CANDO PASEN CEN ANOS

Esta é unha reflexión que me fago case tódalas noites na miña andadeira nocturna aló sobor das nove da noite. Aínda que no verán, quenta o sol e poido contemplar mellor o noso contorno como é o Monte do Faro, O Canteiro, A Ribela e así o resto dos montes que nos rodean, cada día matino que dentro deses cen anos esa nosa xeografía seguirá onde está. E sí, os montes estarán o mesmo.

Pero será o noso Corme o mesmo dentro deses cen anos?, velaí a cuestión. E soño desperto e con tristura pensando que tampouco os nosos ancestros ven o que eu estou vendo. E moitas veces paréceme que o ven a través de nós, que aqueles nosos antergos cormeláns siguen vendo o seu pobo dende o Ceo.

Logo, pois, fágome tamén a ilusión de que eu tamén verei o meu Corme a través dos ollos dos meus descendentes. Porque non me resisto a crer que nunca máis vou volver a ver o meu pobo. Así, cada serán fico quedo uns minutos contemplando esta visión que antes vos citei. Ata que as bágoas me mollan as meniñas. Ata que coas bágoas, sin que ninguén me vexa, xa non podo seguir vendo o meu Corme. O noso Corme. O voso Corme.

Porque os nosos antergos, coas penurias que pasaron loitando pola vida, cando o Porto non tiña peirao; nin ramblas onde dar arriba as súas vellas chalanas; nin coñeceron a luz eléctrica ou tan sequera a poideron imaxinar, e, menos a televisión ou o xa vello teléfono. Por iso creo que están no Ceo aínda que faltaran á Misa dos domingos. Porque o inferno xa o tiveron en vida. Casemente creo que no inferno estarán moitos dos que ían á Misa diaria. Ou sexa, os que viviron a conta dos nosos pobriños ascendentes. Agora polo menos, teñen a sorte de non verse.

Mais volvendo ó conto, matino  (porque a cabeciña non para de carburar) que dentro deses cen anos tampouco estarán xa aquí  os meus netos. Ou sexa, nin eles nin ninguén dos que neste momento vivimos. Poderá haber excepcións de algúns chegar ós cen anos de vida co novo avance da meiciña, porque a media de idade de vida será máis alta. Malia que con esa idade, tampouco ningún centenario está xa aló moi cordo como para disfrutar da súa lonxevidade.

Malia  todo isto, aínda me sinto ledo de haber coñecido o noso Corme cando non tiña nin peirao, nin A Ribeira recheada e menos o xardín e o pasexo marítimo. Aínda me lembro da Ribeira antiga, da súa praíña, da praíña do Río dos Pulpos na baixada do Campiño. Síntome ledo, si, porque cando menos xa levo para aló  (sen présa, por suposto) a nova imaxe e para séculos quizais do Corme moderno.

A verdade que nunca tan vello me vin, cando estou preto de cumplir os 70 dentro de un mes. ¡Mirade que xa recordo cousas! Sempre pensei que non se vería tanto en tan pouco tempo, pois a verdade, que, aínda me sinto algo mozo. Ou tamén que me resisto a crer que xa estou na 3ª idade. E tamén que sinto dor, cando no televexo falan dun “anciano” da miña idade. Non hai dereito. E así, meus, xa vedes a onde fun parar.

Rematando e volvendo ó conto que comecei, a mágoa máis grande que levarei para “aló”, será a de non volver a ver o noso pobo, aínda que fose dende un furadiño. E tamén quén vivirá na miña casa dentro deses cen anos. Que cheguedes aló.