tag:blogger.com,1999:blog-32013938658691050612024-02-19T02:56:22.593+01:00. Dende Corme ao Mundo .Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.comBlogger242125tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-52039241532257495902020-05-09T21:00:00.001+02:002020-05-09T21:00:12.270+02:00"A ROMÁNTICA ALAMEDA DE CORME"<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<u><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">“A ROMÁNTICA ALAMEDA DE CORME”<o:p></o:p></span></u></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Se dalgunha cousa podemos presumir os cormeláns, é de ter a
segunda alameda de tódalas vilas da Costa da Morte. Porque coido entender que a
de Cee, quizais sexa a máis anterga, preto da Igrexa e antaño praza principal.
Nela toquei <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>en sendo neno, con 13 anos
coa nosa Banda, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>cando aínda o mar
chegaba ao mesmo adro.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Mais, volvendo á nosa, á de Corme. Foi unha alameda que
comezou coa iniciativa veciñal, como todo o que se fai neste pobo. E velaí como
dou o seu froito: de aquel vello xardinciño chegamos a esta fermosa alameda da
Costa. A este xa centro de esparcimento ollando a nosa Ría e de obriga parada a
cantos visitan a nosa vila pra sacar a foto de recordo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Aínda lembro a mañá do 24/F. Aquela mañá, cando aquel triste
acontecer do día antes chegaba ao seu fin no Congreso, nós estabamos plantando
a terceira palmeira comezando pola Estada coa radio<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>pegada á orella. E abofé que saiu rechonchiña
a devandita palmeira. Debíu ser en lor do día e da hora! Ata debía ser
bautizada co nome dese día.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Mais para chegar a este fermoso xardin, que como digo é o
senlleiro da Costa ata Cee, antes tivemos que plantar centos e centos da
árbores que non foron adiante por mor do chán de recheo ou dos salseeiros do
preto mar.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>¡Mais, que vista á nosa Ría e
todo Cabana tomando a sombra!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero a cousa valíu a pena, porque, quizais naquela data nunca
eu pensei en chegar a ver as palmeiras con esta envergadura por mor dos
salseiros en inverno do mar e plantadas en recheo pedregoso do peirao, que non
terra. E velas aí están formando a consabida alameda para darnos sombra no
verán e ledicia incluso durante o inverno.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Moitas veces penso: ¿Cantas parelliñas se declararían ao
longo destes anos e ao socairo das nosas árbores? Porque decídeme a verdade:
¿Que mellor ca un xardín pra darse o primeiro bico? Ou sexa, romanticismo na
súa propia esencia. Porque unha declaración de amor, tamén necesita un pouco de
ar fresco, pra non chegar ao sofoco, que non é pouco.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Antes, os da miña xeración nos declarábamos no salón Miramar.
E co ruído da orquestra tocando. Pero tocándoche o mesmisimo e facéndoche a
pascua pra dicirllo no oído á rapaza que che quitaba o sono. E a golpes e
empuxóns dos mal bailantes ou quizais cando as marcadoras do compás eran as
mozas. Se algo non sabemos os homes, o de homes é un dicir, é deixarnos levar
bailando por<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>unha muller.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ante isto, xa daquela quedaba moi claro quén iba mandar na
casa despois de pasar pola vicaría. E así estabamos tremendo ir ao chan do
salón. Con tanto nervio, así tropezábamos uns contra os outros e cada domingo,
alguén viña cun pé machacado.¡ E sen poder declarse como Deus manda!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E todo, porque non tiñamos alameda pra susurrarllo no oído e
escoitando como as ondas do mar de Corme baten contra o “Petón das Gaivotas”,
popularmente coñecido, aínda que o seu nome oficial seica é o Biscoiteiro. Así
a cousa, que, un bico pide outro e seis son media ducia. Pero postos ao conto e
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>con tanto arrumaco, que sexa unha ducia.
Coma os ovos aos afillados na Pascua.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ai, quen fora mozo de novo para declararse na nosa alameda
á<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>penumbra das farolas envoltas nas
follas de palmeiras e plataneiros! Aínda que ben pensado, antaño tamén servía a
Furna do Osmo para tan grato mester, pois, a Furna tamén ten o seu encanto,
feitizo e embruxo. O problema era a ver quén levaba ate alí unha rapaza para
declararlle o seu amor.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así que meus, por fin arranxamos o problema das parellas. Que
non era pequeno polo de arrexuntarse. E para máis, xa pretos da nosa Igrexa
polo de dar remate á cousa. Ou sexa: o sí quero. E co bico do cura moderno ao
pé do Altar, non como vos contei o do meu casamento. Que quedei sen el. Sen o
cura non. Sen o bico da miña voda, perdón, do meu casamento.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Mirade vós logo, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>senón
foi cousa boa esta nosa alameda. Non solo dá sombra senón que tamén inspira ao
amor baixo a súa arboleda!. ¿Pero<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>que
dixen, riba das árbres, ai como tou?. Claro, pra subir hai que ter 15 ou 20
anos. E agora, nin á banqueta cando hai que cambear unha bombilla. As cousas ao
seu tempo. ¡E os namoros, na nosa Alameda!.<o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-62016074353723122902020-05-08T20:51:00.003+02:002020-05-08T20:51:48.391+02:00"EU NON PUIDEN SER MÚSICA POR SER MULLER"<br />
<div align="center" style="text-align: center;">
<u><span style="color: black; font-size: 13.5pt;">“EU NON PUIDEN SER MÚSICA POR SER MULLER”<o:p></o:p></span></u></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<u><span style="color: black; font-size: 13.5pt;">Poema de miña tía Genoveva falecida o 4 de abril do 2.020<o:p></o:p></span></u></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">FROXÁN,
QUERIDO FROXÁN /FUCHES LUGAR CRIADOR</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">DE DEZAOITO MÚSICOS / DE CADA CASA
O MELLOR.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">MEU PAI NACÍO EN GUXIN / E CASOU
PARA FROXÁN</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">TIVÉRONNOS A DEZ FILLOS / E NUNCA
NOS FALTOU PÁN.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>CANDO Á MESA ESTÁBAMOS / ERAMOS UNFORMIGUEIRO</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span><br />
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">CANDO COMÍA O ÚLTIMO / XA ACABARA O
PRIMEIRO.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">CINCO SAÍRON MÚSICOS / QUE NON OS
POIDO ESQUENCER</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">MAIS POR NACER EU MULLER / MÚSICA
NON POIDEN SER.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">EU TAMÉN QUERÍA IR CON ELES / MIÑA
NAI NON ME DEIXÓU</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">NINGUÉN SABE NESTE MUNDO / O PESAR
QUE ME QUEDOU.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">PRO NON ME QUERO-ACORDAR / DO BEN
QUE EU O PASABA</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">CANDO ELES ENSAIABAN / E EU NO
SOBRADO BAILABA.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">CANDO EU TIÑA NOVE ANOS / ACABOUSE
A DIVERSIÓN</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">PORQUE XUSTO EMPEZOU / A TRISTE
REVOLUCIÓN.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">DOUS IRMÁNS FORON A GUERRA / QUE
DOLOR NO CORAZÓN</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">BASILIO, O DO CLARINETE/ E JOSÉ O
DO TROMBÓN.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">NA NOSA CASA ACABOUSE / AQUELA GRAN
ALEGRIA</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">PORQUE MIÑA NAI CHORABA / A <span class="grame">TODAS</span> HORAS DO DÍA.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">MIÑA NAI PEDÍA A DEUS / E Á VIRXE
SOBERANA</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">QUE OS LIBRASE DAS BALAS / NESES
CAMPOS DE BATALLA.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">MEUS IRMÁNS QUE-ERAN TAN VOS /
FIXERON DESTA MANEIRA</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">QUE NON SUBIRA EDUARDO /
PORQUE-ELES XA ESTABAN NELA.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">ELES TIÑAN VOS ENCHUFES / E DIGO DE
CORAZÓN</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">BASILIO
DE ESCRIBIENTE / E JOSÉ EN TRASMISIÓN.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">A MIN
QUERIANME MOITO / ERA EU QUEN LLES ESCRIBÍA</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">E
FALÁBALLE DAS MOZAS / MANDÁNDOLLE POESÍAS.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">CANDO
A GUERRA SE ACABOU / CANTAMOS CON ILUSIÓN</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">PORQUE MEUS IRMÁNS CHEGABAN / DE
DEFENDER A NACIÓN.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">CANDO NA CASA ENTRARON / ELES VIÑAN
MUI CONTENTOS</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">QUE XA PODÍAN COLLER / DE NOVO OS
INSTRUMENTOS.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">BASILIO A MIÑA NAI ANIMOU/ QUE XA
SE ACABOU O DOLOR</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">EN TERUEL XA FORMEI A BANDA / E NO
FRENTE FUN DIRECTOR.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;"> MIÑA NAI DE TAN CONTENTA /
XUNTANDO O LUME DA BRASA</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">DÍXOLLE<span class="grame">, VAI</span> MEU
FILLIÑO / QUE CINCO XA SODES NA CASA.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">FORMOUSE UNHA BOA BANDA / POR CERTO
SE HAS HABÍA</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">TAMÉN
ESTABA GAMALLOS / MÁIS A DE JOSÉ MARÍA.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">CASA
DE TANTA ALEGRÍA / EN FROXÁN NON A HABÍA</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">CON
CINCO HIRMÁNS TOCANDO / POR TÓDALAS ROMERÍAS.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">AHORA
REZO POR ELES / POIS CATRO XA VAN NEL CIELO</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">DOS
QUE A MÚSICA TOCARON / SOLO QUEDA O NOSO LELO.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">VIVO
NA-ALDEA EN SOMONTE / OLLANDO A SAN ADRIÁN</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">CON
AIRES DE ROSALÍA / E RAICES DE FROXÁN.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">DEDÍCOME Á POESÍA / POIS MÚSICA NON
PUIDEN SER</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">QUE
NON ME QUITARAN O CRETO / POR NACER EU MULLER.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">E <span class="grame">A MEU</span> SOBRIÑO
SUSO / EU QUERO FELICITAR</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="color: black; mso-ansi-language: PT-BR;">QUE A MÚSICA LEVA NA SANGUE / COMO
A LEVOU SEU PAI.</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<b><i><span style="color: black;">----------------------------------------------------------------------------------------------</span></i></b><span style="color: black;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" style="text-align: center;">
<br /></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-38088993972160671742020-05-07T23:13:00.000+02:002020-05-07T23:13:02.567+02:00AQUEL 7 DE MAIO DE 1967<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">AQUEL 7 DE MAIO DE 1967<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ola amigos:
Hoxe tiña preparados varios temas en reserva. Pero de mañá, me din conta que
hoxe debía adicarllo a meu pai por máis que hai 53 anos. Así logo, desexo falar
del, do mellor pai, mestre e amigo que tiven.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Nacera en Froxán o 15 de agosto de 1.915, o mesmo día que
miña nai. Era o segundo de 10 irmáns, nada fóra do normal<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>nese tempo. Froxán, 17 casas tiña no século
XIX<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>e as mesmas segue tendo a día de
hoxe. Fillo de labradores, coma toda aquela aldea. Nese<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Froxán do meu corazón.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Comezou á escola en Corme-Aldea. Mais tanto afán tiña de
saber, que se iba xantar á casa, non podía volver de tarde por mor de ir coas
vacas. Así a cousa, pasaba sen xantar, ou cun anaquiño de broa e auga da fonte
máis preta, pra quedar á escola de tarde. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Dende sempre, surxío unha ademiración mútua coa súa mestra
Dona Teresa Colls, que anos despois e xa de casado recibía cartas dela. Na
páxina 196 do meu libro, foto dunha carta manuscrita da mestra. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Aos 11 anos, e coma case todos os de parroquia de
Corme-Aldea, comeza a estudar música. A alternativa ao mar naqueles pequenos
veleiros de cen toneladas e pouco máis. Aos 13 sae ver mundo formando na Banda
do seu profesor o señor Gamallos, así coñecido. Soio de Froxán, case 20 músicos
das 17 casas.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Aos 19 anos, no 1.934 se incorpora á mili e dous anos
despois, xusto no intre de cumplir, estala a fatídica guerra no 1.936. Enlaza
xa sen remdio. Destinado a Teruel, entra de oficinista da Compañía dada a súa
boa letra e rápida caligrafía. Mais, no outubro, tres meses despois, se decata
o Capitán que tiña músicos suficentes pra formar unha Banda. Case todos<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>eran do mesmo Froxán e <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Corme-Aldea e algún de Tella. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Veñen á casa un mes de permiso, por mor de levar os
instrumentos e xa de volta se plantexa a cuestión do director. É nese intre, á
proposta do Capitán de se aceptaban a Basilio de director e todos por
unanimidade<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>dan o si, nace a que sería a
derradeira das 7 Bandas da parroquia de Corme. A mesma que sobor das súas
raiceiras dirixo eu<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>84 anos despois.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Remata a triste continda en abril do 1.939, xusto cando a
tempada de festas comezaba. Viñan xa ensaiados e falan entreles de seguir como:
Banda de Música La Nueva de Corme.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Pero como
en tódalas Bandas da época, o nome queda a un lado, sempre se coñecerían polo
do director. Sería logo, a Banda de Basilio. Ata hai hoxe, 7 do maio, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>53 anos. Logo, en 8 anos máis, até o
1.975,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>pasarían 4 directores. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Casáramos nós o 25 de febreiro e o 23 de abril, un ictus o
levaría tal día coma hoxe. Soio fixera o Venres Santo en Fisterra, a primeira
do ano. E a última. Por sorte, alguén hai anos me dou a foto dese día dirixindo
a Danza dos Paus. Ali, na entrada ao Adro. Onde eu tamén tocara esa danza.
Aquela esquina, a entrada, segue sendo para min<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>algo que non atopo as verbas do que me pasa para expresalo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Papá, meu pai, foi o mestre, dicía. O amigo. Quén me ensinou
os routeiros da vida e tantas portas abertas aló por onde el andivo. Ou ese íntimo
amigo, pra superar o despecho coitado da carta desa primeira noiva que te deixa.
E con catro agarimosas palabras. Lle sobraban. Nunca o entendín. Canta
personalidade sen estudos, cando menos de bacharalato.¡E nacera en Froxán,
corredoiras lamacentas. Sen luz e chan de terra na cociña!.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Hoxe fun ao cemiterio. Non sei a qué?. Alí non hai nada. Nada
había xa cando mamá me dixera de o xuntar con el. E soio pasaran 40 anos. Era a
miña ínqueda esperanza de volver a velo. Mais, me quedan catro consellos que
marcaron o Norte da miña vida: “A un home, non hai falla de dicirlle unha cousa
dúas veces”. “A palabra dun home, é un acta de notario”. “Hai sinceridades que
matan, fillo”. E a última: “O importante non é atopar o músico, o importante é
atopar o home”. Sabias palabras e sabios consellos.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así, aprezados amigos, vos pido perdón por non ser capaz de
esquecer este día. Ou este pai, amigo, compañeiro e casemente padriño, porque
aló onde vou, serei sempre: Suso de Basilio.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-79738058024108210542020-05-06T23:14:00.003+02:002020-05-06T23:14:42.022+02:00"E A FOTO, QUEDOU SEN BICO"<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<u><span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">“E A FOTO, QUEDOU SEN BICO”<o:p></o:p></span></u></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Hoxe teño que cumplir a promesa de onte. E pesoume, porque eu
son así de palabra. Dicía onte, que vos contaría a miña voda. Pero o meu foi
casamento, como ten que ser. Non sei <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>por
que será, mais na miña esculca da vida, vexo que van durando algo máis.
Tampouco é pra tirarse ao río, porque de todo hai nesta vida do Señor.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ai meus,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>pero por qué
non estaría <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>onte calado?. Quén son eu pra
contar o noso casamento?. Porque un casamento, sempre é cousa de dous. A saber?.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Asi que aínda sen termos esa moda que hai agora de:
“Separación de bienes y gananciales”, vou facer coma quén, falo de min e non
creo que me riña por iso. Amais, que hoxe me fixo unha cacho tortilla que me
puxen xebre.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">A cousa do casoiro, veu sendo que o día antes confesáramos.
