CLASES SOCIAIS.Capítulo XII. VODAS CON AMOR

CLASES SOCIAIS
Capítulo XII e último
Amencía o dez de novembro co Ceo cuberto de nubarróns. Un ar de vendaval comezaba a deixarse notar na maruxía daquela mañá. As gaivotas ínquedas non paraban de chiar e os mariñeiros comezaron na Galga, uns a reforzar amarras e outros a dar arriba naquel outono inverneiro.
Hadrián non o pensou máis: “Mamá, vou ir buliñeándo ó barlovento coa lancha para a Telleira antes que o tempo vaia a máis, así xa a güarezo do temporal que se aveciña e quédome ó San Martiño que é mañá en Cándoas”. “Hijo, paréceme bién, pero debías decir que os güareceis los dós, vale?”.
Pero o tempo foi a máis no medio do serán. As lanchas comezaron a tropezar de popa unhas coas outras. Era unha marea das grandes do ano e o Monte do Carral non facía abeiro nin socairo para aquela Surada.
A lancha de Modesto corría perigo de ir contra o Biscoiteiro e saíron na chalana dende a Riveira para ver de reforzar amarras. Con el ían Quique e os outros dous mariñeiros. Malia que nunha manobra a gamela dou volta con todos eles ó mar.
Axiña acudiron os máis pretos, pero Modesto non nadaba ben a pesar da súa longa vida mariñeira. E tragou moita auga. Tanta que perdiu o coñecemento ata o feito de poñelo cabeza abaixo e os pés ó ar para vaciar a auga do estómago.
Na praia falouse que non estaba en condicións de valerse el só e non tiña familia en primeiro grado. Quique sen máis pensalo falou de levalo para a súa casa. ¡Que mellor ocasión para xuntalo con súa nai!, pensou ó mesmo tempo. Ata a xente non picou en maldade dados os anos que o rapaz levaba con el de mariñeiro.
E así entrou Modesto portas adentro na casa do seu amor: nunha parigüela e con cara de estuxado. ¡Que vergoña de presentación!, pensaba el. Pero ó mesmo tempo aínda puxo cara de máis enfermo haber se pasaba alí a noite. ¡E pasouna!
“Venga, subirlo a la habitación de arriba haber si lo cambiamos de ropa y toma algo calentito”. E alí se viu Modesto espido nas máns da súa amada. Pero iso si, coas palmas das mans tapando as “súas partes”encollidiñas por mor do frio namentres ela e as amigas o lavaban cunha almofia chea de auga morna. A xente saiu e el quedou acochadiño. ¡Que sorte tiven, maxinaba para si. Por fin podía falar con ela. ¡E falaron, tiña que ser!
“Caramba Modesto, ahora tienes mejor color en la cara”. Como no ía ter, estaba coma un tomate vermello de vergoña. “Bueno, pois aquí me tes nas túas mans. Vaia presentación!”, dixo el. “Anda hombre, no hay mal que por bién no venga. Mira tú por dónde podemos hablar”.
Os fillos dela pillaran porta a fóra adrede para deixálos a solas e Quique encargouse da lancha. Por fin Modesto sentiu unhas mans de muller contra as súas. E tremío con outro calafrío. “Te encuentras mal Modesto, parece que tiemblas?”. “Non Lupe, latéxame o corazón de ledicia, e sinto esa cousa que lle chaman celme. Ata non me importa a lancha se vai ás pedras ou non. Benvido sexa este temporal. Ai, por fin estou ó teu lado!”.
E veu a noite e seguían falando. A verdade sexa dita, tíñano todo por falar. Despois dun caldiño, Modesto sentiu o primeiro bico na súa face. Nunca un levara máis ca os da súa nai. Lupe era quen tiña que tomar a dianteira: “Modesto, pero tú sabes bién lo que propusísteme? Tengo seis hijos y...?” “Coma se tés dez, Lupe, levo toda a vida namorado de ti. Se me queres son teu en corpo e alma, total..., nas túas mans xa estou”, dixo el atallando. "Máis ben poido dicir a alma, pois o corpo xa ves, non é riqueza”, rematou el sorrindo.
Naquel intre tamén sorrían Hadrián e Lucía na cama de la de ovella. E Castor con Lara, pero sen xergón tan siquera de cazula! A súa era no trasteiro do Rancho do Campiño, sobor dos aparellos de Andrés, o pai dela. Era o seu acocho de cotío. Non había outra cousa. E sorría toda familia con semellante noite de Vendaval!
Modesto quedou tres días ata “recuperarse da pulmoeira”, dicíalle Lupe ás amigas e á xente. “Está aún muy malito con el resfriado que cojióse, aún tiene mucha tós y tampouco tiene quién lo cuide. Yo débole mucho por lo que hizo con mi hijo Castor, sabeis?”. Tós malditúnha tiña. “Mira Lupe, na casa xa o tes e mellor compaña non a atopas”, arrufábana as amigas vendo vir a cousa.
Deica aquilo, Modesto comezou a ir xantar e cear á casa de Lupe. A cousa viña mellorándo o mesmo ca o tempo empeorándo. Un més adiante apareceu Hadrián. Seica aproveitara para arranxar a quilla, o timón e a bancada de popa. Pero traguía unha nova: “Mamá, isto...,teño que casar, pois Lucía está..., xa sabes, iso..., foi sen querer mamá, ou sexa, unha noite de tronos que tiñamos medo, sabes?”, rematou Hadrián.
Unha semana adiante: “Mamá, teño que falar contigo”, era Castor coas bágoas estoupándo. “¿Que tienes luego, hijo?”. “Pois que..., que vou ter que casarme. Xa sabes, ás veces fánse cousas sen querer e saen como lle cadra”, rematou Castor coa cabeza baixa. “O sea y sin más vueltas, que tienes a Lara embarazada, nó?”. “Pois, se ti o dís...”.
---------------------------ºººººººººººººººººººººººººººººº---------------------------------
“Hijos míos, hoy os é reunido a todos, pero nó para pedir la vuestra opinión. Hoy es para deciros que me caso, yo también estoy preñada, sabeis?” Con tal susto, ós fillos veulles o xantar á boca: “Xesús mamá, a estas alturas?”, dixeron a unha.
