viernes, 24 de enero de 2014

ENTRE SOGRAS E NORAS


De vello é a lenda de que entre sogras e noras nunca houbo boa relación. Sen embargo entre sogros e xenros sempre foi ao revés. Velaí a cuestión. ¿Pero que demo do inferno hai, para que éntrelas nunca ben leiren? Porque a cousa vén moito de vello. Non acabo de descubrir o Mediterráneo. A cousa tamén é que non encontro aló moito de que escribir, e hoxe dóuseme por isto.

Como dicía, entre sogros e xenros, todo de maravilla, agáx que chega a nora a entrar na familia e…, aí te quero ver, meniña, xa se liou a historia coa sogra de turno. Eu penso, ou maxino, que isto non é máis ca un ataque de celos da mamá do fillo, ou sexa, do novo esposo da nora. Sempre pensa a sogra que a súa nora non vai facerlle a cama tan ben feita como se lla fixera ela. ¡Ai, a cama, xustamente a cama!

Tamén adoece a sogra polo de alimentar ao seu filliño, sobor de todo cando o ve con oxeiras de recén casado. E algo paliducho. Non se decata a sogra que o seu fillo está “requetebén alimentado”. Que xa se esquencío de tortilla de mamá.

Pero isto era antes, cando os meus tempos, aqueles pobres tempos de prexuízos e recate. De que falarían os veciños. E o crego da parroquia excomulgaríanos por pecadosos en prol do sexto. E ata a garda civil podería tomar cartas no asunto, pois, vivía o vello de Madrí e “mandaba carallo na Habana” como dicía tío Fraga.

¡E agora que hai que falar xa non fala ninguén de ninguén! Por qué será? Aí, meu amigo, porque hai para todos e máis que veñan da feira. O que non ten a neta arrimada ten o neto coa neta da outra avoa. Así que hai un pacto máis grande ca o da Moncloa cando se facían pactos, pois agora xa non fan nin iso. Ou sexa, que ninguén fala de ninguén por sí acaso.

Mais xa me estou saíndo do contexto da cousa, da renxeira entre sogras e noras, das de antes, claro. Agora chega o fillo coa noiva, que xa dorme con ela (o de durmir é un dicir) e…, la mar me deixe se non son todo parabéns. E nada, que non ten ningún defecto a rapaza aínda que non saiba frexir un ovo.

E digo eu, por fin chegou o momento de que as sogras aprendan a respectar ás súas futuras noras.  Por fin chegou o século seculorum do século XXI e as noras son noras de verdade aínda sen pasar pola vicaría. Velaí o truco, algo que non descubríramos os paspáns de século pasado.

Non hai dereito, meus, cada día que pasa teño máis gañas de volver a nacer, pois, todo hai que dicilo: Cáeme o ollo en tal ver. Protesto en voz alta por pillarme algo tarde. Ata me dan gañas de non ir votar máis por mor disto, como reivindicación. ¡Tampouco hai moito por quén votar, a verdade!


Así que, noraboa, noras da actualidade, pensade que vosas nais foron unas pobriñas. Por encima de non comerse unha rosca (por embaixo xa nada, nin ghiche nin velo) aínda eran miradas de esguello. Como si elas, esas sogras de antes, non foran tamén noras uns anos antes! Quén dixo que o mundo non cambeou: Abaixo as sogras das noras de antes. Perdón, salvo honrosísimas excepcións que sempre houbo e haberá. Os sogros cos xenros, nunca problema tiveron, ai non!

viernes, 10 de enero de 2014

CANDO PASEN CEN ANOS


Esta é unha reflexión que me fago case tódalas noites na miña andadeira nocturna aló sobor das nove da noite. Aínda que no verán, quenta o sol e poido contemplar mellor o noso contorno como é o Monte do Faro, O Canteiro, A Ribela e así o resto dos montes que nos rodean, cada día matino que dentro deses cen anos esa nosa xeografía seguirá onde está. E sí, os montes estarán o mesmo.
Pero será o noso Corme o mesmo dentro deses cen anos?, velaí a cuestión. E soño desperto e con tristura pensando que tampouco os nosos ancestros ven o que eu estou vendo. E moitas veces paréceme que o ven a través de nós, que aqueles nosos antergos cormeláns siguen vendo o seu pobo dende o Ceo.
Logo, pois, fágome tamén a ilusión de que eu tamén verei o meu Corme a través dos ollos dos meus descendentes. Porque non me resisto a crer que nunca máis vou volver a ver o meu pobo. Así, cada serán fico quedo uns minutos contemplando esta visión que antes vos citei. Ata que as bágoas me mollan as meniñas. Ata que coas bágoas, sin que ninguén me vexa, xa non podo seguir vendo o meu Corme. O noso Corme. O voso Corme.
Porque os nosos antergos, coas penurias que pasaron loitando pola vida, cando o Porto non tiña peirao; nin ramblas onde dar arriba as súas vellas chalanas; nin coñeceron a luz eléctrica ou tan sequera a poideron imaxinar, e, menos a televisión ou o xa vello teléfono. Por iso creo que están no Ceo aínda que faltaran á Misa dos domingos. Porque o inferno xa o tiveron en vida. Casemente creo que no inferno estarán moitos dos que ían á Misa diaria. Ou sexa, os que viviron a conta dos nosos pobriños ascendentes. Agora polo menos, teñen a sorte de non verse.
Mais volvendo ó conto, matino  (porque a cabeciña non para de carburar) que dentro deses cen anos tampouco estarán xa aquí  os meus netos. Ou sexa, nin eles nin ninguén dos que neste momento vivimos. Poderá haber excepcións de algúns chegar ós cen anos de vida co novo avance da meiciña, porque a media de idade de vida será máis alta. Malia que con esa idade, tampouco ningún centenario está xa aló moi cordo como para disfrutar da súa lonxevidade.
Malia  todo isto, aínda me sinto ledo de haber coñecido o noso Corme cando non tiña nin peirao, nin A Ribeira recheada e menos o xardín e o pasexo marítimo. Aínda me lembro da Ribeira antiga, da súa praíña, da praíña do Río dos Pulpos na baixada do Campiño. Síntome ledo, si, porque cando menos xa levo para aló  (sen présa, por suposto) a nova imaxe e para séculos quizais do Corme moderno.
A verdade que nunca tan vello me vin, cando estou preto de cumplir os 70 dentro de un mes. ¡Mirade que xa recordo cousas! Sempre pensei que non se vería tanto en tan pouco tempo, pois a verdade, que, aínda me sinto algo mozo. Ou tamén que me resisto a crer que xa estou na 3ª idade. E tamén que sinto dor, cando no televexo falan dun “anciano” da miña idade. Non hai dereito. E así, meus, xa vedes a onde fun parar.

Rematando e volvendo ó conto que comecei, a mágoa máis grande que levarei para “aló”, será a de non volver a ver o noso pobo, aínda que fose dende un furadiño. E tamén quén vivirá na miña casa dentro deses cen anos. Que cheguedes aló.