-------------------------------ºººººººººººººººººººººººº------------------------------
¡Vaia lancha que hai na Arnela fondeada!, dícían na Torriña. “¿De quen será, ó mellor está de arribada, vaite ti a saber”. “¿Logo é tan boa?”, dicía outro. “Home, vaina ver e logo falas, de Corme non é”.
Era a mediados de xuño. Pasaran 20 meses dende a marcha de Hadrián. A lancha era súa. Chegara aquela noite e naquel intervalo unha boa novidade agardaba a Hadrián: Seu irmán Castor, comezaba a cortexar a Lara. Dende neno estaba namorado dela, sempre llelo contara, mais a maioría de idade do seu irmán, fixo que non ousara entrometerse. Agora e pensando que seu irmán fuxira por deixala, pois, non o pensou máis.
Andrés non cabía en si de gozo ó ver a súa filla moceando con Castor, tan formal como Hadrián. ¡A verdade que os fillos de Lupe saíran do melloriño! Foi ela ó chegar Hadrián quen o puxo ó tanto dos aconteceres. Para el, foi a mellor nova que endexamais soñara. ¡Quen mellor co seu irmán?
Tremíanlle as pernas subindo o Carral. Pero tiña que dar o peito. Diante de Lara e dos seus pais. A súa marcha eisixía unha disculpa. “Ola Lara, como estás.., muller?”, saudou dende o poxigo coa vista baixa. Ela deixouse levar polo pulo do seu corazón. Abrazouno e bicouno na face. Bicáronse. Nunca o fixeran, pero agora facíano coma dous irmáns. Sen dicilo, non facía falla. Namentres, as bágoas escorrían polas súas meixelas e non ousaban ollarse de fronte.
“Perdoa pola miña marcha, Lara, pero tivo que ser así, non había outra solución”. “Hadrián, pensei de tolear, as cousas non me cadraban logo de aquel derradeiro domingo.¡Ata que me decatei eu sola! E comezou a xermer no meu corazón un novo amor. Xa sabes..., o amor de irmán. Logo foi o tempo máis Castor quen á forza de acougarme foi enchendo ese valeiro. Sen decatarnos comezamos a sentir que había algo máis que amizade”.
Chegaron Andrés e Rosa. “¡Ai Hadrianciño, tás un home feito e dereito. E cun barco dos mellores do Porto, non?”, dixeron poñendo unha auga ó lume pola súa chegada.
“Ben, cóntovos: A cousa foi que aforrei unhas perras e merquei esta lancha en Corcubión. Hai que arranxala un pouco na Telleira e logo haber que poido facer. ¡A lonxana do pobo é mui dura, meus! Nunca o maxinei. Pero siquera acadei en Marin o título de Patrón de Litoral, nunca está de máis. E así foi pasando o tempo..”.
No outro día, e coa marea chea para pasar a Barra, saíron deica A Telleira. E Andrés o primeiro, non podía faltar. Por fin as cousas viñan vindo ó rego. ¡Xa estaba ben de sobresaltos!
Voltaron na chalana de Andrés ata uns días despois. ¡Iso era o falado! Mais velaí a cousa que Hadrián ós dous días pillou camiño de Valarés e logo “xa se amañaría para cruzar a Barra”. Falou de ir traballar para aforrar custos. “Mamá, eu quedo aló e durmo na lancha ata rematar”. Fora o asunto que, namais chegar ós astaleiros quedou agaiolado da filla do carpinteiro.
“Eduardo, dille a ese mozo que veña xantar e durmir á nosa casa ho, pois parece formal e non é doado que faga vida a bordo coa lancha sen arranxar”, isto foi a nai. ¡Que nai tan boa teño, ata parece que maxina por min!, pensou a filla. Ela tamén quedara...,iso, pescada.¡E pescáronse! Un ó outro e só cunha mirada. E comezou un amor ás furtadelas.
