lunes, 11 de febrero de 2013

UN CUMPLE MUI ERÓTICO. NIN DISQUE NIN SEIQUE




Contan os máis vellos do lugar, que este cumple (69)seica é mui erótico. Pois a verdade que eu os cumplín o sete de febreiro, e, nin disque nin seique. Sería mui sensual, valga a menudancia, pero penso que con un 59 xa me conformaría. Aínda que ben pensado, tampouco, auga pasada non move muíño. Haberá que esperar ávidos á primaveira, a ver se…, aínda que na vida, nada é para sempre.

Tamén podía ser un 42 que é o meu nº de calzado, por aquilo de acordarse mellor. Pero nin facendo unha raíz cuadrada ou unha regla de tres, as contas non diron e durmín coma un paxariño amartelado de mantas neste frío de inverno. De mantas eu, malia que os pobres paxariños, pois, vaite ti a saber con que se taparán!

A culpa de todo isto dende logo a tivo miña nai por nacerme en pleno inverno. Así fun de sempre un frioleiro de primeira. Ata no mes de agosto teño que ducharme coa auga fervendo. En inverno xa non me ducho, ata aló o maio florido. Ou sexa, como cando hai que botarlle auga ás flores.

Malia todo isto, tampouco se fai aló moito esforzo, pois como dicía Voltaire: “Eu coma don Quixote, invéntome paixóns para exercitarme”. Agora a cuestión é saber entender a frase e logo levala a cabo.

Mais volvendo ó conto: a quén se lle ocurre poñerlle o nº de erótico a esta data?. Eu penso que volteándo as cifras sáennos un 96 que xa mola cantidade, como din os rapaces. ¡Ai, canto saben os rapaces! Mellor dito as rapazas, pois os mozos de agora, mellor non falalo. Ata teñen que ser elas as do primeiro bico, que xa é dicir. Non, os homes acabáronse na guerra, dicían na Banda de meu pai cando eu era un púbere. E abofé que debe ser verdade.

Así as cousas, meus, o día e a noite pasaron sen pena nin groria. Nin tan siquera a mamá dos meus fillos tivo a xentileza de agasallarme cunha tableta de chiculate. Dende que os netos foron vindo, máis esquecido fun quedando. Agora todo é para o máis novo: Álvaro. Era visto que a competencia nunca foi boa, dicía un taberneiro que tiña a súa baiuca preto dunha fonte.

Pero cuidado, a cabeciña funciona coma de 20. (Quero dicir a cabeciña de pensar, ou sexa, a querella, a crecha ou a cacholiña, non mal entender). Todos son proxectos que quedan en auga de castañas. Agora é cando me dou conta do que din os médicos cando falan da masa gris do cerebro. E que tan gris, digo eu. Esta cór solo é boa para os traxes e pouco máis.

Eu maxino (logo eixistirei) que aquilo que dicía Pichita, o primeiro batería que tiven nas Novas Ideas, non era verdade. Dicía el co seu humor pavero: “Un home é un home e un ghato é un bicho”. Nada, Pichi, que estabas engañado meu, e falo dende os 69 máis frescos ca unha lechuga. Como din aquí no noso Corme, todos son disques e seiques.

E nada, colegas lectores, senón hai novidade o día 21 sairemos de “lúa de mel” cara Matalascañas, aló polo parque de Doñana a 15 klms. do Rocío. Cousas do Imserso o de mandar o vellume deica o Sur por aquilo de ser máis quente, debe ser a ver se así medra a poboación. Vai de carallo o ministro do idem. E aínda que dean ben de comer, “nin ghiche nin velo”, viremos como fomos: nin un 42, aínda con boa calefación.