Ou esa era a cuestión. E aló foi ela, a noiva. Primeiro. Eu ollei como facía e
se poñía no lateral axeonllada. Erguío un vélo negro e aló debío contarlle
baixiño ao través duns furados. Non puiden ouvir nin ren. Casamente parecía,
Deus mo perdoe, que estaba ollando un cobo de abellas por se había mel.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>tocoume o turno a
min. Dende a primeira comuñón. Así que, eu tamén, tamén fixen coma ela, pero
sen vélo. Ata que escoitei ao través dos furados: “Jesús, frente a mi y de
rodillas”. Xa metera a pata, era visto. Volta en pé, e veña de fronte. No
erguer e volver a axeonllar, mirei á noiva. Estaba coa cabeza baixa envolta no
vélo. A cousa pinta mal, pensei. A penitencia debíu ser boecha. Xa a teño
clara. Mellor dito, escura.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Escura non sei, pero cura tiven abondo. Mesmamente parecía
que viña a por min. Doume un sermonciño, de que o casarmos era cousa seria. Ata
aí ben. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Pró, xa dereito ao sesto. Ai,
pero dou cun remancheiro (músico na xerga dos canteiros) que se criara entre 20
remancheiros na Banda. E menudos mestres ensinándome o seu “catecismo”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Mirusté, ata o sesto hai cinco antes” lle dixen case no
ouvido. E sen mascarilla como agora co cornavirus. Terqueámos e nada, que non
cedía. E eu tampouco. E non houbo consenso: “Bueno, lo vamos a dejar así, ya
veo que le estás dando vueltas”, me dixo. “Así que reza seis Padrenuestros, si
los sabes, que ya lo dudo, y cuatro Ave Marías”, me puxo de castigo. Perdón,
digo de penitencia.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ai, meus convidados, pero <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>gardouma para o día seguinte. Todo moi ben. Os
aneis foron ao revés cos nervios. E logo aquilo de: “hasta que la muerte os
separe os declaro marido y mujer”. ¡E eu esperando, meus!. Esperando que tamén
dixera: “ Ya puedes besar a la novia, tú mujer”. Nada, a bendición e á
Sacristía. A asinar no libro de actas e moita foto. E xa. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Chegou o xantar, disque foi de fartura. Nin me enterei. Logo
o pastel de noivos coa foto de rigor. Comabén. E despois outra bailando, pero
sen bailar, comabén. Todo era comabén. E eu sen comer nada. Cabreado, meus. Non
lle importaba ao crego que eu matara; roubara; honrara a meus país; amar a Deus
e non xurar. E do sesto pra riba, tampouco quixo saber nada. Soio do sesto. ¡Se
aínda agora vivo no terceiro. E pra chegar a el, xa se me fai abondo!.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">A noite veu vindo, e aló me quedei sen o noso bico. O día do
meu casamento. Nin sequera tamén, comabén. Se o sei, lle invento algo do sesto.
Comabén. Agora no sofá, ollo dende a lonxanía de aqueles 53 anos. E non vexo o
bico do noso casamento. E eu, músico, artista,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>quería dar ese bico. Pero ao comezo da pilícula da nosa vida.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Non como o Chico e a Chica do Cine. Que
sempre o dan ao final.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-29633455632599125822020-05-05T22:41:00.000+02:002020-05-05T22:41:01.377+02:00QUE POUCO AGUANTADES, CHÉ<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">¡QUE POUCO AGUANTAMOS, CHÉ!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">A verdade que non sei se son eu un aguantón, ou son ao revés
do mundo. Nestes 55 días que levo medio “reconfinado”,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>a cabeciña levoume dar voltas ata non sei
onde. Ata me lembrei do<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>día que casei,
minuto a minuto. Menos da minuta que non sei se xantei ou non. Pero diso xa vos
falarei outro día, que o conto este non foi máis que comezar, o mesmo que o
rañar. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E coma tódolos vellos, que cando algún se lembraba das cousas
da mili, dicíamos: “Uuiii, cando comeza a falar da mili, é que está chocheándo,
ou sexa, que vai vello”. Ante isto, pois nada, que tamén me lembrei hoxe de
estarmos no Campamento de Parga en Guitiriz, tres meses xustiños. Iso si, a
panorámica fermosísima. Non había toxo nin silvas, solo queiroas e nin un
árbore onde resguardarse en algún lecer de aquel sol de primaveira. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ai, pero non vexades cando volvín a Corme, viña máis moreno
que ata na casa levaron un susto. E non fora da praia, senón de estarmos todo o
día ao aire libre naquela agreste montaña. E a xente agora, collendo <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>o avión a Cancúm aló onda o Xulio Catedrais
para poñerse moreno<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>coma el. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Mais<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ao que iba, foron
tres meses, noventa días xustiños nin un menos. Nin teléfono nin televisión; a
luz, máis amortuxada nas noites non podía ser. A ducha, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>un container acondicionado para iso. Eo rancho
ben, non me queixo. O peor eran os 5 minutos ás 7 da mañá, que nos daban para
vestirse e saír formar filas. Xa tiñamos a cousa controlada, e aló ás 6, nos
íbamos vestindo por debaixo da manta, pero nin o mínimo ruído. Logo toque de
corneta e saíndo a “fume de carozo”, unha frase que alí aprendín.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Tres meses, meus, e a golpe de carta vai e carta ven. E
mirade vós onde metín a pata tan inocentemente. Un kilómetro máis abaixo, había
un tabernucho, o senlleiro nos tres kilómetros ata Parga. Chamábase o bar Las
Manolas, e a xefa A Rachona. E era iso, xa sabedes, un lugar de desfogo “fisiolóxico”.
Ou sexa e en Román Paladino, porque senón non doi feito:O día-clube da zona,
porque era de día. Catro paredes, unhas uralitas e tería 75 mtrs. cadrados para
“abastecer” a mil ou dous mil soldados.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Eu fora voluntario con recén cumplidos os 17 anos. Ou sexa,
un neno, porque no Exército se incorporan aos 21 ou máis. Moitos xa casados. Un
domingo me colleron un grupo: ¡Veña Torrado,neno, ven con nós ata a Rachona! E
alá fun. O chiringhito na mesma carretera e centos de soldados ao redor, porque
dentro imposible. Non sei como amañarían a cousa “fisiolóxica os desfogadizos”,
porque eu non vin habitación por ningures. Pasei a tarde, recordo, sentado nun
valado e mirando semellante acontecer. Imposible mercar unha cervexa ou
refresco, aquilo parecía a Romaxe de San Fins na hora punta.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ata eiquí, todo normal, meus. Pero velaí que á pregunta por
carta de meu pai, se o pasaba algo ben, lle respondín que estivesen
tranquilos,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>que ata baixáramos aquel
domingo a unha taberna mui animada e se chamaba “Las Manolas”, pero de alcume: “A
Rachona” que era a xefa. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ai, inocente de min. Aquela semana, se encontrou con aquel inolvidable
Aurelio Piñeiro, solteirón, mozo de farras tódolos días e un pedazo de persoa
que Deus o teña pé Del. Aurelio tamén estivera en Parga: “Basilio, (lle dixo a
meu pai) aí se pasa tremendo aos domingos no puticlub da Rachona, eu volvía
mañán”. Meu pai, tamén era moreno de face. Pero naquel intre, seica quedou como
a cera. E sen fala total entre as risotadas dos amigos xogando ao dominó no
Casino. Era visto.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E eu tan inocente desfilando e cantando aquela típica que nos
ensinaran:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“Margarita se llama mi amor, Margarita
Rodriguez Garcés, una chica, chica, chica pum, del calibre ciento ochenta y
tres”, etc. Logo viña o estribillo: “De Las Manolas nos hecha La Rachona…del
Campamento nos mandan al Cuartel…”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así que meus, non me digades que levamos 55 días na casa e
non podedes máis. Non vedes como eu aguantei 90 entre queiroas e arrestos
pelando patacas?. E con moita secura, tanta,tanta,tanta, que: Nin un Orange ou
Fanta bebín. Xa sabes onde, non?.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span><o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-78258342872275083112020-05-04T22:59:00.003+02:002020-05-04T22:59:35.075+02:00CORME, CINCUENTA DÍAS DESPOIS<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">“CORME, CINCUENTA DÍAS DESPOIS”<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Eran as 9 da noite, pasaran 50 días dende a última vez do meu
diario pasexo despois de cear. O cotián, pasear por diante das Casetas que
sempre fan abeiro. Custoume media hora decidirme a dar ese paso. Ata que o dín.
Case temblando, coma quén vén de roubar ou camiña roubado. Unha nova sensación,
como cando maxino que dende o máis aló, os nosos, ou nós cando sexa, poidamos
outear o noso Corme.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero segundo iba camiñando, me parecía estar nun pobo
esquecido, sen habitantes, como se todos eles se houberan ido a non<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>sei<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>onde. Tremenda sensación no mesmo routeiro de toda unha vida. E cunha noite
de verán total. Como se baixara dentro de uns anos despois de irme na
derradeira viaxe e vira este deserto, esta Ribeira que recordo rechear, como
tamén todo xardín sobor daquela Praíña dos Pulpos até a Rambla de Baixo da
Capilla. A de subir ou baixar ao bote cando na Ría tiñamos 12 barcos fondeados.
<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Durante este emocionante pasexo, de verdade que non sei se
estaba soñando ou desperto. E as árbores florecendo coa música natural das
golondrinas anunciando os días máis longos do ano. Mirei as folliñas abrouxando
e lembrei cando estes anos á<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>volta do
muelle escoitaba algún que outro remexer entrelas. ¿Serían as ledas
golondrinas, pensaba eu?. Pero non, era algo mellor, eran parelliñas
quinceañeiras acougadiñas entre ramilleiros e follas dos plataneiros.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Que fermosa lembranza, que recordos de cando a Asociación
plantamos centos de árbores e, uns fóronse cos salseeiros do mar, pero aquel
traballo dou o seu froito: Temos unha das poucas alamedas de toda Costa da
Morte. Así como soa. E iso, loitada e feita polo pobo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Neste ir e vir, me preguntaba ata cando teremos que esperar
pra escoitar ese refulgar plataneiro ou as verdentes palmeiras. E as parelliñas
a miles, sobor das xardiñeiras o día do Percebe desconectando do longo curso
dos estudos. Xa non haberá aloumiños nin primeiros bicos. Nin os curtidos
mariñeiros tomando ese sol tan ben gañado e outeándo ese mar, ese mar, onde
comezaron aos 8 aniños e ata a xubilación. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Malia que faltan os nosos cruñeses, os que cada semana nos
enchen de ledicia e no verán fan revivir os rueiros. Aquel ulido a peixe frito
nos seráns do estío, que te leva a voar ata a aquela infancia das fiestras de
cociñas abertas e escoitabas o son nas tixolas de aqueles<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>fritós. Así, por qué non darmos un pasexo
inda sexa virtual?.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Dende a Fontiña ao Gafote ou da Arriloa ao Riñote; ou da Agra
á Paxariña visuando a Arregadiña; baixamos polo Recoste e na Arnela damos
volta, deixando Vila García pra vir Baixo da Capilla; inda nos falta o Campiño
e logo o Río da Roda, e ó Campo non iremos, que o Paseo xa foi moda; na Praza
do Pan faremos, un retrouso de fiada, e outro aos do Carral dende as laxes da
Estada; e xa sen folgos pra subir, dende a Aimea ao <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Caramanchón, na Torriña a arrancadeira<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>pra rematar na <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ribeira.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>¡Canta nostalxia desta nosa idiosincrasia cormelán!<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Non, non sei se foi un mal soño ou unha realidade. Se foi
peor saír ou quedar unha noite máis. O mar segue batendo agarimoso cal Delfín
brincando <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>na Illa da Estrela. E os
galoios mainiños acariñando as praias de noso. Eles non se enteran desta mágoa
xusto cando chega a primaveira, ese fachinelo polo que vemos amosar o novo
verán.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Que dirán os nosos devanceiros vendo o seu Corme valeiro, a
súa Estada sen ninguén, alí onde tantas aventuras e fazañas contaban mentras
falaban do tempo. O tempo, sempre o tempo, ese tema cotián polo que teimaban
entreles en saber quén acertaría pra dar a chalana abaixo e ver de pescar unhas
bicudas.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Hogano, vamos deixar de lado <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>aquel poema das “Escuras Golondrinas” de G.
Adolfo Bécquer, unha oda á fatalidade ou ao amor perdido. Porque<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>quizais sexa mellor non perdela esperanza con
aqueloutra canción de Manolo Tena non<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>hai tantos anos: “Cuando llegue septiembre, y el 13 sea el 7, todo será
diferente”.<o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-50907127502775257492020-05-04T12:30:00.004+02:002020-05-04T12:30:58.785+02:00O BALDE E AS CAÍNZAS<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;">
</span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>O BALDE E
AS CAÍNZAS<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">La Voz de Galicia 4 maio de 2.020<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Agora que tanto se fala de reciclar, e non reciclan máis que
catro de cada rueiro como moito, e tendo contendores verde; amarelo; pra cartón;
e cristais e iogures sen caducar.Lémbrome que de neno, daquela se reciclaba de
verdade. E <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>sen contendores nin Leis
medioambientais. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Naquel tempo, o contendor era a cañeira da porta da casa, ou
o preto cortello, moitas veces, baixo as escaleiras do propio lar. E <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>todo sobrante, mellor dito, que xa case non sobraba
nada, para a encaldada do vacoiriño e as galiñas, velaí logo, como todiño era
aproveitado.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>As espiñas e tripas de
farros, bicudas e barbadas, para o gato grande, os pequenos nin achegarse. Ata
as planas das patacas, senón se facían cachelos, tamén na encaldada, así como a
auga do guiso mesturada con salvado do trigo. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Logo viña a parte quizais máis importante, porque do de
comer, xa malditún quedaba ren, o prato non facía falla lávalo. Pero ao que
iba, ás bacenillas do mexiño da noite. Todiñas pra cañeira e que bo esterco
facían durante o ano. E durante o día, baixar os pantalóns ou erguer as saias <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>en directo na cañeira. Eiquí se entende na
cañeira de atras. ¡ E vaia esterco!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así as cousas, meus, que vamos de mal en peor. Porque antes
xa non había iogures en cacharriño de plástico, nin os brikes eses do leite,
nin os envases do aceite, nin o viño en cartóns tamén brikes. Porque isto
parece unha brikolandia co ditoso plástico, que en mala hora ao mundo veu. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero non ten culpa o plástico, que todo adianto moderno é bo,
a culpa é nosa. E así nos irá indo de agora en diante. Vamos acabar,
plastificados.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Recordo na casa do avós en Froxán, que o balde das vacas
estaba todo día funcionando. Nel, xa se lavaba a louza e facía de lavavaixelas,
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>e os prebes iban facendo boa encaldada
cunhas verzas moitas veces xa rescaldadas coa auga do pote sempre quente na
lareira.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Mais velaí a multifunción do balde, como se día agora dos
modernos tranganillos. O balde facía tamén de bañeira de baño, ou sexa, de “chacusi”,
agás que sen billas. Pillábanse as dúas caínzas do carro, e en col do esterco
da corte, o balde cheo con auga morna do “calentador” natural do pote da
lareira. Logo o calor natural das vacas, xa facía de estufa, a máis natural sen
consumir un céntimo. A ferrada da auga, facía de ducha e se caía auga por fóra,
non facía falla fregona. Tamén facía esterco. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero non remataba aí a cousa, se querías ambentar o “chacusi”
balde, veña herbas de fiúncho ou chuchameles. Aquilo recendía, o mesmiño que a
Cleopatra <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>bañándose en leite de burra e
herbas hulideiras. (Véighana os demos que seique foi boecha, según contaban os
vellos da parroquia). <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ou sexa, e Deus me
perdoe por estas comparacións: Nada novo baixo hai o sol, amigos. E falamos, falamos
case tódalas semáns de que saíu un novo invento que anuncia o televexo. Nada,
meus, o dito, que xa os avós estaban de volta da Misa e sen tantas parsimonias.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Eisí que vamos de mal en peor, porque aínda que os contendores
tamén son de plástico, se están ben limpos e desinfectados son os mellores.