“Ai, hijos míos, estoy preñada..., pero de amor. Por fin Dios obsequióme con el hombre de mi vida! Y que tan cerca lo tenía! Así que primero yo y luego ya tengo con quién ir a las vuestras bodas. Porque a este paso, esta vá a parecer la casa cuna. Ya no quiero ni saberlo”.
Un més adiante, ás seis da mañá, saían da súa casa: Lupe, Modesto e os fillos dela. Todos silandeiros por mor de non facer ruído. Máis nisto, un gato baixa doente cunha vella tixola amarrada ó rabo. E máis gatos con ollas, bacenillas e vellas ferradas da auga. E todo rueiro saiu ás ventás haber que era aquilo.
Era o típico dos solteiróns, viúvos e viúvas, o de casar a esa hora para evitar ás ollapeiras. Malia que era tamén típico o dos gatos e as trouladas dos amigos. Sempre se sabían as cousas. No carreixo do Campiño para a Igrexa, outra nova lles esperaba: As amigas de Lupe que non quixeron perder o casoiro. E entraron, por suposto.
Unha hora despois, a olla do caldo fervía con chiculate remexido polas amigas. Elas foron chamándo a outras e tamén ós amigos de Modesto. Total, agora xa estaba a cousa feita! Ó mencer naquela mañá de inverno, a cociña de Lupe estaba ateigada de convidados: “Ya no sé por qué casamos a esa hora, total fuénos peor el remedio que la enfermedad”.
Logo diso, veña a olla ó vertedeiro para facer o cocido do xantar. Aínda que os días eran pequenos aquel ía ser longo deica a noite. E foi festa rachada con todas as amizades máis as noivas e noivos dos fillos, entre elas Lara e Lucía todas vermellas cando a futura sogra as ollaba.
E chegou a noite. Ai que noite aquela! Cando estaban quitándo os trapiños, velaí comeza a troula no medio da Calle. Agora eran os vellos cacharros colgados nun chicote os que lles facían “a Pascua”. “¿Que hacemos, Modesto?, mira que son unos incongruentes estos tús amigos”, dixo Lupe.
“Mira Lupe, que berren canto queiran. Deitémonos tan sequera, pois o queu quero é acocharme ó teu lado. En canto ó resto..., eu aínda non aprendín e tí que..., xa esquencerías”. “No te preocupes Modesto, haremos lo que podamos pues, ya no somos unos chavales y eso..., eso és lo de menos. Pero hoy sí voy a acostarme con y por amor. Lo que realmente me importa és la tuya compañía y tú cariño, algo que nunca tuve. Y hablar y desahogar. ¡ Que tan sencillo parece y que tan dificil es encontrar a la persona con quién hacerlo!”.
Unha bátega das de idoiro, fixo que a troula fuxira cadaquén á súa casa. Os noivos eran tan, pero tan e tan felices, que non sabían se soñaban ou estaban espertos. Aloumiñados un contra o outro, aproveitaron para velarse toda a noite. ¡Como o cura mandaba! E rían, rían sen poder evitalo cos dedos das mans mesturados. Canto amor transmite unha man!,dicían os dous á unha.
Un mes adiante na Igrexa de Cándoas, Hadrián e Lucía dábanse o si quero ateigados de felicidade. “¿Que estará pensando o cura desta miña filla?, era a teima de Consuelo.
Lupe non vía como dar grazas a Deus por levar aquela bendición de home ó seu lado e Modesto sentíase cinguido polo ganchete dela que ata lle sabía a pouco o seu arreteigar.
Aquela noite e cuns groios de viño de máis, Eliseo ría a partir vendo a face da súa dona: “¿Pero que tes muller, levas todo o día coma se fora Difuntos!”. “Ai Señor, cando penso na vergoña desta filla. Menos mal que mi madre -que en paz descanse- non tivo que pasar por este tragho”, dicía Consuelo.
“Túa nai non muller, pero teu pai..., ou non lembras aquela noite que nos pescou “a ello” no catre do rancho daquel barquiño que estaba no astaleiro?”. “Pero a Deus grazas non fun preñada Eliseo, pois tiven máis entendemento”. “Non Consuelo, o entendemento foi meu que souben recuar a tempo mellor ca Hadrián. Anda, durme e pensa no netiño. Aínda che contaba un conto, pero con esa cara...”, dixo Eliseo peliscándolle. “Cala que te parto e chégate aló. ¡Ai como tás hoxe, la mar me deixe se non hei ter que ir durmir ó faiado!”, dixo ela no canto da cama.
Quince días adiante, Castor e Lara tamén selaban o seu amor de por vida. Pero a Lara, filla única, ningún dos pais lle rifou o máis mínimo. Era a súa xoia mimada. Logo do casamento con fartura dabondo, os noivos por fin estreáron cama de la de ovella. E os pais: “Ai Andrés, ata tiña gañas de ir pola parella, pois tan vella aínda non son e tesme esquecida ho”, dixo Rosa pasándolle a man polo peito.
“Pero muller, ti daste conta que o sobriño sería máis vello ca o tío?”. “O que me dou conta é que o vello érelo ti”, dixo ela dándolle as costas. “Haber logo muller, xa non sei se me lembrarei do asunto, pois con tanto preñazo e casamentos a miña cabeza está aloulada”.
E foron a pola parella. Traballo custoullo. A Andrés, por suposto. A súa cabeza aquela noite estaba voándo feliz, máis do que pensaba Rosa. Por fin podía durmir tranquilo logo de tantos anos sufrindo pola situación de Lupe. E do seu fillo, por suposto. Agora tíñaos a todos “acomodados” e ía ser avó por partida doble. ¡Ai, se se entera Rosa, entón párteme ela a min!
“¿Sabes unha cousa Andrés, estou pensando que pola parella vou eu, pois ti xa vás polo trio”. “¿Que dís muller, ti tás tola?”. “Si Andrés, sempre souben que Hadrián era fillo teu. E tamén sei o apuro que pasáches cando comezou coa nosa filla, súa irmá, eu tamén tremin, sabes? Aínda asi, sempre o sentin coma un fillo máis. Pero non teñas medo que non vou rifarche por iso. Cando comezamos de noivos xa o sabía. Quérote amor. Nin ti nin Lupe tiveches culpa, Andrés, foron cousas de..., clases sociais”.

