UN ANO QUE SE VAI

Outro ano que remata, un ano no que esperimentei novas sensacións como foron a de voar en avión. Nunca o fixera e este ano xa lle tocou seis veces. Pero a cousa é que lle sigo tremendo, somentes me consola ver a tripulación tan nova e penso que si eles non teñen medo con toda unha vida por diante, pois, o meu xa non é capote.

Efectivamente foi o ano das viaxes da miña vida: tres excursións polo Imserso, un total de 35 días e outros 60, como xa dixen de caravaning. E chegáronme a pouco. Agora con este tremendo inverno non hai maneira de saír a ningures.

Dicía que outro ano remata e cada nadal neste tempo é tempo de meditación, de facer un repaso de todos os aconteceres dende o 1º de xaneiro. Das cousas boas que o 2013 nos trouxo e asimismo tamén das malas. No meu caso non teño queixa, somentes foron boas a Deus grazas como foi o nacemento da netiña Noa.

Remata o ano, dicimos, e sempre acostumamos a pedir que o vindeiro sexa mellor, as máis das veces sin motivo para pedir unha mellora que tampouco non fai falla se non tivemos ningún contratempo. Eu sempre dixen que o vindeiro sexa coma o que remata e punto. Con tal que non sexa peor xa me conformo. E con respecto aos cartos, hai que dicir que o tempo dos cartos foise. Conformémonos entón co que temos e toquemos madeira.

No que a Corme, á nosa vila respecta, penso que non  tivemos queixa este 2013. Non tivemos loterías, agáx que a mellor lotería foi non ter digracias. Ben, é un dicir, pois sí tivemos a caída do Cruceiro da Calle que esta vez, e polo trizado que quedou, penso que non terá arranxo, sorte que  polo menos non collío a ninguén na súa caída.

 Malia isto, coido logo que hogano non foi malo para o noso pobo excepto que non saíu calamar no peirao, tamén todo hai que falalo. Pero iso si, saíu moito xureliño e, para matar o bicho os máis de 30 aspirantes a calamareiros da bisbarra que cada noite nos visitan, pois iso, que foron lévedos para a súa casa. Polo menos levaron para o gato.

Bromas aparte e, este mal tempo máis aparte aínda, rematamos o ano coa nova da subida da luz de 1º prato para a noite de fin de ano. De postre xa veremos sobor da marcha.  É unha boa nova para comezar aninovo. Así de entrada e para amargarche o pouco turrón que se come por mor dos ácidos úricos, diabetes e colesteroles. Ante isto propoño cear con véla, ten o seu romanticismo.

E como escribía hai un ano D.Victor Freixanes lembrando unha anterga costume da súa aldea, pois, pasémonos lume novo dunha casa á outra. Isto era que o 1º día do ano, os veciños íanse pasando iso, lume novo dende a primeira á última casa da aldea. Unha costume que xa quixera eu poñer novamente de moda. Ano novo, lume  novo.  

ESCULCAS DESTA VIAXE

A verdade que os galegos somos o non vai máis. De intelixentes, quero dicir. A cousa ben sendo que durante esta última viaxe (viaxe da que vos falo no artigo anterior) ademáis de comer, durmir e pasear,( do resto nanai de la China) un tamén esculca. Ou sexa, sen querer, pero querendo.

 A cousa ben sendo que estabamos unha noite no comedor do hotel e nunha mesa fronte a min un matrimonio galego, coma tantos outros. O patrón de fronte e a súa dona de costas. Tiña boa cor na face o patrón, boa cor a pesar de beber auga.

O asunto era que para o viño (que había que servirse) contabamos cuns pequenos vasos. E para a auga, tamén na máquina do lado tiñamos que darlle á billa o mesmo cás máquinas de cervexa nos bares. Os vasos da auga eran de plástico, agasallo ou propaganda da marca 7/up, e moi grandes, por certo.

E dicíame eu con asombro fisgando de esguello: Mira ti por onde este home con tan boa cor na cara bebe somentes auga. (Ben pensado tampouco perdía moito, pois, o viño era purrela puro. Ou sexa, que podías beber sen medo a ter que soplar aos de tráfico).

Ai, meus, pero que parviño son. Nestas estaba eu cavilando esa devandita cea, cando se ergue da cadeira o tal paisano e vai co vaso de plástico a repostar de novo. E pensei, pois os vasos, repito, eran grandes de carallo: Debe ter diabetes ou algo así para ter tanta secura.

E sen perder bocado tamén quixen saber onde repoñía o noso galego. Ata que quedei pasmado mentres lle daba ó dente:  O tío cabronazo foi encher de viño semellante vaso. E quen o vía, pois iso, que viña da auga. E pensei para min: Aínda non o aprendín todo na mili.

Outra mañá no almorzo, enténdase almorzo en galego, estaba eu á cola para encher zume na máquina do ídem. Diante miña unha señora (e conste que esta non era galega) dáballe ó botón e deixaba escorrer un pouco antes de poñer o vaso debaixo. Ante o meu asombro apostilloume toda tranquila: “Sabe usted, la máquina al principio echa agua, así que hai que dejarla escurrir un poco antes que que salga el propio zumo”.

 A partir de aquel día eu tamén facía o mesmo na ditosa máquina. E abofé que tiña razón a señora para conseguir un bo zume. Pero o que aprendin foi que aínda non estou “porparado” para a terceira idade. Xa o día o refrán: Sabe máis o raposo por vello que por raposo. E matinei tamén que fun moi noviño á mili, solo tiña 17 anos. Se me quixeran la mar me deixe se non volvía de novo!. Aínda non son veterano.

DE VOLTA DE TENERIFE

Ola amigos: Que xa estou de novo de volta, pero iso é o carallo, co ben que se estaba alí. A verdade que endexamais imaxinei un clima así, pois mesmamente era verán total. Ou sexa, o mesmiño que os nosos meses de xullo ou agosto e sempre cunha media de 23º .

Dicía que nunca imaxinei sentirme tan ben, eu que son un frioleiro por excelencia. Namais chegar ó hotel, fóra roupa do corpo. Na cama xa non había máis que saba e colcha fina. E aínda sobraba.

E que dicirvos da piscina ás dez da mañá, aínda que algún (ou máis ben algunha) xa estaba facendo unhas brazadas ás oito do mencer. ¡Pena de piscinas con chacusi incluído e outras de bicicletas na auga! Digo pena por ver tanta barriga e tanta arruga. Pero como dicían os camareiros, tiñamolo ben gañado despois dunha vida de duro traballo e sen coñecer o que é viaxar.

A verdade que estou a sentirme feliz agora na 3ª idade. Este ano xa vou con tres excursións do Imserso, un total de 35 días, que, sumadas a 60 días da caravaning dan 95 días que me librei de ver a fonte que fixo o meu bisavó Tío Pepe de Torrado. (Perdón, bisavó).

