QUINCE DÍAS NA COSTA BRAVA

Ola amigos, de novo aproveitei estes días que o Imserso me brindou para coñecer a devandita Costa. A pousada foi en Lloret de Mar, pero dende alí fixemos moitas excursións que vos irei narrando.

A primeira foi a Barcelona e a verdade que xa o dí o refrán: Quen non a vío, non vío cousa boa. Catedral, Parque do Montjuic, Barrio Gótico, Pueblo Español, as Ramblas, etc. Pero o verdadeiro fenómeno foi o que non podía ser menos: A Sagrada Familia.

Xantamos mesmo mirándoa e rodeámola varias veces. Imposible intentar entrar, pois as colas duraban horas. Miles de persoas de tódalas nacionalidades e miles de fotos e vídeos facían xa de por si todo un evento.Toda en obras, aínda lle faltan 13 anos para ser rematada. E somentes costeada co recaudado diariamente coas entradas, non aceptan subvencións de ningún organismo.

Outro día tocoulle ao Sur de Francia pasando pola Junquera cos Pirineos nevados: Perpinyá e Conlliure onde repousan os restos de Antonio Machado foi o suficente para considerar de todas a mellor excursión. Lástima de non poder poñer fotos neste blog que agora non mos acepta, pero quédame de recordo a foto no cemiterio na tumba de Machado.

De alí, e pola Costa pasamos Port Bou para xantar en Figueres, pobo de outro famoso: Salvador Dalí.

Sería outro día, unha máis preta como foi dende Lloret a Tossa de Mar, onde a escultura de Ava Gardner é visita obrigada. Parece que filmou alí unha pilícula e dende entón fíxose veraneante cada ano. A marxe disto, ten moita lenda e fermosura, sobre todo no seu castillo.

De Tossa a San Feliu de Gixols foi de pánico: Vinte kilómetros e 365 curvas foron suficente para acordarme que o avión é moito mellor. Un dos moitos chalets de Tita Cervera (a dos cuadros, xa sabedes) dá remate á devandita estrada que espero non volver a pisar.

E como non podía ser menos, pois, a capital da provincia: Gerona, sería punto obrigado. Entramos pola xudería onde me atopo sen contar coa casa natal de Xabier Cugat, un carreixiño o mesmo cá o noso da Man Peluda. Fermoso este barrio coa Catedral de entrada e a construción do pobo xudío todo el ateigado de historia segundo nos ía narrando a guía.

De seguido, camiño de Banyoles onde está o segundo lago máis grande de España despois do de Pola de Sanabria. Alí, paseo en catamarán e xantar na beira do lago no restaurante La Carpa, onde unha carpa de 21 kilos e pescada no lago, preside todo o comedor.

Xa pola tarde, outra vila museo gótico con moita historia xudía esperábanos: Besalú. Antiga capital do condado. O seu estilo é totalmente medieval bordeada polo Río Fluviá. Un trafego de autocares repletos dá vida a esa fermosa vila.

Logo e xa máis cerca, habíamos visitado Blanes, onde comeza a devandita Costa Brava ata Francia. Tampouco quedou atrás o parque de dona Clotilde e outros moitos lugares.

Mais falando de Lloret, pois, que me metío no bolsillo. Un segundo Benidorm, pero ateigado de xuventude e cunha marcha que non vexades. O ruído que eu buscaba por fin atopeino, e, abofé que quedei ben para unha temporada. Miles de xóvenes ingleses, franceses e rusos dan unha vida distinta a esta fermosa vila. Alí si que hai botellón!

Pero na vida páganse todas e a min pasoume o mesmo: Unha mañá paseando escoitei tocar á morto. E aló fun e era certo, un enterro. Ou sexa, 40.000 habitantes e tamén toca a campana a morto! E eu quéixome en Corme! Pido perdón.

P.D. Ai, que me esquencía, no hotel tamén toquei unhas pezas no teclado do colega, como non podía ser menos. Permitiume despois de xantar, abrir o baile para centos de persoas. Tamén me convidou o señor cura, que, para a próxima visita teño que tocar o órgano nunha misa.