FIN

------------------------------------ººººººººººººººººººººº---------------------------------
P.D. Ben meus queridos lectores. Sei que sodes moitos polo contador de Blogger, pero a verdade que non dades unha opinión nin tan "sequera para ben". Dí unha vella frase: "Que falen dun, aínda que sexa para ben".
Agradaríame que neste derradeiro capítulo tivésedes a amabilidade de comentar algo. Poderíame extender moito máis, pero a entrade do verán non é doada para isto e decidin finalizar neste capítulo.
Grazas a todos, e durante o estío, escribirei artigos soltos segundo me vaian saíndo.

CLASES SOCIAIS Capítulo XI AMOR PLATÓNICO

ººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººº

Penúltimo capítulo de: CLASES SOCIAIS

---------------------------------ººººººººººººººººººººººººº-----------------------------------

Fotos virtuais:Grupo, costureiras de Lara. Foto de Lupe. Bote no astaleiro e Muíño do Mouzo.

----------------------------ºººººººººººººººººººººººººººººººººº---------------------------
“Ben señor Eliseo, hoxe quería levar a lancha para ver de aproveitar algo do verán. Dígame cánto lle debo e vou polos cartos”, dixo Hadrián xantando. “Leva daí a lancha e xa pagarás cando poidas ho, que nos asteleiros do Valadiño ningún cormelán debe nada”.
“Moitas grazas señor Eliseo, pero un non salgo a Barra sen antes pagar o que debo. Se me pode deixar o bote para ir á casa, á volta xa traio ós meus irmáns máis os diñeiros e saímos coa marea”.
“Tamén quero darlle as grazas pola acollida que para min tiveron no seu lar. E..., tamén..., pois a cousa foi que..., que Lucía máis eu, pois, pois parece que sentimos algo un polo outro. Ou sexa, que queremos ser...,iso, noivos”, rematou Hadrián o mesmo cas laranxas.
“Alabado sexa el Señor, xa sabía eu que as faiscas xunto a palla, sempre son un perigo”, apostillou Consuelo. “¿Logo que queres, muller, que a filla quede pa vestir Santos ou que?”, rompío o xeo o pai de Lucía.
“Mamá, logo que pasa, ti non comezáche con papá un día. Ou unha noite que tanto ten?”, dixo Lucía. “Ala, mamaíña, déixame ir con Hadrián a Corme, nunca fun aló e á media tarde xa estou de volta”.
“Haber logo, ho, leva o bote meirande que á volta ides ser media ducia. E cúidame a filla”, dixo Eliseo mentres Lucía pieitábase chea de ledicia.
“Mira, Lucía, esta é a capela da Virxe da Estrela, na súa illa”, díxolle el mentres bordeaban ó socairo da cala de Riocobo. “¿Maréaste, Lucía?”. “A min o que me marea es ti, Hadrián, seguía contigo neste bote ata sabe Deus onde por ese mar infindo”.
------------------------------ººººººººººººººººººººººººººººº------------------------