Semanas adiante foi ó Carme do Briño coa familia á casa da nai de Lucía, non era caso de deixalo na casa. ¡Malia que aquel día estiveron máis ca vixiados! Quince días adiante era o San Fins do Castro. Hadrián nunca fora ás lembradas romaxes. ¡E ata lle saíran unhas berrugas nunha man! “Mamá, papá, podemos ir coas amigas ó Santo. De paso que lave Hadrián as mans na fonte”.
“¡Canta xente nesta festa, na miña vida tal vin!”. dixo el aberto do peito. Chegaran á Misa do Santo. O Berro Seco eo santiño da pólvora, fixo entrar o seu feitizo. Logo da merenda no campo rilleiro, coas culleres da Fonte lavaron as berrugas na auga fresca que vertían os canos. ¡E sentiron calafrío ó premerse nun arrimado!
Á caída do serán, aloumiñados nun ribazo sellaron cun bico o seu amor de por vida baixo carballos e vieiteiros. ¡Ai, que bico! Dixeron á unha cos ollos pechados e pá, pa riba. “Pois, repetimos que..., o Santo é avogoso”.
“Lucía, quérote. Estou tolo por ti, caláchesme moi fondo, sabes. Pero sintes ti o mesmo por min?”. “¿Ti que cres. Dende que te vin atracar coa lancha, sentin latexar o corazón con forza. Nunca me pasara isto. E aínda mo preguntas? ¡O malo vai ser o día que teñas que irte! Logo como faremos?”, dixo ela con tristura. “Pois..., se teu pai quixera e logo de facer a tempada do verán, eu viría coa lancha de arribada e traballaría no taller con el. ¡E estariamos xuntiños día e noite!”, dixo Hadrián pasando o Buzaco e Sinde á volta da festa.
Coa posta do Sol xa estaban de volta no lar. E súa nai no Cruceiro á espera, non fora o demo que o mundo falase! Dende aquel día, xa ían adrede ó seu curruncho no astaleiro para bicarse. ¡E os pais sen saber nada! Para eles Hadrián estaba de pousada na casa namentres arranxaba a lancha e só era un amigo da pandilla de Lucía.
El sempre acostumaba a ir de primeiro para o seu cuarto e, á mañá esperar a ouvir alguén de pé para baixar. A súa conduta era non coller confianzas en casa allea. ¡Aínda que o amor era outra cousa!
Unha noite soñaba como seu pai Andrés ía ó cuarto de súa nai, segundo el lle contara.¡E soñaba como el tamén ía ó de Lucía! De súpeto espertou co renxír da manilla da porta e unha vela accesa alumeaba un pantasma branco. Coa chocheira tremío. “Chiiis, son eu Hadrián, non tremes”, dixo Lucía en camisón e pousando a palmatoria na mesa de noite.
“Pero que fás, ti tás tola?, como se enteren teus pais póñenme na Tiñosa e sen chalana”. “Caladiño que eles van no velorio dun parente en Borneiro. Esperaron que ti subiras para dicirmo sen ti ouvir. Xa sabes, por si acaso..., e pensei vir un anaquiño xunto túa para falar. Só falar eh..., pois eles ata o albor non volven”.
“Lucía, sei que te deitas na miña cama tódolos días. Faino logo hoxe un pouquiño comigo. Xúroche ser formal”.
“¿Como que me deito, ti tás tolo?”, dixo ela toda vermella. “Polo ulido, Lucía, é algo inconfundible”. “Ben, pois..., é verdade, cada día que veño facerche a cama déitome nela un pouquiño, na túa coviña, e matino que estou contigo ulindo a almofada”, dixo Lucía.
Hadrián saltou en calzóns e sentou no canto da cama: “Lucía, aínda que non o creas endexamais tiven relación con muller algunha. Non sinto vergoña dicilo, o día que o faga será por amor de verdade”.
“Cústame crelo, pero o meu primeiro bico foi o teu. Tiven moitos pretendentes, malia que non eran do meu agrado. Logo andiven uns meses cun mozo da parroquia, é bon rapaz, pero...eu non sentía nada por el. ¡Ata que chegáche ti e xa sabes..., toleáchesme!”.
