

Isto é pasar pola vida sen darse por vencida. (Que ben rima). Así as cousas o aspirante ó título está cos dedos facendo o "pito -pito colorito".¿ ? Ou ben esfollando unha margarida: "Esta sí, esta non..., pero segundo se vai achegando ó final..., se sae si, que fago?" Ata debía estar atafegado coa suor que tivo que sacar a gravata. E iso que parece máis novo ca ela. ¡Pero xa é de vello que aguanta máis un Mercedes antigo ca un utilitario do trinque!

Dicía o noso batería Pichita cando tiña vinte anos: "Un home é un home, e un gato é un bicho". ¡Dicía! Mais naqueles anos non sabía o que era iso da "prostáta". "¿Logo, as mulleres non a teñen, meu?", preguntou. "Polo que parece non, amais diso son coma o Sol: incombustibles, irresistibles, inaguantables, inaccesibles, imposibles, inconfundibles, intocables?". E vámolo deixar aí que xa está ben de gastar tinta ó custo que está agora.

Malia co visto, val máis unha retirada a tempo ca ser retirado no carrexón, por moi ateigado de flores e coroas que leve de galano e un funeral con doce cregos. Mellor siga co "pito-pito colorito" que, con mulleres así, fai falla ter moito "esprito".

"Mellor meu señor galán, achéguese a unha ruliña, vostede é pouco gabián e ela moita pombiña".

Concerto Saharaui

Realmente foi algo emocionante na nosa historia. Quen ía a pensar que uns nenos do Sáhara serían capaces de dirixir a banda e levando o compás o mesmo ca se naceran acó. Porque non foi só este que ollades aquí, pois subiron ó escenario outros dous máis. E os tres levando o compás sen haber visto nin ouvido unha banda endexamáis. Incrible pero certo. Quedei abraiado.

Cada ano, un grupo de nenos saharauis veñen deica á nosa terra bergantiñán. Son espallados por toda a baixa do Anllóns en casas particulares. E ben atendidos, por suposto.

Durante uns anos viña á casa duns rapaces compañeiros da banda un destes nenos. Cada domingo acudía ó ensaio da banda. E xa era un máis. Logo, foron á súa terra os nosos rapaces mais seus pais. Quedei abraiado cando me ensinaron as fotos da súa estadía aló no Sáhara. ¡Canta miseria e pobreza!

Nunha foto, unha cabra intentaba pacer na area. E só remexía nun cacho de plástico. ¡Nin toxo, queiroas, fieitas ou xestas! Nin unha herba en ducias de fotos que tiveron a ben ensinarme. ¡Só area e máis area! A tenda do pobo, só tiña nun andel media ducia de botes de dátiles á venta. Estarrecín con só ollar as fotos. Dende aquel día ata dou grazas a Deus por tanto toxo.

¡Canta riqueza temos na nosa terra e que pouco a valoramos! Alédome do día que tiven na man as devanditas fotos, ata mesmo coido que temos unha riqueza cos montes e cunetas ateigados de toxo. Nunca tanto o valorei. ¡E a auga, iso non ten precio! Logo trememos no verán se non chove nun mes. ¡E non podemos duchámonos tres veces ó día!

Pois así meus, así foi a miña experiencia con estes nenos. ¡E son listos, malia non ter escola! A verdade que por ter escola un non é máis listo. Dou fe polo sinxelo feito de comproba-lo dirixindo a banda. ¡Logo a cara da nena tan atenta á batuta que ata non sorríu durante a peza!

Foi a actuación máis leda que fixen na miña vida musical. Os compañeiros non cabían en si de prace e, xa nos tarda o vindeiro ano para volver a aledalos.

¡Pero, que dirán, que pensarán estes nenos cando se ven nunha casa calqueira da nosa terra e atópanse con baño, televisión (por suposto luz eléctrica), teléfono, roupa limpa e comida en fartura? ¡Que pensarán ollando este noso verxel da natureza? ¡Que dirán cando de novo teñan que volver á súa terra? ¡Que dirán!

¡Corme sen os seus gatos!