“Mamá, esta é Lucía, a miña noiva, a túa futura nora”, dixo Hadrián presentándoas na súa casa. “Lucía, mamá chámase Lupe e, estes son os meus irmáns...”. Lucía saiu dar unha volta con Meli e Reme polo pobo, namentres eles preparaban os pertrechos para voltar antes da noite.
Dúas horas adiante saían de novo cara A Telleira, no bote veleiro. Ían os tres irmáns de Hadrián: Castor, Eldo e Quique. Todos eran xa mariñeiros curtidos. Lucía non cabía en si de goce. Agora xa coñecía Corme, a casa de Hadrián máis súa nai e os irmáns.
“Velaí ten os diñeiros, Eliseo. Se non lle importa para o outono volvo coa lancha e rematámola ben, agora haber se aproveito o resto do verán”. “Volve cando queiras, fillo, o malo vai ser coa miña dona, pois agora non sei se che dará pousada “polo que dirán”. Xa me entendes...”, díxolle chiscándo un ollo”. “Non se preocupe ho, durmo na lancha. Aínda que ben pensado, os do “que dirán”, tráenme sen cuidado. ¡O que me ten de cuidado é a súa filla, non pasarei unha semana sen estar con ela. Deica domingo, Lucía!”.
As ducias de bicos xa os diran no bote bordeándo a Area da Vacas, Rebordelo e San Pedro.“Ben ho, tampouco quero quedar eu de mala, así que para a festa deste mes, virás os dous días, pois no Porto tamén é festivo e non ides ó mar. “O malo vai ser o que pense o Cura se che damos pousada na casa”, dixo Consuelo”. “Señora Consuelo, o cura dirá: Casamento á vista. É o único que lle importa”, dixo Hadrián.
--------------------------ºººººººººººººººººººººººººººº-----------------------------
Hadrián saiu con dous irmáns e dous alleos de tripulación. Menos Castor que seguía con Andrés. Caía de caixón. “Síntoo irmán, pero xa sabes, levo toda a vida con el e agora nonme fai xeito deixalo”, dixo el. “Que si, ho, que tés toda razón do mundo. E que sigas toda a vida con Lara, é o que máis desexo Castor. Eu tamén sinto o amor con forza e enténdote. Haber quen casa primeiro?”, dixo Hadrián para arroufalo.
-----------------------------------ººººººººººººººººººº------------------------
O tempo foi pasando e Lupe ía vendo como os seus retoños ían collendo parellas. Mellor. ¡Pero ela non era solteira, casada nin viúva! A súa vida fora unha tristura. Nunca soubo o que era ter un home, un compañeiro para saír un día de festa. Nunca tivo con quen desfogar e, a soidade da futura senectude facía que moitas noites as pasara en bágoas.
Mais nesta vida nunca faltou un roto para un descosido. Lupe era o amor platónico dun veciño dende a súa mocidade. El tamén viviu dende sempre nunha das casiñas da Fontiña. E o mesmo ca Andrés, antaño, pasaba os días da vida ollándoa dende o fachinelo do seu faiado. Tiña cartos para outra casa e a súa situación permitíallo. Pero non, quería vela.
Era Modesto, un home formal, cursidoso e respectado que rexeitaba a troula e a bebida. Malia que a súa timidez ou quizais o namoramento por Lupe, fora un dos motivos de pasar os anos e non buscar outra moza. El fora sen querer, un dos testigos do amor dela con Andrés. Cunha das mellores lanchas do pobo, con el andaba de mariñeiro o fillo dela: Quique..
Modesto seguía desexándo a Lupe. Non importaban os seis fillos dela, mais cando a vía ir quedando sola coa maioría de idade deles. El sufrindo no fachinelo e ela no xardín. ¡Sen saber que era desexada! Pero el non sabía como facer e para máis a esta idade que, como en calquer pobo, todo eran prexuízos.
Un domingo deses cheos de aburrimento ós seráns, Lupe no xardín sentiu caer algo nas súas costas. Xirouse e viu un trapiño trenzando algo. Abriu e: Unha carta! Sen máis erguiu a cabeza no intre que a ventá de Modesto se pechaba.
“Lupe, soy Modesto. No sé cómo explicártelo o si voy a ofenderte con esto. Llevo toda mi vida..., bueno, eso, ya supones. ¿Porqué no podemos pasar el resto de las nuestras vidas juntos, Lupe?. Pero no quisiera ofenderte. Si és así y no quieres saber nada, pues, rompe esta carta ahí mismo y ya lo entiendo. ¡Que lejos estamos, estando tan cerca y sin poder hablarnos! Lupe, ó contigo o con nadie, lo tengo muy claro, es toda mi vida planteándomelo.
Si no rompes la carta puedes hacer lo siguiente: Yo echo un sedal por el ventanuco, tú atas la respuesta y luego la subo por la noche. Mejor correo imposible. Tuya és la decisión, Lupe”.
De súpeto, ela voltou a ollar o fachinelo. Mais agora na súa face parecía brilar unha estrela. Apretou a carta con forza e entrou na casa. Volveu a releela unhas cantas veces. Si, era verdade. ¿Pero que hacer, con quién consultarlo y como hablar con el?, preguntábase.