“Pois ben, se queres déitate un anaquiño comigo que hei respectarte, con iso quero demostrarche que te quero de verdade. Así, ulímonos xuntiños”. “Hadrián, isto é pecado, xa non debía vir ó teu cuarto. ¡Pero non poiden evitalo, quérote tanto que perdo a cabeza!”. E deitouse acurruxándose con el no xergón de cazula.
Namentres seus pais: “Ai Eduardo, non sei se Lucía correrá perigo con ese mozo na casa. Eu xa esperei que el non ouvise nada”, dixo Consuelo na monteira do cabalo. “Mira muller, o perigo vaino pasar el”. “Ai S.Antonio, logo ti que dís?”, dixo ela. “Consuelo, hai máis de quince días que os vin bicarse no astaleiro. Tolean un polo outro”.
“Dá volta, Eduardo, agora mesmo ou salto do faco”, dixo ela entre Ures e Dombate. “Pra parvo xa cheguei eu Consuelo, e se a filla o quere, os cormeláns berran moito, pero son formales, -arre faquete, tira pa riba”.
Nese intre os noivos estaban “quentando os pés”, por algo había que comezar. Hadrián cumpría a súa palabra. Mais era o mes de agosto e o calor fixo sacudir saba e cobertor. Sentaron na cama.
“Lucía, poido..., desabotonárche o lazo do camisón?” “Pois, a verdade que hai moita calor, pero só iso Hadrián”. El non pestañexaba. Xa non sabía se mirarlle ós ombros ou ós nocellos. “E digo eu Lucía: eu estou espido do medio pa riba e só co calzón. Porque non fais ti o mesmo?, ó fin eo cabo somos seres humanos, non?”, dixo el facéndo o inocente.
“Xa, pero as mulleres temos máis recate, ben o sabes. Aínda que estou desexándo o día que..., que poidamos vernos os dous, a nosa noite de voda”. “Lucía, nunca vin a unha muller...,iso, sen roupa! Tampouco me importa outra, só quero verte a ti, embelexarme mirándote. ¡Deus, que dixen, perdóame, non quero perderte por nada do mundo e vou seguir queréndote o mesmo”.
“ Hadrián, estás perdoado. Mírame logo, pero só de costas eh, de fronte non”.
“¡Deus Santo, endexamais pensei en tanta fermosura, en tanta beleza. Sen dúbidas, Deus é o meirande Creador, o mellor artista!”, dixo el . Ela xirouse cos ollos pechados e as bágoas escorrendo polas meixelas: “Hadrián, nonme pidas máis, pídocho de favor”, dixo ela chea de nervos.
De pronto sentiu o corpo del contra o seu. Estarrecían de emoción. Deixáronse caer na cama. Arrolánronse ata meterse na “coviña”. “Lucía, podes estar tranquila no que estás temendo, pois, eu aínda non aprendín e ti..., non sabes..., entón..., xa me conformo con isto. É máis do que soñaba”. “Ai, grazas, Hadrián, agora vexo que és un home formal. E do resto, pois..., aprenderemos xuntiños, non sintas vergoña por iso”.
O relincho do cabalo baixándo o Cruceiro, máis o cantar do galo eo ladrar do Lascán, espertounos do seu primeiro sono na coviña do xergón de cazula.
Consuelo namais pechar o poxigo foi de crequenas dereita ó cuarto da filla. Ela “durmía o mesmo ca un anxeliño do Ceo”. Súa nai respirou fondo dando o Nome do Pai: “Grazas que Deus doume entendemento e só llelo dixen á filla que iamos ó velorio. ¡Aínda que debiu ter medo ó rapaz e durmío coa vela acesa, pois o coto está chegándo á palmatoria! Será ben deixala durmir toda mañá, pois non debiu pegar ollo a pobriña”.
¡Vaia lancha que hai na Arnela fondeada!, dícían na Torriña. “¿De quen será, ó mellor está de arribada, vaite ti a saber”. “¿Logo é tan boa?”, dicía outro. “Home, vaina ver e logo falas, de Corme non é”.