Pero cando vemos como se emborca o barreñón da semana ao picho carneiro sen
ningún envase, e sen mirar se é o verde ou amarelo, mal vamos. E de malvas
falamos agora, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>pero malvas de hulor,
dicían nosas nais, ou sexa, de hulir a natureza de seu.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así que meus, como adoito dicir, queira Deus non volvamos a
ter de “chacusi” o balde sobre os caínzos e a cañeira recollendo o picho do
vertedeiro. Pro, que tódolos males sexan eses. Requinasanimpace. Amén.<o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-19654035972824023002020-05-03T18:39:00.000+02:002020-05-03T18:39:05.272+02:00CARTA A MIÑA NAI TERESA<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">CARTA A MIÑA NAI TERESA<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ola mamá: Esta mañá, mentras escoitaba a Misa na T.V.G.,
porque estamos cun Virus que prefiro non contarche, vin saír un sol tan
primaveiro e de pronto decateime que sempre lle escribo a papá e a ti nunca.
Iso si, o fago como ves, nas cantigas de abaixo á miña maneira musical. ¡E non
me digas ti, que xa quixera papá esa fermosa canción!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así, ollando dende a fiestra ese sol tan limpo que ao mesmo
tempo deixa ver o Ceo, cal auga cristalina, lembrei que sempre estabas lendo ou
escribindo, era o teu práceme diario en col da mesa da cociña. E dixen eu, pois,
de hoxe non pasa. Mais o primeiro que me veu ao maxín, neste día adicado a vós,
as nais que nos paríches e criáches :Felicidades, mamás. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E así nun intre, comecei a remexer no baúl dos recordos e aló
no<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>fondo atopei tres ou catro cousas que
endexamais esquecerei. A primeira delas, era ir coa “cartilla do racionamento”
ao pan tasado para o día. Tampouco daría para máis o presuposto.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>E logo aquelas sopas de broa ao almorzo que
la mar me deixe que nunca me entraron aló mui ben. Pero era o que había e a
Deus grazas. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Logo, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>aquel ano que
escomezara na Banda con papá, 13 anos. Tiñamos que ir a S.Antonio de Agolada,
pero 3 días antes me mandáches picar leña para a cociña. Ao día seguinte, tiña
a man hinchada cun sobrecalo e febre. E que non puiden ir coa Banda. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero a miña dor da man, foi moi pequena cando te vin chorar e
escondendo as bágoas. Ao día seguinte, tiñas unha letra pendente para pagar da
túa humilde mercería. E contabas xusto coas miñas 100 pts. da festa. Iso foi a
miña verdadeira dor, que nunca souben como te amañáches logo para saír do apuro.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Tempo despois, estaba eu na mili voluntario con 17 anos por
mor de poder estudar. Viñéstes a A Coruña e me convidáches a xantar de fonda.
Toda a mañá foras de compras para a túa tenda e cando chegou o intre de subir
ao Finisterre na Praza de Pontevedra, abríches o monedero coa intención de
darme algo. E eu saquei o meu para que puideses quitar o billete, mamá, non
tiñas un ren. Pero aquilo, emocionoume, sabes?<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">O tempo pasou, mamá, casei e aos dous meses aló se foi papá
cando non chegárades ás Vodas de Prata. O Ceo tornou escuro neste 7 de maio.
Sempre o 7 marcou a túa vida. E a miña, quizais. Os dous sabemos o porqué.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Coma todas da túa xeración, erades as mulleres máis listas,
mamá, e casemente sen escola e o mesmo que papá. Até que aos 78 tamén te foi
atrapando esa enfermidade de moda, como agora mal lle chamamos. E así foi como
aquela tarde domingueira, fun xunto túa e che dixen con todo respecto que
estabas facendo cousas raras como marchar para a finca antes de xantar e non
aparecer até a noite. E cousas así, xa sabes, que non cadraban. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Naquel momento, me largáches a primeira bofetada da vida
cando eu xa tiña 45 anos. Quedei sen palabras e marchei chorar á nosa vivenda.
Á mañá seguinte non souben que facer, se ir verte ou non. Pero fun. E alí me
recibíches co mellor sorriso do mundo. ¡Non te lembrabras, pero de nada!. E non
me fixo falla nada máis: “Mamá ten alzheimer, Gabriela”, lle dixen á túa nora.
Dende aquel día, aquela bofetada foi o bico meirande que me díches na vida. Aínda
sinto a día de hoxe a túa boquiña bicándome chea de duzura.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pasarían 11 anos máis. Ata que te fuches. Sen enterarte do
teu neno, Luís, meu irmá, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>que foi antes.
Así e paseniñamente foron pasando eses anos con aquel sorriso que nunca
tiveras, pola mágoa da triste vida que che tocou en sorte. ¿Sabes, túa irmá
Rosa, que veu dende Avilés para estar ao teu lado<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>no intre final? Outra cabeciña do máis listo.
Pero ao mesmo tempo que te despedía, tamén ela estaba sendo atrapada polo
mesmo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así, mamá, quero crer e creo, que estedes todos xuntos ata
vernos de novo. Rezade por nós, pois, de familia vos vén, e boa falla nos fai.
Casemente cavilo, que, a pesar de aquela escasez, vos tocou vivir tempos
mellores. Recibe e llelo pasas a todos vós, o meu bico cheo da máis profunda
tenrura. Ata mañá ou cando sexa, mamá, e felicidades de novo no voso día. Teu
fillo: Suso.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-53665407113447040162020-05-02T11:21:00.000+02:002020-05-02T11:21:00.176+02:00AS BARRIGUIÑAS VAN VINDO DE SEU<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">¡AS BARRIGUIÑAS, VAN VINDO DE SEU!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Eu, o mesmiño que a Preisler, cada mañá á báscula aínda non
tendo chacusí con 18 billas ceibando chorro por mor do relaxamento. Do dela,
que está mui estresada e ten que mirar a báscula electrónia por se subío 50
gramos. ¿Que dixen, 20 gramos?. E xa non xanta, nin merenda nin cea, soio unha
mazán, como a Eva. ¡ E como <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>pican!. Así
as cousas, cada un temos a nosa digracia e ela tamén ten as súas. Non poder
comer.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Quería dicir eu, que, con este “enconfinanciamento”, as
barriguiñas de eiquí todo rueiro, incluída o deste escribidor, van<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>vindo pra diante. Visto o asunto, xa fago
vida aparte. As mañás eiquí na entreplanta, a miña des/oficina, máis chea de
papelorios que de virutas e serrin unha carpintería ao sábado pola noite sen
barrer. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Logo, xantar, ao segundo, onde estou a media pensión
concertada coa señora da casa, que che fai un companguiño e non hai queixa. Iso
si, con sal o sen sal, calando. Fíxome un precio a cámbeo de eu levarlle todo
papelorio das Contribucións; Fenosas; Augas; A Santa Lucía; Bancos e recibos de
canto hai, que saen coma os caracois cando chove. E tamén, quedamos nun prato
solo, sen entrante, e logo de postre sempre mazán. Tamén lle levo o mantemento
da casa como, cambear bombillas e chaves da luz; algo de fontaneiro;
carpintería e todas chapuzas diarias.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Despois de xantar, baixo ao primeiro serrar un pouco no
violín e secadra tamén no vello teclado Solton, aquel co que tantas veces vos
fixen bailar. Porque non podo despertala, me dixo, seica lle bota unha
cabezadiña no sofá. Despois lle fago a manzanilla e sen<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>facer ruído algún. E queda leda. Leda porque
(isto entre nós) o home que tiña casemente era un atranco na casa, como me
dicía un bo canteiro de Os Ánxeles. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span><span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span><span style="font-size: 14pt;">E logo, durmir, ao terceiro con vistas a Cabana, A Telleira e
Cándoas, visuando antes a Tiñosa. Vaia nome tamén lle puxeron, quen tal
discurrío debíulle quedar o caletre relaxado. Ou vaite ti a saber, senón mandaban
para alí aos que tiñan a Tiña. Eos pobriños, que non podían beber nin auga doce
</span><span style="font-size: 14pt;"> </span><span style="font-size: 14pt;">por mor de pasar antes o Río Anllóns
pola Illa dos Cagallóns aló en Currás,</span><span style="font-size: 14pt;">
</span><span style="font-size: 14pt;">onde levaban antigamente pastar as ovellas e así deixaban a Illa.</span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14pt;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pro, volvendo ao conto. Agora estou facendo no cuarto, outro
cuarto. Ou sexa, no faiado, e poñer un catre por mor de ver se hai pingueiras e
poñerlle unha palangana. E tamén por sacudir as gaivotas sobor do tellado onde
fan un espolio que casemente parece o día do Percebe. E de paso, pra baixar
algún gramo en subindo e baixando. Porque xa marca a báscula medio kiliño de
máis. E iso, en canal, ou sexa, nin zapatillas.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así as cousas, non queira Deus que dentro de sete meses non
enchamos o rueiro de criaturiñas. E non veñan xemelgos. Porque o conto non foi
máis que comezar. Hoxe poden saír camiñar os Cabana e de Portozás por non chegar
aos 5.000 habitantes. E nós, os de Cormelle, non, porque disque pasamos desa
cantidade. ¡Vamos, nin que foramos aquí a área metropolitana da metrópolis
inter provincial da provincia!.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Como vedes, ante isto estou cavilando en pedir a doble “concellalidade”
e ver de poder pasear dende a Outra Banda ata Soesto ou Traba de Laxe e volvendo
por Matío eo Aprazadoiro. Pero sen pisar Fornelos que disque é de Zas. Borneiro
seica entra eo Dolmen tamén. O Roncadoiro <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>é costa abaixo, e, dende o Terrulo xa sen
alento, ¡ai…, por fin<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>vexo Cormelle!. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Terei que levar un G.P.S. deses modernos, pero non sexa o
demo, porque eiquí en Corme, cantos veñen camiño do muelle, velaí entran na
nosa Fontiña e quedan atrancados total. Tamén pode que sexan das dereitas e non
queiran xirar á esquerda cando chegan á nosa Fonte do Campo, vaite ti a saber.
Estes da política andan teimudos, ché, non dan o brazo a torcer.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Resumindo, que xa non sei por onde comezei, se contei a miña
vida, a puxen ao clareo ou onde fun parar. Que a este paso, e sen poder
camiñar, as barriguiñas non deixan de medrar nin a cabeza de cavilar. Tampouco sei
onde vin parar despois de subir e baixar de cear. <o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-70371162862172349152020-05-01T11:25:00.003+02:002020-05-01T11:25:44.688+02:00LA MAR ME DEIXE, SE VEXO DE QUE FALAR HOXE<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">¡LA MAR ME DEIXE, SE VEXO DE QUE
FALAR!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Non, se contos teño no caletre para toda corentena así dure o
que vai durar, pero a cousa é acertar. ¡Que rima, meus, poesía e todo na súa
propia esencia! Porque se falamos de política, Jesús, mellor fregar as lacenas;
barrer o faiado; pintar a cociña; poñer a lavadora; aprender a planchar e
casemente a calcetar. Algunha vez falabamos entre músicos e logo as corcheas
saían centrifugadas, ou sexa, semifusas, pero cada unha por onde podía. O que
vos diga un veretano remancheiro do asunto.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Logo temos o fútbol. Jé,jé, case nada, meus, coma o asunto de
arriba. Agora que me lembro, mirade vós o que nos pasou en Muxía hai uns 20
anos. Chegamos alí, antes da reforma nova da vila, e aparcamos case onde se
vira hacia o peirao. Baixei e abrin as portas de atrás polo de descargar no
palco. Ai, pero non vírades vós os berros alí en fronte de unha ducia de
veciños, aquilo fixo que volvese a pechar as portas ata ver. Ata ver que todo
aquel batifondo, era…, por fútbol. Aquilo foi a risa do día pra nós, contando
que xa viría a Garda Civil de contado. Ata o Gaioso viña tan crespo paseando na
beira da Ría, debía estar afeito.(Esta llela adico a Ramón, o xefe de Proteción
Civil, onde era a “desfeita”). <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Entón, só nos queda o tema de falar de mulleres. Pero
tampouco, que eres un vello verde (en Astures, viellu) e dás que falar. (E iso
que agora non hai tabernas, nin pasexos, nin ata velorios, porque xa terían
leria pra ganchillar unha toca). Logo, que fillos e netos te poñen a caldo. Que
xa tés desmencia sen il, digo senil. E vaite ti a saber se tou verde, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>porque ata recordo aquel tema de moda en sendo
barbilampiño na Banda de meu pai: Camino Verde. Ou sexa, que o das mulleres,
mui verde, mellor non meneallo, dí o refrán. E cando o dí o refrán, mellor
deixalo, que xa teñen abondo liándo o palangre cada tarde co Sálvame de Luxe,
ese. Disque ata lle levan biscoitos e todo as que o queren ver en directo, que
xá é dicir.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ai, que xa caín da burra, nin que fora tan listo. Xa está,
acertei. Que non hai nada de que falar, xa estamos no “enconfinamiento” falando
todo día. Pero co móbil. Comezando por min. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Ferven as liñas (que digo?, senón hai liñas,
todo aéreo e agora sen avións, o ceo despexado total, e se chove que
chova)<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>co cal, iso, que<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>medran as accións nas “mobilándias”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>¿Pero como non me
decatei antes, se andan eléutricos levando asistencia diaria de bocatería e
refresqueiría aos astronautas das estacións mobilándias?. Xa víchedes hai tres
días como caía na Coruña de madrugada un Ovni deses cando viña de volta de
levarlle a cea, o almorzo e tiña que volver co xantar. Menos mal que non había
ninguén aos calamares e aterrizou como poido. Pero falan de que a multa de
tráfico vai ser boecha, contan que baixaba a 300 por hora e está limitado a 50
ata Betanzos/Enfesta. (Non<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>está en festa
Betanzos, Enfesta está en Betanzos).<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así que meus, non hai nada de que falar, xa está todo falado.
¡Jesús!, outra cousa que me saíu sen querer: Fa,La, Do. Nin que fora músico.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">P.D. Perdoáde por non atopar de qué falar hoxe, a ver se mañá
hai sorte.<o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-54246314207696857282020-04-30T17:58:00.002+02:002020-04-30T17:58:40.192+02:00JESÚS E MARÍA: UN AMOR NON ESQUECIDO<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">JESÚS E MARÍA: UN AMOR NON ESQUECIDO<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Falaban un domingo á saída da Misa das 9 as mulleres do lugar
de Coutarelo de que o Jesús de Pepe Pequeno, viñera operado, seica tiña pedra
na vesícula. Eos homes noutra esquina do adro, falaban tamén do mesmo, agás que
o Jesús, pena del, que ben estaría agora atendido pola súa anterga moza, a
María, a <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>do Lugar de Baixo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Aquela tarde, María, e despois de escoitar os remusmús de
todo lugar, quixo facerse valer de seu, e romper cos dÍxomes- dÍxomes do lugar.
Ou sexa, cos prexuízos. Sacando peito, saíu, saíu, pero aínda así sen deixarse
moito de ver, abeirando os ribóns e matigueiras do camiño<b style="mso-bidi-font-weight: normal;">.<o:p></o:p></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Xa na porta de aquela casa que nunca pisara, víu o postigo
aberto e escoitou se habería alguén na casa. Ninguén, supuxo, solo dous gatos
rebuldando sobor da lareira e enfarelados de borralla.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E berrou con forza: “Ou Jesús, tás aí ho?”.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>E escoitou unha voz debre: “Tou muller, tou, sobe
se qués”.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>María, pisou aquela soleira
por primeira vez mentras abría a folla baixa do postigo, a da gateira. Coa pel
da galiña pola emoción de cruzar aquel umbral, olleou absorta sen saber se
soñaba ou estaba desperta. Nunca tal pensara en facer. Até hoxe, por Jesús.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Enfilou as escaleiras da vella madeira de pino, e decatouse
que a area dos chanzos, estaba tan rebuldada de arume e algún alcacén reseco
que, casemente daba noxo. E cavilou: “Probiño, o que é un home solo”. Chegou ao
piso e ollando á dereita vío no sobrado a cama de Jesús, que mesmo parecía a do
Pascán, fóra a ialma. Alí estaba el acurrunchadiño envolto nunha vella manta de
liño.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Ou Jesús, como tás ho?”. “Como qués que tea, muller, cos pés
pra cova”, dixo esvaecido de tan endebre. “Logho non hai quen mire por ti,
ouh?” dixo ela achegándose. “¿Quen á mirar, muller?, ti non me quixestes e así
quedei”. “Jesús, non falemos do que poido ser e non foi, xa sabes que non foi
culpa miña,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>agora <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>non ten volta atrás ,ho”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Xa muller, xa, todo por culpa de teu pai, que Deus o teña na
Gloria moitos anos sen min, aínda que, penso que logho nos imos ver xuntos”.