“Modesto: La verdad que nunca hubiera soñado lo que me dices. Me dejas perpleja con tú sincera propuesta, pero de momento sólo dígote que me dés un tiempo para reflexionar. Tengo seis hijos y tú ninguno, hay por lo tanto un desequilibrio familiar entre los dós muy grande antes de tomar una decisión de esta índole. Recibe mi saludo y gracias por ese tú afecto hacia mi”.
Modesto erguiu o sedal e foi para el o mellor peixe da súa vida mariñeira engarfiado no amocelo. Aquela noite non durmiu ningún dos dous.
“Hijos míos, os é reunido a todos para hablaros de algo que vais quedar boquiabiertos. El asunto és el siguiente, leed esta carta y hablad entre vosotros, mientras tanto subo a la mi habitación”, dixo Lupe á hora de xantar e saíu cos ollos mollados.
Segundo ían pasando a carta ían quedando abraiados. Pero serios e mirándose con pasmo. De repente decatáronse da soidade de súa nai. Do seu triste fado. Todos eles con parella e ela nin siquera tiña con quen desfogar. Coa man na crella, ningún deles ousaba falar.
“Irmáns, a votar, asi acabamos primeiro e logo que ningún diga pío”, falou Hadrián, o primoxénito. ¡E todos dixeron si! Quique non poido calálo: “A verdade que para min xa foi sempre..., un pai”.
“Mamá, baixa. Mira, todos estamos dacordo, pois parécenos o mellor compañeiro para ti. Agora a decisión é túa mamá”, falou Quique e engadiu en broma: “E se queres, eu poido facerche de recadeiro ata que vos vexades de fronte”.
“Gracias hijos, pero tenemos nuestro especial correo”, rematou Lupe co sorriso de todos. ¡E co seu, pois a verdade que lle caía a baba de ledicia!.
--------------------------ºººººººººººººººººººººººººººººº-------------------
Máis volvendo ó de Hadrián. O que non discurre un namorado non o fai ninguén. Agora, e para ter a disculpa de poder durmir en casa de Lucía, urdío ir ós sábados nas lanchas do Río cando voltaban de cargar os veleiros de madeira. ¡E ata o luns non volvían!
Malia que aquel sábado chegou e Lucía non estaba. Seica ía no muíño da Cancela. Pasou un tempo e ela non chegaba. Falabase que o muiñeiro era mui tirado ás mulleres. ¡De repente, unha sensación de celos ateigouno!
Sen esperar máis, pillou a choutos polo Regato do Roncadoiro. O corazón saíalle do peito. ¿Pero sería ela capaz de enganalo? Era case noite cando nunha congostra encrucillada a encontrou bagullándo, tirada na lameira e toda enfariñada. “¿Que pasou Lucía?”, preguntou ó tempo que a erguía. “Pois, que virei un pé nun xeixo, caín e o saco desamarrouse. E xa ves, perdín toda a fariña e non sei a maneira de voltar á casa, Hadrián”.
“¿De que muíño viñas?”, preguntou ínquedo. “Do Mouzo, o do señor Pedro que é tío avó de papá”, dixo ela tan inocente, mentres el enchía o peito de ar. Hadrián sentiu vergoña de si mesmo. Calou ó tempo que a aloumiñaba de camiño á casa.
“Digraciadiña, era a fariña para as tortas. ¿E agora que ceamos?”, comezou súa nai. “Pois..., ceamos peixe frito, Consuelo. Velaí ten dúas ducias de fanecas da Ría”, sorríu Hadrián. “E para mañá estes dous badexos”, seguiu mentres Lucía se ía cambear. Pero non se decatou que Consuelo olloulle os beizos cheos de fariña. ¿De que sería?
Os noivos moceáron no tallo do pasillo moi formaliños. “Ala, á cama e durmir que mañá hai que ir á Misa. Pero cada un ó seu cuarto que hei contralarvos eu. Xa o mundo á falar abondo”. Ordeou Consuelo sen ollar de esguello o sorriso de Eliseo.
Consuelo escoitou os cerroxos por dentro dos cuartos e suspirou tranquila. ¡E foi durmir leda! Uns minutos despois unha trampela erguíase no teito do cuarto de Hadrián. “Veña, sube”, dixo Lucía moi baixiño.
O cuarto dela comunicaba cun vello desván. Logo, debaixo de lotes e un vello baúl estaba a trampela. Ela, Lucía, xa traballara todo o mes para durmir xuntiños. Puxera unha mesa de patas altas no cuarto de Hadrián e logo sobre da mesiña de noite, zas, a mellor escaleira.
Ó través do cuartiño podían contestar sen medo se os chamaban, tanto por un coma por outro lado. Aquela noite de orballo bretemeiro foi unha bendición para pasar á cama dela. Era de xergón de la de ovella. ¡E paseniñamente tamén foron facendo coviña! E durmiron moito, moito, moito. Pensouno súa nai cando chamou a Lucía para ir á Misa. El non debía ir por mor das faladurías. ¡Que ben lle veu para durmir toda a mañá!

