miércoles, 29 de febrero de 2012

O MEU PRIMEIRO MÓBIL: O TOCHO





Custárame sete mil pts. das de verdade, aló polo 1.995, e do melloriño, un Motorola como Deus manda. Pero iso era un móbil e non estas mariconadas que agora fabrican. Aquel era un teléfono de peso, e nunca mellor dito, casemente un cuarto de kilo. E que maneira de fardar, ata os compañeiros da orquestra andaban ledos.
Recordo a primeira festa co estreno do ditoso móbil. Aquilo “molaba” cantidade. Logo da sesión vermut, un churrasco con criollos arrecendía en col da mesa da parrillada. De convidado (á forza, por suposto) o axente de turno, que por encima de limparnos o 20%, pois, tamén limpaba o beizo á nosa conta.
El nunha cabeza da mesa e eu na outra, como debe ser, para algo un era o xefe e á nosa destra cada un co seu móbil. Mesmo parecíamos dous pistoleiros do Oeste a punto de disparar. Entre o churrasco, os criollos e a fonte de leituga, dademo se falou doutra cousa máis cá dos móbiles. Logo para celebrar tal modernidade, pois, unhas cuantas máis de tinto e un postre ben pingueirado de wisqui. Un día era un día.
Dous anos adiante xa comezaron a saír ao mercado os pequerrechos e o vacile comigo era de cotío, ao meu lle comezaron a chamar O Tocho polo cañarte que era. Pero un día chegamos a Portugal para facer unha festa e namais baixar do furgón, veña os “ye-yés” a chamar ás súas donas: “Cariño, me oyes?”. “Estás ahí, cariño?”. E así media hora, pero as Cariños non contestaban.
Até que aló escondido trás do palco para non pasar a vergoña, saquei eu o meu Motorola por probar. Se os máis modernos non tiñan cobertura, a onde iría eu co meu “tocho?”.
Mais a sorte estivo do meu lado:“Gabriela, escóitasme?”, “si ho, xa chegáches logo”. De repente sentín un calor de vinganza pola burla e saín ao medio do campo ( o turreiro da festa, en galego) falando coma quen non quere a cousa polo de darlle envexa. E saquei peito fardando co meu cacharro, que carallo!
Namais eu rematar, velaí comezan todos en fila a pregarme falar polo Motorola despois de pedir perdón co vacile do tal cacharro: “Ben, pero a dez pesos a chamada”, dixen eu pensando en facer o día antes de cobrar a festa. Todos aceptaron, mais…,malditún peso me diron. Pero quedou claro que O Tocho era O Tocho, para algo tiña corpo e con antena.
E alí viaxaba o Motorola cargando a batería no salpicadeiro do furgón. ¡Ai, cando soaba, aquilo era máis festa cá que íamos facer. E xa podíamos cruzar con Tráfico e falando con aquel Tocho pregado á orella! Nada, eu penso que ata lles caía a baba en tal ver.
Malia que agora non podes rascar unha orella conducindo aínda che pique unha avispa, de seguido te avispan eles. E a baba, a baba cáenos coa receta, pero esta non entra no Sergas.

miércoles, 22 de febrero de 2012

AS PARELLA DA AGORA, DECLÁRANSE?


