Es el, el del bombo.

O señor Pepe

Conto real coma vida mesma

Coñecino durante a mili. Tiña eu 17 anos; el ía cos trinta. Feo, barrigudo, colorado e medio encalugado do pescozo. ¡Ai, pero que “picador”; tíñaas debaixo do rabo! Para nós, os educandos da banda, era o señor Pepe. Sen el saber, por suposto, pois era cabo primeiro.¡Case nada naquel tempo!
Un serán que estabamos de “cuartel” por quenda–ou sexa, de portas- sentounos ó seu redor. Aquela tarde soleada mesmo era unha dor non saír ata os xardíns de Méndez Núñez ¡Porque había unhas “chachas” que..., mesmamente lle paseaba un o carricoche do “bebé”! (Sempre me pasa o mesmo, xa me saín do guión).
Tocaba o bombo –as chachas non, o señor Pepe- e viñera de outra banda. (Enténdase que non era da Outra Banda-Cabana). Tampouco digo de onde, porque isto do Internet, nunca se sabe. A cousa foi que aquel día pasámolo ben oíndo os seus contos, pero sobre todo este que vai deseguido:
Na cidade que estivera, moceaba, segundo el, cunha rapaza. Normal, non era da “outra banda”. Ela era servidora do fogar e cando a señora da casa baixaba, pois el subía. Ou sexa, o mesmo ca unha báscula cando che pesan un quilo de pan mal pesado. Primeiro enchía ben o buche, como tripeiro e lambón que o era; logo de postre, pois..., o aquel de "xamenténdes".
Pero velaí que as veciñas da señora decatáronse de tantas subidas do “sorcho”, como así coñecían aos soldados. ¡E dixéronllo á súa amiga!. Mais ela un día quixo ver polos seus ollos. ¡E viu! Máis do que ela quería. ¡Ou non, vaite ti a saber! Levaba tempo viúva e quixo refrescar a vista.
Saíra dicindo que ía á misa (era de misa diaria e vélo na cabeza), pero...,volveu deseguido. O noso colega escoitándo desferrullar o fecho, pillou a roupa na man e meteuse no armario. ¡Coma nas películas, pero de verdade!
Malia o peor foi que coa señora entraron as vixiadoras veciñas: “Que está dentro mujer, que lo vimos nosotras”. A rapaza a negalo. “Que está escondido, no hagas caso de esta mosquita muerta”. E a señora logo de percorrer todo o piso e ollar baixo da cama, abriu..., a porta do armario. “¡Aaai, Dios mío, que descaro, en mi propia casa!”, berrou a dona, mentras se persignaba. Alí estaba el coa roupa na man e tapando o que podía. Saíu a fume de carozo e vestiuse no ascensor. ¡A rapaza tamén saiu, pero coa roupa na maleta!. ¡Ela foi para unha pensión e el para o seu cuartel!.
Dous días adiante saía unha procesión e as piadosas señoras xa se enteraran que: “el soldado tocaba el bombo”.
Pero velaquí que o platillero da banda tiña unha man ferida e o director mandou ó noso “señor Pepe” levar os platillos, e viceversa. As señoras en primeira liña, na espera de ollar “al del bombo”. A procesión foi chegando preto delas: “Ya vienen, es el del bombo. Sinverguenza; míralo, si hasta tiene cara de formalito. ¿Habráse visto?”. E así tras del toda a procesión. O vítima do bombo, un home serio e cumpridor, vermello coma un tomate sen saber de que ía o asunto. ¡Ata o director quedou abraiado escoitando tales cousas do seu formal, aquel día “bombeiro”!
O señor Pepe, “chamándose de covas”, erguía os platillos ata a súa nariz de urraca para non ser recoñecido. A gorra do uniforme, espetada ata as cellas, mesmo lle encubría máis a súa face. Para máis coña, el, o señor Pepe, ía na fila de fóra xusto rozando ás señoras.