CLASES SOCIAIS.Cap. X. A VOLTA DE HADRIÁN

-------------------------------ºººººººººººººººººººººººº------------------------------
¡Vaia lancha que hai na Arnela fondeada!, dícían na Torriña. “¿De quen será, ó mellor está de arribada, vaite ti a saber”. “¿Logo é tan boa?”, dicía outro. “Home, vaina ver e logo falas, de Corme non é”.
Era a mediados de xuño. Pasaran 20 meses dende a marcha de Hadrián. A lancha era súa. Chegara aquela noite e naquel intervalo unha boa novidade agardaba a Hadrián: Seu irmán Castor, comezaba a cortexar a Lara. Dende neno estaba namorado dela, sempre llelo contara, mais a maioría de idade do seu irmán, fixo que non ousara entrometerse. Agora e pensando que seu irmán fuxira por deixala, pois, non o pensou máis.
Andrés non cabía en si de gozo ó ver a súa filla moceando con Castor, tan formal como Hadrián. ¡A verdade que os fillos de Lupe saíran do melloriño! Foi ela ó chegar Hadrián quen o puxo ó tanto dos aconteceres. Para el, foi a mellor nova que endexamais soñara. ¡Quen mellor co seu irmán?
Tremíanlle as pernas subindo o Carral. Pero tiña que dar o peito. Diante de Lara e dos seus pais. A súa marcha eisixía unha disculpa. “Ola Lara, como estás.., muller?”, saudou dende o poxigo coa vista baixa. Ela deixouse levar polo pulo do seu corazón. Abrazouno e bicouno na face. Bicáronse. Nunca o fixeran, pero agora facíano coma dous irmáns. Sen dicilo, non facía falla. Namentres, as bágoas escorrían polas súas meixelas e non ousaban ollarse de fronte.
“Perdoa pola miña marcha, Lara, pero tivo que ser así, non había outra solución”. “Hadrián, pensei de tolear, as cousas non me cadraban logo de aquel derradeiro domingo.¡Ata que me decatei eu sola! E comezou a xermer no meu corazón un novo amor. Xa sabes..., o amor de irmán. Logo foi o tempo máis Castor quen á forza de acougarme foi enchendo ese valeiro. Sen decatarnos comezamos a sentir que había algo máis que amizade”.
Chegaron Andrés e Rosa. “¡Ai Hadrianciño, tás un home feito e dereito. E cun barco dos mellores do Porto, non?”, dixeron poñendo unha auga ó lume pola súa chegada.
“Ben, cóntovos: A cousa foi que aforrei unhas perras e merquei esta lancha en Corcubión. Hai que arranxala un pouco na Telleira e logo haber que poido facer. ¡A lonxana do pobo é mui dura, meus! Nunca o maxinei. Pero siquera acadei en Marin o título de Patrón de Litoral, nunca está de máis. E así foi pasando o tempo..”.
No outro día, e coa marea chea para pasar a Barra, saíron deica A Telleira. E Andrés o primeiro, non podía faltar. Por fin as cousas viñan vindo ó rego. ¡Xa estaba ben de sobresaltos!
Voltaron na chalana de Andrés ata uns días despois. ¡Iso era o falado! Mais velaí a cousa que Hadrián ós dous días pillou camiño de Valarés e logo “xa se amañaría para cruzar a Barra”. Falou de ir traballar para aforrar custos. “Mamá, eu quedo aló e durmo na lancha ata rematar”. Fora o asunto que, namais chegar ós astaleiros quedou agaiolado da filla do carpinteiro.
“Eduardo, dille a ese mozo que veña xantar e durmir á nosa casa ho, pois parece formal e non é doado que faga vida a bordo coa lancha sen arranxar”, isto foi a nai. ¡Que nai tan boa teño, ata parece que maxina por min!, pensou a filla. Ela tamén quedara...,iso, pescada.¡E pescáronse! Un ó outro e só cunha mirada. E comezou un amor ás furtadelas.
Semanas adiante foi ó Carme do Briño coa familia á casa da nai de Lucía, non era caso de deixalo na casa. ¡Malia que aquel día estiveron máis ca vixiados! Quince días adiante era o San Fins do Castro. Hadrián nunca fora ás lembradas romaxes. ¡E ata lle saíran unhas berrugas nunha man! “Mamá, papá, podemos ir coas amigas ó Santo. De paso que lave Hadrián as mans na fonte”.
“¡Canta xente nesta festa, na miña vida tal vin!”. dixo el aberto do peito. Chegaran á Misa do Santo. O Berro Seco eo santiño da pólvora, fixo entrar o seu feitizo. Logo da merenda no campo rilleiro, coas culleres da Fonte lavaron as berrugas na auga fresca que vertían os canos. ¡E sentiron calafrío ó premerse nun arrimado!
Á caída do serán, aloumiñados nun ribazo sellaron cun bico o seu amor de por vida baixo carballos e vieiteiros. ¡Ai, que bico! Dixeron á unha cos ollos pechados e pá, pa riba. “Pois, repetimos que..., o Santo é avogoso”.
“Lucía, quérote. Estou tolo por ti, caláchesme moi fondo, sabes. Pero sintes ti o mesmo por min?”. “¿Ti que cres. Dende que te vin atracar coa lancha, sentin latexar o corazón con forza. Nunca me pasara isto. E aínda mo preguntas? ¡O malo vai ser o día que teñas que irte! Logo como faremos?”, dixo ela con tristura. “Pois..., se teu pai quixera e logo de facer a tempada do verán, eu viría coa lancha de arribada e traballaría no taller con el. ¡E estariamos xuntiños día e noite!”, dixo Hadrián pasando o Buzaco e Sinde á volta da festa.
Coa posta do Sol xa estaban de volta no lar. E súa nai no Cruceiro á espera, non fora o demo que o mundo falase! Dende aquel día, xa ían adrede ó seu curruncho no astaleiro para bicarse. ¡E os pais sen saber nada! Para eles Hadrián estaba de pousada na casa namentres arranxaba a lancha e só era un amigo da pandilla de Lucía.