Visitamos Sta. Crúz de Tenerife que ten 240.000 habitantes, o mesmo que A Coruña e logo Porto de Sta. Crúz, unha pequena cidade que me gustou máis polo enfocada que está de cara ó turista. É a típica cidade costeira onde conxugan os barrios vellos coa beira do mar. Encantadora. Logo estivemos en Playa das Américas, un ambiente xa moito mellor e con moito máis verde que o do noso hotel en Playa Paraíso, que de praia non tiña nada. Ou sexa, o mesmo que Carabandufe. Pero a tope de xente. Sobor de todo ingleses que veñen aquí pasar os seis meses de inverno. ¡Cando temos que aprender!

Desde a ventana do hotel víamos a cume do Teide totalmente cuberta de xeo dada a súa altura. Agáx que o noso contorno era totalmente irto e pobre. Nin unha matigueira de herba ou toxo á vista por ningún lado. E menos, árbores. A verdade que tampouco se vían gatos, coellos ou gando por ningures o cal no é de extrañar.

Outro dos fenómenos que me chamou a atención foi as praias totalmente de area negra, aínda que de praias tiñan pouco, pois, casemente todo son xeixos tamén negros. Está visto que Canarias vende calor, o das prais é o de menos. Por algo lle chaman as Illas afortunadas, e, a verdade que fan honra  á súa fama.

Pero o triste disto, amigos, vén agora con tanto frío na nosa Galicia. Casemente valía máis non coñecer a prace deses dez días con aquel clima. A verdade que si poidera, a mellor solución sería ir para alí todo o inverno, coma os ingleses. Malia que o noso problema, a parte do frío, é a morriña do galego. Que non, que non son capaz de estar seis meses sin ver aos netiños.

 Agora e sen máis esperar, de novo a facer caravaning de finde cada semana. E tamén recoñecer, como xa dixen alí, que a riqueza da nosa verde Galicia coa súa auga e  flora e fauna,  quizais vale tanto ou máis que o calor de Canarias. As dúas cousa non caben no mesmo saco. Ou ben facer coma os ingleses: seis meses alí, e seis na casa.

OLA MEUS

OLA MEUS

Despois de tanto tempo sen escribirbos, debo facer una explicación: A cousa foi que me quedei sen ordenador hai case un mes, ou sexa, que cascou cando estaba a punto de cumplir os sete aniños. Tampouco era tan vello, meu pobre, a verdade que pensei (despois de mercalo noviño do trinque) que chegaría máis a lonxevo. Pero xa vedes, o home propón e Deus dispón.

Agora atópome co tema do enterro e funeral, pois, hai que entender que foi un compañeiro verdadeiramente confidencial. ¡Ai, se el falara! Por iso quero quedar ben coa súa memoria, por serme tan fiel durante estes sete anos. Sen dúbidas, este més sen el, paseino mal. Cada mañá era de tristura sen poder abrilo. Ata que despois dunha lenta agonía palmou sen despedirse.

E agora un do paquete, á miña idade un modelo Windows-7, case nada, pero isto la mar me deixe se non é un maquinón. ¡Pero non me entero de vaina nin pouco nin moito!. Grazas a Óscar que mo vén poñendo a tiro de cañón, ou sexa: todo en acceso directo. ¡Que sería eu sen este rapaz!

A verdade que xa non estou para estes aspaventos, pois a nova tecnoloxía éme máis dura ca o de ler corcheas, dito sexa da paso. O meu é a solfa e, punto de crús. E quería mercar o nº 8, ou sexa, o de máis alto nivel! Menos mal que a rapaza da tenda tivo máis entendemento. E tamén me viu o plumeiro no meu nivel informático. Ou sexa, cero pataqueiro.

Pero este é unha gozada, meus, eu que non teño pacencia para nada, este voxa como unha avioneta á hora (cando menos) de ler a Voz de Galicia, o correo persoal ou ben Xente de Corme. O outro, meu pobriño, xa non tiña zolás para nada. Agora xa non andaba nin con muletas, que xa é dicir. Ou sexa, coma un servidor. Chega a idade e hai que aceptala, paseniñamente, pero hai que aceptala.

Mais volvendo ó vello ordenata (que agora xa non obedecía nin a amosar a cara) tamén é certo que axiña acusou a chegada do outono, a da caída de folla. A de irmos palmando os vellos e os que virán atrás. Menos o duque empalmado, que ese si que non palma nin en Palma.

P.D. Déixovos que teño que seguir estrabulando neste artiluxio ata saber moverme por el. Que teñades unha boa finde.

UNHA NOVA MANEIRA DE VIAXAR: DE CARAVANING

UNHA NOVA MANEIRA DE VIAXAR: DE CARAVANING


Dicíavos eu, hai aló máis dun ano que, a miña ilusión era a de ser caravanista. Pois xa levo un ano percorrendo toda Galicia, a Galicia que eu coñezo como a palma da man, pero agora non vou traballar e poido escudriñala como Deus manda. E de certo, era moito o que me quedaba por ver, aínda nos mesmos lugares onde antes traballei.

Case tódalas semanas viaxamos na pequena caravaniña, como eu lle chamo, pero a experiencia é fabulosa. Nada de hotel, nin piso, nin vivenda ampla. Isto o supera todo. O feito de convivir tan apretugado e con tan poucos metros de superficie, fai sentir algo novo que eu descoñecía. É unha forma de reencontrarse entre a miña dona e máis eu, algo que na casa non sintes.

A verdade que o dos hoteles é un coñazo: sube maleta; abre maleta; volve a facer a maleta; baixa maleta. E así un día tras doutro. Aquí, meus, xa está todo listo. Subir e arrancar todo é un. As pastilliñas de 3ª idade xa están no pastilleiro. O de afeitar a branca barba, idem. Os cepillos de dentes. A roupa colgada nos percheiros. E a cama. ¡Ai a cama! Mellor cá na da casa.

Esta experiencia, dicía, é tan marabillosa, que, cada mañá ves un novo mencer en cada peirao e cun ulido a unha maruxía distinta. Iso si vás pola beira mar. E logo por terra adentro, outra nova sensación, como foi esta semana en Portomarin, en Lugo, nese pobo que foi anegado polas augas do Río Miño para o embalse de Belesar. Este ano cúmplese o 50 aniversario: 1.963-2.013 que, aínda recordo con lucidez.

Logo, a convivencia con centos ou miles de peregrinos que fan o Camiño de Santiago, fíxonos sentir tamén en certo modo camiñantes. O de Portomarín, Palas de Rei, Monterroso ou Melide, é de non esquecer. E o de pasexar polas ruínas do vello Portomarín, que, neste tempo de sequía está case sen auga, faite estarrecer cando maxinas a historia milenaria dese pobo. Un pobo agora asentado no preto outeiro, desde o cal os máis vedraños, están ollando ó lugar onde naceron. Aínda así, a nova vila é algo fantástica.