Hoxe toca falar de amor, ou saber se nas parellas actuais hai iso, amor. Levo toda a vida entre rapaces, entre unha mocidade que se criou ó meu lado, onde, así a ollo de bon cubeiro penso que pasaron preto de min uns 150 dito sexa en números redondos. Falo dos 27 anos da orquestra e dende hai 9 na banda.
Algunhas veces lle pregunto se saben declararse e sorrínme sen resposta. E así se fan noivos sen declaración previa. O de noivos é un dicir. Cada ano por San Valentín, teño que recordárlles na banda o do ramo de flores. E non vexades vós o que mo agradecen! Ata me dan as gracias de parte delas, das súas noivas, pois non fondo para a muller, o mellor galano segue sendo unha flor! Aínda que, cunha xoia quedarían máis ledas!
Eles pregúntanme como é iso de declararse, que hai que dicirlles, como hai que facer? Ou sexa, que, o romanticismo perdiuse, xa ten un pase que suspendan en matemáticas, pero en químicas tamén deben suspender e o amor é iso: química.
Falando disto, vou contarvos unha anécdota real cun dos “meus” rapaces: Estábamos xantando nunha parrillada -porque os músicos somos de churrasco con criollo e viño de barril- e un dos compañeiros non quitaba ollo da camareira, unha rapaciña nova e de bo ver. El é tan bo rapaz como tímido. Ata que lle entramos á cousa: “Veña ho, que esperas prá dicirlle algo?”. “E que non sei que dicirlle, nunca tiven moza!”, dixo el. “Pois home, algo poético ou así”, lle dixemos.
E así foi, meus, como nunha das idas e voltas da rapaza lle soltou treméndolle a voz: “Nena, tés o corazón como a roda dun carro”. Ai, Deus, a rapaza fuxiu mentres nós quitábamos os panos prá enxugar as bágoas. E o pobre quedou desanxelado: “Fíxeno mal, logo?”, preguntou. E máis risa en col da mesa.
Como vedes e ledes, isto non ten arranxo, que non saben declararse, vánse achegándo e disque “quedan prá saír o sábado de marcha”. Tamén é certo que a maoiría xa se coñecen no colexio, pero aínda así tiña que haber unha declaración como Deus manda.


Onde vai aquilo de: “Carmen, estou toliño por ti, nena, queres ser miña moza?”, dicíamos coa boca máis enxoita que un monllo de palla. E as Carmen, Pepitas, Manolas ou Josefas non podían resistir aquilo e quedaban feitizadas e sen durmir ata o domingo seguinte para saber si a cousa fora polas dúas copas de coñac Terry do pretendiente –polo dos nervios- ou llelo ían corroborar o vindeiro domingo.
Pero a cousa non solo era o coñac, o conto era que había que ir ben fardados con traxe e gravata dos días de festa. E coas ondas do cabelo pregado de gomina como se nos lambera a cucha. Logo e despois do afeitado, unha loción de Floid ou Varón Dandy que facía repelús. Eu ata maxino que máis ben quedaban alouladas con semellante cheirume, pero no fondo daba resultado. Seis meses adiante case nos desmaiábamos co primeiro bico, ou co sabor a Jazmin e o ulido a colonia La Maja e xabón Heno de Pravia. Elas tamén tiñan as súas artimañas para resaltar a "súa natural beleza", ai non!
En resumindo, que o romanticismo é auga pasada, pero si aquilo era de risa o de agora é de chóra. Moitos bicos da perra, pero nin un de "tornillo". Moito móbil e o pantalón rompido, os cabelos sen pieitar, sen afeitar e…, non se saben declarar. ¿Bailar…?, como moito “Bailar pegados”.

miércoles, 15 de febrero de 2012

A RÚA XOÁN GAGO, REMATADA


















SESENTA ANOS DESPOIS
Era eu neno cando se fixo esta rúa, como adoito chamala: Rúa de Xoán Gago, xa sabedes o porqué. Ben, pasaron 60 dende aquilo, xa chovío, e aínda teño a sorte de a ver de novo transformada, agás que agora en asfalto, cousa que non é do meu agrado, pero entendo que para renovala en cemento de novo habería que cortar o tráfico ao muelle e non hai outra vía alternativa.
Coido que todo aquilo que fixera D.Xosé (O Alemán) xa vemos o que durou e duraría, pois o oitenta por cen da actual de cemento aínda era orixinal dos anos cincuenta.
Sen dúbidas, gustaríame que a arranxasen de cemento, sobre todo pola cor negra do asfalto e o cheirume do alquitrán nos días de sol moi forte. Pero como dixo hoxe un veciño: “tamén fai xogo coas aceras en negro”. A verdade que é unha cor que odio e rexeito, o negro, cando que xa Galicia é triste polo clima, facíannos falla colores craros e relucentes, pero en fin, éche o que hai.
E nada, que vos estou escribindo estas catro verbas ao mesmo tempo que estou escoitando as máquinas cando son as 12 do mediodía, pola tarde engadirei a foto de rematada, pois tempo lles sobra no día, e, como dicía o “vello de Madrí”, q.e.p.d., “cabrones de Cabra, queda inaugurado este pantano”.


