HABERÁ QUE IR INDO PÉ DO CURA

HABERÁ QUE IR INDO  PÉ DO CURA

Boas, meus: O conto non está pintando nada ben, e iso que non ollo pro televexo nin mentras ceo. Por se ascaso, non sexa o demo que a cousa tercie mal e me pille sen confesar dende cando casei. Inda pra máis, aquel día tiven teima co crego, pois, arre que tiña que comezar polo sexto. E así porfiamos, eu dicíndolle que ata o sexto hai cinco antes. Pois nada, que non houbo consenso e deixámolo conto coma quen dí,  n`entremedias.

Así as cousas e con 95 abriles, haberá que ir facendo a maleta, aquela trasteada cando o Imserso que a zapateaban do avión. Pero chega ben.

Por iso, meus, vou ir pé dun deles, e confesarme. Porque  quero ir pró Ceo podendo ser.  Pero casemente coido que vou ir pró inferno, pois con tanta idade a ver quen non metío a pezuña. Teño unhas pitanzas que non sei se colarán.

Agora que recordo, na Renda nunca lle declarei todo. Cando a luz era de D. Manolo, enganchábamola no balcón pola noite. Ata que nos puxeron contador, pero urdimos de porlle un alfiler espetado pola parte de arriba e facía parar á rodiña. A oblata ó crego, xa nin me lembro. Logo, coma os políticos, as facturiñas se pode ser que sexan  sen IVE. Cando a fame era moita, roubáramos unha galiña. E peras, mazáns e figos, deixámos as árbores esquilmadas, aínda que tamén levamos algunha vareada dos donos.

¡Aí, e agora que me lembro:  Unha noite en véla, acordeime do primeiro voo en avión. Iba coma quen  di, caghadiño total e pra mais o número 13, o que me faltaba. Ata que pasou polo pasillo unha desas “zafatas” que...alabado sexa El Señor por facer cousas tan ben feitas. Pasoume o medo total. E dixen pra min: “Bueno miña nena, se ti con esa ghuapura non che importa morrer, a min tampouco”.

Naquel  “impresionamento”, cavilei abondo e penso eu que non foi tan mal pensamento, que conste,  porque  grazas á rapaza perdín o medo a voar. Despois no hotel do Imserso , tamén, tamén me tentou o demo unha disvorciada de bo ver. E lle puxemos unhas pezas de arrimado, porque daquela non había ese regheitón nin a brachata. E a condenastra, véighana os demos que despois fixo por subir comigo  pra riba con catro mais. E sentín  o seu pretugamento blandiño contra a esquina do censore.          

Ai, aquela noite casemente...,casemente me tentou o demo. Ou mellor dito á disvorciada, que, aló ás 2 da mañá, me petou na porta. Que se sentía mal, me dixo. E aló sentou no sofá vestida,  mais ben despida,  cunha “destentación” desas que me fixo “lucubracións”. Parecía desvaída e eu convideina a un plátano que collera coma quen non quere a cousa no bufete ese. ¡Ai, e como foi estonando aquel plátano de Canarias! Ela mesmamente revivíu e eu non sei se tamén revivín, ou mais ben desmorrín. Logo, me pedío quedar na cama xemelga.

E quedou, sería unha falla de confraternidade por parte miña. Atapeina ben atapadiña e cando quixen botar unha masmorra, velaí me tira pola colcha. Seica tiña frío e me pediu saltar o río de entrecamas. Ela non sei, pero eu sentín unha quentura de pés a cabeza!. Mellor dito, perdín a cabeza naquel “sin querer queriendo” que xa non me lembraba de tal cousa. Ela debía ter boa memoria, pois abofé que recordaba ben as “composturas”.

Cando despertei, estaba soliño, e non sei se  foi un bo soño ou un pesadelo. Cavilei toda mañá e toda tarde. ¿Sería verdade ou unha indixestión da cea?. Porque suar, suei pelo e cabelo.  Aquela noite , agochei dous plátanos pra ter cadanseu, porque parecían mui ensensuales. Dixeran na “receución” que non era pecado, porque  alí en Canarias,   houbera boa colleita.

Pro debío ser un soño, e se foi verdade non debíu quedar mui satisfeita, porque despois da cea  aló a vexo cun galán ben traxeado. Logo, bailando tangos, a xente quedou vermella en tal ver, en tal ver as pernas dela entrometidas nas do tangueiro bailador. Eu, subín pra habitación e cavilei esgonzando  o meu plátano: ¡Pois, debío ser un bo soño!. 

 ¡Pero de mulleres nada, como vedes!. Mirade se fun sempre formal nisto  que, estabamos meu curmán Pepe  no tallo tras da porta da Igrexa pra misa do domingo. As mulleres entraban por diante nosa e, queiras que non, os olliños ven de seu, ¡miña Sta. Lucía bendita!. Comezou a misa e chegado o sermón sobe o cura ó púlpito: “Hermanos, no solo se peca de obra sino también de pensamiento. Todo hombre que piense y ponga los ojos en mujer ajena está lleno de pecado…”. Nisto que  Pepe dime  no oído: “Curmán, vamos daí que, total o pecado xa o temos encima e, tantotén seguir na misa”.

 Eu quixen protestar pra dicir se as mulleres non poñen tamén os ollos nos homes. Pero xa sabedes, na Igrexa só falan eles, os cregos. E calando. O mesmiño cá no xulgado, agás  que diante do xuíz  non hai que presinarse.

Deica aquel día, subín sempre á tribuna por mor de non ser pecadoso. Tampouco matei, nin xurei nin roubei.

 Pero son tantos e tantos mandamentos que xa logo non hai maneira de non tropezar nalgún. ¡Agora que me lembro, botei mais de catro carallos!. Así que o dito, confesarei con D.Bonifacio que é mui bonachón e a ver se mos mete por veniais. Se non colan, xa a teño clara. Pero, hei levarlle unha ducia de ovos da casa coma cando era da oblata.

Se  non teño esa sorte e baixo ó inferno, pois  disque aínda hai  lareira e tamén está cheo con máis de catro pecadoras calentonas. Non, non  é polo que estades matinando, que xa vos vexo pensando ben. ¿A onde ei ir eu agora coa  miña “prostarata” esa?, se  mexo polas zapatillas senón me sento no retrete. A min agora faime falla moita caloriña, ¡sabedes!,vouche moi velliño e arrefrianme os pés.

Pero, supoñede vós que quedo no camiño e vou ó Purgatorio?. Ai, Santoutelo Bendito, é o que máis medo lle teño. Disque está cheo de almas cândidas; ánimameas; monxas; frades; solteiróns e solteironas; paspáns e tordabeas. ¿Qué fago eu ali sen unha cousiña quente? Máis frío aínda e quedarei entoumado. E pra máis, alí seica non se morre nunca e hai que sofrir toda a eternidade por los séculos de los séculos, Amén.

Dito isto meus filliños, pecharei a porta, meterei a chave pola gateira do postigo e ireime. ¿A onde?., cara o  Cubeiro, a xunta tódolos meus. ¡Eu aquí xa non pinto nada!. Asinado: Tío Lelo da Arregadiña e Candelago.

--------------------------------------ooooo--------------------------------------------