AS CAMPÁS DE CORME ALDEA

Dende que nacín sentinme fillo de Corme Aldea, alí se bautizaron e casaron os meus avós paternos, despois sería meu pai Basilio e os seus nove irmáns, logo máis adiante os meus dous fillos maiores pasaron pola súa Pía Bautismal. E alí casei eu, ao pé do seu altar. E alí está soterrada media da miña familia e toda da miña muller. Ou sexa, que xa non sei onde teño máis deudos.

Todo isto vén a conto polo que escribo de seguido: Que me sinto un veciño máis de Corme Aldea, pero non atisbo a crer como en pleno século XXI están tocando a morto dous días as campás desa Igrexa cando un veciño morre.

Estaba eu un destes días na compaña dun vello amigo e compañeiro de profesión o cal ten xa 92 anos. E non saibades vós o dano que lle facía escoitar as campás cada dez minutos tocando a tanatos. Ata lle ordenou aos seus familiares que por el non tocasen desa maneira, ou sexa, todo o día.

A verdade que falo deste compañeiro a quén eu trataba de quitar importancia, pero a min dóeme de cotío tódalas tardes que estou no meu refuxio de Guxín, o estar tamén oíndo a tristura deste toque.

Logo falamos de que a xente fuxe prá Coruña, pero non é de extrañar con tanta tristura, e máis cando a poboación tanto do Porto como de Aldea son de unha idade maior, por non dicir vella, onde tamén xa me encontro.

E pregúntome moitas veces: Que dirán os catro nenos pequechos que temos nas dúas parroquias cando isto escoitan dende o Colexio das Forcadas? Dende logo ata a min me están dando gañas de pillar tamén o camiño da vila, pois alí todo é ledicia e endexamais escoitei tocar a morto.

A respecto disto, dicíame hoxe un amigo vindo dun enterro: “Solo falta que volvamos ao brazalete negro pola morte dun cuñado, e así de loito durante un ano ou dous”. Escoitanto isto pensei tamén naqueles enterros levando as cintas por cada lado da caixeta. E nos laios fóra de lugar. Como se non soubéramos que nacemos para un día morrer. Como si a morte non fora algo natural.

Ben pensado eu pregúntome: ¿Por qué dende sempre non repicaron as campás de tódalas igrexas cando un meniño nace? Non me digades que non teño razón, pois, se celebramos a morte, con máis razón debíamos celebrar a vida, pero con moita máis ledicia e cun bo repique de campás.

Que fermoso sería tamén, que, da mesma maneira que se reparten recordatorios para os cabos de ano, se repartiran igual tarxetas anunciando o nacemento dun neno.

Pero non, coido que nin siquera verei polo menos as campás caladas. Quizais tamén pensedes que xa devaneo de vello ou que estas son parvadas, as de anunciar a nova dun recén nacido. Mais, en penso que xa vai sendo hora de cambear de moda. Porque o de Corme Aldea é unha moda, pero unha moda que xa pasou de moda. Amén.