Velaí unha parella camiño do cani/sexólogo. Seica tiñan vez para hoxe. E sen tarxeta de seguro, malia aínda a cousa. Mais con moita duzura e moito amor. ¡Pero cheos de tristura, pensativos e maxinando que lles farían! Chega con velos. El, todo un cabaleiro acougando á súa dona polo noso xardin. ¡Xa quixeran máis de catro ter un compañeiro tan agarimoso e con tanta tenrura! E todo por culpa dalgún pitopáusico que, pola rabia da súa impotencia quixo vengarse nesta parella, cal reflexo de cantas había en Corme. "Cobalde, más que cobalde", diría Chiquito de la Calzada.

¡Fai falla ser cativo e malo! ¿Que culpa terían estes pobriños podendo, namentres poden, aquelar o aquel de aquelare? Ou sexa, botar un:¿ "Quién vive"? (Non sei quen trouxo esa frase da fronte da guerra, pois iso era o alto que daba o soldado de garda).

Á parte do que conto, saía eu o outro día (mellor dito pola noite), cando baixaba do Campiño un gato. Capado sen dúbidas. Notábaselle na maneira de camiñar. Viña coas pernas de atrás, que mesmo parecía ter o tangaraño. Ou sexa, escarranchado. ¡Ata me pareció que me ollaba con displicencia!

De súpeto, non sei se foi o sub, ou o consciente, fíxome levar a man a "salva sexa o que queda". Como o ledes meus, maldita mentira vos digo. ¡E pensei de camiño ó peirao (pois agora que está prohibido o paso, ata da máis xeito ir), porqué tiveron que facer os de Gatocán semellante ruindade! Isto non se lle fai a ninguén. ¿Non chegaba con facer neles a "canectomía" ou nelas a ligadura de trompas? E seguirían o mesmo cas parellas modernas, salvando as comparacións que sempre son xenreiras, nunca máis lonxe diso. ¡Pero non, tiveron que capar ás parellas de feito, pero de "feito" total!

Malia isto, hai que poñerse no caso, pois é o mellor exemplo. ¡Sentirte capado en plena xuventude e cos adelantos que hai hoxe! ¡Non hai dereito! Aquela noite case non durmín matinando neles. Espertaba suando logo de soñar coas coitelas afiadas dos antergos capadores cando nos viñan..., o porquiño.

A marxe disto, aló quedou Corme sen o seu atractivo: Os gatos. Era o único que tiñamos. O mesmo ca Festa do Percebe. Xa non vén a televisión. Tampouco saímos en "Gente".

Pode sentirse ledo e satisfeito o que tal cousa salientou nos xornais, ben de seguro que ten prostatite. E, que gañou coa venganza?

"Por la gloria de las gatitas que ya no pueden ser madres: Cobalde". (de Chiquito)

Lola a Pescadora.

Parte dun capítulo da miña primeira e inédita novela baseada no Corme do século XII.