“Pro quizais arranxemos contas mais ben no inferno, e todo por culpa del, porque
vós tiñades un cabazo de 16 pés e o noso era erguido sobor dunha pequena
casadeira”. “E tamén a teima que nos tiña pola chousa do Bicarelo, que arre que
lle cambeáramos o marco”.“Deixa iso Jesús, agora xa foi ho, e auga pasada
non<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>move muíño”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Xa muller, xa, agora que falas. Aínda teño as cicatrices <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>nas costelas das vareadas que levei aquel
noitecer no muíño da da Retorta cando estabamos…xa sabes, casemente no mellor”.
“E leveinas, porque nos pillou espidos, que senón o meto na moxega mesturado co
millo, e despois de sacudílo o tarabelo, sairía pola caneta, pero feito relón.
E tiven que pillar braña arriba coa roupa na man e sangando ata a Fonte do Cornecho
onde me lavei e vestín como puiden. Estiven 15 días na cama e contarllelo conto
a meus país, sen remedio. Pro un mes despois, mi padre aínda chamándose Pepe Pequeno,
case o mata cun fungueiro na corredoira da Ribadeira. E así quedamos ti e mais
eu, namoradiños total e solteiros pra vida, María”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Xa o sei, Jesús, a miña vida foi de dor e sufremento, nunca
máis ao baile fun nin outro mozo quixen, pero o pasado xa foi. Pro dime, como
che quedou a operación, Jesús?”. “Como iba quedar muller, que non “pulso” as
pedras polo.., xa sabes”. “Ou Jesús, pois mira ti que, mi madre, en paz estea, “pulsounas”
na bacenilla ao dereitiño¨”. “Ai, claro muller, vós media que levades, se por
aí saen as criaturiñas, non van caber unhas pedriñas?”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Mira Jesús, non comecemos con sátiras e falemos doutra
cousa. ¿Ti xantáches hoxe?”. “Non muller,non, nin hoxe nin onte <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>probei bocado”. “Ou ho, que fan<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>aí esas latas de sardiñas valeiras e o pan
reseso, Jesús?“. “Cala, muller, que mas cepillou o ghato mentres quedei masmorrado”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“¿Vou logho facerche unha aughiña á lareira, Jesús?”.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“Ai, augha non, María, se me fixeras media
ducia de ovos, ata os comería sen pan”. “Toma ho toma, que xa mo daba a alma e
tróuxenche media bola, cunha tortilla no medio e unhas veiras de freba. E todo
apretughado entre o mandil eo seo. Vai comendo logho, que baixo facerche unha
augha”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Deica aquel día, María deixou os marmurios de lado, e foi de
seguido cuidar ao seu Jesús. Barríu, fregou e fixo limpeza<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>naquela<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>casa, das mellores do lugar, pero agora nas mans dun solteiro desdeixado
total. Unha semana despois, Jesús xa era outro, pillara cor na face e xa
termaba de seu. Pero o máis importante, o seu corazón comezaba a palpexar. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Aquela tarde, sentados na esquina da artesa e remexendo unha
aughiña, Jesús acariñoulle unha man entre as súas. E mirándolle ás meniñas, non
poido reprimir que das súas esvararan unhas bágoas: “María, pasaron 40 anos
dende aquilo, pro nunca é tarde..e…non sei, por qué, por qué… non casarmos?”. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“Jesús, e onde imos nós agora con 65 anos?”
“María, e onde vamos coma até agora cada un polo seu lado?. Foron 40 anos
perdidos, os mellores, xa non podemos ter fillos, pro inda quedan os
derradeiros, e sequera teremos conversa nas noites en véla e na trafega do día.
E digo eu, por qué non aproveitalos xuntos?”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Un mes despois e na cama xuntiños, rían e rían sen saber por
qué rían. Don Eleuterio lles dera un sermón tan axeitado, que mesmamente non
recordaban o intre de por os aneis, nin coa secura da boca o “si quero”. Soio
aquilo de: Ata que a morte vos separe, que ninguén rompa o que Deus<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>xuntou hoxe <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>en matrimonio. <o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-68251439082249695202020-04-26T11:51:00.001+02:002020-04-26T11:51:10.144+02:00HABERÁ QUE IR INDO PÉ DO CURA<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 14.0pt;">HABERÁ QUE IR INDO <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>PÉ DO CURA<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt;">Boas,
meus: O conto non está pintando nada ben, e iso que non ollo pro televexo nin
mentras ceo. Por se ascaso, non sexa o demo que a cousa tercie mal e me pille
sen confesar dende cando casei. Inda pra máis, aquel día tiven teima co crego,
pois, arre que tiña que comezar polo sexto. E así porfiamos, eu dicíndolle que
ata o sexto hai cinco antes. Pois nada, que non houbo consenso e deixámolo
conto coma quen dí, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>n`entremedias.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt;">Así
as cousas e con 95 abriles, haberá que ir facendo a maleta, aquela trasteada
cando o Imserso que a zapateaban do avión. Pero chega ben.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Por iso, meus, vou ir pé dun
deles, e confesarme. Porque <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>quero ir pró
Ceo podendo ser. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Pero casemente coido
que vou ir pró inferno, pois con tanta idade a ver quen non metío a pezuña.
Teño unhas pitanzas que non sei se colarán.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Agora que recordo, na Renda
nunca lle declarei todo. Cando a luz era de D. Manolo, enganchábamola no balcón
pola noite. Ata que nos puxeron contador, pero urdimos de porlle un alfiler
espetado pola parte de arriba e facía parar á rodiña. A oblata ó crego, xa nin
me lembro. Logo, coma os políticos, as facturiñas se pode ser que sexan<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>sen IVE. Cando a fame era moita, roubáramos
unha galiña. E peras, mazáns e figos, deixámos as árbores esquilmadas, aínda
que tamén levamos algunha vareada dos donos.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">¡Aí, e agora que me
lembro:<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Unha noite en véla, acordeime do
primeiro voo en avión. Iba coma quen<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>di,
caghadiño total e pra mais o número 13, o que me faltaba. Ata que pasou polo
pasillo unha desas “zafatas” que...alabado sexa El Señor por facer cousas tan
ben feitas. Pasoume o medo total. E dixen pra min: “Bueno miña nena, se ti con
esa ghuapura non che importa morrer, a min tampouco”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Naquel <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>“impresionamento”, cavilei abondo e penso eu
que non foi tan mal pensamento, que conste, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>porque <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>grazas á rapaza perdín o medo a voar. Despois
no hotel do Imserso , tamén, tamén me tentou o demo unha disvorciada de bo ver.
E lle puxemos unhas pezas de arrimado, porque daquela non había ese regheitón
nin a brachata. E a condenastra, véighana os demos que despois fixo por subir
comigo <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>pra riba con catro mais. E sentín
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>o seu pretugamento blandiño contra a esquina
do censore. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Ai, aquela noite casemente...,casemente
me tentou o demo. Ou mellor dito á disvorciada, que, aló ás 2 da mañá, me petou
na porta. Que se sentía mal, me dixo. E aló sentou no sofá vestida, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>mais ben despida,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>cunha “destentación” desas que me fixo “lucubracións”.
Parecía desvaída e eu convideina a un plátano que collera coma quen non quere a
cousa no bufete ese. ¡Ai, e como foi estonando aquel plátano de Canarias! Ela
mesmamente revivíu e eu non sei se tamén revivín, ou mais ben desmorrín. Logo,
me pedío quedar na cama xemelga.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">E quedou, sería unha falla de
confraternidade por parte miña. Atapeina ben atapadiña e cando quixen botar
unha masmorra, velaí me tira pola colcha. Seica tiña frío e me pediu saltar o
río de entrecamas. Ela non sei, pero eu sentín unha quentura de pés a cabeza!.
Mellor dito, perdín a cabeza naquel “sin querer queriendo” que xa non me
lembraba de tal cousa. Ela debía ter boa memoria, pois abofé que recordaba ben
as “composturas”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Cando despertei, estaba
soliño, e non sei se <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>foi un bo soño ou
un pesadelo. Cavilei toda mañá e toda tarde. ¿Sería verdade ou unha indixestión
da cea?. Porque suar, suei pelo e cabelo.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Aquela noite , agochei dous plátanos pra ter cadanseu, porque parecían
mui ensensuales. Dixeran na “receución” que non era pecado, porque <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>alí en Canarias,<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>houbera boa colleita. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Pro debío ser un soño, e se
foi verdade non debíu quedar mui satisfeita, porque despois da cea <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>aló a vexo cun galán ben traxeado. Logo,
bailando tangos, a xente quedou vermella en tal ver, en tal ver as pernas dela
entrometidas nas do tangueiro bailador. Eu, subín pra habitación e cavilei
esgonzando<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>o meu plátano: ¡Pois, debío
ser un bo soño!.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>¡Pero de mulleres nada, como vedes!. Mirade se
fun sempre formal nisto <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>que, estabamos
meu curmán Pepe<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>no tallo tras da porta
da Igrexa pra misa do domingo. As mulleres entraban por diante nosa e, queiras
que non, os olliños ven de seu, ¡miña Sta. Lucía bendita!. Comezou a misa e
chegado o sermón sobe o cura ó púlpito: “Hermanos, no solo se peca de obra sino
también de pensamiento. </span><span style="font-size: 14.0pt;">Todo hombre que
piense y ponga los ojos en mujer ajena está lleno de pecado…”. </span><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Nisto que<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Pepe dime<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>no oído: “Curmán, vamos daí que, total o pecado xa o temos encima e,
tantotén seguir na misa”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Eu quixen protestar pra dicir se as mulleres
non poñen tamén os ollos nos homes. Pero xa sabedes, na Igrexa só falan eles,
os cregos. E calando. O mesmiño cá no xulgado, agás<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>que diante do xuíz<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>non hai que presinarse.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt;">Deica
aquel día, subín sempre á tribuna por mor de non ser pecadoso. </span><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Tampouco matei, nin
xurei nin roubei.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Pero son tantos e tantos mandamentos que xa
logo non hai maneira de non tropezar nalgún. ¡Agora que me lembro, botei mais
de catro carallos!. Así que o dito, confesarei con D.Bonifacio que é mui
bonachón e a ver se mos mete por veniais. Se non colan, xa a teño clara. Pero,
hei levarlle unha ducia de ovos da casa coma cando era da oblata.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Se<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>non teño esa sorte e baixo ó inferno,
pois<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>disque aínda hai<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>lareira e tamén está cheo con máis de catro
pecadoras calentonas. Non, non<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>é polo
que estades matinando, que xa vos vexo pensando ben. ¿A onde ei ir eu agora
coa<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>miña “prostarata” esa?, se <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>mexo polas zapatillas senón me sento no
retrete. A min agora faime falla moita caloriña, ¡sabedes!,vouche moi velliño e
arrefrianme os pés. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Pero, supoñede vós que quedo
no camiño e vou ó Purgatorio?. Ai, Santoutelo Bendito, é o que máis medo lle teño.
Disque está cheo de almas cândidas; ánimameas; monxas; frades; solteiróns e
solteironas; paspáns e tordabeas. ¿Qué fago eu ali sen unha cousiña quente?
Máis frío aínda e quedarei entoumado. E pra máis, alí seica non se morre nunca
e hai que sofrir toda a eternidade por los séculos de los séculos, Amén.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Dito isto meus filliños,
pecharei a porta, meterei a chave pola gateira do postigo e ireime. ¿A onde?.,
cara o<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Cubeiro, a xunta tódolos meus</span><span style="font-size: 14.0pt;">. </span><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">¡Eu aquí xa non pinto nada!. Asinado: Tío Lelo da
Arregadiña e Candelago.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">--------------------------------------ooooo--------------------------------------------<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-79713401573210745782020-04-25T10:44:00.003+02:002020-04-25T10:44:59.479+02:00UNHA VODA DE LUXO<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">UNHA VODA DE LUXO<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Era un 11 de outubro aló polo 94, cando me chaman de un
hotel, uns clientes de Novas Ideas, persoas mui apreciadas por nós pola súa
formalidade. Era para unha voda ao día seguinte, o 12 da Pilarica. Tiñamos,
como se adoita dicir na xerga musical, a fecha tirada ou perdida. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así as cousas, a señora como portavoz do hotel co seu home,
me dí que solo dispón de 60.000 pts. Cantidade pequena, pero antes de estar na
casa e por seren clientes lles dixen que contasen con nós.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Chegamos alí con tempo suficente, ás 12 da mañá, e namais
baixar me dí a señora no Holl do hotel: “Suso, mira, o pai da noiva é tan
repugnante que se o sabemos non lles facemos a voda. Nin sequera vos quere dar
de comer, pero non vos preocupedes diso, que comedes como hai Deus “.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pois menudo aviso a navegantes. Era este un matrimonio serio
e fantástico que xa nos diran máis ceas baile. Así as cousas, fomos montando o
material para o recibimento dos noivos á súa chegada. Ao rematar de preparar
todo, pois iso, que nos puxo mesa á súa conta.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Coa chegada dos convidados mentras os noivos iban quitar as
cláxicas fotos de recordo, comezamos a facer unha hora de baile até chegaren os
noivos. Logo, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>a Marcha Nupcial. Nese
intre, os donos do hotel me presentan ao pai da noiva e velaquí comeza a
historia do día da Pilarica: “Jesús, hoy he hecho el negocio de mi vida,
casando a mi hija con ese chico, tienen una fortuna los padres”. (SIC)<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Como norma da orquestra, pasei a “carta de presentación” aos
compañeiros. Menos mal que xa xantáramos, dixemos termando no riso. Comezou o
xantar do “enlace” e nós fixemos tempo até a hora de comezar, aló sobre as 6 da
tarde.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">As cousas iban indo ben, solo que cada 15 minutos, veña o
paliza a darme a tabarra con historias. Casemente non termaba no asiento e creo
que nin xantou indo de mesa en mesa. E así até rematar o concertado ás 10 da
noite. Pero nin auga en toda tarde nos trouxo o ínquedo pai da noiva coa
ledicia do seu “negocio da vida”. Menos mal, que nos iban traendo algo de
recepción. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<u><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Parte segunda</span></u><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">: Se rueda, dirían filmando unha peli. Chegou a hora de cobrar.
Os compañeiros que me dín: “Suso, vai ti cobrar rápido, que nós che recollemos
os teclados, pois queremos chegar á verbea <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>en Carballo, onde hai festa hoxe”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<u><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Parte tres, toma número catro</span></u><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">: “Vén o ínclito (vamos chamarlle
así) e me colle de “ghanchete” pra pagarme a actuación: “Jesús (me dixo) es que
aquí hay mucha gente y..ya se sabe, con “tanto” dinero no se puede jugar”. E
aló comeza polos pasillos do hotel, ningún curruncho lle valía, nin que fora
medio millón das antigas pesetas, meus. Levoume aos servizos e tampouco, “había
mucha gente”. Seguimos ruta, e de pronto ve unha porta de chapa: “Vamos Jesús,
aquí creo que es un buen sitio, no se oye nadie”. Mete man á manilla, abre e
entra e tirando do meu brazo. A pique de morrer chamuscados. Era a pequena sala
da potencia eléctrica do hotel, ou sexa, o transformador a 380 W. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Caray, Jesús, menudo susto nos llevamos hombre”. E veña
pasillo, curva dun lado e curva do outro. Eu lle dicía: “pero hombre, si para
esa cantidad sobra este recodo”. Ata lle falei castelán e todo pra non ser menos.
