JESÚS E MARÍA: UN AMOR NON ESQUECIDO

JESÚS E MARÍA: UN AMOR NON ESQUECIDO

Falaban un domingo á saída da Misa das 9 as mulleres do lugar de Coutarelo de que o Jesús de Pepe Pequeno, viñera operado, seica tiña pedra na vesícula. Eos homes noutra esquina do adro, falaban tamén do mesmo, agás que o Jesús, pena del, que ben estaría agora atendido pola súa anterga moza, a María, a  do Lugar de Baixo.

Aquela tarde, María, e despois de escoitar os remusmús de todo lugar, quixo facerse valer de seu, e romper cos dÍxomes- dÍxomes do lugar. Ou sexa, cos prexuízos. Sacando peito, saíu, saíu, pero aínda así sen deixarse moito de ver, abeirando os ribóns e matigueiras do camiño.

Xa na porta de aquela casa que nunca pisara, víu o postigo aberto e escoitou se habería alguén na casa. Ninguén, supuxo, solo dous gatos rebuldando sobor da lareira e enfarelados de borralla.

E berrou con forza: “Ou Jesús, tás aí ho?”.  E escoitou unha voz debre: “Tou muller, tou, sobe se qués”.  María, pisou aquela soleira por primeira vez mentras abría a folla baixa do postigo, a da gateira. Coa pel da galiña pola emoción de cruzar aquel umbral, olleou absorta sen saber se soñaba ou estaba desperta. Nunca tal pensara en facer. Até hoxe, por Jesús.

Enfilou as escaleiras da vella madeira de pino, e decatouse que a area dos chanzos, estaba tan rebuldada de arume e algún alcacén reseco que, casemente daba noxo. E cavilou: “Probiño, o que é un home solo”. Chegou ao piso e ollando á dereita vío no sobrado a cama de Jesús, que mesmo parecía a do Pascán, fóra a ialma. Alí estaba el acurrunchadiño envolto nunha vella manta de liño.

“Ou Jesús, como tás ho?”. “Como qués que tea, muller, cos pés pra cova”, dixo esvaecido de tan endebre. “Logho non hai quen mire por ti, ouh?” dixo ela achegándose. “¿Quen á mirar, muller?, ti non me quixestes e así quedei”. “Jesús, non falemos do que poido ser e non foi, xa sabes que non foi culpa miña,  agora  non ten volta atrás ,ho”.

“Xa muller, xa, todo por culpa de teu pai, que Deus o teña na Gloria moitos anos sen min, aínda que, penso que logho nos imos ver xuntos”. “Pro quizais arranxemos contas mais ben no inferno, e todo por culpa del, porque vós tiñades un cabazo de 16 pés e o noso era erguido sobor dunha pequena casadeira”. “E tamén a teima que nos tiña pola chousa do Bicarelo, que arre que lle cambeáramos o marco”.“Deixa iso Jesús, agora xa foi ho, e auga pasada non  move muíño”.

“Xa muller, xa, agora que falas. Aínda teño as cicatrices  nas costelas das vareadas que levei aquel noitecer no muíño da da Retorta cando estabamos…xa sabes, casemente no mellor”. “E leveinas, porque nos pillou espidos, que senón o meto na moxega mesturado co millo, e despois de sacudílo o tarabelo, sairía pola caneta, pero feito relón. E tiven que pillar braña arriba coa roupa na man e sangando ata a Fonte do Cornecho onde me lavei e vestín como puiden. Estiven 15 días na cama e contarllelo conto a meus país, sen remedio. Pro un mes despois, mi padre aínda chamándose Pepe Pequeno, case o mata cun fungueiro na corredoira da Ribadeira. E así quedamos ti e mais eu, namoradiños total e solteiros pra vida, María”.

“Xa o sei, Jesús, a miña vida foi de dor e sufremento, nunca máis ao baile fun nin outro mozo quixen, pero o pasado xa foi. Pro dime, como che quedou a operación, Jesús?”. “Como iba quedar muller, que non “pulso” as pedras polo.., xa sabes”. “Ou Jesús, pois mira ti que, mi madre, en paz estea, “pulsounas” na bacenilla ao dereitiño¨”. “Ai, claro muller, vós media que levades, se por aí saen as criaturiñas, non van caber unhas pedriñas?”.

“Mira Jesús, non comecemos con sátiras e falemos doutra cousa. ¿Ti xantáches hoxe?”. “Non muller,non, nin hoxe nin onte  probei bocado”. “Ou ho, que fan  aí esas latas de sardiñas valeiras e o pan reseso, Jesús?“. “Cala, muller, que mas cepillou o ghato mentres quedei masmorrado”.

“¿Vou logho facerche unha aughiña á lareira, Jesús?”.  “Ai, augha non, María, se me fixeras media ducia de ovos, ata os comería sen pan”. “Toma ho toma, que xa mo daba a alma e tróuxenche media bola, cunha tortilla no medio e unhas veiras de freba. E todo apretughado entre o mandil eo seo. Vai comendo logho, que baixo facerche unha augha”.

Deica aquel día, María deixou os marmurios de lado, e foi de seguido cuidar ao seu Jesús. Barríu, fregou e fixo limpeza  naquela  casa, das mellores do lugar, pero agora nas mans dun solteiro desdeixado total. Unha semana despois, Jesús xa era outro, pillara cor na face e xa termaba de seu. Pero o máis importante, o seu corazón comezaba a palpexar.

Aquela tarde, sentados na esquina da artesa e remexendo unha aughiña, Jesús acariñoulle unha man entre as súas. E mirándolle ás meniñas, non poido reprimir que das súas esvararan unhas bágoas: “María, pasaron 40 anos dende aquilo, pro nunca é tarde..e…non sei, por qué, por qué… non casarmos?”.  “Jesús, e onde imos nós agora con 65 anos?” “María, e onde vamos coma até agora cada un polo seu lado?. Foron 40 anos perdidos, os mellores, xa non podemos ter fillos, pro inda quedan os derradeiros, e sequera teremos conversa nas noites en véla e na trafega do día. E digo eu, por qué non aproveitalos xuntos?”.

Un mes despois e na cama xuntiños, rían e rían sen saber por qué rían. Don Eleuterio lles dera un sermón tan axeitado, que mesmamente non recordaban o intre de por os aneis, nin coa secura da boca o “si quero”. Soio aquilo de: Ata que a morte vos separe, que ninguén rompa o que Deus  xuntou hoxe  en matrimonio.