CORME SIN ESCAPARATES

Estaba eu o outro día na ventana da cociña esperando que a xefa rematara un guisiño xunto -ou sexa, deses que se aproveita o miudallo que foi quedando esquecido- cando de pronto vin de esguello como un grupo de excursionistas domingueiros subían pola rilleira da nosa Igrexa. Nada do outro mundo, pois, isto sucede prácicamente cada semana.

Mais de pronto decateime cando enfilaban a nosa Calle Real, ou sexa, O Campo, que non hai escaparates. E dixen para min: que pobreza de pobo, os poucos viaxeiros que nos honran coa súa visita non teñen un escaparate para onde mirar. Home, algún si que o hai, tampouco hai que esaxerar, pero non os que debía de haber.

Efectivamente os que estamos aquí de cote, xa estamos acostumados a ver, mellor dito non ver, que xa non nos quedan escaparates, solo quedan ventanas de baixos con contras pechadas e pouco máis. E sentín vergoña ante os devanditos visitantes como si o pobo fora meu, como se fora culpa miña.

Nesta estaba, cando de repente me decatei de que o escaparate da nosa casa tamén está valeiro. E desexei nese momento que estivera ateigado de cousas por mor dos visitantes. Pero non, a vida non ten marcha atrás coma os coches. Malia isto a Rúa do Campo tampouco é miña para sentirme culpable de non termos máis escaparates.

Ese día mentres ulía e lle ía entrando ao ditoso guisiño xunto de unhas pataquiñas; unha presa de arrós; un tomate que quedou na neveira e dúas talladas do cocido anterior, quedei absorto cos ditosos escaparates e seguía sentindo vergoña. E dor, dor de cómo foi quedando esmorecido este noso Corme.

Ata que de pronto me din conta –e con certa compaixón- que tamén nas cidades van quedando valeiras de escaparates as mellores rúas. De pronto foime o maxin á Rúa de San Andrés e á Calle Real da Coruña así como todo seu extraradio. E medio me reconfortei pensando que este mal non solo é de Corme nin dos demais pobos da bisbarra, este mal é un cámbeo de ciclo como se dí actualmente.

Verdadeiramente as cidades e vilas serán cada ano máis feas pola falla de escaparates. Pronto as antigas tendas serán reconvertidas en garaxes. Somentes terán vida algunha que outra baiuca e cafetería da esquina. E as nosas mulleres, fillas e netas, xa non dirán aquela súa frase de: vou de tendas e ver escaparates.

Pero a min o das cidades dóeme menos que o do noso Corme, aínda que tamén, pois o noso Campo e o Río da Roda todo pechado faime mágoa con tanta tristura. Xa nunca será o da miña nenez, aquel Corme dos escaparates. Aquel Campo do Paseo en filas de seis as mozas e os mozos tirándolle piropos.

E aquelas parellas de noivos mirándose ás meixelas coa luz dos nosos escaparates.