INVERTIR EN VIVIR

Foi esta unha frase que escoitei hai uns tres meses nunha pilícula, e, de verdade que espertou en min unha intriga, unha nova maneira de saber invertir, que até agora solo se limitaba (coma todo quisqui) a mercar pisos, casas, ordenadores, teclados e mobles modernos.

A devandita pilícula trataba sobor dun señor maior e viúvo, un señor formal, educado e con boa situación económica, pero que dende a morte da súa dona, pechárase na casa, unha misa cun paseíño e pouco máis.

Mais quixo o fado que no mesmo edificio unha das inquilinas tropezou un día con el e díronse a coñecer. Ela era arxentina, con boa situacón ecónomica, pero cunha enfermidade terminal da que ela era sabida.

Paseniñamente comezaron as visitas de un piso ao outro, e sempre cun respecto do máis formal polas dúas partes. Así foi pasando o tempo e o señor xa buscaba agora a compaña daquela muller simpática e altruísta.

E comezaron a saír, comer e viaxar xuntos. Diversos países entreles o de ela foron visitados por esta parella, que en ningún momento se saíron do respecto entre ámbolos dous. Por fin a face deste cabaleiro amosou un sorriso.

Malia que o día chegou, e, esta muller leda e simpática morreu, tal como era de esperar. E o señor quedou destrozado, dito sexa moralmente, pois, había atopado nela unha raiola de sol para a súa tristura e soidade.

Pero un día chamou aos dous fillos, un varón e unha fémina, ámbolos dous casados e con familia para expoñerlles a súa nova maneira de ver a vida, unha vida á que a arxentina lle abrira os ollos: a de viaxar e saír de aquela tristura na que se encontraba.

Como era de crer, aos fillos aquilo lles caíu coma un xerro de auga fría, pois, a situación ecónomica deles estaba un pouco apretada e esperaban unha pequena axuda, ou iso pensaron cando seu pai os chamou ao piso.

E velaí onde xurdío a frase que dá título a este artigo. Os dous fillos, en un intre que seu pai non estaba diante expresaron esta frase: “hermano, nuestro padre a decidido invertir en vivir, entendámoslo y seamos respetuosos con sú voluntad”.

Quizais foi esta frase a que de algún xeito me demostrou que non solo se invirte en cousas materiais, como por exemplo en comprar toda clase de ferramentas modernas para facer cousas de entretemento. De algún outro xeito, vemos a diario que nos programas como: Atrapa un millón, ou Pasapalabra, tódolos concursante responden o mesmo á hora de preguntarlles en que van invertir o que poidan gañar no concurso: en viaxar.

E esa pilícula, como dixen, foi quen me fixo ver a vida dende outra óptica. Ben é certo que unha ferramenta (á que son moi aficcionado) dúrame toda a vida e que unha excursión ten un tempo de días limitado. Agáx que agora disfruto pensando no que vin nas viaxes e coas ferramentas e artiluxios, solo de vez en cando. Visto o dito e ben pensado, deiquí en diante vou invertir en ver mundo e en viaxar, pois, unha cousa foi velo cando ía traballar e outra moi diferente é velo pasexando. Ou sexa, que quero invertir en vivir. Penso que é a mellor inversión.

MUNDO SENIOR

Un día tiña que ser, e por fin chegou, xa descubrin o que é Mundo Senior, así con maiúsculas. Ou sexa, o Imserso cunha filial. Unha filial que se encarga de que todo lle salga gratis ao goberno. A carrocería pagamos unha porcentaxe, que a vista de ollo xa non é pequena, e logo unha vez alí chegados empeza o “desquite”por parte do devandito Mundo Senior.

Mais vouno a explicar mellor: unha vez no hotel, veña charlas para empaquetarche excursións a pasto, pero iso si, a un precio fóra do normal. E velaí onde o Imserso queda a pré: pagamos as excursións con comida incluída, pero aforran a do hotel. Todo calculado, máis as consumicións a precio abusivo.

Pero non é este artigo motivo para queixarme, senón todo o contrario, o trato foi exquisito desde a mesma estación de autobuses en Coruña con un picnic para a viaxe, máis a atención de azafatas en tódolos momentos do traxecto. ¡Pena de azafatas novas no medio de tanto vellume!

E por fin subín ao meu primeiro avión. ¡Ai, miña nai, que sensación! Menos mal que non me enterei da altura ata que cheguei a destino. Aínda que ben pensado o tortazo sería igual de mil metros que de once mil. Pero non, unha viaxe fantástica dende Santiago ata Sevilla. Bastante peor á volta que sobrevolando Vigo, un tremento bache de ar, fixo berrar a toda a pasaxe. Pero non, eu non berrei, aínda que dixen: isto acabouse, Méndez.

Pois iso, que, esquecíme da familia, da banda, da casa e de Corme enteiro, pero sobre todo do toque da campá a iso que xa sabedes. Por sorte non tocou por ninguén.

Estou chegando ao final e aínda non vos dixen onde estivéramos: En Matalascañas, da provincia de Huelva, mesmiño pegados a cen metros do Coto de Doñana, onde dito sexa de paso, non se ve nin un coello aínda que entres ata a metade do Coto. Logo o paseo marítimo de cinco klms., que andivemos de punta a punta varias veces.

Así as cousas, visitamos Sevilla e navegamos polo Guadalquivir (ata fun mariñeiro media hora sen marearme), e atopei o nome de Corme na Praza de España, case nada! Logo a fermosa Huelva e, o máis apaixoante: O Rocío e Almonte onde durante o inverno está a Virxe, alí asistimos a tres misas rocieiras que me chegaron a pouco.

¡Malia que o triste foi o día de volver, pois, con aquel plán de vida: durmir, comer, pasear e bailar, facía falla ser parvo para non estar a gusto. ¡Ata non che está mal isto da terceira idade, por non dicir de ser vello! Porque o sentirse bello no medio de tanta “carrocería” sería unha utopía, todo son arrugas e barrigas. ¡Que ben riman!

E como dixen máis arriba, o trato foi de un dez. Andan con nós, coa terceira idade, o mesmo cá cos nenos nunha gardeiría. O único problema foi que engordei tres kilos en dez días. Isto multiplicado por 150 personas, fíxome entender o porqué o avión á volta pegou semellante bache. ¡Era visto!