UNHA NOVA MANEIRA DE VIAXAR: DE CARAVANING

UNHA NOVA MANEIRA DE VIAXAR: DE CARAVANING


Dicíavos eu, hai aló máis dun ano que, a miña ilusión era a de ser caravanista. Pois xa levo un ano percorrendo toda Galicia, a Galicia que eu coñezo como a palma da man, pero agora non vou traballar e poido escudriñala como Deus manda. E de certo, era moito o que me quedaba por ver, aínda nos mesmos lugares onde antes traballei.

Case tódalas semanas viaxamos na pequena caravaniña, como eu lle chamo, pero a experiencia é fabulosa. Nada de hotel, nin piso, nin vivenda ampla. Isto o supera todo. O feito de convivir tan apretugado e con tan poucos metros de superficie, fai sentir algo novo que eu descoñecía. É unha forma de reencontrarse entre a miña dona e máis eu, algo que na casa non sintes.

A verdade que o dos hoteles é un coñazo: sube maleta; abre maleta; volve a facer a maleta; baixa maleta. E así un día tras doutro. Aquí, meus, xa está todo listo. Subir e arrancar todo é un. As pastilliñas de 3ª idade xa están no pastilleiro. O de afeitar a branca barba, idem. Os cepillos de dentes. A roupa colgada nos percheiros. E a cama. ¡Ai a cama! Mellor cá na da casa.

Esta experiencia, dicía, é tan marabillosa, que, cada mañá ves un novo mencer en cada peirao e cun ulido a unha maruxía distinta. Iso si vás pola beira mar. E logo por terra adentro, outra nova sensación, como foi esta semana en Portomarin, en Lugo, nese pobo que foi anegado polas augas do Río Miño para o embalse de Belesar. Este ano cúmplese o 50 aniversario: 1.963-2.013 que, aínda recordo con lucidez.

Logo, a convivencia con centos ou miles de peregrinos que fan o Camiño de Santiago, fíxonos sentir tamén en certo modo camiñantes. O de Portomarín, Palas de Rei, Monterroso ou Melide, é de non esquecer. E o de pasexar polas ruínas do vello Portomarín, que, neste tempo de sequía está case sen auga, faite estarrecer cando maxinas a historia milenaria dese pobo. Un pobo agora asentado no preto outeiro, desde o cal os máis vedraños, están ollando ó lugar onde naceron. Aínda así, a nova vila é algo fantástica.

Mais un bo remate foi o do Mosterio de Sobrado dos Monxes. Pasara por alí moitas veces, pero como antes dixen, unha cousa é ir traballar, e outra pasexar.

Cando comezamos, dicía, hai aló un ano, non apuntábamos nin os días nin os lugares. Agora fixen unha recompilacíon de memoria e logo xa vou anotando cada semana os lugares visitados. E danme que xa estivemos fóra de Corme, máis de dous meses neste ano. Hai que entender que no verán tampouco poido viaxar o que quixera por mor das actuacións da banda.

Porque todo hai que dicilo: para min e para sempre, o meu pobo, a miña vila somentes é Corme. Pero hai que entender que 69 anos sen moverse deiquí, tamén fan a súa mágoa. Viaxar é a mellor inversión que se pode facer. O din os ricos e tamén os bohemios trotamundos.

Así e desta maneira, o ano vaise facendo máis levadeiro. E tamén desde a lonxana, aínda que non sexa tan lonxana, daste conta do moito que lle queres ó teu Corme.

VIAXE POLO CORAZÓN DE BERGANTIÑOS

VIAXE POLO CORAZÓN DE BERGANTIÑOS


Desde hai un mes, Bergantiños, a nosa terra, conta cun novo traballo en prol da nosa historia, desa historia que descoñecíamos ata o momento, e, que se escapaba ao traballo de outros autores, tanto en guías turísticas como en libros sobre a comarca.

Tería que ser un dubrés de nacemento, pero bergantiñán de adopción, quen, desde ese outeiro como é o Val do Dubra, entre Carballo e Santiago, nos viñera enriquecer coa súa firme pluma este coñecemento tan de noso.

Porque a pluma de don Xosé Pumar Gándara, é firme cando escribe e os seus moitos traballos están debidamente feitos en col de rexos alicerces. Din os máis achegados ó autor, que, o que el dí “vai á misa”, pero non polo feito de ser cura, senón pola rigorosidade en todo o que escribe.

Hai un vello refrán que dí: “Os libros fanse de libros”, pero Pumar Gándara ofrécenos neste traballo toda unha colleita propia, de seu e do seu moito e meritorio estudo no que abrangue á nosa terra bergantiñá.

Viaxe polo corazón de Bergantiños, non é para min un libro máis, senón unha enciclopedia á cal teremos que botar man todos aqueles que gozamos coñecendo a nosa comarca; as nosas vilas e pobos; as nosas aldeas e a nosa idiosincrasia. Asimesmo, poden sentirse ledos tódolos estudantes bergantiñáns, pois, de agora en diante xa teñen máis onde esculcar para enriquecer os seus traballos escolares.

Escribir, parece fácil e doado, pero que tan difícil é!. Mais, Deus pareceu dotar a este autor desa boa virtude, pois, lendo a súa obra sentimos abraio ó ver como vai mesturando prosa con poesía do xeito máis sinxelo. Tamén escribe no libro Pumar Gándara que, o seu traballo “non é ecléctico”, ou sexa, que non bebe de outros autores, senón da súa propia colleita. E efectivamente, o lector decatarase desde o principio que, esta lectura é unha nova achega a canto temos lido sobre Bergantiños.

A este respecto, nas páxinas adicadas a Corme, debo manifestar o meu asombro cando descubro que a nosa illa da Estrela chamábase: Illa Sepeira. Ou sexa, o seu antigo e verdadeiro nome ata que foi cristianizada.

Naturalmente que todos quixeramos vernos reflectidos con máis páxinas no libro, pero debemos ter en conta que, non cabe nel todo Bergantiños polo feito de estar ateigado de 285 fotografías entre antigas e actuais. Por este motivo, o libro somentes abrangue unha parte da nosa comarca. Sintámonos ledos, entón, polo feito de quedarmos reflectidos en: Viaxe polo corazón de Bergantiños.

Por conseguinte, como convidado a este cultural evento e, representando ás dúas parroquias cormeláns, quero darlle as grazas, don Xosé, por lembrarse de nós e subliñar aos nosos cormeláns máis ilustres.

En nome meu, pero nunca máis lonxe de sentirme ilustre, darlle as grazas, reitero, por ter a ben facer mención da miña persoa nesta nova enciclopedia bergantiñá.

P.D, Este artigo foi lido por min na presentación deste libro na Casa do Mar de Corme o día 4 de outubro e publicado na Voz de Galicia o día 7.