E nada, abre outra porta e entramos de novo no “salón da voda”. Senta el e
sento eu. Os convidados, que nos miran de reollo e dando co cóvado uns aos
outros. Pero o“pai da noiva” que non vía maneira de pagar.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Señor Manuel, usted no se da cuenta que estamos en el Salón
Azul y la voda de su hija es en el Salón Verde?”, lle dixen baixiño. “Vaia
hombre, es que llevo un día, Jesús, ya sabe, cosa de los nervios”. E volta ao pasillo.
Media hora despois, xa non poido máis. Eu tampouco, estábamos esgotados.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Bueno Jesús, tenga entonces las 60.000 pts. hombre. ¡Y
también han comido, caray, han comido y todo!. Bueno, pues<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>le doy una tarjeta mía porque <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>vendo pisos y coches, sabe?, por si quieren
comprarme algo”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Todo pasou, “me cághena tós”; o paseo polo hotel; morrer
chamuscados; ir aos servizos e nin mexar sequera; sentarmos no <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Salón Azul; e aguantalo toda tarde entre peza
e peza. Pero o de “también han comido”, doume gañas de ghomitarlle senón fora
que nos diran de xantar os donos do hotel.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">O furgón estaba máis que cargado e o motor quentando había
media hora. Pero máis quente iba eu: “Aquí tendes a tarxeta “del Padrino” por
se queredes mercar un coche, ou un piso”, lles dixen con retranca. A pobriña da
tarxeta saíu pola ventanilla. Pero en mil trizas voándo. “Y que comisteis y
todo, o sea, que habéis comido”, lles dixen <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>en castelán termando na risa e con sorna mentras
arrancaba: Ou máis ben arrañaba eu o pelo da cabeza.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>P.D. Case deixo viúva co finadiño en
churrasco ou ao forno. Quen sería? Servidor.<o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-91923536878146603332020-04-22T19:16:00.000+02:002020-04-22T19:16:22.177+02:00<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">A MOCIÑA CHORABA SEN<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>TRÉGOLA<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><u><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;">UN ROLLO/VIRUS MÁIS<o:p></o:p></span></u></i></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><u><span style="font-size: 12.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></u></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Con esta frase de “Unha noite na Eira do Trigo” de Curros,
comezo con lembranzas da miña vida de trotamundos facedor de festas;
casementos; vodas; xantares; ceas baile e procesións moitas, fun facendo unha
recolleita como se dí agora, virtual, pero no meu caso de ollador da vida.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">A verdade que non sei o que durará este confinamento, un
palabra que nunca escribira até este mes, pero creo que teño recolleita para
mentres viva. Malia que non podo nin por moito, sacar as mellores, porque sería
ferir sensibilidades, machismo ou o que queirades imaxinar.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así, neste eido, o que máis me doío na miña vida de
remancheiro (músico, no verbo gharnucio dos canteiros) foi ver dende os palcos tantos
amores e desamores chorando por coitados. Cando vía unha parelliña rifar
entreles, e logo a mociña chorar, me tiraba a noite, algo que nunca puiden
evitar.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero mirade vós estoutra sen ser en ningún palco nin facendo
bailar á xente. Estabamos case de “lúa de mel” estreando a caravaniña, o “noso
niño de amor” como eu lle chamo e a “parella” se enfada. Porque tamén quero ser
moderno e chamarlle parella, inda que sexa eiquí e ela non se entere, senón, xa
a teño clara: durmir ao faiado esta noite.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Dicía eu que, estábamos aparcados <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>no Burgo das Nacións en Santiago e cerquiña do
Auditorio de Galicia por mor de asistir aos concertos. Unha fermosa noite de
prácido luar naquel casemente Bosque Animado da literaria obra de W.Fernández
Flórez con árbores centenarios.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">¡Ai, pero de entre as árbores, escoitamos un desgarrador
grito que resoou naquel fermoso paisaxe. E velaí baixo eu, a pesar de impedirmo
a consocia. E comezo a ollar entre vidueiros e plataneiros, eos gritos seguían
dunha xove voz feminina e eu sen ver a quen auxiliar.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ata que comezo a escoitar o pisar da follaxe das árbores que
cubrían o chan de todo o parque. E alí aparecen os dous anxeliños do Ceo e ela
seguía gritanto e a miña señora dona berrando. Berraba, pero por min, para que volverá
ao coche. “Diso nada, como vou abandonar esta pobre mociña”, lle dixen. Se
foron achegando ao paseo alumeado e a mociña que nada, que bágoas e chantos
todo era un: “Que no te quiero ver más, márchate”, lle dicía a pobriña limpando
as meixelas mentras eu, ollo avizor por se había violencia, me mantiña a
distancia prudencial.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E así case unha hora, meus, ata que se acabaron aloumiñando
entre o verdal matigueiro. ¡E por fin o bico, e outro, e cen máis!. E se
entrebellaron nunha aperta de amor, que case ten que pedir auxilio de novo a
mociña. ¡Ai, respirei aliviado! E respirou a medio dona da caravaniña, unha de
tantas naquel fermoso lugar. Até que baixaron amartelados e agora case choro eu
vendo o que é o amor.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Logo, para relaxarme, comecei a dar uns paseos á luz do
alumeado do parque. E pasou a Patrulla Municipal. E volvío na volta e volvío a
vir de volta. “Suso, ven xa que están desconfiando de ti”, me dixo o meu Anxo
da Garda. E outra volta, ata que os parei, porque estaban quedando sen gas-oíl
que o pagamos todos. Indentifiqueime e lles contei o conto. Sorriron e me deron
as grazas, as boas noites e se foron. Creo que<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>tamén felices.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">¡Ai, pero logo case choro eu no noso “niño de amor”, casemente
estiven a coller unha manta e durmir ao socairo <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>dun vidueiro ou debaixo do coche. Porque
aquilo, amigos, me trouxo o recordo do que vos contaba ao principio, de tantos
e tantos amores coitados. E me lembrei de case unha<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>das derradeiras festas das Novas Ideas na
Terra Chá de Lugo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Acabáramos a verbea e unha espesa néboa apenas deixaba ver.
Fun pola furgo eos cristais empañados total. Encendo e meto marcha atrás,
porque ollara que non había ningún coche. Ata que abro a ventanilla, porque non
vía nada. E de repente case me dá un infarto vendo o que estiven a punto de
facer: Unha parelliña, estaba acochadiña debaixo do furgón, e non me extrañou
con aquela noite de xiada. Rastrellándose como puideron, saíron a cen, mentras
en daba o Nome do Pai pensando no que puidera pasar.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Tiven que baixar e calmar os nervios matinando no que puido
pasar. Eu, que embelexo vendo o amor nas parellas, ou as parellas nomoradas, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>aquela noite enxedamais a esquecerei por mor
do que houbera pasado se non abro a ventanilla. Xa na casa, non peguei ollo, e
o trauma me durou un tempo. Un recordo de case uns 25 anos. Espero que sexan
felices. E viva o amor; os bicos; os abrazos, e todo de verdade, pero non
virtual. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-67918013227830053922020-04-21T20:26:00.001+02:002020-04-21T20:26:38.407+02:00OS CALCETÍNS DOS EXECUTIVOS<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">OS CALCETÍNS DOS EXECUTIVOS<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Dende hai moitos anos, sempre tiven inquedanza en saber se os
nosos politicazos e executivos non sinten fríaxe nos pés, porque servidor,
fillo de Teresa e Basilio, ten 20 pares negros tamén por mor do uniforme, antes
da Orquestra e agora da Banda, e lar mar me coma senón pasan o ano enteiro
aloumiñándose un aos outros. Aínda que ben, no verán os saco ao sol, por mor
das actuacións da Banda. E xa, que non se queixen.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Hoxe, namais abrir o xornal, velaí vemos ao Sánchez perna en
col de perna lucindo os seus calcetíns con zapato de “chúpame la punta”. Como
asimesmo estaría no outro lado virtual da pantalla, o Casado, que ben podería
ir en zapatillas de paño e escarpíns de lana que ninguén llelas iba ver. Pero
non, a chulería desta xente ten que molar cantidade, como dín os rapaces. E logo,
cando se sentan de frente co sorrioso máis ficticio, alá os dous ensinando o
profidén dos dentes e a sola do zapato un ao outro. Mirade vós, que se un deles
pisara na calle antes de entrar, unha caquiña de can, sería o notición dos
Telediarios do día en vérllelo pregado na sola do zapato. Malia que non temos
esa sorte.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero non solo me refiro aos políticos, senón a tódolos
executivos. E logo esa “pose” tan “sexi” das pernas como dixen, que mesmo
parecen as top-les, que cando menos teñen algo que ensinar, Deus mo perdoe se
peco e a ver senón se entera o Cura. Amén.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así o conto, eu me pregunto dende sempre, se estes
estilistas, políticos e executivos, non sinten frío nos pés, por moito que
queiran disimular. Non, se xa sei que neses despachos abrilantados polos
empregados da limpeza (iba dicir polas mulleres, non debín durmir abondo) hai
catorze estufas eléctricas. Ou baixo o parquet, o mesmo ca nos modernos fornos
de pan, unha instalación que fai ferver o chan ou a soleira do forno. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Calqueira día, lemos unha mala nova, que o poli-executido
ídem, saíu coma o pan de molete do forno que falei. Pero alá eles, porque
ademáis, tantotén que sexa o mes de xaneiro como o solsticio de verán, sempre
coa mesma vestimenta. Aínda que non temos vergoña, non lle mercar aos nosos dirixentes
uns traxes de pana para o inverno ou daqueles Mac-klaun que quitaban o frío e
fardaban de chulería coa envexa.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E logo ese meneo ao andar, e esa pose nas mans que case dá
noxo velos de tan sofisticado estilismo, innatura como se adoita dicir. Para
que estudiaría eu Mímica?, unha das miñas paixóns dende púbere. Porque isto se
me fai insoportable, tanta pose artificial ensinada polos seus “asesores de
imaxe”. Como se con iso, arranxáramos os problemas do país. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Recordo hai anos, que, algunha vez me tocaba guardia na tenda
da señora dona e ama de chaves, en vendo entrar algún viaxante tamén tipo
executivo e cuns aires que casemente me facían poñer firmes, dicía eu pra min: “Ti
vás deiquí sen sacar o boli”. E así era, meus. Os deixaba falar, pero o mesmiño
que un catedrártico na aula de turno. E eu caladiño, serei zorretón. Ata que
sacaban libreta sobre o mostrador e lles pegaba un corte a escuadro que
quedaban lívidos. ¡E pensaban ir…lévedos coa nota!.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pois iso, que, eu frioleiro de pés a cabeza (o da cabeza é un
dicir, case me ferve moitas veces porque non para de cavilar) e neste tempo con
non sei cantos calcetíns, eiquí quedo conxeladiño por culpa vosa escribindo
estas parrafadas para aledarvos un pouco o día. Porque isto entre nós, eu levo
mes e medio sen mirar o televexo e no xornal dixital da Voz, ao que estou
abonado, pouco menos que pasafolla virtual despois de ver as esquelas nas que
sempre se atopa algún comentario que te fai dar que pensar e casemente rir. Tamén
entre nós, están mellor as esquelas, Deus mo perdoe se peco, que a metade do
periódico por non dicir todo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E nada meus, que de cotío lle digo a esa señora que me ten de
hospedaxe na súa casa, con habitación e dereito a almorzo, xantar e cear, que,
cando sexa, aínda que sen présa, me vista o pixama, dous ou tres pares de
calcetíns, eo traxe da Banda, porque total vai ir ao contenedor. E se pode ser,
que no “tormentorio” me poñan calefacción sequera a 20ª centígrados, así en
letra por se as moscas. Logo, xa no intre de saír o cadaleito, a derradeira
vontade como din os notarios: A manta aquela que sabemos ela e eu, e en dobla.
E irei medianamente satisfeito.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ai, que me esquecía, e nas mans, unhas luvsr de coiro que
teño eiquí sen estrear con forro de lá por dentro. Tamén xa non recordaba, a
gorra nova que merquei para a Banda, e veaí quedou case recén estreada, por
culpa dos rapeces novos. Serán parvos, nos cubrían do sol, e de algún
chubasquiño cando vamos de pasarrúas ou Procesións. Pero non, querer ser
modernos así se frixan de sol ou chuvia. O mundo ao revés, tontos.<o:p></o:p></span></div>
<span style="font-family: "Calibri","sans-serif"; font-size: 14.0pt; line-height: 115%; mso-ansi-language: ES; mso-ascii-theme-font: minor-latin; mso-bidi-font-family: "Times New Roman"; mso-bidi-language: AR-SA; mso-bidi-theme-font: minor-bidi; mso-fareast-font-family: Calibri; mso-fareast-language: EN-US; mso-fareast-theme-font: minor-latin; mso-hansi-theme-font: minor-latin;">Mais agora que caio da burra, acabo de decatarme
mentras vos escribía. que tamén o Corna-virus funciona mellor co frío. Así as
cousas xa me dá que pensar se non haberá algo entreles: Os poli-executivos e o
Covid-19</span>Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-18161085790448445322020-04-20T19:16:00.002+02:002020-04-20T19:16:44.783+02:00<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">¡MAMÁEEE, XA PODEMOS FACER CHICULATE!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Era o albeite da zona, o veterinario coma quen dí.
Viñera<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>mirarlle unha vaca ao señor
Manuel e de paso tamén lle mirou á filla Manuela. Á filla, de reollo, mentres
palpaba no seo da vaca Marela. Unha semana despois volviú ver como iba a vaca e
de paso, cousas da vida, lle quitou un lixo dun ollo á Manuela. Seique era mui
mañoso e entrenaba cos animaliños que, se morrían, morrían. E así se foi
facendo compoñedor de pernas e brazos e sabedor de herbas curandeiras que non
mataban a ninguén.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">O paisano de tonto non tiña nada. Pero o conto de quitarlle o
lixo á filla do Manuel, xa dou que falar no Adro da Igrexa antes da Misa do
Domingo. Tres meses despois xa viñera 12 veces ver a vaca. Pero xa era mui
querido na casa do Manuel e aquel día ata lle matou o porco do ano. E como era <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>costume, quedou pra cea da noite, polo conto
do que o raxo fresco sempre era para o matador. A cousa, digo a cea, foi de
fartura con pingueiras da caña do Ribeiro e de Herbas. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ata que de sotaque, case botan o guisado fóra o Manuel e a
súa dona Lela. O guisado estivera ben, o conto foi o postre: “Miren ustedes,
oío, resulta que…que Manuela e mais eu, pois, pois fixemos un esprimento e a
cousa non saiú aló como pensábamos”. “E digo eu, por non estar calado (dixo o
vello da casa) <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>logho o esprimento saiú
mal, queres dicir?”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Nun instante, velaí saía o raxo fresco do matador por onde
acababa de entrar. Todiño el na mesma corte das vacas. Os dous vellos á xunta.