Mais un bo remate foi o do Mosterio de Sobrado dos Monxes. Pasara por alí moitas veces, pero como antes dixen, unha cousa é ir traballar, e outra pasexar.

Cando comezamos, dicía, hai aló un ano, non apuntábamos nin os días nin os lugares. Agora fixen unha recompilacíon de memoria e logo xa vou anotando cada semana os lugares visitados. E danme que xa estivemos fóra de Corme, máis de dous meses neste ano. Hai que entender que no verán tampouco poido viaxar o que quixera por mor das actuacións da banda.

Porque todo hai que dicilo: para min e para sempre, o meu pobo, a miña vila somentes é Corme. Pero hai que entender que 69 anos sen moverse deiquí, tamén fan a súa mágoa. Viaxar é a mellor inversión que se pode facer. O din os ricos e tamén os bohemios trotamundos.

Así e desta maneira, o ano vaise facendo máis levadeiro. E tamén desde a lonxana, aínda que non sexa tan lonxana, daste conta do moito que lle queres ó teu Corme.

VIAXE POLO CORAZÓN DE BERGANTIÑOS

VIAXE POLO CORAZÓN DE BERGANTIÑOS


Desde hai un mes, Bergantiños, a nosa terra, conta cun novo traballo en prol da nosa historia, desa historia que descoñecíamos ata o momento, e, que se escapaba ao traballo de outros autores, tanto en guías turísticas como en libros sobre a comarca.

Tería que ser un dubrés de nacemento, pero bergantiñán de adopción, quen, desde ese outeiro como é o Val do Dubra, entre Carballo e Santiago, nos viñera enriquecer coa súa firme pluma este coñecemento tan de noso.

Porque a pluma de don Xosé Pumar Gándara, é firme cando escribe e os seus moitos traballos están debidamente feitos en col de rexos alicerces. Din os máis achegados ó autor, que, o que el dí “vai á misa”, pero non polo feito de ser cura, senón pola rigorosidade en todo o que escribe.

Hai un vello refrán que dí: “Os libros fanse de libros”, pero Pumar Gándara ofrécenos neste traballo toda unha colleita propia, de seu e do seu moito e meritorio estudo no que abrangue á nosa terra bergantiñá.

Viaxe polo corazón de Bergantiños, non é para min un libro máis, senón unha enciclopedia á cal teremos que botar man todos aqueles que gozamos coñecendo a nosa comarca; as nosas vilas e pobos; as nosas aldeas e a nosa idiosincrasia. Asimesmo, poden sentirse ledos tódolos estudantes bergantiñáns, pois, de agora en diante xa teñen máis onde esculcar para enriquecer os seus traballos escolares.

Escribir, parece fácil e doado, pero que tan difícil é!. Mais, Deus pareceu dotar a este autor desa boa virtude, pois, lendo a súa obra sentimos abraio ó ver como vai mesturando prosa con poesía do xeito máis sinxelo. Tamén escribe no libro Pumar Gándara que, o seu traballo “non é ecléctico”, ou sexa, que non bebe de outros autores, senón da súa propia colleita. E efectivamente, o lector decatarase desde o principio que, esta lectura é unha nova achega a canto temos lido sobre Bergantiños.

A este respecto, nas páxinas adicadas a Corme, debo manifestar o meu asombro cando descubro que a nosa illa da Estrela chamábase: Illa Sepeira. Ou sexa, o seu antigo e verdadeiro nome ata que foi cristianizada.

Naturalmente que todos quixeramos vernos reflectidos con máis páxinas no libro, pero debemos ter en conta que, non cabe nel todo Bergantiños polo feito de estar ateigado de 285 fotografías entre antigas e actuais. Por este motivo, o libro somentes abrangue unha parte da nosa comarca. Sintámonos ledos, entón, polo feito de quedarmos reflectidos en: Viaxe polo corazón de Bergantiños.

Por conseguinte, como convidado a este cultural evento e, representando ás dúas parroquias cormeláns, quero darlle as grazas, don Xosé, por lembrarse de nós e subliñar aos nosos cormeláns máis ilustres.

En nome meu, pero nunca máis lonxe de sentirme ilustre, darlle as grazas, reitero, por ter a ben facer mención da miña persoa nesta nova enciclopedia bergantiñá.

P.D, Este artigo foi lido por min na presentación deste libro na Casa do Mar de Corme o día 4 de outubro e publicado na Voz de Galicia o día 7.

AGRADECEMENTO A D.XOSÉ PUMAR GÁNDARA

A DON XOSÉ PUMAR GÁNDARA


AGRADECEMENTO

D. Xosé vén sendo un cura xubilado, un crego que eu coñecín hai aló 35 anos en Seavia de Coristanco. Acababa eu de fundar aquelas xa case esquecidas Novas Ideas, cando en busca de traballo -ou sexa, festas- achegueime un solpor ata á Casa Parroquial de esa aldea bergantiñán.

Estaba eu a punto de timbrar no soportal, cando de pronto escoitei soar unha sonata ao piano. E fiquei quedo. ¡Que sorte non haber timbrado! Aquilo soaba a Groria de Deus. Acababa eu de descubrir, sin coñecelo, a un meirande músico e sobor de todo pianista. Agás que, aínda me faltaba coñecer ao home, o cal é o máis importante.

Pero non quedaría aí a cousa, días adiante, nas festas do Patrón -que grazas a el contratei coa comisión- seguiría o meu abraio escoitando durante a Misa, as cancións por el compostas e interpretadas pola Coral Parroquial, onde ían surxindo os nomes de tódalas aldeas da Parroquia de Seavia, máis os froitos desa rexa terra bergantiñán. Velaí, onde xurdío a miña faceta de compositor cando escoitei o que se pode facer cantando á terra de noso.

Mais a vida tíñame deparada unha nova sorpresa cando en novembro de 2006, ese home –de quén sempre fun seguindo a súa traxectoria- me outorga como Presidente do Instituto de Estudos Bergantiñáns o 1º premio en prol do meu sinxelo e humilde traballo: A Música en Corme.

¡Cantas voltas dá a vida, meus! Dende a entrega do devandito premio, D. Xosé bríndoume a súa amizade. E de el gardo as cartas coas que me honra do seu puño e letra cal tesouro na arca dun rico.

E agora ten a ben agasallarme –pois para min é un galano- facendo referencia da miña persoa no seu novo libro: Viaxe polo corazón de Bergantiños.

