HAI HOXE 47 ANOS

Hoxe é un deses días que che traen recordos dun día feliz, o máis feliz da vida de calquer persoa. Hoxe, e arestora, estábamos ao pé do Altar da Igrexa de Corme-Aldea. E con chubascos coma hoxe, onde un deles nos caiu pasando o Petón –a praza do baile-cando xa case chegábamos ao adro parroquial.

¡Cantas lembranzas e cantos recordos! En Facebok –Xente de Corme- podedes ver unhas fotos dese inesquecido día. A verdade que me lembro minuto a minuto dese día, como se fora hoxe, como se non pasara ese case medio século para o que somentes faltan tres anos.

E hoxe, 47 anos despois, volvería a dar o mesmo “si quero” coa mesma firmeza e corazón que lle puxen aquel día. ¡Non sabedes a emoción coa que estou escribindo hoxe estas verbas. Non me dá a miña escola para transmitirvos o que quero dicir!

Onte buscaba un novo artigo e non sabía de que tratar. Hoxe namais espertar, xa me sobraba de que escribir. E escribiría até a noite, contando cada intre de aquel maravilloso día. De un día que somentes temos un na vida, aínda que ben pensado, todos son senlleiros días na vida, ningún outro volve a ser igual.

Estou emocionado, repito sen vergoña, pois, de feito sempre fun e sigo sendo un romántico da vida e do amor sobor de todo. Esa palabra tan en desuso a día de hoxe: romanticismo. ¡Que pouco saben os nosos púberes de romanticismo! E este adxetivo da exaltación do sentimento ou da paixón, descubríronma os chavales na miña orquestra xa hai moitos anos: “Xefe, ti és un romántico, téñoche envexa”, dicíanme.

Aquel día, 7 de febreiro de 1.967, chegábamos ao pé do Altar, somentes nolos dous. Hoxe e, a Deus grazas, xa non somos somentes os dous, somos sete máis: Tres fillos e catro netos, citando solo os que levan as nosas raiceiras, a nosa sangue e os nosos apelidos. E atrás foron quedando no camiño da vida os mesmos que aquel fermoso día nos acompañaron.

Porque aquel día, a pesar dese mal tempo do mes de febreiro, foi o máis fermoso da nosa vida. O sol non brilaba, pero  brilaban as nosas meniñas cheas de ledicia. E con iso chegaba. Até a auga que caía do Ceo, mesmo parecía auga bendita e non mollaba,  bendecía.

Pasaron 47 anos. Hoxe hai 47 anos. E parece que foi antonte, a semán pasada, o més pasado ou ben o pasado ano. ¡Que logo pasa o tempo! E estes días paso o tempo ollándo esas mesmas fotos que podedes ver onde antes dixen. Quedo absorto, ensimismado, e váiseme o reloxo de cotío sen dar cadra do tempo.

Mais estou emocionado, pois, arestora e mentres fun escribindo estas letras, veu dando a hora de estarmos axeonllados ao pé do Ara.  E quixera seguir, agáx que non encontro, repito, as verbas que eu quixera. A primeira familia fóisenos, pero queda a nosa familia, a que fundamos nolos dous mantendo a manda da vida que os nosos devanceiros nos encomendaron, esa tea que xa nós temos a quén encomendarlla.

Aquel día, naquela época non pedían os convidados: “Que se biquen os noivos”. Quizais era pecado naquel tempo. Mais hoxe desde aquí, eu douche o meu bico, miña dona. Mellor dito: Bicámonos.   Grazas, Deus.

VELARSE A NOITE DA VODA

   Morrerei sen entendelo, meus, pero o que nunca entendín foi aquilo dos cregos de antes de penitenciar aos noivos na súa primeira noite de vodas, que: Había que velarse.

E eu pregúntome: Haberá algún paspán que non o faga xa sen ser por penitencia?. Eu penso que ata os máis lerdos noivos xa se velaba sen a condicionante do crego. E con seis vélas, dicían os máis vellos do lugar, que era a tarifa mínima que imponían os da sotá. Mellor que mellor, así tamén se vía mellor. ¡Cantas mellorías!

   Ante isto, vén de seu que os cregos por moita ducia de anos que tivesen de seminario non era tan listos como debían. ¿Ou non pensaban eles que os noivos xa se querían velar sen mandarllo? E que tiña que ser unha semana enteira. Velaí que eiquí xa me gustaba máis a ditosa condicionante: Unha semana enteira. Que mellor. Así xa non era pecado, dicían os vedraños do lugar. Dicían, pois, total xa se ían velar o mesmo.

   Eu penso, logo eixisto, que os cregos dalgunha maneira queren compensarche o interrogatorio en prol do devandito 6º e, por iso despois che compensan, ou compensaban, cunha semaniña enteira. Se xa o dicía o refrán cantareiro: “Unha noite non é nada, unha noite non é nada/ unha semaniña enteira, si que’é boa foliada”.

   Pero eu xa debo ser da era moderna, pois, non me mandaron velarme nin nada diso. ¡ E mira que o desexaba eu despois de 23 anos esperando! E nada, tivo que ser con luz eléctrica o cal xa non é o mesmo. E agora que me lembro nunca llelo confesei ó crego, vaite ti a saber se non estarei en pecado. Aínda que ben pensado, a culpa non foi miña.

   Así as cousas, e aténdome a isto, antonte cumplin os 70 taquiños, pero son un vello moderno, ai non! Aínda que agora que recordo, algunha noite de inverno que faltaba a luz de Don Manolo, tivemos que velarnos. Ou sexa, que grazas a este D. Manolo quedamos a ben con Deus! Digo eu , pois no tempo do meu casamento aínda a cousa era á vella usanza. Co cal maxino que debiu de esquencerlle ao crego que nos casou.

   Non me extraña, que, dademún fixo máis ca ter teima no 6º mandamento a véspera da voda cando nos confesamos. E volta e dalle, coma se non houbera 9 máis. Pero non, tiña que ser o ditoso 6º. ¡Eu xa non sei para que nos fixeron aprender os dez, se total somentes preguntan polo do medio!.

   E así foi a cousa que, aquela noite tan longamente, ansiadamente, sufridamente e tódalas mentes (habidas e por haber) esperada, chegamos ó hotel Sevilla, fronte ao Obelisco e facendo esquina á Rúa dos Olmos, onde comeza o roteiro dos viños,  por máis que remexín no armario e nas mesiñas de noite, malditúnha véla había. ¡E a cousa non foi tan romántica, pero tamén menos cheirenta polo fume das ditosas vélas!.  Pero si vos son sincero, malditún das vélas me acordei!

   Mais agora que me lembro: aínda que houbera vélas, como non fumábamos tampouco tiñamos mechero para encendelas.