Era a mediados de xuño. Pasaran 20 meses dende a marcha de Hadrián. A lancha era súa. Chegara aquela noite e naquel intervalo unha boa novidade agardaba a Hadrián: Seu irmán Castor, comezaba a cortexar a Lara. Dende neno estaba namorado dela, sempre llelo contara, mais a maioría de idade do seu irmán, fixo que non ousara entrometerse. Agora e pensando que seu irmán fuxira por deixala, pois, non o pensou máis.
Andrés non cabía en si de gozo ó ver a súa filla moceando con Castor, tan formal como Hadrián. ¡A verdade que os fillos de Lupe saíran do melloriño! Foi ela ó chegar Hadrián quen o puxo ó tanto dos aconteceres. Para el, foi a mellor nova que endexamais soñara. ¡Quen mellor co seu irmán?
Tremíanlle as pernas subindo o Carral. Pero tiña que dar o peito. Diante de Lara e dos seus pais. A súa marcha eisixía unha disculpa. “Ola Lara, como estás.., muller?”, saudou dende o poxigo coa vista baixa. Ela deixouse levar polo pulo do seu corazón. Abrazouno e bicouno na face. Bicáronse. Nunca o fixeran, pero agora facíano coma dous irmáns. Sen dicilo, non facía falla. Namentres, as bágoas escorrían polas súas meixelas e non ousaban ollarse de fronte.
“Perdoa pola miña marcha, Lara, pero tivo que ser así, non había outra solución”. “Hadrián, pensei de tolear, as cousas non me cadraban logo de aquel derradeiro domingo.¡Ata que me decatei eu sola! E comezou a xermer no meu corazón un novo amor. Xa sabes..., o amor de irmán. Logo foi o tempo máis Castor quen á forza de acougarme foi enchendo ese valeiro. Sen decatarnos comezamos a sentir que había algo máis que amizade”.
Chegaron Andrés e Rosa. “¡Ai Hadrianciño, tás un home feito e dereito. E cun barco dos mellores do Porto, non?”, dixeron poñendo unha auga ó lume pola súa chegada.
“Ben, cóntovos: A cousa foi que aforrei unhas perras e merquei esta lancha en Corcubión. Hai que arranxala un pouco na Telleira e logo haber que poido facer. ¡A lonxana do pobo é mui dura, meus! Nunca o maxinei. Pero siquera acadei en Marin o título de Patrón de Litoral, nunca está de máis. E así foi pasando o tempo..”.
No outro día, e coa marea chea para pasar a Barra, saíron deica A Telleira. E Andrés o primeiro, non podía faltar. Por fin as cousas viñan vindo ó rego. ¡Xa estaba ben de sobresaltos!
Voltaron na chalana de Andrés ata uns días despois. ¡Iso era o falado! Mais velaí a cousa que Hadrián ós dous días pillou camiño de Valarés e logo “xa se amañaría para cruzar a Barra”. Falou de ir traballar para aforrar custos. “Mamá, eu quedo aló e durmo na lancha ata rematar”. Fora o asunto que, namais chegar ós astaleiros quedou agaiolado da filla do carpinteiro.
“Eduardo, dille a ese mozo que veña xantar e durmir á nosa casa ho, pois parece formal e non é doado que faga vida a bordo coa lancha sen arranxar”, isto foi a nai. ¡Que nai tan boa teño, ata parece que maxina por min!, pensou a filla. Ela tamén quedara...,iso, pescada.¡E pescáronse! Un ó outro e só cunha mirada. E comezou un amor ás furtadelas.
Semanas adiante foi ó Carme do Briño coa familia á casa da nai de Lucía, non era caso de deixalo na casa. ¡Malia que aquel día estiveron máis ca vixiados! Quince días adiante era o San Fins do Castro. Hadrián nunca fora ás lembradas romaxes. ¡E ata lle saíran unhas berrugas nunha man! “Mamá, papá, podemos ir coas amigas ó Santo. De paso que lave Hadrián as mans na fonte”.