D. Xosé é un home que pasa polo centro de Carballo desapercibido. Como se tivera medo á fama do seu intelecto, da súa obra, de remexer na nosa historia e dárnola a coñecer cada día máis. El, sempre escondido trás das súas escuras gafas de sol, ve aló máis lonxe cá moitos de nós con lentes.

Grazas D. Xosé, pero non sabe vostede que o día 1 deste mes, estando na Misa da Milagrosa e escoitando o Evanxeo dese día segundo San Lucas, a miña mirada foi dereita a vostede cando escoitei aquela frase de Xesús: “Cando te conviden a unha voda, non te sentes no posto principal, non sexa que haxa outro de máis categoría que ti…, ao revés, mírate a sentarte no último posto…”.

Vostede coido que xa se sentaría de último sen ter que dicírllelo o anfitrión de calqueira evento. E penso que a lección de este Evanxeo marcou a súa maneira de ser na vida. ¡Canto temos que aprender da súa humildade, D. Xosé Pumar Gándara!.

A Voz de Galicia 12 de setembro de 2013. Páxina de Bergantiños.

AQUELES DÍAS TAN LARGOS E AGORA TAN PEQUENOS

AQUELES DÍAS TAN LARGOS E AGORA TAN PEQUENOS


Cando eramos pequenos, ou sexa, cando eramos nenos, os días facíanse interminables, solo tiñamos présa por medrar e ser mozos. E así foi a cousa, que, deseguido chegamos a mozos e axiña pasamos de selo. Pero tamén chegamos a grandes, todo hai que dicilo.

Nunca entendín como daquela os devanditos días eran máis longos cá o mes de maio e agora voxan o mesmo cás gaivotas. E mirade que lle dou voltas a ver se non é verdade aínda cando creo que son exactamente iguales.

Pero os días máis longos da miña vida foron os da primeira semana da miña declaración. De guerra non, de amor. E da Renda tampouco porque daquela aínda non eixistía.

Dicía eu que aquela semana foi máis longa cá Semana Santa, que xa é dicir. Días interminables e iso que era o més de decembro. O reloxo ata penso que andaba ó revés. E as noites, hai as noites, aquilo era un calvario de tanto soñar esperto esperando o vindeiro domingo. Ben pensado, as noites de nadal son longas e dan para moito.

Aquela semana quedoume no maxín para mentras viva, sobor de todo cando a comparaba coa do San Roque que pasa voando. Ata me pasara a gaña de comer, que, a verdade tampouco había aló moito que levar á boca.

E por fin chegou o domingo. Pero da mesma maneira que a semana fora interminable, o baile do domingo pasou voando. E volta ao sofrimento da segunda semana de penitencia, porque aquilo, meus, aquilo era unha penitencia ou un calvario, que xa non sei.

Ata que a segunda semana cortei polo san e nin corto nin perezoso, e sen permiso da que me quitaba o sono, alí me prantei na súa porta ao martes seguinte. E o xoves e o sábado, que disque eran os días oficiais de mozas.

E a cousa cambeou de carallo, meus, o sofrimento e a dor calmou tal tratamento con aspirinas.

E agora os días pasan voando, o reloxo corre sen parar, os días non duran un ren e a semana pasa de cotío. E cando te dás conta xa pasou un ano dende aquela data como é a de navidades, aninovo, carnavales ou as festas do pobo.

Aquela présa por ser grande, agora tranformouse ao revés, agora desexamos ser pequenos, en volver a ser nenos. E sen apuro por chegar a mozos.

A verdade, meus, que nunca pensei de neno chegar a vello tan pronto, sempre dicíamos que chegar aos 70 anos ía ser eterno. Pero xa o dí o refrán -porque a vida é todo un refraneiro- “nada é eterno”.

Agora, o tempo voxa, as mans van enrugando, o cabelo máis moas e dentes van caendo. Agora cae todo o mesmo cás follas das árbores no outono aínda que sexa a primaveira. E ata caemos nós sen o alicerce do caxato que pronto fará falla. A vida non hai quen a entenda, agora que non temos présa, o tempo voxa.

CORME SIN GANAS DE FESTA

Realmente temos menos gañas de festa que eu de caer do peirao na fría auga de nordeste. Ver os programas que nos ofrecen esta comisión de xente nova e con carpa incluída para que non nos arrefriemos, e ver a Ribeira valeira, dan gañas de tirar a toalla e…, a outra cousa, mariposa.

Corme, unha vila de xubilados realmente mozos e que non teñan zolás de baixar á verbena é inconcebible. Senón é bailar cando menos escoitar as orquestras. Ou facer bulto, siquera por mor dos moitos visitantes que nos honran coa súa presencia e poñen un pouco de esencia á cousa.

Porque aquilo de que na comarca ninguén quere ao pobo de Corme, é un vello tópico sin sentido e pasado á historia. Somentes estar na verbena e ollar quén está nela, decátase calquera que a maioría son da bisbarra. E acuden unha festa máis outra. Están en todas. ¡E nós os cormeláns na cama ou vendo a puta televisión que malditún cando ó mundo veu!

Logo queda outra que palpo no meu oficio de músico: cando toco en Corme e entramos facendo o pasarrúas, a xente en vez de saír á rúa e sorrir de ledicia, escóndese detrás das contras ou pecha a porta. Naturalmente que hai escepcións, alabado sexa o Señor. Ou tamén pode ser que non me queren ver a min, pois, como dí o refrán: ninguén é profeta na súa terra.

Pero o que máis me enche de raxeira é que días despois aínda teñen a faciana de vir protestarme porque a banda non “pasou tocando pola súa porta”. Haberá que cambear o itinerario, pois, ó mellor estes que protestan son os que sairían ofrecernos un sorriso, vaite ti a saber.

A verdade é que somos un pobo vello, por moito que nos faga mágoa recoñecelo. Cando a xente aínda relativamente moza non ten gañas de festa e vai consumindo a súa vida na espera do toque á morto, mala cousa.

Din algúns deles que xa o viron todo, que están de volta de todo. E eu digo: menos de ir ós calamares, xogar a partida o ronda de chiquitos vai e ronda ven. Logo engado: que si, que isto tamén está moi requetebén, pero non o xustifica todo.

Así que meus, si realmente non temos máis gañas de festa, é mellor borralas do almanaque e que a tradición morra dunha vez por todas. Iso, mellor ca non baixar –repito- ata a Ribeira e dar un pouco de calor e color á festa. Siquera –repito tamén- por respecto aos visitantes que nos honran coa súa presencia, pois, eles tamén teñen televexo na casa e nembargantes perfilanse e collen o coche para honrarnos coa súa presencia.

E rematando xa, digo eu por dicilo todo: si aínda fixéramos algo na cama que valera a pena, pois, aínda tiña un medio pase -que tampouco- pero para facer bulto e roncar, mellor vir bailar.