A Manuela estaba embarazadiña <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>do tal
esprimento na casadeira do cabazo ás noites. Ela saía pola ventana da horta e
aló se vían. Mellor dito, no se vían por ser<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>ás escuras e ás apalpadas. E velaí onde fallou a puntería. Mellor dito,
tivo puntería, o que fallou foi a marcha atrás do Albeite.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Un mes adiante, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>casamento con monestacións a cen por hora. E á
semana seguinte, velaí abriú a consulta na casa dos sogros. Houbo que tabicar
un anaco do cabanote, mesa de carballo e moble de oficina. Pero tamén abriú,
abriú a boca, pero para enseñar os dentes. Era máis malo ca quina. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">O indivíduo as tiña debaixo do rabo e de contado o ensinou. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Así, dende o primeiro día, traxe de pana e
camisa abrochada ata o pescozo con chaleco e reloxo<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>no peto. ¡Ai non!. E a xente esperando no
cabanote por mor de ir verlle <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>unha vaca
que non lle daba vido o celo e outras pra parir.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Levantábase ás 10 ben pieitado eo almorzo en col da artesa. Nin
quente nin frío e sopas de pantrigo con mel. ¡Ata mantel de liño!. Logo, houbo
que facerlle un banco con respaldo coma os da Igrexa para a clientela.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Dous anos despois, xa naceran o neno, Manoliño e a nena
Marujiña. E a Manuela, cada día máis ensumida.<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>Alí non se facía unha augha sen o seu permiso e menos un chiculate para
os nenos. Os cartos, non se gastaba un céntimo sen saír do seu peto. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Os vellos morreran oito anos despois e máis
lle valío antes de sufrir aquel demonio vivo. Agora xa se chamaba a Casa do
Albeite. Pero de tanto mirar vacas e bois co cabrunco, tamén o pillou el. Dende
aquilo, foi indo de mal en peor e tan peor que seis meses despois dou ó
ghancho. E os da casa coa fame, pouco lles faltou.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Foi un velorio pobre, dicían os veciños por mor de non haber
unhas ghindangas e unhas roscas pra ir levando a noite. No outro<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>día chegou a hora do soterró, e, cousa de
seu, a viúva berrou uns laios comaben. Saiú o enterro e Manoliño foi ao alto
bicarelo da eira para ir vendo o cadaleito. “Mamáeee, pararon na Agra, virán de
volta?”, berrou. “Ai, meu neno, xa sei, <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>foi no Cruceiro Vello pra botarlle un responso
Don Edelmiro”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Mamáeee, xa entran no Adrooo”, berrou de novo Manoliño. “Espera
meu neno, non sexa o demo, espera <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ver á
xente de volta e segue aí mirando ata que pare de escoitarse a campá a tocar a
morto”. Marujiña tamén quixo ir xunto a seu irmán e dar o adeus a seu pai. E os
dous, ínquedos, nin xantaran nin probaran bocado casemente dende o día antes. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Mamáeeee, xa se ve fume no Camposanto e non se escoita a
campá”. “Espera un intre meu neno, sequera que salga a xente e veña de volta”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Mamáeeeeeeee, xa vén a xente de volta e don Edelmiro subío ó
faco e vaise camiño da Reitoral. E tamén sae o enterrador coa pala no hombro”. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Vinde logho, meus nenos, e vamos facer unhas<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>tortas con mel e aquel chiculate que xa
estará varolento no chinero”. “Sequera pola alma de voso pai, Diolo teña na
Groria. E aos meus, que o inferno xa o tiveron eiquí”.<o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-41540163737547886242020-04-19T16:48:00.003+02:002020-04-19T16:48:38.824+02:00O PAPEL HIGIÉNICO<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">O PAPEL HIGIÉNICO<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Teño aquí apuntes de darvos a lata, pra dar e tomar. Pero
hoxe vamos chegar a un acordo que espero me deades a razón. E se non a teño,
pois nada, pago os cafeces, os descafes, os pasteis, e na volta do serán,
chiculate con churros, pero chiculate espeso, dese <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>de chúpalo dedo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">A cousa viña sendo, que, a ben seguro tedes na casa papel
hixiénico por saco, ou máis ben sacos. E mirade vós por onde comezou a suba dos
fraguantes mercando eucalipto pra celusosa, porque se agotaron eixistencias. Era
visto, nin que estivéramos toda familia tirando da cisterna noite e día. Bastou
un neura que no CONTINENTE enchío o carro, e xa sembrou o pánico total. E
senón, veredes vós este conto que foi real.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Era eu barbilampiño, cando dous patróns de Corme que eran o
demo facendo caralladas, pararon ás 12 da mañá, no mesmo Cantón Grande na
esquina fronte ao Banco Pastor. Estaba unha mañá clara total de primaveira e un
deles lle dixo ao outro no ouvido unha ocurrencia.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">De repente, pararon, e un deles comezou a sinalar ao aire
poñendo cara de intriga. O outro comezou tamén a sinalar buscando no Ceo o que
nada había. En tres minutos, estaba todo Cantón Grande sinalando ao Ceo e a
xente toda parada. E os dous caralláns, se foron largando tomar un viño a Santa
Catalina, e rindo a partir. E alí quedou o Cantón enteiro <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>mirando ao Ceo. Tal foi, que algún
“espabilado” xa vía o que non había, dicía el.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pois o mesmo foi co papel hixiénico, meus, todo foi por un
neura que debe ter a casa máis chea que o ELCAMPO con almacén incluído.
Calqueira día van ter que comezar os bombeiros ( bombeiros da Banda non, os de
apagar o lume ) a vaciar pisos, pola “descomposición”, pero das cousas, a xente
sigue estreñida. E abofé, que van ter trafega pó que resta de ano.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ben pensado, este conto de hoxe, casemente podíamos extrapolalo
ao de antonte, cando falabamos dos tempos dos nosos avós e avoas. Non había
papel nin de Interviú nin de Hola, polo de aproveitalo. O do periódico non
chegaba a nada. ¡E que ben limpaba, aquilo xa era un adianto! Logo, recordo o
primeiro que saiú ao mercado: El Elefante. Coime, pero iso era papel case coma
o de estraza, limpaba o que tiña que limpar. E non este moderno que é
igualitiño cao de librito pra liar un toscano de Cuarterón.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero non había ningún problema naquel tempo. Recordo na casa
dos avós en Froxán que, na cañeira, pois todo se reciclaba e mellor que agora.
Cando “acababas”, collías unha folla fresquiña dun coleiro e molladiña do
resío, e, ai, aquilo era unha frescura que ata che daba gustiño. E senón chegaba
unha, pois, dúas ou o coleiro enteiro. E non facía falla o Vidé ese de agora
coa auga fervendo. ¡Se é mellor auga fría prás almorrás!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">En fin, que remato con outro conto real da vida mesma. Eu non
son contachistes, senón conto anécdotas reais que fun metendo na miña
recolleita virtual. (Pois, nada, xa me saiú o de virtual) . Dicía que en sendo
eu neno duns 5 anos, estaba co avó e padriño Jesús Torrado nas pedras do Biscoiteiro
vendo os golpiños de mar. E de repente, comecei a chorar.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">“Que tés, meu neno?”, me dixo padriño. “Que teño gañas de
facer caca e non hai papel”, dixen eu choroso. Entón el, mariñeiro rexo e de
volta e media da vida, esbozou un sorriso que me fixo chorar máis. E el a rir,
e eu a chorar coa dor da barriga. “Ala, báixate e fai caquiña tranquilo”me
repetío. Ata que non puiden máis. E el mirando como as ondiñas do mar iban e
viñan polos regos do Biscoiteiro mentras “buscaba o meu papel “hixiénico”. Rematei
e, e velaí estaba padriño coas mans cheas de xeixiños mollados do mar, máis
desinfectados e suaves que o papel máis moderno. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Aquela lembranza, endexamais se me esquecío, o mesmo que na
casa dos avós de Froxán. Cantos problemas nos creamos tendo as solucións á man.
Canto temos que aprender dos nosos devanceiros, dicía eu antonte, e canto nos
complicamos a vida. Se o papel hixiénico ten 50 anos, e a vida miles por non
dicir millóns de anos. ¡E sen papel hixiénico! ¡Que problema!. P.D. Sequera
volve a subir o precio do “arcolito” pra facer…máis papel. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-75692007978519608852020-04-18T18:54:00.003+02:002020-04-18T18:54:51.973+02:00CARTA AOS NOSOS CRUÑESES<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">CARTA AOS NOSOS CRUÑESES<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ola cormeláns veciños: Estaba en escribirvos un día destes,
pero seique agora mesmo, ás 4 da tarde, vos está caéndo unha boa enchenta e
case sentín mágoa, porque, eiquí, nas vosas casiñas, está un día de sol que se
deixa querer. Ata non hai frío, e se o digo eu, pódese crer. ¡Ata rima ben!.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Eu sei que o estades pasando mal, quizais peor ca nós, pero
pillouvos aí a cousa e que lle vamos a facer. Eiquí, aínda podes ir por unhas
verciñas pro caldo nunha escapada e darlle un arrendiño ás patacas de cedo, ou
ás de xaneiro. Ou facer que vás ao médico, pero o conto e ver a Rambla de Terra
ou como sube a marea na Arnela. Sempre hai desculpas,pero<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>malas.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero nada, nosos, que os venres sen vós, mesmamente parece
cando quedaban fóra da cidade os da porta da Lúa de Valencia. E así vos pasou,
coma os valencianos que enredaban coas naranxas e cando volvían, porta pechada
ata no outro día. Nada novo, baixo o sol, que segue coma se nada. Mais saibades
que eiquí, sempre teredes a porta aberta, que namais ollar dende o Alto da
Costa, xa vedes como o sol se pon riba de Camelle.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Agora vou levarvos dar un paseíño polo pobo, pois fun hai un
pouco ata a azotea do faiado e dende alí, case domino o pobo. Coma os feudales
do medievo que facían os castelos nos bicarelos máis altos. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Dicía eu, que vamos facer xuntos un paseo, pero Virtual, esa
palabra que non usabamos para nada hai un mes. E xa vedes, como as modas do
Corte Inglés, ou en sendo mozos, o “Saldos Arias que eran as teimas diarias”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Que nada, que non hai alma. Mireivos cara o Caramanchón e
todo sen novidade. No Carral, unha ventisqueira dos de Portozás coma sempre,
pro non podemos poñernos a mal neste intre. Logo a nosa Ría, que podíades ir ás
fanecas, está o mar coma un plato. Ata iría eu, que xa é dicir. O muelle, que
cando volvades vai haber calamariños pra fartar, dar e conxelar. A Ermida, coma
sempre, tomando o sol de mañá e de tarde. Eo Osmo, non hai bañistas por ter que
fuxir a galope, senón taría <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>de top-les a
tope.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E que máis, que temos campana moderna nova e sequera aínda
aleda o pobo, ata mesmo parece unha cidade. Agora que recordo, aínda non se
foron levar os 20€ a conta do Banco, tamén porque non abre tódolos días, outra
novidade que vos conto. Ah, que están facendo unhas aceras desde o cruce do
Colexio<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ata encanar coas<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>outras nas Forcadas. E pintadiñas. Logo, cada
tardiña nos desinfectan total e suben á Arriloa e ata a Regadiña, onde hai
festa diaria en vivo e en directo<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>grazas
a Sagrario a dona de Juán. O de dona, quixen dicir a muller, ou sexa, a muller
do que canta. E la mar me deixe, senón ten repertorio pra deixar á París feita
un Panorama <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>e vendo brilar nos Satélites,
<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>o Luar coa Finisterre. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">O do Percebe, xa vos enterarías, queda para o ano se chegamos
aló, todo é estar na casa, que tampouco é<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>tanto. Cada noite ollo ao Ceo, e maxino como aguanta no Satélite o
Astronauta de turno tres meses sen ter onde revolverse nin camiñar 3 mtrs. Ou
no hospital, cando escraquenáches unha canilla e tamén, 3 meses coa perna
colgada.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Eu xa sei que sofrides sen o voso finde en Corme, porque logo
ides como se adoita dicir, coas pilas cheas. Pero nós tamén sen vervos, sen ver
como aledades o Campo de ronda en ronda e baixando o Río da Roda, logo a Calle
ata botarlle a arrancadeira na Ribeira. Pero nada, meus, que dende A Torriña
ata a Arnela, previa baixada a Baixo da Capilla, tampouco teríades onde tomar
un corto. Consoládevos logo, imaxinando que todo está pechadiño e así non tedes
tanta dor.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así as cousas, recordos dos da Aldea, Guxin, Froxán, Roncudo
e Gondomil. Eles seica o van levando mellor por ter unha hortiña, cabazo e
cabanote onde pasar o tempo mentres fan unhas rachiñas prá cociña ou a lareira.
E darlle millo ás galiñas, gardalas e así catro pitanzas pra mellor pasar o
tempo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ai, que me esquecía, que xa anda o Porco Bravo pola Trabe e
fuzou a pleno sol na porta do Abanca. Como non lle abrían, virouse ao caixeiro,
pero estaba sen a tarxeta e sen o pim, co cal, tivo que coller Feira arriba e
foi como veu. Agora, temos outro ás tardes paseando polas aceras do Muíño do
Medio. E pola esquerda, como ten que ser. Éche ben bonito por certo, senón xa
veredes cando veñades.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E nada máis, lle mando a carta a Moncho de Filgueira, e que
el vos pase fotocopia. Recibide de todo Corme: Bicos; apertas; choque de mans;
que tomedes café eo poñades na conta nosa virtual, e deica que nos vexamos.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">P.D. Me esquencía dicirvos, que a Fábrica de Cervexa, ante a
falta de vender bidóns para grifo-bar,<span style="mso-spacerun: yes;">
</span>comprou a acometida do gas-cidade-pobo e a vai utilizar pra dar servizo
de cervexa ao grifo da casa, cousa que non tedes na Cruña. Xa vedes, os
depósitos xa lles valen tamén os do Cubeiro sen estrear. Amén, cuidarse e
leirar ben. Podedes calcetar os homes que xa se puxo de moda, eu tou
aprendendo. Remato por falla de papel. Bicos.<o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-45058354434923943522020-04-18T11:07:00.001+02:002020-04-18T11:07:47.991+02:00¡ A QUE MUNDO CHEGAMOS, VÓS!<br />
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">¡A QUE MUNDO CHEGAMOS, VÓS!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">Así dicían as nosa avoas e aínda non viran máis ca o Nodo da
pilícula que viría despois. Logo viñeron as fillas das nosas avoas, ou sexa,
nosas nais, e a mesma historia: O que unha ten que ver antes de morrer. Logo
viñemos os netos das avoas e fillos de nosas nais, e, e xa dicimos o mesmo que
antes os nosos devanceiros e nos daba moita risa. Páganse todas na vida. Ou
sexa, que velaí lles temos que dar a razón: Agora xa vedes que a palabra de
moda é Virtual.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">¡Onde van aqueles tempos de que o leite era morniño da vaca?;
aqueles ovos de curral con dúas xemas?; o galo tamén de corral que cocido ou ao
forno, era chupar os dedos; a carne de cucho sen pienso algún; a manzanilla do
sauce chorón, pois nada, que a temos que comprar tamén e o sauce chegando ao
chan. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">Ata o tabaco, meus, ata o tabaco era natural. Onde vai aquel
Cuarterón e o Caldo de Galiña ao natural feito polo propio fumador. (Isto entre
nós, pero non saibades a teima que había na Banda de meu pai entre os do Cuarterón
e os do Caldo, xustamente se poñían a “caldo” rosmando co recendo). Pero ata
era unha obra de arte en verllelo facer tan feituquiño con toda parsimonia e
logo a lambetada final para pregalo. Aquilo xa relaxaba sen fumar. Eo lume, ao
natural, co chispeiro que ata lle prestaban aos fogueteiros para botar a pólvora
cando quedaban sen mecha.E agora, tabaco laife, a saber o que lle meten dentro?.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">Eos bicos, ai, meus, onde van aqueles bicos de verdade, de
tornillo total coma os do Chico á Chica que sempre era os ghuapos do cine. E se
copiaba da pilícula do domingo antes. Ata na mili, a algúns lles chegaba o bico
da noiva sellado na carta co seu xazmín pregado. Pero do máis vermello. E así
quedaba o noivo: tamén vermello bicando a carta. Aquilo era romanticismo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">E así chegamos a isto, que todo é virtual. Coma os iogures
laifes eses, ou sexa, a saber de que son feitos. E todo é laife; o leite
desnatado; o café descafeinado; o aceite desaceitado; as patacas que as levou o
resío e se poñen de loito namais cocelas; o pan, mellor non falalo, esas que
lle chaman baghetes, mesmo parecen ás dúas horas, o conto aquel de “aquelare”,
pero mortiño total; o viño, ai, o viño, disque tamén se facía de uva, lle dixo
o taberneiro ao fillo antes de morrer.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">Dixen morrer. Ata nin iso, antes ibas a un velorio e non
faltaba café á pota coa súa copiña de Terri Malla Dourada e unhas rosquiñas que
case se iba a noite sen darte conta. Agora nada, vás a un “tormentorio” deses
tan moderno, e se tés sede, ou pagas o pocilliño de café (mais ben
cascarilla)<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ou vás ao bidón aquel e
bebes, pero en vaso de plástico e auga tamén descafeinada, da máis barata. E entre
nós (sen que se entere o cura que a teño clara), ata che fan trampa co
botafumeiro, antes carbón de verdade, agora unha pastilliña tamén laife e nin
vás afumado como Deus manda. E a campá, tamén laife/virtual. E as nosas de
cobre criando verdín. Que nada, que non vale a pena morrer, que volo digo eu.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Pero o máis triste é
ver as probiñas vacas que se van deste mundo sen comerse unha rosca. Ou sexa,
saber o que é un boi. Contabame hai 15 uns días un de Vilarriba, que, cando
levaba a vaca vella ao boi, nin caso. ¡Ai, pro cando lle levaba unha xovenquiña
nova, ai, madre, saltaban no aire. Os dous, o boi e a cuchiña. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Xa vedes. E agora nada, aló vén o veterinario
(antes lle chamaban o albeite) <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>e aló a
“inseiminia” tamén virtualmente. Unha tristura meus,que digraciadiñas naceron. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">Ai, que me esquencía, antes tamén o “aquele de aquelare” era
ao natural. Agora nin iso, tamén laife, in, out, e moito englis, como xa avisan
no colexio: Póntelo y pónselo. Casemente parece a letra da Burrita de Corme:
“Poselo a la burrita, poselo a la burrita”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;"><span style="mso-spacerun: yes;"> </span>P.D. Bicos, apertas,
vinde tomar café ou mellor tila, e todo que queirades, total, todo é virtual. ¡A
que mundo chegamos!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-85643877405701907002020-04-16T16:12:00.002+02:002020-04-16T16:14:04.825+02:00A RAÍÑA DE GONDOMIL<br />
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; mso-outline-level: 3;">
<span style="color: #1b0431; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><a href="https://susodebasilio.blogspot.com/2015/12/a-raina-de-gondomil.html"><span style="color: #1b0431;"><br />
A RAÍÑA DE GONDOMIL</span></a><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Dende que eu era neno, que
tampouco hai tanto tempo, algúns cormeláns queren manter a lenda que tivemos
unha raíña en Gondomil chamada Dona Urraca. Quizais non estean
descamiñados, porque, a verdade que Gondomil algo de lenda esotérica tivo desde
antaño comezando pola tristemente esquecida e esnaquizada Pedra da Serpe.