El sempre acostumaba a ir de primeiro para o seu cuarto e, á mañá esperar a ouvir alguén de pé para baixar. A súa conduta era non coller confianzas en casa allea. ¡Aínda que o amor era outra cousa!
Unha noite soñaba como seu pai Andrés ía ó cuarto de súa nai, segundo el lle contara.¡E soñaba como el tamén ía ó de Lucía! De súpeto espertou co renxír da manilla da porta e unha vela accesa alumeaba un pantasma branco. Coa chocheira tremío. “Chiiis, son eu Hadrián, non tremes”, dixo Lucía en camisón e pousando a palmatoria na mesa de noite.
“Pero que fás, ti tás tola?, como se enteren teus pais póñenme na Tiñosa e sen chalana”. “Caladiño que eles van no velorio dun parente en Borneiro. Esperaron que ti subiras para dicirmo sen ti ouvir. Xa sabes, por si acaso..., e pensei vir un anaquiño xunto túa para falar. Só falar eh..., pois eles ata o albor non volven”.
“Lucía, sei que te deitas na miña cama tódolos días. Faino logo hoxe un pouquiño comigo. Xúroche ser formal”.
“¿Como que me deito, ti tás tolo?”, dixo ela toda vermella. “Polo ulido, Lucía, é algo inconfundible”. “Ben, pois..., é verdade, cada día que veño facerche a cama déitome nela un pouquiño, na túa coviña, e matino que estou contigo ulindo a almofada”, dixo Lucía.
Hadrián saltou en calzóns e sentou no canto da cama: “Lucía, aínda que non o creas endexamais tiven relación con muller algunha. Non sinto vergoña dicilo, o día que o faga será por amor de verdade”.
“Cústame crelo, pero o meu primeiro bico foi o teu. Tiven moitos pretendentes, malia que non eran do meu agrado. Logo andiven uns meses cun mozo da parroquia, é bon rapaz, pero...eu non sentía nada por el. ¡Ata que chegáche ti e xa sabes..., toleáchesme!”.
“Pois ben, se queres déitate un anaquiño comigo que hei respectarte, con iso quero demostrarche que te quero de verdade. Así, ulímonos xuntiños”. “Hadrián, isto é pecado, xa non debía vir ó teu cuarto. ¡Pero non poiden evitalo, quérote tanto que perdo a cabeza!”. E deitouse acurruxándose con el no xergón de cazula.
Namentres seus pais: “Ai Eduardo, non sei se Lucía correrá perigo con ese mozo na casa. Eu xa esperei que el non ouvise nada”, dixo Consuelo na monteira do cabalo. “Mira muller, o perigo vaino pasar el”. “Ai S.Antonio, logo ti que dís?”, dixo ela. “Consuelo, hai máis de quince días que os vin bicarse no astaleiro. Tolean un polo outro”.
“Dá volta, Eduardo, agora mesmo ou salto do faco”, dixo ela entre Ures e Dombate. “Pra parvo xa cheguei eu Consuelo, e se a filla o quere, os cormeláns berran moito, pero son formales, -arre faquete, tira pa riba”.
Nese intre os noivos estaban “quentando os pés”, por algo había que comezar. Hadrián cumpría a súa palabra. Mais era o mes de agosto e o calor fixo sacudir saba e cobertor. Sentaron na cama.
“Lucía, poido..., desabotonárche o lazo do camisón?” “Pois, a verdade que hai moita calor, pero só iso Hadrián”. El non pestañexaba. Xa non sabía se mirarlle ós ombros ou ós nocellos. “E digo eu Lucía: eu estou espido do medio pa riba e só co calzón. Porque non fais ti o mesmo?, ó fin eo cabo somos seres humanos, non?”, dixo el facéndo o inocente.
“Xa, pero as mulleres temos máis recate, ben o sabes. Aínda que estou desexándo o día que..., que poidamos vernos os dous, a nosa noite de voda”. “Lucía, nunca vin a unha muller...,iso, sen roupa! Tampouco me importa outra, só quero verte a ti, embelexarme mirándote. ¡Deus, que dixen, perdóame, non quero perderte por nada do mundo e vou seguir queréndote o mesmo”.
“ Hadrián, estás perdoado. Mírame logo, pero só de costas eh, de fronte non”.
“¡Deus Santo, endexamais pensei en tanta fermosura, en tanta beleza. Sen dúbidas, Deus é o meirande Creador, o mellor artista!”, dixo el . Ela xirouse cos ollos pechados e as bágoas escorrendo polas meixelas: “Hadrián, nonme pidas máis, pídocho de favor”, dixo ela chea de nervos.
De pronto sentiu o corpo del contra o seu. Estarrecían de emoción. Deixáronse caer na cama. Arrolánronse ata meterse na “coviña”. “Lucía, podes estar tranquila no que estás temendo, pois, eu aínda non aprendín e ti..., non sabes..., entón..., xa me conformo con isto. É máis do que soñaba”. “Ai, grazas, Hadrián, agora vexo que és un home formal. E do resto, pois..., aprenderemos xuntiños, non sintas vergoña por iso”.
O relincho do cabalo baixándo o Cruceiro, máis o cantar do galo eo ladrar do Lascán, espertounos do seu primeiro sono na coviña do xergón de cazula.
Consuelo namais pechar o poxigo foi de crequenas dereita ó cuarto da filla. Ela “durmía o mesmo ca un anxeliño do Ceo”. Súa nai respirou fondo dando o Nome do Pai: “Grazas que Deus doume entendemento e só llelo dixen á filla que iamos ó velorio. ¡Aínda que debiu ter medo ó rapaz e durmío coa vela acesa, pois o coto está chegándo á palmatoria! Será ben deixala durmir toda mañá, pois non debiu pegar ollo a pobriña”.

