AS CAMPÁS DE CORME ALDEA

Dende que nacín sentinme fillo de Corme Aldea, alí se bautizaron e casaron os meus avós paternos, despois sería meu pai Basilio e os seus nove irmáns, logo máis adiante os meus dous fillos maiores pasaron pola súa Pía Bautismal. E alí casei eu, ao pé do seu altar. E alí está soterrada media da miña familia e toda da miña muller. Ou sexa, que xa non sei onde teño máis deudos.

Todo isto vén a conto polo que escribo de seguido: Que me sinto un veciño máis de Corme Aldea, pero non atisbo a crer como en pleno século XXI están tocando a morto dous días as campás desa Igrexa cando un veciño morre.

Estaba eu un destes días na compaña dun vello amigo e compañeiro de profesión o cal ten xa 92 anos. E non saibades vós o dano que lle facía escoitar as campás cada dez minutos tocando a tanatos. Ata lle ordenou aos seus familiares que por el non tocasen desa maneira, ou sexa, todo o día.

A verdade que falo deste compañeiro a quén eu trataba de quitar importancia, pero a min dóeme de cotío tódalas tardes que estou no meu refuxio de Guxín, o estar tamén oíndo a tristura deste toque.

Logo falamos de que a xente fuxe prá Coruña, pero non é de extrañar con tanta tristura, e máis cando a poboación tanto do Porto como de Aldea son de unha idade maior, por non dicir vella, onde tamén xa me encontro.

E pregúntome moitas veces: Que dirán os catro nenos pequechos que temos nas dúas parroquias cando isto escoitan dende o Colexio das Forcadas? Dende logo ata a min me están dando gañas de pillar tamén o camiño da vila, pois alí todo é ledicia e endexamais escoitei tocar a morto.

A respecto disto, dicíame hoxe un amigo vindo dun enterro: “Solo falta que volvamos ao brazalete negro pola morte dun cuñado, e así de loito durante un ano ou dous”. Escoitanto isto pensei tamén naqueles enterros levando as cintas por cada lado da caixeta. E nos laios fóra de lugar. Como se non soubéramos que nacemos para un día morrer. Como si a morte non fora algo natural.

Ben pensado eu pregúntome: ¿Por qué dende sempre non repicaron as campás de tódalas igrexas cando un meniño nace? Non me digades que non teño razón, pois, se celebramos a morte, con máis razón debíamos celebrar a vida, pero con moita máis ledicia e cun bo repique de campás.

Que fermoso sería tamén, que, da mesma maneira que se reparten recordatorios para os cabos de ano, se repartiran igual tarxetas anunciando o nacemento dun neno.

Pero non, coido que nin siquera verei polo menos as campás caladas. Quizais tamén pensedes que xa devaneo de vello ou que estas son parvadas, as de anunciar a nova dun recén nacido. Mais, en penso que xa vai sendo hora de cambear de moda. Porque o de Corme Aldea é unha moda, pero unha moda que xa pasou de moda. Amén.

CORME SIN ESCAPARATES

Estaba eu o outro día na ventana da cociña esperando que a xefa rematara un guisiño xunto -ou sexa, deses que se aproveita o miudallo que foi quedando esquecido- cando de pronto vin de esguello como un grupo de excursionistas domingueiros subían pola rilleira da nosa Igrexa. Nada do outro mundo, pois, isto sucede prácicamente cada semana.

Mais de pronto decateime cando enfilaban a nosa Calle Real, ou sexa, O Campo, que non hai escaparates. E dixen para min: que pobreza de pobo, os poucos viaxeiros que nos honran coa súa visita non teñen un escaparate para onde mirar. Home, algún si que o hai, tampouco hai que esaxerar, pero non os que debía de haber.

Efectivamente os que estamos aquí de cote, xa estamos acostumados a ver, mellor dito non ver, que xa non nos quedan escaparates, solo quedan ventanas de baixos con contras pechadas e pouco máis. E sentín vergoña ante os devanditos visitantes como si o pobo fora meu, como se fora culpa miña.

Nesta estaba, cando de repente me decatei de que o escaparate da nosa casa tamén está valeiro. E desexei nese momento que estivera ateigado de cousas por mor dos visitantes. Pero non, a vida non ten marcha atrás coma os coches. Malia isto a Rúa do Campo tampouco é miña para sentirme culpable de non termos máis escaparates.

Ese día mentres ulía e lle ía entrando ao ditoso guisiño xunto de unhas pataquiñas; unha presa de arrós; un tomate que quedou na neveira e dúas talladas do cocido anterior, quedei absorto cos ditosos escaparates e seguía sentindo vergoña. E dor, dor de cómo foi quedando esmorecido este noso Corme.

Ata que de pronto me din conta –e con certa compaixón- que tamén nas cidades van quedando valeiras de escaparates as mellores rúas. De pronto foime o maxin á Rúa de San Andrés e á Calle Real da Coruña así como todo seu extraradio. E medio me reconfortei pensando que este mal non solo é de Corme nin dos demais pobos da bisbarra, este mal é un cámbeo de ciclo como se dí actualmente.

Verdadeiramente as cidades e vilas serán cada ano máis feas pola falla de escaparates. Pronto as antigas tendas serán reconvertidas en garaxes. Somentes terán vida algunha que outra baiuca e cafetería da esquina. E as nosas mulleres, fillas e netas, xa non dirán aquela súa frase de: vou de tendas e ver escaparates.

Pero a min o das cidades dóeme menos que o do noso Corme, aínda que tamén, pois o noso Campo e o Río da Roda todo pechado faime mágoa con tanta tristura. Xa nunca será o da miña nenez, aquel Corme dos escaparates. Aquel Campo do Paseo en filas de seis as mozas e os mozos tirándolle piropos.

E aquelas parellas de noivos mirándose ás meixelas coa luz dos nosos escaparates.