“¡Canta xente nesta festa, na miña vida tal vin!”. dixo el aberto do peito. Chegaran á Misa do Santo. O Berro Seco eo santiño da pólvora, fixo entrar o seu feitizo. Logo da merenda no campo rilleiro, coas culleres da Fonte lavaron as berrugas na auga fresca que vertían os canos. ¡E sentiron calafrío ó premerse nun arrimado!
Á caída do serán, aloumiñados nun ribazo sellaron cun bico o seu amor de por vida baixo carballos e vieiteiros. ¡Ai, que bico! Dixeron á unha cos ollos pechados e pá, pa riba. “Pois, repetimos que..., o Santo é avogoso”.
“Lucía, quérote. Estou tolo por ti, caláchesme moi fondo, sabes. Pero sintes ti o mesmo por min?”. “¿Ti que cres. Dende que te vin atracar coa lancha, sentin latexar o corazón con forza. Nunca me pasara isto. E aínda mo preguntas? ¡O malo vai ser o día que teñas que irte! Logo como faremos?”, dixo ela con tristura. “Pois..., se teu pai quixera e logo de facer a tempada do verán, eu viría coa lancha de arribada e traballaría no taller con el. ¡E estariamos xuntiños día e noite!”, dixo Hadrián pasando o Buzaco e Sinde á volta da festa.
Coa posta do Sol xa estaban de volta no lar. E súa nai no Cruceiro á espera, non fora o demo que o mundo falase! Dende aquel día, xa ían adrede ó seu curruncho no astaleiro para bicarse. ¡E os pais sen saber nada! Para eles Hadrián estaba de pousada na casa namentres arranxaba a lancha e só era un amigo da pandilla de Lucía.
El sempre acostumaba a ir de primeiro para o seu cuarto e, á mañá esperar a ouvir alguén de pé para baixar. A súa conduta era non coller confianzas en casa allea. ¡Aínda que o amor era outra cousa!
Unha noite soñaba como seu pai Andrés ía ó cuarto de súa nai, segundo el lle contara.¡E soñaba como el tamén ía ó de Lucía! De súpeto espertou co renxír da manilla da porta e unha vela accesa alumeaba un pantasma branco. Coa chocheira tremío. “Chiiis, son eu Hadrián, non tremes”, dixo Lucía en camisón e pousando a palmatoria na mesa de noite.
“Pero que fás, ti tás tola?, como se enteren teus pais póñenme na Tiñosa e sen chalana”. “Caladiño que eles van no velorio dun parente en Borneiro. Esperaron que ti subiras para dicirmo sen ti ouvir. Xa sabes, por si acaso..., e pensei vir un anaquiño xunto túa para falar. Só falar eh..., pois eles ata o albor non volven”.
“Lucía, sei que te deitas na miña cama tódolos días. Faino logo hoxe un pouquiño comigo. Xúroche ser formal”.
“¿Como que me deito, ti tás tolo?”, dixo ela toda vermella. “Polo ulido, Lucía, é algo inconfundible”. “Ben, pois..., é verdade, cada día que veño facerche a cama déitome nela un pouquiño, na túa coviña, e matino que estou contigo ulindo a almofada”, dixo Lucía.
Hadrián saltou en calzóns e sentou no canto da cama: “Lucía, aínda que non o creas endexamais tiven relación con muller algunha. Non sinto vergoña dicilo, o día que o faga será por amor de verdade”.
“Cústame crelo, pero o meu primeiro bico foi o teu. Tiven moitos pretendentes, malia que non eran do meu agrado. Logo andiven uns meses cun mozo da parroquia, é bon rapaz, pero...eu non sentía nada por el. ¡Ata que chegáche ti e xa sabes..., toleáchesme!”.
“Pois ben, se queres déitate un anaquiño comigo que hei respectarte, con iso quero demostrarche que te quero de verdade. Así, ulímonos xuntiños”. “Hadrián, isto é pecado, xa non debía vir ó teu cuarto. ¡Pero non poiden evitalo, quérote tanto que perdo a cabeza!”. E deitouse acurruxándose con el no xergón de cazula.