HISTORIA DO CASINO DE CORME

Sen dúbidas o ano 1916 foi de lembranza para a nosa vila, nese ano tivemos auga no Fonte do Campo (feita polo meu visabó Tío Pepe de Torrado, que aínda o recordo) e inaugurouse a Sociedad Unión Vecinal presidida por Jesús Piñeiro e de secretario José Centeno. Como podemos ver, estes apelidos xa indican por onde ían os tiros: a nosa alta alcurnia.

Na idea da labor social de esta entidade, todo un luxo para Corme, estaba como prioritario o modifica-lo Regulamento de Practicaxe do 7 de agosto de 1.911. O que entenda disto, pois, pode facer un comentario si o ten a ben, pois eu son profano nestas lides.

Logo outro dos puntos a reivindicar por esta Sociedade era o de ter servicio diario de autobuses á Coruña, pois parece ser que era en días alternos. Debemos lembrar tamén que a nosa estrada con Ponteceso fora inaugurada seis anos antes, no 1.910, unha obra que durou nada máis nin nada menos que 30 anos.

Asemade entraba nas primeiras ideas desta Sociedade a loita por un alumeado público para o Paseo do Campo, polo menos. Parece ser que as parellas aproveitaban a “cousa” para escaquearse na escuridade para Baixo da Capilla, e, as nais tremían coa “secura” dos mariñeiros, que era moita cando viñan da mercante logo duns meses sen probar “auga doce”.

No entanto a isto, ían un pouco adiantados os señores directivos, pois si aínda non había luz eléctrica nos fogares, mal a podía haber pública. Chegaría no 1.920 e producida nunha pequena central onde mesmo hoxe está a subida da estrada a Roncudo, na Arnela. Ou sexa, o que máis tarde foi o taller de Pepe o mecánico.

Outra loita desta ousada Sociedade era a de ter teléfono, case nada, pois aínda tardaría ate o ano 1.956 que aínda eu recordo. (A verdade que tamén vou indo vello, todo hai que dicilo, por moito que me custe asimila-lo). Naquel tempo había que amañarse co telégrafo, aquel dos telegramas que anos máis tarde recordamos levaba Xisco na súa casa do Río da Roda: “Llegamos Bilbao, salimos domingo Coruña, te espero sin falta. Manolo”. Estes eran os textos, así de escuetos. E todo era un arrollo por parte das mariñeiras en facer a maleta para coller o Guillén.

Pero volvendo ao conto da tal Sociedade, debemos recordar que o primeiro local que tivo foi onde agora está instalado o Museo, ou sexa, mesmo en fronte, ata que anos despois faríase a casa de Tío Jesús do Peilón e pasaron para alí, onde hoxe é a cafetería que leva o mesmo nome.

Na acta de constitución da Sociedade figuraba que se fundou con 130 socios e cunha cuota de 50 céntimos. Ou sexa, media peseta ao més. A renda do local custaba 10 pesetas mensuales e o porteiro cobrador tiña unha mensualidade de 11,25 pesetas. Debemos recordar que o tal Casino/Sociedade era para a nosa Jett-Set, porque naquel tempo Corme tiña alcurnia, non como agora que somos todos iguales. Non podía entrar calquera no Casino. E menos sen traxe e ser socio. Tamén había que falar castrapo podendo ser, aínda que se dixese “voy pallá”, ou “vengo dallá darriba”.

Outra das cousas que tiña o Casino, e que case lembramos todos, era a mesa de billar, e, o xogo por excelencia era o dominó en mesas de auténtico mármol.

Sexa como for, o Casino tivo unha época de explendor para unha vila que neste período 1.916/1.920, tiñamos un censo entre Corme-Aldea e o Porto de 2.978 habitantes, case nada, meus, aquilo era “funcionar sen marcha atrás” e sen “póntelo- pónselo”.

P.D. Caralladas aparte, as datas son verídicas e fiables segundo fun recopilando ao longo da miña vida. Que vos guste.

QUINCE DÍAS NA COSTA BRAVA

Ola amigos, de novo aproveitei estes días que o Imserso me brindou para coñecer a devandita Costa. A pousada foi en Lloret de Mar, pero dende alí fixemos moitas excursións que vos irei narrando.

A primeira foi a Barcelona e a verdade que xa o dí o refrán: Quen non a vío, non vío cousa boa. Catedral, Parque do Montjuic, Barrio Gótico, Pueblo Español, as Ramblas, etc. Pero o verdadeiro fenómeno foi o que non podía ser menos: A Sagrada Familia.

Xantamos mesmo mirándoa e rodeámola varias veces. Imposible intentar entrar, pois as colas duraban horas. Miles de persoas de tódalas nacionalidades e miles de fotos e vídeos facían xa de por si todo un evento.Toda en obras, aínda lle faltan 13 anos para ser rematada. E somentes costeada co recaudado diariamente coas entradas, non aceptan subvencións de ningún organismo.

Outro día tocoulle ao Sur de Francia pasando pola Junquera cos Pirineos nevados: Perpinyá e Conlliure onde repousan os restos de Antonio Machado foi o suficente para considerar de todas a mellor excursión. Lástima de non poder poñer fotos neste blog que agora non mos acepta, pero quédame de recordo a foto no cemiterio na tumba de Machado.

De alí, e pola Costa pasamos Port Bou para xantar en Figueres, pobo de outro famoso: Salvador Dalí.

Sería outro día, unha máis preta como foi dende Lloret a Tossa de Mar, onde a escultura de Ava Gardner é visita obrigada. Parece que filmou alí unha pilícula e dende entón fíxose veraneante cada ano. A marxe disto, ten moita lenda e fermosura, sobre todo no seu castillo.

De Tossa a San Feliu de Gixols foi de pánico: Vinte kilómetros e 365 curvas foron suficente para acordarme que o avión é moito mellor. Un dos moitos chalets de Tita Cervera (a dos cuadros, xa sabedes) dá remate á devandita estrada que espero non volver a pisar.

E como non podía ser menos, pois, a capital da provincia: Gerona, sería punto obrigado. Entramos pola xudería onde me atopo sen contar coa casa natal de Xabier Cugat, un carreixiño o mesmo cá o noso da Man Peluda. Fermoso este barrio coa Catedral de entrada e a construción do pobo xudío todo el ateigado de historia segundo nos ía narrando a guía.

De seguido, camiño de Banyoles onde está o segundo lago máis grande de España despois do de Pola de Sanabria. Alí, paseo en catamarán e xantar na beira do lago no restaurante La Carpa, onde unha carpa de 21 kilos e pescada no lago, preside todo o comedor.

Xa pola tarde, outra vila museo gótico con moita historia xudía esperábanos: Besalú. Antiga capital do condado. O seu estilo é totalmente medieval bordeada polo Río Fluviá. Un trafego de autocares repletos dá vida a esa fermosa vila.