E tamén a súa vista de privilexio ollando toda a nosa Ría de Corme e Laxe, así
como o seu enclave de antergo paso como saída e entrada de Corme Porto. Non en
van este rilleiro atallo quedou para sempre nomeado como: Camiño das
Regateiras.</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Mais, cando o río sona, auga
leva, e nesta fermosa e soleada aldea aínda quedan vestixos dunha casa feudal,
pero que tampouco foi un castelo como para unha raíña. Tamén a historia
nos conta que efectivamente houbo neste lugar moita fidalguía e señorío como
iremos vendo. Cóntase tamén, que no 1750 o noso ilustre almirante Francisco A.
Mourelle de la Rúa naciu en Gondomil. A saber?</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Pero enriquecendo un pouco
esta historia: A verdadeira raíña (e “madriña” de tódalas Urracas) foi Dona
Urraca de León e Castela, que chegou a reinar á morte do seu pai o Rei Alfonso
VI no ano 1.109 cando ela tiña 28 anos.¡Ai, pero que historia a desta raíña!
Agora que estamos no inverno tedes tempo de ler. E velaivai.</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><u><span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">(Vexamos logo a historia da
verdadeira raíña, dona Urraca)</span></u></b><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Dona Urraca, a de León e
Castela, que nacera o día de S.Xoán do 1.081, era filla de Afonso VI,
e casou con Raimundo de Borgoña. O individuo, era un francés de Francia.
Seica era “de la nobleza”. Pero a xente dicía que era un fragüante que veu por
aí abaixo a “velas-vir” buscando comenencia. E atopouna, ainda que casando
axiña con ela antes que outro lla limpara. E como era de esperar, tiveron un
fillo: Afonso VII. Pero o pobriño do francés logo palmou. Disque unha
disenteria o levou ao cemiterio. ¡Era visto!.</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Durante a súa viudés -para ela
dous moi longos anos- tamén lle morreu seu pai e foi coroada
Raíña de Galicia. </span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Con tanta cheúra, de
seguido lle apareciu un novo galán. </span><span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Ante isto e non vendo que
facer con tanta terra, donou Galicia ao seu fillo, para quedarse ela e
o seu novo home, Afonso o Batallador, coas coroas de León e Castela.
Cómpre dicir que daquela, as viúvas xa se buscaban a vida. E rosmábase nos
velorios: “A viúva chorando, home está buscando”.</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">E así como ledes: d</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">e agasallo, Galicia. Como se foramos un xoguete para o
neno!. “Ala Afonsito, haí te quedas namentras nos vamos de luna de miel. Da
buena cuenta de los Gallegos, que, rosman mucho y tienen retranca, pero no
facen dano”. Eles falábanche así, no seu castrapo da época.</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Malia </span><span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">que o casamento non foi de
perdura, pois, parece ser que non leiravan. </span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Tamén
se dicía que ela lle poñía os cornos de cotío. </span><span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Ante isto o seu home
encerrouna nun Castelo preto de Zamora. Namais enterarse o Papa de Roma,
terciou antes que se botasen as mans, e concedeulles o divorcio no ano 1.114.
Dixeron que era nulo debido a ser parentes..., sempre hai amaños.
Este casamento durou tres anos escasos. ¡ A verdade que se a finadiña
dona Urraca foi tan doce e zugosa como as súas peras…,véigana os demos. ¡.</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Deica iso para adiante, a
pobriña Dona Urraca, viúva, disvorciada e desconsolada, parece ser que se
deitou con máis de un, de dous, de tres ou de catro. Así, e ós 44 an</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">os aínda tivo que parir outro fillo sen pai. A culpa
levouno un tal: D.Pedro González de Lara. </span><span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">O proveito, ¡vaite ti a saber!
Pero fixo ben aproveitar, miña raíña, porque ó ano seguinte, o 8 de Marzo
do 1.126 a pobriña morreu con só 45 anos. E aló quedou unha criaturiña sen nai
nin pai. Pero iso si, co pan debaixo do brazo. E de pantrigo.</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">A vida foi pasando, e, anos
adiante, aló polo 1.178 sería Rei de Galicia, Fernando II. Disque
era neto de Dona Urraca… se cadra. Daquela non había deses análise que fan
agora, iso do “urro hache efe”. Pero aos nosos requeretartaravós
parroquianos tanto lles tiña un coma outro!</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<b><u><span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Volvendo ó conto</span></u></b><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Con respecto ás Urracas
que houbo por aquí, tivemos a de Laxe, Dona Urraca de Moscoso e señora de
Gondomil, pero nada que ver coa viúva do francés de Francia. </span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">Seguía sendo un nome moi usual naquel intre, e todo,
porque o levara a Raíña de León e Castela. Xa había modas daquela entre os
ricos como agora. Dicían eles cando tiñan un bauticeiro: “Ya la niña tá
bautizada, le posimos como la Reina, Urraquita”. E ala, veña
Urracas. ¡Nin que fora tan bonito!. Logo cando facían un ano as criaturas,
falaban entreles: “Ay, no sabedes lo lista qués la niña, faló y andó nel mismo
día”.¡</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="background: #FFF3DB; line-height: normal; margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 14.0pt;">E os anos foron pasando, pero
o feo nome de Urraca seguía sendo fermoso para toda a nosa nobreza. ¡Ata as
mellores peras dos froitales tiveron que levar e levan ese nome de por vida!
Así foi como na nosa comarca, a familia Moscoso, tan afincada no noso contorno,
aínda bautizaría en Laxe no século XIV<b> </b>(tres séculos
despois ó remate da época medieval)<b> </b>á tal Dona Urraca de Moscoso y
Castro.</span><span style="color: #29303b; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 10.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<br />Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-40665066661898011122017-06-01T10:35:00.001+02:002017-06-01T10:35:31.942+02:00O GRILO E A GRILA<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<u><span style="font-family: Algerian; font-size: 14.0pt;">O grilo e a grila<o:p></o:p></span></u></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-family: "Lucida Sans","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">Unha noite de claro luar</span><span style="font-size: 14.0pt;">, </span><span style="font-family: "Lucida Sans","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">na que todo era un doce grilar, un griliño</span><span style="font-size: 14.0pt;"> </span><span style="font-family: "Lucida Sans","sans-serif"; font-size: 14.0pt;">na noite brileira, suspiraba na súa grileira</span><span style="font-size: 14.0pt;">:<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt;"> <b>“¡Eu
tamén…, eu tamén quería grilar</b></span></i><b><i><span style="font-size: 14.0pt;">!”,</span></i></b><b><span style="font-size: 14.0pt;"> </span></b><i><span style="font-size: 14.0pt;">berraba un
griliño novo.</span></i><span style="font-size: 14.0pt;"> <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">“¡Pois grila, grila canto ti
queiras</span></i></b><b><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">, <i>que griliñas hai sen grilar!, </i></span></b><i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">escoitouse
unha voz moi preta.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> ” “</span></i></b><b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Pero eu son grilo novo, e non
sei como é grilar, e as novas non</span></i></b><b><i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> </span></i></b><b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">saben,</span></i></b><b><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> <i>do grilo un grilar</i></span></b><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">”, <i>repondeu de novo o griliño.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> <b><i>“¿Que pides logo griliño</i></b>, <b><i>comigo
querer grilar?”, </i></b><i>de novo a voz de
antes.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> </span></i><b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">“¡Se ti me</span></i></b><b><i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> </span></i></b><b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">ensinaras,
contigo a</span></i></b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> <b>grilar, despois eu grilaría as
grilas ó par</b></span></i><b><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">!”, </span></b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">marmullou de novo o griliño.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">“¡Ai, vaite preto griliño, e coas
grilas ponte a grilar, que</span></i></b><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> <b><i>a noite aledan co</i></b> <b><i>seu
ledo cantar</i></b><i>!”,berrou a grila
vella.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">.</span></i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> </span><b><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">“<i>¡Pró, ti non entendes, que eu non quero
cantar, o que a</i></span></b><i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> </span></i><b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">min me preme é saber grilar!”,</span></i></b><b><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> </span></b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">outra vez o
griliño novo.<o:p></o:p></span></i></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> “<b><i>Pois mira griliño novo, que teu pai foi</i></b>
<b><i>griladeiro,
e co teu vello aprendín, a grilar con el
primeiro</i></b>”., <i>sincerouse a grila
vella.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> </span><b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">“¿Logo,</span></i></b><i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> </span></i><b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">sabes ti quen
foi, o grileiro de meu pai?</span></i></b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">”,</span></i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> <i>preguntou o inocentiño.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> <b><i>“¡Ai, filliño do grileiro, que teu</i></b> <b><i>pai
foi griladeiro, á miña grileira viña, cada noite silandeiro!”, </i></b><i>exclamou a vella grila.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i><span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">“</span></i><b><i><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">Xa muller, xa, a ti meu pai te ensinou, a grilar na
túa grileira, mais a min non</span></i></b><b><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> <i>hai unha grila,
que me ensine a griladeira</i></span></b><span lang="PT-BR" style="font-family: "Arial Narrow","sans-serif"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">”., <i>suspirou o imberbe grilo.<o:p></o:p></i></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-element: para-border-div; padding: 0cm 0cm 1.0pt 0cm;">
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;"> “<b><i>Pois ven acó meu griliño, e baixa á</i></b> <b><i>miña
grileira, se teu pai a min me ensinou, a
ti grílote eu primeira</i></b>”.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span lang="PT-BR" style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: PT-BR;">E na cume de lúa chea, a noite
foi rematando. ¡Ai, pero como rematou! Co xerundio do verbo grilar: Grilando. <o:p></o:p></span></div>
Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-23796909268338108292017-02-28T19:37:00.001+01:002017-02-28T19:37:56.721+01:00CARTA Á MOZA<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: ES;">CARTA Á MOZA<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="border-bottom: solid windowtext 1.0pt; border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-element: para-border-div; padding: 0cm 0cm 1.0pt 0cm;">
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: ES;">En vista de moito que cambearon os tempos, hoxe dáseme por
recordar aquelas cartas que na nosa mocidade escribíamos ás mozas e elas a nós.
