CASAR PRÁ CASA

Antigamente era unha frase moi común no rural: O fillo máis vello “casaba prá casa”. E velaí onde sería de por vida o vítima dos seus irmáns, que. por encima de aguantar ós vellos e cuidalos na vellés, sería sempre o menospreciado.

Os demais, os máis novos, normalmente pillaban camiño da cidade. E dende ese mismo instante sería os mimados da casa patrucia. Cada domingo, ou día de festa, a súa visita era de total práceme para seus pais, onde o fillo ou filla da casa quedaban relegados a un segundo plano.

O fillo e a nora da casa, veña facer de xantar mentres os demais ían á misa e aos bailes. Logo servila mesa e lavala baixela, e, por suposto dar de comer ás vacas. E os vellos azuzando neles para que serviran mellor aos de fóra.

Logo chegaba a hora da espedida, día de festa ou un domingo calquera e veña encherlle o maleteiro do coche de todo canto plantaran os vítimas da casa. E sen rechistar, dicían os vellos, que para algo a casa aínda era deles, pois “aínda non fixeran papel” por si acaso.

Pero a historia vaise acabando aínda cando quedan máis dos que debían quedar casados prá casa. Parecía moi fermoso ao principio, o contar con casa de seu dende o casamento. Pero non, nin con casa nin sen ela, de ningún xeito deben levar máis mimos os que se foron que os que quedaron.

Iso era o casar para a comenencia, que ben pensado a comenencia era de carallo, pois, por encima de burro, apaleado. “Veña Pepe -dicíalle a vella ao fillo da casa- botalle a teu irmán un pernil, un saco de patacas, unha ghuevera de ovos, unha ducia de chourizos, fabas e un ghalo”. E o ghalo desplumado, que menos!

Porque os da cidade eran os finos, e Pepe tiña as mans enrrugadas do sacho e o fouciño. Tampouco vestía tan ben coma o seu irmán da cidade nin recendía a colonia de marca. Pepe recendía a vaca e esterco, cousa de seu, pois era o seu oficio.

Malia que agora xa ninguén pica o amocelo. Ou sexa, que ninguén quere esa “breva” de casar prá casa. E os vellos cando non poden valerse en por si, van pillando camiño dun xeriátrico.

De todo isto que estou contando, quédome moi escaso, pois durante a miña andaina musical e xantando en centos de casas de labradores, vin os cadros máis tristes que calquera se pode imaxinar: Os da casa sempre eran os parias e os que estaban fóra –tamén na emigración- os nenos bonitos.

E así vai morrendo o noso rural, esmorecendo o mesmo ca o serán dun día normal. Centos de aldeas pecharon as súas utópicas portas e a día de hoxe están totalmente abandonadas. Xa ninguén quere casar prá casa.