Fora no 1.120 cando na Praza do Pan abrira unha nova cáneba que tiña de todo. ¡O de todo é un dicir! Pero foi o non vai máis naquel entón. E na mellor encrucillada. Era dun mozo solteiro e de bo ver que viñera de Baio. Chamábase Evaristo, pero logo se alcumou O Baiés. ¡E non fixo falla máis: bo mozo e forasteiro, mulleres a polo tendeiro!
Pero velaí que dous meses adiante o pobriño caeu. ¡Non, no chan non, máis lle valera! Esvarou sen “querer querendo” nos brazos dunha viúva nova: Lola a Pescadora, como así se coñecía. Dicían os máis vellos do Porto que: “pescando homes, había que deixa-la”. Ós sábados á noite e na baiuca do Río da Roda, seica preparaba lapas e minchas en salsa verde que había que chuparlle o dedo. A ela, cando che daba a salsa a probar, despois..., o que lle cadrase. ¡A verdade era que estaba para zugala, a ela!, (Deus mo perdoe se peco, pois, eu aínda era un rapaz e sen facer a primeira comuñón).
O primeiro finado de Lola, fora máis ben un tapa faltas. (Finado, non home.Ten que haber de todo na vida). O seu era estar ben mantido e despois unha boa sesta. Seica palmara na cama despois da cea (máis ben unha chea) de Noiteboa. Polo visto, comera bacallau con colifor, raxo frito e case un molete de pantrigo. ¡E a súa caneca de un tinto purrela que, algo mollaba! Logo disto quíxoa endulzar cun bo postre: “Lola, baixa do andel o marmelo, pasas, figos pasos e queixo.” E viu os xeonllos dela ó subir á banqueta. Logo veña dúas perfiñas de sol e sombra, pois, un día é un día e noiteboa só hai unha ó ano. En vista do “visto” e para rematar, ou máis ben rematarse, non deixou para mañá o que podía desfrutar hoxe: Facer uso do matrimonio que, para algo estaba casado como Deus manda.
Segundo ela contou, el botou un: ¡ai, ai!, e ela pensou que era de prace. “¿Logho, xa te vas, meu home?”, seica lle dixo ela. Ouvío outro ¡ai! e..., e fórase. Fórase para o outro mundo. Estaba morto. ¡Quedoulle a Lola coma un paxariño no inverno!
Pero ela tivo moita dor por el. A dor foi que lle quedou encima e case lle rompe as costelas co peso. Ela foi logo a que berrou uns ¡ais! Pero de socorro, pois, tivo que pedir auxilio para quita-lo de encima. Ó final e como non daba chegado ninguén, batíoo da cama en baixo. A dicir verdade, quitouno de encima dúas veces; unha que pesaba dous quintales e outra que non gañaba un maravedí á semana.
Non sei se por bate-lo ela da cama ou non, pero o conto foi que ó finado saíronlle cornos cando estaba na caixeta ata na mesma queixada. ¡ Mesmo parece cornudo! Dicía a xente no velorio.
Malia a cousa, pero coma un bo cormeán, foi el quen deixou unha frase para a historia: “De grandes ceas, están as sepulturas cheas”.
Con todo, ela sufrio moito; moito, moito, moito. Á hora do enterro saímos con el nun carro de vacas. ¡Calquera cargaba con semellante morto ata a igrexa do Santo Hadrián Vello! Ela -a viúva- no Río de Riba, como tiña moita dor, subiu tamén ó carro. ¡O crego non quixo leva-la no seu faco, senón a condenastra xa subía con el!.
Agarrada ás caínzas, foi sentada na caixeta, co cu sobre da parte da cara do seu finado. E chorando moito coa dor. Logo soubemos que a dor fora unha punta da caixeta que cravara nunha nádega. ¡Pero mira ti, ela foi no carro e nós a pé! Cando o baixaron á cova, ela botou un chanto de súpeto que o crego co susto case baixa co defunto. ¡Ata seica se escoitou na Aldea! Logo tivo a fineza -coma os ilustrados e ricos-, de botarlle unha presa de terra encima. ¡Ai non! Á volta veu no carro de novo pero puxénronlle un coxín sobre un monllo de palla. Viña moi desgustada. Esvaecida porque daquela non se cobraba a viuvez.
Ó día seguinte Lola seguira pescando pois, para algo era a súa profesión. Pero o Evaristo era troiteiro do Río Grande de Baio en non picaba con amocelos. Unha asada en tarteira de barro e ateigada de minchas e lapas en salsa verde, foi a maneira de pescar ó mariñeiro de auga doce. ¡Tamén viña cheo de troitas, todo hai que dicilo!
Evaristo era bo rapaz e tivera dez anos moza de reigo. Eran da mesma Piroja, baixo de Monte Torán. Un domingo de feira en Baio, un tratante de Santa Comba pescoulle á Benita mentras el pescaba troitas no Río Grande. Daquela as feiras eran de moita pesca, mais a ela non lle sabían as da porta e subiu a rilleira de S. Roque do Monte para probar as do Xallas.
O noivo, aflixido e coa raxeira, pillou Roncadoiro abaixo camiño do noso Porto e buscando un novo horizonte. Era visto que Evaristo, nacera co seu fado: o de ser pescado.

Corme Cháns Cousillas