Logo e xa máis cerca, habíamos visitado Blanes, onde comeza a devandita Costa Brava ata Francia. Tampouco quedou atrás o parque de dona Clotilde e outros moitos lugares.

Mais falando de Lloret, pois, que me metío no bolsillo. Un segundo Benidorm, pero ateigado de xuventude e cunha marcha que non vexades. O ruído que eu buscaba por fin atopeino, e, abofé que quedei ben para unha temporada. Miles de xóvenes ingleses, franceses e rusos dan unha vida distinta a esta fermosa vila. Alí si que hai botellón!

Pero na vida páganse todas e a min pasoume o mesmo: Unha mañá paseando escoitei tocar á morto. E aló fun e era certo, un enterro. Ou sexa, 40.000 habitantes e tamén toca a campana a morto! E eu quéixome en Corme! Pido perdón.

P.D. Ai, que me esquencía, no hotel tamén toquei unhas pezas no teclado do colega, como non podía ser menos. Permitiume despois de xantar, abrir o baile para centos de persoas. Tamén me convidou o señor cura, que, para a próxima visita teño que tocar o órgano nunha misa.

AS CAMPÁS DE CORME ALDEA

Dende que nacín sentinme fillo de Corme Aldea, alí se bautizaron e casaron os meus avós paternos, despois sería meu pai Basilio e os seus nove irmáns, logo máis adiante os meus dous fillos maiores pasaron pola súa Pía Bautismal. E alí casei eu, ao pé do seu altar. E alí está soterrada media da miña familia e toda da miña muller. Ou sexa, que xa non sei onde teño máis deudos.

Todo isto vén a conto polo que escribo de seguido: Que me sinto un veciño máis de Corme Aldea, pero non atisbo a crer como en pleno século XXI están tocando a morto dous días as campás desa Igrexa cando un veciño morre.

Estaba eu un destes días na compaña dun vello amigo e compañeiro de profesión o cal ten xa 92 anos. E non saibades vós o dano que lle facía escoitar as campás cada dez minutos tocando a tanatos. Ata lle ordenou aos seus familiares que por el non tocasen desa maneira, ou sexa, todo o día.

A verdade que falo deste compañeiro a quén eu trataba de quitar importancia, pero a min dóeme de cotío tódalas tardes que estou no meu refuxio de Guxín, o estar tamén oíndo a tristura deste toque.

Logo falamos de que a xente fuxe prá Coruña, pero non é de extrañar con tanta tristura, e máis cando a poboación tanto do Porto como de Aldea son de unha idade maior, por non dicir vella, onde tamén xa me encontro.

E pregúntome moitas veces: Que dirán os catro nenos pequechos que temos nas dúas parroquias cando isto escoitan dende o Colexio das Forcadas? Dende logo ata a min me están dando gañas de pillar tamén o camiño da vila, pois alí todo é ledicia e endexamais escoitei tocar a morto.

A respecto disto, dicíame hoxe un amigo vindo dun enterro: “Solo falta que volvamos ao brazalete negro pola morte dun cuñado, e así de loito durante un ano ou dous”. Escoitanto isto pensei tamén naqueles enterros levando as cintas por cada lado da caixeta. E nos laios fóra de lugar. Como se non soubéramos que nacemos para un día morrer. Como si a morte non fora algo natural.

Ben pensado eu pregúntome: ¿Por qué dende sempre non repicaron as campás de tódalas igrexas cando un meniño nace? Non me digades que non teño razón, pois, se celebramos a morte, con máis razón debíamos celebrar a vida, pero con moita máis ledicia e cun bo repique de campás.

Que fermoso sería tamén, que, da mesma maneira que se reparten recordatorios para os cabos de ano, se repartiran igual tarxetas anunciando o nacemento dun neno.

Pero non, coido que nin siquera verei polo menos as campás caladas. Quizais tamén pensedes que xa devaneo de vello ou que estas son parvadas, as de anunciar a nova dun recén nacido. Mais, en penso que xa vai sendo hora de cambear de moda. Porque o de Corme Aldea é unha moda, pero unha moda que xa pasou de moda. Amén.

CORME SIN ESCAPARATES

Estaba eu o outro día na ventana da cociña esperando que a xefa rematara un guisiño xunto -ou sexa, deses que se aproveita o miudallo que foi quedando esquecido- cando de pronto vin de esguello como un grupo de excursionistas domingueiros subían pola rilleira da nosa Igrexa. Nada do outro mundo, pois, isto sucede prácicamente cada semana.

Mais de pronto decateime cando enfilaban a nosa Calle Real, ou sexa, O Campo, que non hai escaparates. E dixen para min: que pobreza de pobo, os poucos viaxeiros que nos honran coa súa visita non teñen un escaparate para onde mirar. Home, algún si que o hai, tampouco hai que esaxerar, pero non os que debía de haber.

Efectivamente os que estamos aquí de cote, xa estamos acostumados a ver, mellor dito non ver, que xa non nos quedan escaparates, solo quedan ventanas de baixos con contras pechadas e pouco máis. E sentín vergoña ante os devanditos visitantes como si o pobo fora meu, como se fora culpa miña.

Nesta estaba, cando de repente me decatei de que o escaparate da nosa casa tamén está valeiro. E desexei nese momento que estivera ateigado de cousas por mor dos visitantes. Pero non, a vida non ten marcha atrás coma os coches. Malia isto a Rúa do Campo tampouco é miña para sentirme culpable de non termos máis escaparates.

Ese día mentres ulía e lle ía entrando ao ditoso guisiño xunto de unhas pataquiñas; unha presa de arrós; un tomate que quedou na neveira e dúas talladas do cocido anterior, quedei absorto cos ditosos escaparates e seguía sentindo vergoña. E dor, dor de cómo foi quedando esmorecido este noso Corme.

Ata que de pronto me din conta –e con certa compaixón- que tamén nas cidades van quedando valeiras de escaparates as mellores rúas. De pronto foime o maxin á Rúa de San Andrés e á Calle Real da Coruña así como todo seu extraradio. E medio me reconfortei pensando que este mal non solo é de Corme nin dos demais pobos da bisbarra, este mal é un cámbeo de ciclo como se dí actualmente.

Verdadeiramente as cidades e vilas serán cada ano máis feas pola falla de escaparates. Pronto as antigas tendas serán reconvertidas en garaxes. Somentes terán vida algunha que outra baiuca e cafetería da esquina. E as nosas mulleres, fillas e netas, xa non dirán aquela súa frase de: vou de tendas e ver escaparates.

Pero a min o das cidades dóeme menos que o do noso Corme, aínda que tamén, pois o noso Campo e o Río da Roda todo pechado faime mágoa con tanta tristura. Xa nunca será o da miña nenez, aquel Corme dos escaparates. Aquel Campo do Paseo en filas de seis as mozas e os mozos tirándolle piropos.

