¡QUE TAN POUCO FAI FALLA PARA VIVIR!

Como xa sabedes os máis achegados, sempre fun un afeccionado ao mundo das autocaravanas. Pois, velaí onde por fin cheguei a ver o meu soño cumprido: Xa son un autocaravanista, pero vello, que non é o mesmo que un vello autocaravanista. E velaí tamén onde vexo medio frustrada a miña van ilusión: que xa me pon medo alonxarme da miña Galicia que coñezo como a palma da man.

Era a miña ilusión. Era. Mais non ousarei en facelo. A miña ilusión era darlle a volta a España. De cidade en cidade. De vila en vila e  aldeas todas. O mesmiño que aquel inesquencible cantautor José Antonio Labordeta, de quén sentía envexa da súa andaina e coa guitarra nas costas.

En canto ao tema, non é por medo a  durmir dentro, nunca máis lonxe. A cousa vén sendo que me pon medo saír á carretera, sobre todo ás novas vías e autovías nas que xa un tolea con tanto carril e rotondas. (Falando disto e xa que están de moda, vou pedirlle ao alcalde que en Corme tamén queremos unha rotonda. E se tamén atopa un semáforo vello, pois iso,  molaría cantidade).

Lerias aparte, aínda así vale a pena saír. Como si é para o pobo do lado, din os vellos caravanistas. A cousa é romper co cotián de tódolos días. Non ver o mesmo mencer nin a posta do sol sempre desde a mesma xanela. Ou sexa, non outear sempre o mesmo Fusco e Lusco.

Mais a cousa máis fermosa que atopei nesta aventura foi o decatarme de unha cousa: ¡que tan pouco fai falla para vivir!. Deben ser 6 mtrs. cadrados. E chegan e sobran. A cama mesmo parece a alcoba dun jeque árabe toda rodeada de cortinas. Ata 6 pares de cortinas dobles fixo a señora, que por algo foi modista. E vermellas por dentro polo de dar un toque sensual (perdón, quixen dicir especial). E cama de 1,20. E sobra cama. Total…

Ou sexa, un harén-suit-nupcial, que case parece o de Cleopatra ou o daquela peli de Liz Taylor, pero made in casa. (Que quede entre nós: feito por min). Pero legal, conste, con proxecto de arquitecto e legalizada. E non vos falei do alumeado, ai, iso é de peli, e todo inventado polo servidor. Mesmo parece unha discoteca. ¡Malia non ter 20 anos!

Pero do que vos quería falar,  vén sendo da controversia ao descubrir como vivimos na casa: Almorzar en cinco minutos, ela sube ao 3º polo de planchar e ver a nosa Ría, e eu baixo ó 1º sentarme neste “ordeñador”. E ata mediodía. Media hora en xantar e ata a noite, eu para a nave/museo/ comedor e taller en Guxín, e ela para a finca da Atalaia. Chegados á cea, outra media hora e saír ata o muelle. Despois o televexo, pero cada un no seu, porque non hai acordo. Un na cociña e o outro no sofá. ¿Canto falamos en todo o día? ¿Canto tempo estivemos xuntos? Nada.

Ai, meus, pero aquí as cousas cambearon. Nin polo periódico ou o pan me deixa ir solo. Aquí son as 24 horas. E xogarlle á baralla, requisito nº1, nada de televisión. Logo, pasarlle a vasoira ó chan,  levar a basura e un longo etc. (O de longo é un dicir, porque o chan debe ter 3 mtrs. cadrados).

Así pois, xa vedes o contraste. Foi unha maneira de descubrir e de reencontrarnos, algo que na casa non sucede. Verdadeiramente vale a pena. Logo, hoxe en Sanxenxo, Portonovo, o Grove ou a Toxa, e mañán nas Catedrais escoitando as ondas do mar mentres vás adormecendo. Realmente fermoso. Agora é cando estou verdadeiramente descubrindo a Galicia que eu pensei que coñecía. E non era certo, antes iba traballar e sen poder parar onde querías. E abofé que non hai porque saír da nosa terra,  ten moito que descubrir.

Agora debía facer algo de francés, porque  eles sen falar español nin nós o seu idioma, son con quén mellor nos entendemos. Incrible, pero certo. Así que mocidade, non o pensedes máis, unha furgo de panadeiro cunha manta prá por riba, e outra prá por baixo e unha almofada, queda a cousa amañada. Logo unha veliña india polo de ambientar e unha luciña vermella para facer fondo, e..,unha perna tapa a outra. ¡Ai, quén tivera 20 anos, reitero!.

Mais para isto tamén hai que ter crianza, meus. Como a miña, aquela de durmir sendo un púbere, cando saín ao mundo musical. En cabanotes de palla e entre apeiros de labranza envolto nunha gabardina vella. E ollando a lúa chea e rebousando de ledicia. E co traxe da banda abotonado ata o pescozo sen quitar en tres días, o mesmo que os zapatos e calcetíns. Logo de mañá, lavar os ollos no río da parroquia de turno e enxugalos co senlleiro pano da man. Ou sexa, coma os moinantes, pero peor, porque eles xa tiñan naquel tempo as furgonas anticipo das caravanas.

Malia o que máis carraxe me dá, é escoitar que, como son capaz de durmir sen ter medo. E tampouco ducha nin baño. Nin chacusi, vamos. Ou cén metros de piso. E máis aínda, que isto o digan os da miña xeración. ¡Xa quixeramos ter naquel tempo  para durmir, o coche do Bolichero de Neaño!.

P.D. Non quero esquecer, polo que poida vir, que durmin entre arados e grades en col de palla enxoita e ollando o Luar na Lubre.

Att., un caravanista vello. ¡Que tan pouco fai falla para vivir!