CLASES SOCIAIS.Capítulo IX.AMOR DE IRMÁNS

---------------------------------ººººººººººººººººººººººººººººº-----------
Aquela noite Hadrián estivo en vela. Foran moitas na súa nova vida polas trifulcas do que el cría era seu pai. Pero esta vez víase nunha situación que endexamais imaxinou. ¡De repente comezou a sentir a Lara de outra maneira! O amor a ela dou un xiro no seu corazón: agora xa a quería como a unha irmá. Mais non era o mesmo cás outras irmás da casa. ¿Ai, Deus, que vou facer para non ferila?
Á mañá seguinte, a almofada mollada foi suficente para que súa nai se decatara do porqué daquelas bágoas. Non preguntou. Lupe xa intuía o motivo, sabía que un día ou outro, Andrés tería que dicirllo antes que a relación con Lara fose a maiores. Ela tamén había tempo que matinaba o mesmo dada a amizade de Hadrián na casa deles.
“Mamá, hai tres veleiros na Ría e un deles ten praza para min. Voume, mamá, teño que irme ata que o tempo pase. Algún día volverei, pero por favor non preguntes o porqué mamá, xa o sabes. E non te avergoñes de darme un pai tan bon, alédome do voso amor. Eu tamén sentía o mesmo por Lara, pero...
Unha hora máis tarde, Hadrián saía co saco camiño da Rampla de Baixo da Capela. Por sorte, tiña a cartilla de navegación na casa había unhos días. O bote estábao esperando. Mellor así, canto antes. Lara arestora ía na aprendizaxe de costureira ó Penal. ¡Tan inocente, a pobriña! Izaron anglas e nuns minutos o veleiro perdiu de vista a Ribeira. E o Carral de contado co Nordés de popa. Andrés quedaba na lancha fondeada na galga. Nin se enterou siquera.
Sería Castor o encarregádo de dicirllo ó serán, pois aquel día non foran ó mar por falla de camarón. El tamén estaba inocente. Hadrián enganouno dicindo que quería facerse home de mar ata chegar a patrón costeiro. E que non quería facer sofrir a Lara, que era mellor así. A verdade só a sabían súa nai máis Andrés por separado, e con iso chegaba.
Era un veleiro da época, setenta toneladas. Ía cargado de táboas de A Telleira para Corcubíon. A verdade que aquilo impoñía coa carga na cuberta. Parecía escorar dun intre noutro. Hadrián viu a diferencia de navegar na lancha que se fixera mariñeiro curtido, pois isto era outro mundo no mar.
Centos de veces perdera de vista o Faro Roncudo, malia que esta vez sabía que..., á noite non voltaría. Nin mañá. Nin pasado nin en moito tempo. ¡Quizais nunca! ¡Maldito fado, e todo por culpa do avó! Primeiro mamá e agora eu. Aínda que ben pensado son un egoísta, pois de ser así tampouco nacería Lara.
Castor sen máis esperar, xantou e subeu ó Carral. Estaban os tres na cociña acabando de comer: “Señor Andrés, Hadrián..., foise embarcado no veleiro Santa Rosa. Tomou a decisión de sotaque. ¡Seica quere facerse patrón de litoral! E prefiriu facelo así, sen avisar para non facer mágoa en todos nós. De parte del, o seu meirande agradecemento por habernos ensinado o oficio e sacarnos da..., da..., bueno xa sabe. Eu e se non o toma a mal..., sigo, sigo con vostede”.
Lara sen máis ouvir estoupou a chorar subindo as escaleiras para o seu cuarto. Tras dela súa nai intentando acougala. Pechouse por dentro para que a deixásen sola. Os seus chantos e bagullos fixeron baixar a cabeza aos dous na cociña. “Señor Andrés, síntoo, voume pois, coido que deben quedar solos. Á tarde irei chicar a lancha e estarei por alí. Quede tranquilo, pois eu disto, nin pío”, dixo Castor erguendo a tarabela de ferro do poxigo.
Andrés acubillouse no tallo da lareira coa cabeza nos xeonllos. Nunca pensou tal xesto por parte de Hadrián. Sexa como for, sen dúbidas era a mellor solución, máis esta reflexión levouno a súa dor por eles. Sabía como o estaban pasando naquel intre, Lara na casa e Hadrián no mar. E non sabía de quen compadecerse no sofrimento. De algún xeito Lara era a máis inocente.
Naquel tempo, os mariñeiros de cabotaxe íanse sen saber cando voltarían. O correo era máis lento ca volta de viaxe. Algúns á volta atopabánse con fillos de meses que quedaran no ventre da nai. Outros, desgrazadamente perderan ós seus seres queridos e, santo do mesmo. Así foi como pasou un mes e outro e sen novas de Hadrián. Andrés vía agora como a súa Lara o estaba pasando coma el na súa mocidade.
Un serán entrou de novo o Santa Rosa. ¡Pero Hadrián non viña nel! Segundo o patrón, cambeara para outro barco deica ás Rías Baixas. Sen máis novas. Que estaba ben e, para súa nai o soldo daquel tempo. ¡Para Lara, nin un recordo! Lara non o entendía. ¡Aquel derradeiro domingo foran tan felices! Nembargantes lembrouse da rareza do seu pai aquela tarde. ¡Mais non atopaba resposta á súa inquedanza!
Dende a marcha de Hadrián, o seu carácter cambeara. Só con 16 anos, agora parecía unha muller magoada de tristura.
Lara era bela e arxilosa. Ós domingos e dende había tempo, cortáballe o cabelo ás amigas e amigos. Era unha das súas paixóns. ¡E llo facíalle gratis! Tamén ós seus pais e avós. Entre os seus amigos tamén estaban os/as irmáns de Hadrián, menos Reme que era pequecha.
Un domingo ó serán, e para arrufala, xuntáronse todos eles na perruquería de cotío: Ó socairo do Petón do Carral ollándo á Ría con Laxe ó fondo. Alí e sobre dun pelouro como asento, todos ían poñendo a cabeza nas mans dela. Namentres os outros facían coña pavera haber quen quedaba mellor.
Pero foi ese día cando ela se fixou que Castor, Quique máis Eldo só tiñan un remuíño na cachola. ¡E Hadrián tiña dous! Tamén tiñan os pés máis zambros ca os de Hadrián. Logo xa comezou a fixarse na súa fisonomía. Non tiñan rasgos cormeláns nin da terra. ¡Pero Hadrián si! Isto espertou nela certa inquetude. Mais a cousa quedou aí, sen atopar resposta.
Unha mañá seu pai pediulle cortar o pelo. Sentou nunha banqueta da cociña e Lara comezou co tris trás da tixeira. ¡De pronto, Lara decatouse de algo que ollara centos de veces, pero esta vez foi unha premonición: Seu pai tiña dous remuíños. Asemade estaba en camiseta e fixouse que tiña un lunar no hombro dereito. ¡O mesmo ca Hadrián, aquel que ela e as amigas tantas veces lle palparan! Quedou absorta e seu pai polo espello do lavado viuna.
“¿Que tés filla, tás mal?” “Si papá, non tou ben, vou deitarme un pouco”. Ó erguerse, ela tamén descubriu algo que dende nena nunca lle dira importancia: Os pés del xiraban para fóra. Ó “pato- pato”, como se dicía.
Aquela noite comezou a ganduxar cousas: Falaran as mulleres na costura que Hadrián nacera setemesino. Ela sabía, pois non era segredo, a historia de seu pai con Lupe. ¡De pronto xuntouno todo: Hadrián era setemesino, e a súa nai casárona ó mes de chegar Igüeldo ó Porto! Os pés; os remuíños; o lunar e a súa fisonomía.
Dun chouto erguiuse, abriu as contras de xanela e cruzou os brazos no peitoril. A Lúa chea levouna ó acaecido aquel domingo pola tarde. ¡Pobre Hadrián! “E eu pensando que fuxira para deixarme, xa me estrañaba!”. De pronto, comezou a rezar por el, polo seu único irmá. Cando menos tiña iso, un irmá. ¡Pero non podía preguntar, chegaba con isto! Tampouco súa nai podía coñecer esta historia, sería desfacerlle a vida dos seus pais.
“Lupe, escribe a Hadrián que volva canto antes, non pode seguir fuxido do seu pobo, da súa familia e de min, nin un día máis. Sen dicirmo ninguén, decateime do porqué da súa marcha. Antes queríao, Lupe, e agora quizais o mesmo. ¡Ou máis aínda!, pero de outra maneira, xa sabes. Agora sinto que o corazón ten moitas formas de querer, coa mesma forza aínda sendo diferentes amores.”, era Lara en casa de Lupe.
“Que volte axiña, Lupe, que non sufra máis, vamos seguir queréndonos coma o que somos..., tanto el coma eu estabamos inocentes, sabes? Tampouco se vai enterar ninguén, pois, para o pobo non eramos noivos de feito nin moito menos. O noso aínda comezaba, pero iso si, con moita forza. Pero grazas por cortalo a tempo, antes que enraizara”.
“Lara, de verdad que a Hadrián vás quererlo como lo que sois? Sabes, Lara, como una madre quiero a todos los mis hijos por igual. ¡Pero solo Hadrián fué fruto del verdadero amor! De un amor que truncó el mi padre, porque en el sú corazón nunca existió ese sentimiento. El, casóse con mi madre sólo por los bienes y tenencias della. Mamá fué su primera victima y luego yó”, falaba Lupe e seguía.
“La culpa fué mía no negarme nel mismo altar y delante de toda la “nobleza”de la que él quería rodearse. Fuí una cobarde. El día que te cases, Lara, que rebose el tú corazón de amor. ¡Eso fué lo que yó sentí por el tú padre! "

Lara saiu logo de abrazarse a Lupe. Aproveitara para ir levarlle unha roupa que ela encarregara á súa costureira onde ela aprendía. Agora só desexaba que Hadrián voltase canto antes, non quería que estivese nunha diáspora por el imposta para evitar a mágoa do que puidese suceder de non sabelo a tempo.

------------------------------ºººººººººººººººººººººººº----------------------------------