E aquelas parellas de noivos mirándose ás meixelas coa luz dos nosos escaparates.

INVERTIR EN VIVIR

Foi esta unha frase que escoitei hai uns tres meses nunha pilícula, e, de verdade que espertou en min unha intriga, unha nova maneira de saber invertir, que até agora solo se limitaba (coma todo quisqui) a mercar pisos, casas, ordenadores, teclados e mobles modernos.

A devandita pilícula trataba sobor dun señor maior e viúvo, un señor formal, educado e con boa situación económica, pero que dende a morte da súa dona, pechárase na casa, unha misa cun paseíño e pouco máis.

Mais quixo o fado que no mesmo edificio unha das inquilinas tropezou un día con el e díronse a coñecer. Ela era arxentina, con boa situacón ecónomica, pero cunha enfermidade terminal da que ela era sabida.

Paseniñamente comezaron as visitas de un piso ao outro, e sempre cun respecto do máis formal polas dúas partes. Así foi pasando o tempo e o señor xa buscaba agora a compaña daquela muller simpática e altruísta.

E comezaron a saír, comer e viaxar xuntos. Diversos países entreles o de ela foron visitados por esta parella, que en ningún momento se saíron do respecto entre ámbolos dous. Por fin a face deste cabaleiro amosou un sorriso.

Malia que o día chegou, e, esta muller leda e simpática morreu, tal como era de esperar. E o señor quedou destrozado, dito sexa moralmente, pois, había atopado nela unha raiola de sol para a súa tristura e soidade.

Pero un día chamou aos dous fillos, un varón e unha fémina, ámbolos dous casados e con familia para expoñerlles a súa nova maneira de ver a vida, unha vida á que a arxentina lle abrira os ollos: a de viaxar e saír de aquela tristura na que se encontraba.

Como era de crer, aos fillos aquilo lles caíu coma un xerro de auga fría, pois, a situación ecónomica deles estaba un pouco apretada e esperaban unha pequena axuda, ou iso pensaron cando seu pai os chamou ao piso.

E velaí onde xurdío a frase que dá título a este artigo. Os dous fillos, en un intre que seu pai non estaba diante expresaron esta frase: “hermano, nuestro padre a decidido invertir en vivir, entendámoslo y seamos respetuosos con sú voluntad”.

Quizais foi esta frase a que de algún xeito me demostrou que non solo se invirte en cousas materiais, como por exemplo en comprar toda clase de ferramentas modernas para facer cousas de entretemento. De algún outro xeito, vemos a diario que nos programas como: Atrapa un millón, ou Pasapalabra, tódolos concursante responden o mesmo á hora de preguntarlles en que van invertir o que poidan gañar no concurso: en viaxar.

E esa pilícula, como dixen, foi quen me fixo ver a vida dende outra óptica. Ben é certo que unha ferramenta (á que son moi aficcionado) dúrame toda a vida e que unha excursión ten un tempo de días limitado. Agáx que agora disfruto pensando no que vin nas viaxes e coas ferramentas e artiluxios, solo de vez en cando. Visto o dito e ben pensado, deiquí en diante vou invertir en ver mundo e en viaxar, pois, unha cousa foi velo cando ía traballar e outra moi diferente é velo pasexando. Ou sexa, que quero invertir en vivir. Penso que é a mellor inversión.

MUNDO SENIOR

Un día tiña que ser, e por fin chegou, xa descubrin o que é Mundo Senior, así con maiúsculas. Ou sexa, o Imserso cunha filial. Unha filial que se encarga de que todo lle salga gratis ao goberno. A carrocería pagamos unha porcentaxe, que a vista de ollo xa non é pequena, e logo unha vez alí chegados empeza o “desquite”por parte do devandito Mundo Senior.

Mais vouno a explicar mellor: unha vez no hotel, veña charlas para empaquetarche excursións a pasto, pero iso si, a un precio fóra do normal. E velaí onde o Imserso queda a pré: pagamos as excursións con comida incluída, pero aforran a do hotel. Todo calculado, máis as consumicións a precio abusivo.

Pero non é este artigo motivo para queixarme, senón todo o contrario, o trato foi exquisito desde a mesma estación de autobuses en Coruña con un picnic para a viaxe, máis a atención de azafatas en tódolos momentos do traxecto. ¡Pena de azafatas novas no medio de tanto vellume!

E por fin subín ao meu primeiro avión. ¡Ai, miña nai, que sensación! Menos mal que non me enterei da altura ata que cheguei a destino. Aínda que ben pensado o tortazo sería igual de mil metros que de once mil. Pero non, unha viaxe fantástica dende Santiago ata Sevilla. Bastante peor á volta que sobrevolando Vigo, un tremento bache de ar, fixo berrar a toda a pasaxe. Pero non, eu non berrei, aínda que dixen: isto acabouse, Méndez.

Pois iso, que, esquecíme da familia, da banda, da casa e de Corme enteiro, pero sobre todo do toque da campá a iso que xa sabedes. Por sorte non tocou por ninguén.

Estou chegando ao final e aínda non vos dixen onde estivéramos: En Matalascañas, da provincia de Huelva, mesmiño pegados a cen metros do Coto de Doñana, onde dito sexa de paso, non se ve nin un coello aínda que entres ata a metade do Coto. Logo o paseo marítimo de cinco klms., que andivemos de punta a punta varias veces.

Así as cousas, visitamos Sevilla e navegamos polo Guadalquivir (ata fun mariñeiro media hora sen marearme), e atopei o nome de Corme na Praza de España, case nada! Logo a fermosa Huelva e, o máis apaixoante: O Rocío e Almonte onde durante o inverno está a Virxe, alí asistimos a tres misas rocieiras que me chegaron a pouco.

¡Malia que o triste foi o día de volver, pois, con aquel plán de vida: durmir, comer, pasear e bailar, facía falla ser parvo para non estar a gusto. ¡Ata non che está mal isto da terceira idade, por non dicir de ser vello! Porque o sentirse bello no medio de tanta “carrocería” sería unha utopía, todo son arrugas e barrigas. ¡Que ben riman!

E como dixen máis arriba, o trato foi de un dez. Andan con nós, coa terceira idade, o mesmo cá cos nenos nunha gardeiría. O único problema foi que engordei tres kilos en dez días. Isto multiplicado por 150 personas, fíxome entender o porqué o avión á volta pegou semellante bache. ¡Era visto!