P.D. A obra rematou ás 5 e a inauguración (?) será o vindeiro sábado pola tarde, haberá pinchos de lacón en fartura con orellas e follados. Quedades todos convidados, pois paga o Concello, que, total coma os demais concellos, non vai pagar a factura así que tanto lles ten que sexamos cincuenta ou cen.

domingo, 12 de febrero de 2012

A CONTROVERTIDA MARQUESINA DE CORME

Foi moito o falado en prol desta nosa marquesina, quén máis, quén menos non está de acordo co seu asentamento, pois, para mariñeiros nós, todos sabemos que case sempre chove de vendaval.


Isto vén a conto polo comentario no artigo de abaixo -que sempre agradezo, por certo- da miña veciña e amiga Maríasuagón. Ela dí:"gústame a utilidade da marquesina". Pero de contado que "sigue sen verlle outra, pois nin abriga da chuvia nin da sombra". Creo que non entendín ben, ou ela non expresou o que quería dicir, dende logo sombra a fai. Con respecto á chuvia, abriga máis do que parece, non sempre chove de vendaval e con vento. Son testigo por vecindade, de como estaba a xente ás 7 da mañá en días de chuvia, aquilo era de pena e tercermundista.


Pero unha das cousas que aprendín nos 15 anos na A.de V. foi que cando se pon trabas a unha cousa, hai que dar alternativas a outra, neste caso por exemplo: onde, donde, en que lugar, etc.


Porque o que dí María, é un pouco o sentir do pobo, todo quisque a buscárlle voltas, pero ninguén dí onde a poñería: "En calquera lado, menos neste", é a resposta cotiá. E eu pregunto: ¿onde é calquera lado?.


Cando veu o delegado da Xunta co tema das marquesinas -había tres concedidas para a nosa bisbarra- e llelo comentou ao alcalde, tivo que dicir sí ou non, pero xa. E sinalar o lugar, xa. De non ser así, iría para outra vila. Tampouco valía o quedarse co diñeiro e invertilo en cousas máis importantes ou necesarias. Creo que todos sabemos como as plantexan as administracións. Isto foi outra cousa que o pobo non quixo entender. Porque solo entendemos o que queremos entender.


Con respecto á ubicación, eu pediría ideas e solucións. Como todos sabedes, a miña cabeciña "non para" -frase de moda- en darlle voltas a Corme, é o meu pasatempo. Todo menos xogar a partida. E pásoo ben. Sen ir máis lonxe, o aparcamento fronte á Igrexa para coches de vodas e enterros, foi idea e petición miña dende hai uns 15 anos. Pero mirade que no da marquesina lle dín voltas e nada, que non saiu outro lugar máis idóneo aínda entendendo que "case sempre chove de vendaval".


E remato con esta teima dicindo que por moitas voltas que lle dín, o mellor lugar que atopei e abrigado do vendaval, foi entre a Fonte do Carral, e a caseta da maquinaria da rampla, xa sabedes. Pero empezan os peros: queda totalmente descentralizada para os nenos do colexio, pois solo teñen unha única parada. Imaxinade os nenos da Arnela! E a máis gorda se cabe: con Costas haberíamos topado, "mío Sancho".


Con respecto ao modelo tan singular-vangardista, tampouco couberon alternativas, o plano era así e, ou o tomas ou o deixas.


P.D. Fai máis abeiro do que pensades, quixera que virades á marxe dos viaxeiros, as nosas avoas e nais tomando o sol mentras esperan polo cotiá Rosario, xa é un lugar de encontro e pasatempo. E polas noites para os viaxeiros: ¿Que había antes disto? A cabina para unha persoa en caso de chuvia. Ah, e para os púberes comer pipas e de paso "ligar", se cabe, agora xa non están na porta da Axudantía.




ESPERO IDEAS PARA SE NO FUTURO HAI QUE CAMBEALA. E con respecto a min, pois iso, que é o meu mellor pasatempo, nunca máis lonxe de outra cousa. Bo día, meus, en Corme xa estamos de verán.




sábado, 11 de febrero de 2012

OLA CORMEÑOS, BO DÍA DENDE CORME








































Con este xentilicio nos citaba Álvaro Cunqueiro nun dos seus poemas cando a primaveira asomaba: "Ahí vienen los cormeños...". Pois nada, que vos quero ter ó día nas novidades que hai. Onte colocaron estas fermosas macetas na fronte da Igrexa para plantar nelas unhas árbores de adorno, ou sexa, coma nas cidades. Logo preto da palmera xa vedes os contendores subterráneos para vidro e cartón. Ao lado irán amais, os contendores correntes do lixo, isto é na parte de arriba que podedes ver o que parecen os bordes dunha xardineira.