Namentres seus pais: “Ai Eduardo, non sei se Lucía correrá perigo con ese mozo na casa. Eu xa esperei que el non ouvise nada”, dixo Consuelo na monteira do cabalo. “Mira muller, o perigo vaino pasar el”. “Ai S.Antonio, logo ti que dís?”, dixo ela. “Consuelo, hai máis de quince días que os vin bicarse no astaleiro. Tolean un polo outro”.
“Dá volta, Eduardo, agora mesmo ou salto do faco”, dixo ela entre Ures e Dombate. “Pra parvo xa cheguei eu Consuelo, e se a filla o quere, os cormeláns berran moito, pero son formales, -arre faquete, tira pa riba”.
Nese intre os noivos estaban “quentando os pés”, por algo había que comezar. Hadrián cumpría a súa palabra. Mais era o mes de agosto e o calor fixo sacudir saba e cobertor. Sentaron na cama.
“Lucía, poido..., desabotonárche o lazo do camisón?” “Pois, a verdade que hai moita calor, pero só iso Hadrián”. El non pestañexaba. Xa non sabía se mirarlle ós ombros ou ós nocellos. “E digo eu Lucía: eu estou espido do medio pa riba e só co calzón. Porque non fais ti o mesmo?, ó fin eo cabo somos seres humanos, non?”, dixo el facéndo o inocente.
“Xa, pero as mulleres temos máis recate, ben o sabes. Aínda que estou desexándo o día que..., que poidamos vernos os dous, a nosa noite de voda”. “Lucía, nunca vin a unha muller...,iso, sen roupa! Tampouco me importa outra, só quero verte a ti, embelexarme mirándote. ¡Deus, que dixen, perdóame, non quero perderte por nada do mundo e vou seguir queréndote o mesmo”.
“ Hadrián, estás perdoado. Mírame logo, pero só de costas eh, de fronte non”.
“¡Deus Santo, endexamais pensei en tanta fermosura, en tanta beleza. Sen dúbidas, Deus é o meirande Creador, o mellor artista!”, dixo el . Ela xirouse cos ollos pechados e as bágoas escorrendo polas meixelas: “Hadrián, nonme pidas máis, pídocho de favor”, dixo ela chea de nervos.
De pronto sentiu o corpo del contra o seu. Estarrecían de emoción. Deixáronse caer na cama. Arrolánronse ata meterse na “coviña”. “Lucía, podes estar tranquila no que estás temendo, pois, eu aínda non aprendín e ti..., non sabes..., entón..., xa me conformo con isto. É máis do que soñaba”. “Ai, grazas, Hadrián, agora vexo que és un home formal. E do resto, pois..., aprenderemos xuntiños, non sintas vergoña por iso”.
O relincho do cabalo baixándo o Cruceiro, máis o cantar do galo eo ladrar do Lascán, espertounos do seu primeiro sono na coviña do xergón de cazula.
Consuelo namais pechar o poxigo foi de crequenas dereita ó cuarto da filla. Ela “durmía o mesmo ca un anxeliño do Ceo”. Súa nai respirou fondo dando o Nome do Pai: “Grazas que Deus doume entendemento e só llelo dixen á filla que iamos ó velorio. ¡Aínda que debiu ter medo ó rapaz e durmío coa vela acesa, pois o coto está chegándo á palmatoria! Será ben deixala durmir toda mañá, pois non debiu pegar ollo a pobriña”.
2 comentarios:
Hola Suso¡Que conto mais bonitiño che esta a quedar,aparte que este trouxome recordos de cando era rapaz e iba a San Fins,¡ai que dias aqueles¡bueno Suso sigue asi que esto esta millor cada vez.SALUD.
Hola Suso, esto dame que vai terminar ben. E pa non ir o mar abofé que aínda conoces algo do oficio. En horaboa por tanta imaginación.
Publicar un comentario