UN CUMPLE MUI ERÓTICO. NIN DISQUE NIN SEIQUE

Contan os máis vellos do lugar, que este cumple (69)seica é mui erótico. Pois a verdade que eu os cumplín o sete de febreiro, e, nin disque nin seique. Sería mui sensual, valga a menudancia, pero penso que con un 59 xa me conformaría. Aínda que ben pensado, tampouco, auga pasada non move muíño. Haberá que esperar ávidos á primaveira, a ver se…, aínda que na vida, nada é para sempre.

Tamén podía ser un 42 que é o meu nº de calzado, por aquilo de acordarse mellor. Pero nin facendo unha raíz cuadrada ou unha regla de tres, as contas non diron e durmín coma un paxariño amartelado de mantas neste frío de inverno. De mantas eu, malia que os pobres paxariños, pois, vaite ti a saber con que se taparán!

A culpa de todo isto dende logo a tivo miña nai por nacerme en pleno inverno. Así fun de sempre un frioleiro de primeira. Ata no mes de agosto teño que ducharme coa auga fervendo. En inverno xa non me ducho, ata aló o maio florido. Ou sexa, como cando hai que botarlle auga ás flores.

Malia todo isto, tampouco se fai aló moito esforzo, pois como dicía Voltaire: “Eu coma don Quixote, invéntome paixóns para exercitarme”. Agora a cuestión é saber entender a frase e logo levala a cabo.

Mais volvendo ó conto: a quén se lle ocurre poñerlle o nº de erótico a esta data?. Eu penso que volteándo as cifras sáennos un 96 que xa mola cantidade, como din os rapaces. ¡Ai, canto saben os rapaces! Mellor dito as rapazas, pois os mozos de agora, mellor non falalo. Ata teñen que ser elas as do primeiro bico, que xa é dicir. Non, os homes acabáronse na guerra, dicían na Banda de meu pai cando eu era un púbere. E abofé que debe ser verdade.

Así as cousas, meus, o día e a noite pasaron sen pena nin groria. Nin tan siquera a mamá dos meus fillos tivo a xentileza de agasallarme cunha tableta de chiculate. Dende que os netos foron vindo, máis esquecido fun quedando. Agora todo é para o máis novo: Álvaro. Era visto que a competencia nunca foi boa, dicía un taberneiro que tiña a súa baiuca preto dunha fonte.

Pero cuidado, a cabeciña funciona coma de 20. (Quero dicir a cabeciña de pensar, ou sexa, a querella, a crecha ou a cacholiña, non mal entender). Todos son proxectos que quedan en auga de castañas. Agora é cando me dou conta do que din os médicos cando falan da masa gris do cerebro. E que tan gris, digo eu. Esta cór solo é boa para os traxes e pouco máis.

Eu maxino (logo eixistirei) que aquilo que dicía Pichita, o primeiro batería que tiven nas Novas Ideas, non era verdade. Dicía el co seu humor pavero: “Un home é un home e un ghato é un bicho”. Nada, Pichi, que estabas engañado meu, e falo dende os 69 máis frescos ca unha lechuga. Como din aquí no noso Corme, todos son disques e seiques.

E nada, colegas lectores, senón hai novidade o día 21 sairemos de “lúa de mel” cara Matalascañas, aló polo parque de Doñana a 15 klms. do Rocío. Cousas do Imserso o de mandar o vellume deica o Sur por aquilo de ser máis quente, debe ser a ver se así medra a poboación. Vai de carallo o ministro do idem. E aínda que dean ben de comer, “nin ghiche nin velo”, viremos como fomos: nin un 42, aínda con boa calefación.

TEMPOS DE POUCO TRABALLO

Esta é unha reflexión que fai reflexionar, fai reflesionar se verdadeiramente hai pouco traballo ou menos gañas de traballar, velaí a cuestión. Porque a dicir verdade, o que é zolás non hai aló moito, a ver se me entendedes. Xa sei que hai crise, que non hai traballo. Pero…, pero ben pensado, ata penso segundo o que vexo no meu redor, que aínda hai menos gañas de traballar. Perdoar a excepcións.

Falabamos esta mesma semana no enterro do pai dun músico e amigo, sobor de todo, amigo, que é o máis importante. Falabamos ó abeiro dos antucas pola moita chuvia que caía, sobor da palabra de moda para dar avío aos que non teñen máis gañas de traballar que a de ir a polo xefe da empresa, orquestra, carpintería, albañilería, etc.

A palabra de moda é: Non dás o perfil. E xa está, agora que teime na cachola o indivíduo a ver que lle querían dicir con iso. Dar o perfil?. E xa está, repito. E con iso queda todo dito mentres se despacha cun sorriso e unha palmada nas costas ou dous bicos nas meixelas.

Non hai moitos anos, contabame unha amiga da familia, muller ela emprendedora que tiña un taller de costura cunha ducia de rapazas cosendo, que un día se lle presentou unha moza nova: “Mire, hai traballo para min?”, preguntou. E a nosa amiga lle respondeu que sí, sen dubidalo. Ante isto a rapaza volvío a preguntar: “ E, canto tempo teño que estar para ir ó paro?”. E a nosa amiga repondíolle nun intre: “Ningún, miña neniña, ningún, se xa estás parada, para que queres traballar?”.

Naquel tempo aínda non estaba in, a frase dar o perfil, frase que tan ben lle viría á nosa amiga. Mirade vós que tan ben quedaría a amiga dicíndolle á rapaza: “Miña nena, non dás o perfil”. E ata a podería convidar a un cafeíño con leite e unhas rosquiñas prá compangar. E quedaría ó máximo.

Dicíamos tamén no devandito enterro -onde nos alcontramos vellos amigos da profesión despois de anos sen vernos- que o tempo vai poñendo a cada quén no seu sitio. E éche verdade, meus, cedo ou tarde, o tempo vai poñendo a cada un no seu sitio. O que non ten gañas de traballar, pois, que mellor ca que descanse!

Referente a isto, os mozos aínda poden engañar a un utópico xefe. Pero os máis carrozas nun oficio, cun “curriculo vitae” máis completo ca o libro de Petete, por no dicir o Quixote, a quén carallo van engañar?. Ben pensado, a eles mesmos.

Cando un home preto do retiro ten corrido máis postos de traballo que postes ten Telefónica, a quén pretende engañar?, se é que ten o ousamento de aínda pedir traballo. Non pensa esta rara “avis especie” que os pequenos empresarios ou xefes tamén falan entre si, sobor de todo cando foron fodidos por esta especimen, afortunadamente a minoría.

E entre estas e outras, no triste enterro do pai dun amigo, os alí reunidos chegamos a unha conclusión: Que na vida cada un recolle o que ben ou mal sembrou.

Así que mozos que comenzades, si é que tedes donde, non pretendades descubrir a América que iso xa o fillo Colón.

P.D. Falando de Colón, entereime en voz baixa que fora o tal chamado: Pedro Madrugas. Así que…, que mellor exemplo: A madrugar.