Coido que aínda tendo moitas faltas de ortografía sempre tiñan un valor,
digamos literario, que non ten o actual modo de comunicarse. Porque actualmente
dende logo non ten ningún, aínda cando as novas xeracións teñen unha escola que
nós, seus pais ou avós, nin polo maxín nos pasou.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="border: none; mso-border-bottom-alt: solid windowtext .75pt; mso-padding-alt: 0cm 0cm 1.0pt 0cm; padding: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: ES;">Que é iso de: “t kiero”. Para
isto vou escribir na lingua de Cervantes, o castelán no que fomos
“escolarizados”. Elexin a miña época na mili
onde eras a envexa cando o cabo de portas berraba: “Pérez, carta da
moza”. Así, vou intentar lembrar as frases recollidas no estilo máis habitual
naquel entón. Todas elas foron verídicas, nada da miña inventiva.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES;">En <st1:personname productid="La Corua" w:st="on">La
Coruña</st1:personname> a 20 de marzo de 1.962<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES;"> Srta. Doña: Rufina Pérez
López <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES;">Castrelo de Abajo-Ayuntamiento de Pedrouzo<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES;"> <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES;">Querida novia: Quiera
Dios que al recibo de esta te encuentres bién de salud y en compañía de tú familia,
la mía es un dolor por estar lejos de ti.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES;">Recibí tú carta ayer por la tarde y ya ves lo mucho que te
quiero, pues perdí de salír por escribirte lo antes posible, pero también te lo
mereces por el beso que imprimiste al final de la carta con el jazmin de tús
labios. Me pasé la noche besando sobre tú beso y ya casi no se conoze, en la
próxima carta cárgale un poco más a la barra de labios. ¡Y no veas toda la
compañía, el que más y el que menos se mueren de envidia!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES;">Me cuentas que tuviste un fuerte catarro con fiebre y no
me extraña despues de aquella noche que pasamos en el Casal de Abajo el martes
de carnaval y sin ninguna manta con que taparnos, pues además del olor de la
paja seca, el polvo hacía toser. Como se entere tú madre es capaz de quemar el
casal, pues no me traga, y todo porque mi padre compró el prado del Ribón que
ellos querían. ¡Ai, cuando hablemos de voda!<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES;">Tengo que darte una sorpresa cariño: Me ascendieron a cabo
furriel 2º de cocina y ya no tengo que pelar más patatas. Ahora me van a dar <st1:metricconverter productid="20 pts" w:st="on">20 pts</st1:metricconverter>., al mes, el doble de
hasta ahora, y, con cada peso que tú me mandas en las cartas voy juntando para ir a verte en el Castromil. No te olvides de
meter el billete entre los pliegues de la carta sin que se note, pues hasta me
han robado el gorro cuándo estaba en las letrinas y he tenido que robar otro.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES;"> </span></b><b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: ES;"> </span></b><b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: ES;"> </span></b><b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: ES;"> </span></b><b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: ES;"> </span></b><b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 14.0pt; mso-ansi-language: ES;"> </span></b><b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES;">Mi amor, si puedes, me mandas unos chorizos y queso, pues
aquí nos salen las alubias por las orejas y el jefe de cocina acaba de comprar cinco
toneladas más en el economato.</span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES;">También si pudieras hacerte con un jamón en la bodega de
tús abuelos sin que se enteren, se lo daría al sargento Martínez, pues todos le
llevan patatas y ya está empachado de ellas, así casi fijo que me daba permiso
para la fiesta de Pascua en la aldea de mi abuela María. Nos queda </span></b><b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES; mso-bidi-font-family: Arial;">en camino de
sú molino, guardan la llave en el cabanote debajo del feixe de hierba y el Pascán
no me ladra porque ya conoce mi ulido. Podríamos pasar casi la noche y sin frío
porque el abuelo tiene alli un colchón y dos cobertores además del candil</span></b><b><span style="font-family: Magneto; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES; mso-bidi-font-family: Arial;">.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES; mso-bidi-font-family: Arial;">Todo esto me lo mandas por tú
primo, el Gumersindo de Casas de Arriba que va a ir de permiso una semana, pero
sabes que soy muy celoso y lo digo por el, ya me entiendes, que es capaz de
inventarte que salgo con una marmota para que seas sú novia. (Y que no se
entere sú Eustaquia, pero va cada semana al Papagaio con <st1:personname productid="la Andaluza" w:st="on">la Andaluza</st1:personname>, una que solo le
cobra 25 ptas. por ser cliente fijo, es tan cierto que lo veo con mis propios
ojos cuándo voy con el, pero yo tan inocente). <o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES; mso-bidi-font-family: Arial;">Ai mi lejano amor, te quiero
más que la comida de hoy al mediodía, y eso que dieron alubias más dos huevos y
un chorizo en salsa con patatas fritas. Hasta el alférez de guardia se chupó
los dedos, que ya es decir. Pero eso sí, lavé la boca antes de besar tú foto
que lo hago 20 veces al día y aún así la llevo gastada, casi me deberías enviar
otra, la que sacaste en la romería del San Blás con aquella blusa y falda, ¡ai..,aquella
noche en la carballeira..!, bueno, que no se entere tú madre, esconde bién las
cartas.<o:p></o:p></span></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES; mso-bidi-font-family: Arial;">Mi Rufinita, no sabes el regalo
que te compré con mis ahorros¡ Pero esto
no te lo mando por el Gumersindo, es algo íntimo para la mujer que más
quiero y con la que sueño despierto en las noches de guardia. Ai mi amor, se me
acaba la tinta del bolígrafo y tengo que terminar, cuidate y no vayas al baile
ni al cine hasta que sea conmigo. Te quiero más que al sol de mediodía.<o:p></o:p></span></b></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><span style="font-family: "Monotype Corsiva"; font-size: 16.0pt; mso-ansi-language: ES; mso-bidi-font-family: Arial;">Tuyo que lo soy: Eustaquio
Quintela Opazo.<o:p></o:p></span></b></div>
Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-83126680269634444102016-11-19T19:08:00.000+01:002016-11-19T19:08:22.044+01:00DE CORMELLE A PORTOZÁS<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Falábase nas Mareas
Vivas, que había un pequeno pique entre Portozás e Cormelle. ¡Que pouco
sabían eles da nosa historia, nunca houbo dos pobos tan ben levados!. Estamos
todo o día véndonos e nunca reñimos. Namais abrir o día, nos saudamos dende o
Carral ata Santa Rosa. Mandámoslle Nordeste do bo, e para non ser menos, nos
corresponden co seu Suroeste, ben feito, por certo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Nunca houbo dous veciños que tanto se corresponderan. Como
din no rural, ata nos tratamos de festa, que xa é dicir. Na Festa do Percebe,
os convidamos e logo na Festa do Quince, nos corresponden. Solo temos unha
teima coa Virxe do Carme: Nesa festa, os de Portozás poñen todo do seu lado a
máis non poder. Pero iso si, na Procesión pola Ría, os visitamos e outro tanto
fan eles con Cormelle.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Mais falan as meigas e trasnos -pois habelas hainas aínda que
sen pano á curra e uñas largas- que temos casamento á vista. A noiva é de
Portozás e o noivo de Cormelle. Levan anos, moitos, dende o 1920 tirándose os
tellos. E foron chegando á vellés quedando solteiróns. Dormen de día e pasan a
noite en véla. Como son tan velliños, non teñen estes móbiles de agora. E teñen
que facerse ver con sinais na noite escura.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E sofren, sofren por non bicarse e darse un arrumaco nas
noites de frío. Pero tres millas os separan e cando hai néboa nin unha chiscada
de ollo. Prá colmo de males tampouco atopan padriño e madriña, pois, os seus
vedraños hai tempo que se foron. E máis colmo, están sen familia por ser unixénitos. Nas
noites de branco luar, falaron por sinais, claro, de facer un xuntoiro á
moderna. Pero xa non ousan dada a súa idade, ela, a noiva ten moito recate por
aquilo do que dirán as malas linguas. E el, meu galanciño, ten complexo polo
moito que ronca.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero o noivo, Roncudo da Pedra do Cabo, está farto de tanta
soidade. E a noiva, Farola da Insua do Cabo, tamén vai chea de chiscarse o ollo
e non ter quén lle enxugue as bágoas de tanto chanto. Malia isto, está a traba
do seu segundo apelido: Cabo. Ou sexa, que deben ser algo curmáns e non saben
se atoparan crego que os case polo parentesco. Grazas a Deus, que, por ser
solteiros, están exentos da antiga oblata, menos mal.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E así están os pobriños sen comerse unha rosca, porque de
percebes están que rebentan. Pero tamén lles teñen envexa aos percebes cando
ven como “amañan a cousa” sen falla de ir ás percebas. E prá máis, baixo as
súas narices. E eles poñéndose vermellos da carraxe espreitando dende o alto.
Sobre todo ela, Farola, que ferve en tal ver. El, Roncudo, o pobriño xa non
ferve. Pero pensa: “Quen fora percebe, disque son “irmanfroditas”. Esta palabra
escoitoulla a un “bioscólogho” que veu
dende Boimorto a ver se era certo. E debía ser verdade porque cando chegou de
volta ó coche iba albo en tal ver. Albo, mentras a loura moza que o acompañaba
o miraba de esguello e con displicencia, entanto zugaba un percebazo da Pedra e
rosmaba vermella: “Este percebe é un home, e un gato é un bicho, xa quixera eu
que o meu home fora un percebe”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Así as cousas, non me digades o cacho casamento de Farola e
Roncudo. Todo Cormelle e Portozás de convidados e ben fardados, pieitados e con
paxarela. Sería a voda da historia porque do século xa hai moitas, e, la mar me
deixe se moito duran. Que non saberán
Farola e Roncudo vendo parellas tódalas noites e abaneando o Ford Fiesta sen haber picha de temporal. O de
“picha” é un dicir. Pero xa non hai respecto aos vellos.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Mais o casoiro vai ir adiante, xa hai padriños. Por parte do
noivo, irá D. Afrodisio de la Arregadiña y Bustelo, o noso Alcalde de Cormelle,
pero sin bastón. Está viúvo, pero recalentón e de bo
ver. Piéitase con ghomina e arrecende a
Varón Dandi que mola. E de madriña, a Alcaldesa de Portozás, Dona Urraca de
Castrelo y Soesto. Tamén viúva, pero mui verde, véighana os demos. Disque foron
vistos bailando Bachata e Reguetón con algo de Traketeo en Sta. Comba e
deixaron á chavalada sen fala en tal ver. El é de esquerdas e ela das dereitas,
pero vanse decantar polo “centro”, xa andan probando.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">En canto ao menú: De primeiro, percebes ata tocarlle co dedo,
faltaría mais, pero sen cachelos, as patacas atrancan moito. De segundo, un bo
polbo da nosa Ría, tamén ata recunquear a ver se aos noivos lles fai ilusión.
Logo, virá un churrasco con bos criollos, por aquilo de motivar á noiva. E de
postre, pois, plátano de Canarias con nata e Pipermin, é moi sensual, polo de
endulzar ben á parella. Xa por volta de tarde, e cando os noivos se vexan como
a Lúa en Cuarto Menguante, unha boa chocolatada, por aquilo de aclarar quen
somos papeiros ou chiculateiros.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E por fin chegará o intre degoirado polos noivos. O da
primeira noite. Roncudo, o pobriño, que xa está na pitopausia, todo coitado. E
ela, Farola, tamén coa menos-pausia. Pero xa se sabe, elas sempre son máis
valentes e a noiva tomará a iniciativa: “ A ver, ho, meu Roncudiño, que
facemos?”. “Mira muller, ti que non sabes e eu que tampouco aprendín, o mellor
é que durmamos”.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Era visto, con 96 anos, pasóuselle o arrós aos dous. De
calquera maneira: Vivan os noivos, Farola da Insua do Cabo e Roncudo da Pedra
do Cabo por fin durmirán xuntiños e quentes. O resto…, auga pasada non move
muíño.<o:p></o:p></span></div>
Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-36016025312717613362016-11-15T11:27:00.000+01:002016-11-15T11:27:03.701+01:00TEMPO DE SOIDADE<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">No concerto da Banda Municipal da Coruña no Pazo da Ópera e
baixo a batuta do meu benquerido director e amigo J.Luís Represas, soaba hai 15
días unha regalía para este tempo de outono: Les feuilles mortes (La hojas
muertas) de Yves Montand. Un título de tristura, agáx un tema para relaxarte e
amorriñarte coa novamente caída da folla e o outono.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Mais o tema que hoxe me leva, non é outro que falar da
soidade, sobre todo da soidade neste tempo de inverno. Cando sintes o valor de
escoitar e compartir unha fala. ¿Unha fala? Que grande é ter con quen falar e
sentir o agarimo dunha man chea de tenrura. Ou compartir un vaso de leite
mirándose ás meniñas.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Hai uns anos e pensando nunha persoa amiga, compuxen un tema:
Soidade. E para sentir ese tema me puxen na pel desa persoa amiga. E estarrecín
eu mesmo. O de menos é facer de comer ou a cama; planchar ou pasar a vasoira;
fregar ou enxugar a roupa, e así un longo etc. Ata non me atrevo a poñer a
letra desa canción aquí. Unha bela letra e canción, pero mui sensible para quen
sinta iso: Soidade.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Escribía eu neste blog hai aló un par de anos, sobre unha
parelliña nova subida nun plataneiro do noso xardín entre a mestura das follas
nunha noite de estío. E sorrín pola beleza desa escena. Malia cando eses
púberes teñan a miña idade e lembren ese día dándose arrumacos de bicos e digan
coma eu: Que logo pasou o tempo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Onte tamén estiven na cidade, de novo ao concerto. E de novo
polos xardíns, aqueles que no verán de cando a miña mili na cidade, tocaban no
Kiosco Alfonso dous grupos musicais tódolos días de verán. E todo era bulicio,
batifondo e ledicia. E os meniños rebuldando baixo as palmeiras e ás escondidas
do mirto das xardiñeiras. Aquilo era festa, primaveira, paxariños rebuldando
entre as árbores. Alí non había soidade.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero agora xa non hai ledicia en Méndez Núñez, case todo
parece soidade. As follas caen mortas e mesmo parecen molladas de bágoas con
tristura. Faltan aqueles miles de soldados, eu entreles, que piropeaban ás
belas rapazas da época baixo a ollada de papá Obelisco avisándonos da hora. <o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Agora pasexo coa miña dona e lémbrolle como eran cada serán os Xardíns naquel tempo. Vexo as raíces das
centenarias árbores descubertas, cal veas dun vello enrrugadas, e maxino se xa
estarían alí cando eu pasexaba coa celme rebousando no corazón con 17 ou 18
anos. Sen querer, véxome cal espello, na vidreira xeada dun taxi, e tamén voi
indo enrrugado. Como as raíces descubertas das vellas acacias e castañeiros.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Mais os tempos cambearon e solo hai unha diferencia: Agora as
parellas bícanse. Daquela non, non se bicaban as parellas diante de ninguén. E
velaí onde non sei con que época quedarme, pero case prefiro a miña, a de
antes. Agora nin son bicos nin saben bicarse, mesmo parecen –fóra a ialma- a
golondrina nai, dándolle de comer ás súas golondriniñas recén saídas do
cascarón.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">E co Xardín cheo de soidade, volvo a lembrarme do triste
outono, de quen non ten con quen falar, da tristura do inverno e das longas e
escuras noites de insomnio e desvelo. Xa non hai música no Kiosco Alfonso. Nin
meniños rebuldando. Tampouco estaribeles vendendo garrapiñadas, lambocios e
chupilandias. Por non haber, non hai nada, solo soidade e follas que van
caendo. Pero follas mortas en col dos vellos bancos tamén húmidos. Chegou o
outono: Les feuilles mortes.<o:p></o:p></span></div>
Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-3201393865869105061.post-63237128889640181752016-09-19T11:20:00.000+02:002016-09-19T11:20:34.335+02:00CEN ANOS DA FONTE DO CAMPO<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<br /></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;">A José Torrado Esmorís (Tío Pepe de
Torrado)<o:p></o:p></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 16.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 21.3333px;">(Publicado na Voz de Galicia o 17 de setembro de 2016)</span></div>
<div align="center" class="MsoNormal" style="text-align: center;">
<span style="font-size: 21.3333px;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Querido e inesquencible<b> </b>bisavó: En nome de tódolos teus netos e bisnetos Torrados, quero con estas
letras lembrarche que non nos esquecemos de ti e da bisavoa Clarisa. Cando
menos para min, fostes<b> </b>os
senlleiros bisavós que coñecín.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Este ano, querido bisavó<b>,</b> cúmplense cen –un século- dende que ergueches coas túas humildes mans de
canteiro/labrador a nosa Fonte do Campo. E velaquí está, á intemperie, ó sol e
ó vento. Un pouco esnaquizada polos quinachos dos camións, pero iso si,
imperturbable.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">¡Canta lenda na túa Fonte, bisavó, cantos amoríos e primeiros
bicos á sombra do seu fuste!. Cantas borracheiras naqueles días dos Quintos e
cantos milleiros de cervexas pousadas en
col do seu brocal. Ao seu abeiro, esperaban
as nais ás fillas cando o Paseo do Campo. E entre murmurios e coas mans baixo o mandil, de reollo refrescaban a vista
ou ben lazaban o pano á curra pasando a man polo queixo coma quen non quere a
cousa.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"> A Fonte do Campo era o
marco para as parellas: nin un paso deica o Río da Roda. E volta á Casa dos
Cans. Era, bisavó, era. Agora non hai marcas nin marcos. Tampouco nais ó axexo
mentres esperaban a quenda para encher no cano de Riba ou no de Baixo. E sellas, caldeiros e bañeiras facendo tempo
no chan, cal semellanza de dúas serpes.
Logo, as bañeiras cheas na cabeza das mulleres con molideira de apoio. E cunha verza sobor da auga para amainar o
vaivén das súas ondas.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Canta secura apagou a túa Fonte, noso bisavó. Aquel pingar
dos pichos medíase por ferradas cando máis falla facía lavarse pola ruda vida.
Agora que só suamos na praia, por
toneladas. E hai uns inventos que vós non coñecéches nin falla que fixo: a
ducha e un tal "chacusi", unha bañeira
de trinta billas botando auga polo de relaxarse sen dar pandolada. O mundo ao
revés, bisavó, daquela tampouco tiñades estrés nin "pchiscólogo".<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Como dicía, a túa obra marcou naquel tempo que para os
rapaces había un Corme subindo ata a Paxariña que se chamaba Givaje. Logo, da
Fonte para abaixo, xa era a Ribeira. E veña pedradas nos días de cámbeo de
tempo se uns pisaban a raia do outro bando. Xa daquela as cabeciñas non
paraban, como se dí agora.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">No seu alicerce, se farían os primeiros palcos das festas, engalañados con espadañas do Río de Riba,
fiúncho da Paxariña e hedras do Carral. Fuches testigo, Fonte, de chantos, tristuras e milleiros de enterros.
Pero tamén de cantareas, aturuxos, piropos e paso de Procesións da Virxe do Carme,
San Roque e os Remedios. E na volta das
misas de festa, dos bailes solto ou amarrado e todos ben fardados. ¡Ai, meu,
pero tamén de lavar e enxugar no pilón, as bágoas das primeiras coitadas e desventuras!<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Cando había vodas- mellor dito casamentos- había que coller praza
na Fonte, era o lugar de privilexio polo de ver o traxe das noivas, como ían
acicaladas, e contar os seus convidados. Ou ás furtadelas ás 6 da mañá cando
eran de viúvos ou solteiróns e se soltaban gatos cunhas vellas tixolas amalloadas
ao seu rabo.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pero agora, bisavó, xa non hai Paseo do Campo. Nin ringleira de
sellas no chan cando a secura da traída da Arregadiña. Nin Día dos Quintos ou
veleiros de arribada. Nin festa algunha ao pé da túa Fonte. Malia isto, a xente
aloumiña e quere a túa Fonte, a Fonte do Campo. Durante este século foi o
símbolo de Corme como punto de referencia.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Cada noite, escura ou de branco luar, me sento na xanela e penso naquel Corme que te viu erguer. Do
primeiro retrato ao teu redor. Dos milleiros de segredos ao teu pé. E maxino
dende a miña fiestra, quén te verá deiquí a outros cen anos, nosa Fonte do
Campo.<o:p></o:p></span></div>
Administradorhttp://www.blogger.com/profile/12124629401576962648noreply@blogger.com3