Agora a cuestión é que aínda lle han ver xeito de meterse entre as xardiñeiras para meter os coches, pois sinto dicilo, pero aquí a anarquía é total. Aos venres e sábados, a marquesina-parada do bús, está ateigade de coches como así a fronte da nosa Igrexa. E nada, que non pasa nada. E alí dormen ata o día seguinte e o coche de liña cargando fronte ao quiosco.



Pero vaiamos a Malpica, a ver quen se atreve a aparcar fóra das marcas do concello. E non se nos ocurra facelo na Praza, alí xa é gorda a receta. Ou a Laxe, que tamén escriben. Eu penso que o noso concello non ten para talonarios de recetas, hai que ser consecuentes e entendelo, estamos en crise. De seguir así plantexaráse o de falar coa compañía da Ora, pois os tikes son miúdos e máis baratos. E ben pensado, non quedarían mal unhas cabinas para sacar os tikes de marras, ata lucirían de carallo!



En fin, que nos fan obras a tutiplé, pero logo cadaquén fai o que quere, no muelle arranxan as redes e alí quedan fardos de cordelos estando o contendor a dez metros, e no resto do pobo xa vedes, fermosas obras, pero o dito, unha anarquía total.

Bo día "cormeños".





martes, 7 de febrero de 2012

UN CUMPLE, 68 ANOS, PERO ESPECIAL


Hoxe 7 de febreiro cumplo os 68 tacos, valga a redundancia. Pero hoxe é un cumple especial por mor de cando hai 12 anos a estora -12,30 da noite do día 7- se me descubríu o que un mes adiante me levaría a perder un riñón, o esquerdo. Estivéramos tocando no Local Social de Estribela, na entrada de Marin e ó terminar ás dez, coma sempre ceábamos en Placeres.
Era unha sorpresa miña convidar ós compañeiros na peaxe da autopista a Santiago onde parábamos sempre, pero todo se truncou nunha mala noite e nun peor mencer do meu cumple dos 56 anos. Xustamente cando solo ían 30 minutos do meu día 7 sucedeu o que debo obviar, non hai falla. ¡Que cousas fai a vida, habendo tantos día no ano!
Mais, quen me diría que estes 12 anos foron os máis sobranceiros da miña vida: Director da banda E.Pondal ; acadar o 1º premio do Instituto de Estudos Bergantiñáns e a impresión do meu libro: A Música en Corme; profesor da Escola de Municipal de Música; aprovar o Celga-4 con 65 anos; compositor asociado dos Encontros de Música Relixiosa de Pontevedra; autor do Himno para o Ano Mariano da Milagrosa de Carballo; pioneiro en habaneras en galego; gravar varios cedés co nome de pezas miñas que dende hai tempo están colgados en Internet a marxe de soar en toda España; navegar neste virtual mundo informático e aprender mecanografía. E un longo, etc. que non cabería neste folio.
Non, non quero facerme unha autopropaganda destes sinxelos e humildes méritos, nunca máis lonxe diso, o que quero suliñar é que si naquel momento non saíra daquela doenza, iríame sen ver e dar vida a todo isto –tan meritorio para min- e sendo exactamente o mesmo que eu o era. Logo, unha das cousas máis importantes, que nunca a historia musical de Corme sairía do prelo para que dentro de centos de anos os nosos descendentes poidan saber que Corme foi a capital da música da bisbarra.
Efectivamente vivín moitas etapas de 12 anos na vida, xustamente cinco e media, pero nesta foi como vedes na que máis me realicei. De algún xeito, a miúdo mo lembra Xosé Manuel Varela, un dos meus profesores cando me dí con estas verbas: “Suso, quén te víu e quén te ve!”. O outro, o que me metío neste lerio cibernético xa imaxinades quén é: Óscar. Porque eu, amigos, á miña idade presumo de ter profes, os que conforman o eido cultural bergantiñán.
Mais é a miña baixa autoestima a que frea o meu achegamento a eles por moito azo que me dan. De algún xeito non podo esquecer que saín da escola sen o graduado. Ou máis ben, que a miña xeración non tivemos escola.
Pero están chegando as 12 da noite dos 12 anos, xa está ben de tanta rememoración emocional. Tamén cheguei á xubilacíon, agora Inserso a pasto e provar o avión, pois, ben pensado, xa non é capote… (¿). Logo o trén moderno e aquilo que vos falei da autocaravana. Estes días estou facéndome moi boíño coa parienta e creo que xa vai entrando, na caravana aínda non, a ver si xuntamos os cartos, de momento coa idea. E paseando, verbo de pasear.
Son as 12 e dous minutos do 7 de febreiro de 2012, xapiverdi meus, así en galego, xa teño 68 anos, nunca tan vello me vin. ¡Aínda que ben pensado, téñome visto máis bello! Bicos a todos

