NA LEMBRANZA DUNHA NENEZ: A SEÍTO

Estes días remexendo no baúl dos recordos atopei este retrato. De repente din un salto deica atrás no tempo, foi inevitable. E velaí a nosa Ribeira, a mesma da foto onde apañábamos puntas enferruxadas que coas vagas de mar de inverno quedaban ó descuberto. Aí mesmo, onde se coñecía como A Ribeiriña, o meu amigo da nenez, Seíto e máis eu enchíamos unha olla, por suposto vella e furada, para vender na casa da señora Manola, a do Cheíño na rúa da Arnela. En troques xa lle tiñamos que mercar pirulís, un paquete de Chesterfield ou Bisonte. Case nada, tabaco rubio no tempo do cuarterón e a caghetilla cando tiñamos dez anos!
Pero aló se foi el, Seíto, o meu mellor amigo do rueiro, un cachopán de home, pois xa o fora de rapaz cando con Moncho de tía Pilara, facíamos caladas do idoiro que baixaba da Agra e da Arregadiña. Ou xogabamos á billa ou ben ás escondidas. Tamén asadas de lapas nas laxes do Río dos Pulpos mentres o recheo do muelle viña vindo pola preta Estada. Pero nunca trasnadas no vecindario, xogar con Seíto e Moncho era un relaxamento naquel tempo das pedradas e zondras.
Non hai dereito, meu, ti que sabías nadar coma un peixe! Parecen cousas do demo. Despois de unha vida de trafego, formar un fogar e criar uns fillos, de loita e penuria nos primeiros tempos de comenzarmos na vida laboral sendo aínda uns nenos, ti no mar e eu ten terra, agora que podías desfrutar desa xubilación tan sudada, ten que torcerse o fado.
Ata desexo eu berrar: joder, non hai dereito! Malia que é berrar no deserto. E tantotén berrar coma non, as cousas son así e así hai que tomalas. Agora Seíto, estou escribindo neste curruncho onde ti durmías cando nesta casa vivíades fronte á Fonte do Campo. E para máis estes días son os de defuntos, unhas datas que nunca saberemos se para o vindeiro ano nos alumearán a nós.
Xa ves, José, ti pilláches o camiño que teu pai che ensinou: o routeiro do mar, mariñeiro. Eu o que me ensinou o meu: mariñeiro de terra, expallar corcheas e solfa en adros, rúas e turreiros de festa. Esa foi a nosa universidade, a da vida. A de Salamanca ou Santiago era para os fillos dos ricos aínda que foran tontos. Mais hai unha vella frase que dí: Aos amigos non os separa nin a lonxanía nin o tempo.
Dicía eu un pouco arriba que son cousas do demo. Diso nada, meu, a ti o demo non te quere ó seu lado. Da mesma maneira que Deus non quere aos malos, o do inferno non quere aos bos.

A MALETA E O ESTUCHE

Aínda has teño gardadas e cuidadas, a maleta e o estuche por min feitos aos 16 anos para ir á mili. Que tempos! A verdade que son un nostálxico, non teño que facerlle, pero a miña infancia e pubertade non foi aló de moita cheúra, coma tantos outros da miña idade.
Pois velaí tendes a maleta, e ata estaba empapelada por dentro. É de tabléx, de aquel que había naqueles tempos. Logo unha fundiña de mahón que lle fixo miña nai, e aquilo era chapó, como din agora os chavales. Pero con canta ilusión a fixen no inverno do ano 1960, para no albor da primaveira, o primeiro de marzo e cos 17 cumpridos en febreiro, coller o Guillén camiño da Coruña!
Voluntario, era a única maneira de poder estudar, polo menos música. E así foi como tamén urdín de facer outro estuche para levar a trompeta. E aínda está coma o primeiro día. Mellor dito, estamos coma estamos, todos cheos de polilla. Non, mentres eu viva cuidarei das miñas cousiñas, neste caso por min feitas. Logo xa sei o camiño que terán. Mellor non dicilo.
Pero volvendo ás lembranzas daqueles anos. De vez en cando palpo a maleta e o estuche. E voo na noite do tempo. E véxome. Véxome como era e como son agora. Coma todos, por suposto. Que axiña pasou todo, non hai dereito! Logo a maleta chea de cartas de mociñas. Ateigada de tantas. Cartas de amor, de amor xuvenil e parvo. Pero amor ó fin e ó cabo. Cartas que che ían facendo pasar o tempo nun santiamén.
“Cartas van, e cartas veñen”, dí un poema do meu amigo Xosé Neira Vilas. Canto sabe este Balbino do Neno Labrego! Canto sentimento levaba consigo unha carta. Canta ilusión! Non, agora a mocidade non escribe cartas, e así están sen iso: ilusión. Non me extraña que non se casen, pois, non saben escribir: quérote. Agora escriben: kérote, e todo así polo estilo.
Aquela mañá cheguei á Praza de Pontevedra, parada do coche de liña. Collin as dúas maletas e abranguei por San Andrés, Panaderas e a Praza de España. E alí estaba o meu cuartel: Infantería. Cheguei á porta e dixen tan inocente: “son un recluta, veño presentarme”. E o cabo de portas sorrío vendo aquela cariña de neno. Porque todos eles tiñan máis de 20 anos, algúns ata 23 e xa casados.
Hoxe retratei a maleta e o estuche da trompeta. Palpeinos e chorei en col deles. E ulinos, aínda recenden a min, e, á media ducia de chourizos e un anaquiño de touciño que miña nai me botara dentro. E pouco máis, ou mellor dito nada máis, non había máis e sobrou maleta. Pero eramos uns pobres ricos. Agora que o teño todo ( sen soberbia) son un rico pobre.

