Como xa sabedes os máis achegados, sempre fun un afeccionado
ao mundo das autocaravanas. Pois, velaí onde por fin cheguei a ver o meu soño
cumprido: Xa son un autocaravanista, pero vello, que non é o mesmo que un vello
autocaravanista. E velaí tamén onde vexo medio frustrada a miña van ilusión:
que xa me pon medo alonxarme da miña Galicia que coñezo como a palma da man.
Era a miña ilusión. Era. Mais non ousarei en facelo. A miña
ilusión era darlle a volta a España. De cidade en cidade. De vila en vila e aldeas todas. O mesmiño que aquel
inesquencible cantautor José Antonio Labordeta, de quén sentía envexa da súa
andaina e coa guitarra nas costas.
En canto ao tema, non é por medo a durmir dentro, nunca máis lonxe. A cousa vén
sendo que me pon medo saír á carretera, sobre todo ás novas vías e autovías nas
que xa un tolea con tanto carril e rotondas. (Falando disto e xa que están de
moda, vou pedirlle ao alcalde que en Corme tamén queremos unha rotonda. E se
tamén atopa un semáforo vello, pois iso, molaría cantidade).
Lerias aparte, aínda así vale a pena saír. Como si é para o
pobo do lado, din os vellos caravanistas. A cousa é romper co cotián de tódolos
días. Non ver o mesmo mencer nin a posta do sol sempre desde a mesma xanela. Ou
sexa, non outear sempre o mesmo Fusco e Lusco.
Mais a cousa máis fermosa que atopei nesta aventura foi o
decatarme de unha cousa: ¡que tan pouco
fai falla para vivir!. Deben ser 6 mtrs. cadrados. E chegan e sobran. A
cama mesmo parece a alcoba dun jeque árabe toda rodeada de cortinas. Ata 6
pares de cortinas dobles fixo a señora, que por algo foi modista. E vermellas por
dentro polo de dar un toque sensual (perdón, quixen dicir especial). E cama de
1,20. E sobra cama. Total…
Ou sexa, un harén-suit-nupcial, que case parece o de
Cleopatra ou o daquela peli de Liz Taylor, pero made in casa. (Que quede entre
nós: feito por min). Pero legal, conste, con proxecto de arquitecto e
legalizada. E non vos falei do alumeado, ai, iso é de peli, e todo inventado
polo servidor. Mesmo parece unha discoteca. ¡Malia non ter 20 anos!
Pero do que vos quería falar,
vén sendo da controversia ao descubrir como vivimos na casa: Almorzar en
cinco minutos, ela sube ao 3º polo de planchar e ver a nosa Ría, e eu baixo ó 1º
sentarme neste “ordeñador”. E ata mediodía. Media hora en xantar e ata a noite,
eu para a nave/museo/ comedor e taller en Guxín, e ela para a finca da Atalaia.
Chegados á cea, outra media hora e saír ata o muelle. Despois o televexo, pero
cada un no seu, porque non hai acordo. Un na cociña e o outro no sofá. ¿Canto
falamos en todo o día? ¿Canto tempo estivemos xuntos? Nada.
Ai, meus, pero aquí as cousas cambearon. Nin polo periódico
ou o pan me deixa ir solo. Aquí son as 24 horas. E xogarlle á baralla, requisito
nº1, nada de televisión. Logo, pasarlle a vasoira ó chan, levar a basura e un longo etc. (O de longo é
un dicir, porque o chan debe ter 3 mtrs. cadrados).
Así pois, xa vedes o contraste. Foi unha maneira de descubrir
e de reencontrarnos, algo que na casa non sucede. Verdadeiramente vale a pena.
Logo, hoxe en Sanxenxo, Portonovo, o Grove ou a Toxa, e mañán nas Catedrais
escoitando as ondas do mar mentres vás adormecendo. Realmente fermoso. Agora é
cando estou verdadeiramente descubrindo a Galicia que eu pensei que coñecía. E
non era certo, antes iba traballar e sen poder parar onde querías. E abofé que
non hai porque saír da nosa terra, ten
moito que descubrir.
Agora debía facer algo de francés, porque eles sen falar español nin nós o seu idioma,
son con quén mellor nos entendemos. Incrible, pero certo. Así que mocidade, non
o pensedes máis, unha furgo de panadeiro cunha manta prá por riba, e outra prá
por baixo e unha almofada, queda a cousa amañada. Logo unha veliña india polo
de ambientar e unha luciña vermella para facer fondo, e..,unha perna tapa a
outra. ¡Ai, quén tivera 20 anos, reitero!.
Mais para isto tamén hai que ter crianza, meus. Como a miña,
aquela de durmir sendo un púbere, cando saín ao mundo musical. En cabanotes de
palla e entre apeiros de labranza envolto nunha gabardina vella. E ollando a
lúa chea e rebousando de ledicia. E co traxe da banda abotonado ata o pescozo
sen quitar en tres días, o mesmo que os zapatos e calcetíns. Logo de mañá,
lavar os ollos no río da parroquia de turno e enxugalos co senlleiro pano da
man. Ou sexa, coma os moinantes, pero peor, porque eles xa tiñan naquel tempo
as furgonas anticipo das caravanas.
Malia o que máis carraxe me dá, é escoitar que, como son
capaz de durmir sen ter medo. E tampouco ducha nin baño. Nin chacusi, vamos. Ou
cén metros de piso. E máis aínda, que isto o digan os da miña xeración. ¡Xa
quixeramos ter naquel tempo para durmir,
o coche do Bolichero de Neaño!.
P.D. Non quero esquecer, polo
que poida vir, que durmin entre arados e grades en col de palla enxoita e
ollando o Luar na Lubre.
Att., un caravanista vello. ¡Que tan pouco fai falla
para vivir!