sábado, 4 de febrero de 2012

UN AVANCE DAS ACERAS (BEIRARRÚAS)






Ola, para os que non vindes a Corme cada semana, velaí un avance de cómo está a obra. A de enfrente, onde a Marquesina, xa está lista e nunha semana terminan con todo. Logo debaixo da Palmera van dous contendores subterráneos para vidrio e papel, ou sexa, como nas cidades.
Malia que xurdío unha dicotomía, houbo quen protestou por mor de non deixar máis ancha a carretera e roubarllelo ás aceras. Manda carallo, cando nas cidades están a facer máis espazos peatonís para a xente, como ten que ser. E máis no noso caso que, a fronte da Igrexa era o antergo Altar e polo tanto é un terreo do pobo para honra e desfrute. Dicía D.Xosé (O Alemán) que neste país sobraban inxenieros sen carreira!.
Hoxe sábado, a estora, as 7 da tarde cando tomei estas fotos, Corme parece de primaveira. Aínda que ben pensado, Corme sempre é primaveira! “Y vosotros os lo perdeis, “forasteros”. (Xa sabedes que isto volo digo en plán pavero, polo moito que vos quero e añoro).
Neste intre de quitar as fotos veño da Casa do Mar, da biblioteca e Asociación de Veciños, de pagar o ano que comeza, (de paso recórdovolo). A verdade que agora dan gañas de non saír de alí co ben que quedou o local, é algo inefable. Por fin a nosa Casa do Mar vai facendo honra á súa labor social en tódolos eidos, ou sexa, que ten vida ata o mesmo tellado.
Á marxe disto, falárvos do muelle onde cada noite mesmo parece o Muro da Coruña con tantos pesqueiros e camións. Aos “andantes” de pola noite, ata nos cae a baba en tal ver! Adxuntaríavos unha foto das descargas, pero a miña cámara non dá para tanto, aínda así, algúnha noite hei provar.
Como non sei máis que contar, dicir que esta semana viñeron poucos coruñeses de finde. Según me enterei pola axencia de información: “A Cormelana.com”, seica están un pouco entoumados coa friaxe cruñesa e alí están coa calefación a tope, ou sexa, o mesmo cá os pitiños novos coa bombilla á falla de súa nai, a galiña. (Perdón se faltei, pero isto é prá darvos raxeira e que veñades a vindeira semana. “Sin vós non somos nada” terxiversando a canción de Amaral).
A ver que me queda que contarvos, pois o asunto non é nada fácil dado o ben levados que somos, agora xa non vén a Garda Civil, nin Municipais nin nada por mor de non haber follóns, aínda que están moi desgustados, pois de seguir así teñen medo ir pró paro. Tamén se aforra o gasoil, todo hai que dicilo, aínda que eles podían andar co vermello que é máis barato, total quén ousaba mirrarlles o depósito?.
A verdade que onde van aqueles tempos de nosas avoas e nais reñindo pola sella da auga na Fonte do Campo, a cañeira do esterquiño diante da porta, as churras e os porquiños que ían comer as berzas e fuzar na leira da veciña, ou a roupa ó clareo no Perillán. E de aqueles rapaces que mallaban uns noutros de cotío. Agora dá prace ver os púberes ligando ó socairo da Marquesina.
Estes son tempos, meus, e non os nosos a trompadas e pedradas coas zondras. E agora, ai agora, agora danse bicos en fartura un tras doutro, que contraste. ¡Quén tivera 15 anos, este sí que foi un avance, ben pensado, o das aceras… tantotén!