BENIDORM. CANDO SER VELLO É BELLO

BENIDORM
Sempre se dixo que a distancia é o olvido. E nunca máis certo. Esta semana tivemos a nosa primeira viaxe da 3ª idade por así dicilo, aínda que non foi polo Inserso. Pero iso é o de menos, a cousa foi que nunca tal pensei de min, o desconectar total en solo sete días. Se mo contan non o creo.
Sempre falei de que necesito ruído, moito ruído, e por fin atopeino, pois, 67 anos de tanta tranqulidade tamén fartan. Foron moitas as veces que escribin en prol dos nosos veraneantes cando falan que queren paz e tranquilidade. Iso non o cren nin eles. E á vista está, todo quisqui a onde máis ruído hai: a Benidorm, etc. Logo tiña razón eu, as aldeas están valeiras.
E canta ledicia nas faces da xente! Todo o mundo sorrindo e ninguén queixándose da falla de silencio. Tampouco debe morrer ninguén, pois, en toda a semana malditún vin un solo enterro nin escoitei de mañá o toque de Tanatos, o único ruído “tipical” da nosa terra.
Pero volvento ó conto. Tanto me esquecín de todo que nin dos compañeiros da banda me lembrei. Nin deste ordenata, o meu pasatempo diario ou ben para compoñer unhas corcheas. Nin da política ou ler as novas da Voz e a páxina de Bergantiños. Tampouco de ver o televexo coas novas do día a día. Nin das novidades de Corme.
Por fin comprobei o bo que é ser un pasota total. Pasar de todo e sen ansia de contribucións e recibos de canto hai. (Xa os deixei pagos). Tanto desconectei que ata non sabía que día da semana era. Durmir a perna solta e comer e pasear foi unha experiencia que non coñecía.
E en cada calle un músico tocando ou un mimo facendo o seu papel. Logo a cadea de milleiros de candados dos namorados que, unha vez pechado tiran a chave ó mar xurándose amor eterno. Os namorados, supoño, serán da 3ª idade e malo será que non leiren ata que Diolo queira.
Mais, non é un bo lugar para ir con muller allea, (aviso a mullereiros), onde menos o pensas, zás, estámpaste a miúdo cun veciño do pobo ou da bisbarra. Vamos, que case é coma ir ó San Xoán de Carballo, pero aínda así, é un prace camiñar sen ter que dar os bos días a ninguén. Tamén podes falar en galego, pois a maior parte dos turistas son de toda Europa e nin se enteran da vaina, todo ten o seu pró.
Gustoume Benidorm a pesar de que non é unha cidade con raiceiras. Hai 50 anos era un pequeno porto pesqueiro e todo o que hoxe vemos eran leiras de secano. A día de hoxe ten 70.000 habitantes en censo, 200 hoteis e unha media de 100.000 turistas constantes durante as catro estacións do ano.
Ben pensado, a vellés aínda ten un aliciente, a cuestión é cambear o chip e aproveitar as dez de últimas. Agora solo me falta probar o avión, xa me entrou teima en facelo. E voar, voar física e mentalmente, xa está ben de tanta morriña.