UN AVANCE DAS ACERAS (BEIRARRÚAS)

Ola, para os que non vindes a Corme cada semana, velaí un avance de cómo está a obra. A de enfrente, onde a Marquesina, xa está lista e nunha semana terminan con todo. Logo debaixo da Palmera van dous contendores subterráneos para vidrio e papel, ou sexa, como nas cidades.
Malia que xurdío unha dicotomía, houbo quen protestou por mor de non deixar máis ancha a carretera e roubarllelo ás aceras. Manda carallo, cando nas cidades están a facer máis espazos peatonís para a xente, como ten que ser. E máis no noso caso que, a fronte da Igrexa era o antergo Altar e polo tanto é un terreo do pobo para honra e desfrute. Dicía D.Xosé (O Alemán) que neste país sobraban inxenieros sen carreira!.
Hoxe sábado, a estora, as 7 da tarde cando tomei estas fotos, Corme parece de primaveira. Aínda que ben pensado, Corme sempre é primaveira! “Y vosotros os lo perdeis, “forasteros”. (Xa sabedes que isto volo digo en plán pavero, polo moito que vos quero e añoro).
Neste intre de quitar as fotos veño da Casa do Mar, da biblioteca e Asociación de Veciños, de pagar o ano que comeza, (de paso recórdovolo). A verdade que agora dan gañas de non saír de alí co ben que quedou o local, é algo inefable. Por fin a nosa Casa do Mar vai facendo honra á súa labor social en tódolos eidos, ou sexa, que ten vida ata o mesmo tellado.
Á marxe disto, falárvos do muelle onde cada noite mesmo parece o Muro da Coruña con tantos pesqueiros e camións. Aos “andantes” de pola noite, ata nos cae a baba en tal ver! Adxuntaríavos unha foto das descargas, pero a miña cámara non dá para tanto, aínda así, algúnha noite hei provar.
Como non sei máis que contar, dicir que esta semana viñeron poucos coruñeses de finde. Según me enterei pola axencia de información: “A Cormelana.com”, seica están un pouco entoumados coa friaxe cruñesa e alí están coa calefación a tope, ou sexa, o mesmo cá os pitiños novos coa bombilla á falla de súa nai, a galiña. (Perdón se faltei, pero isto é prá darvos raxeira e que veñades a vindeira semana. “Sin vós non somos nada” terxiversando a canción de Amaral).
A ver que me queda que contarvos, pois o asunto non é nada fácil dado o ben levados que somos, agora xa non vén a Garda Civil, nin Municipais nin nada por mor de non haber follóns, aínda que están moi desgustados, pois de seguir así teñen medo ir pró paro. Tamén se aforra o gasoil, todo hai que dicilo, aínda que eles podían andar co vermello que é máis barato, total quén ousaba mirrarlles o depósito?.
A verdade que onde van aqueles tempos de nosas avoas e nais reñindo pola sella da auga na Fonte do Campo, a cañeira do esterquiño diante da porta, as churras e os porquiños que ían comer as berzas e fuzar na leira da veciña, ou a roupa ó clareo no Perillán. E de aqueles rapaces que mallaban uns noutros de cotío. Agora dá prace ver os púberes ligando ó socairo da Marquesina.
Estes son tempos, meus, e non os nosos a trompadas e pedradas coas zondras. E agora, ai agora, agora danse bicos en fartura un tras doutro, que contraste. ¡Quén tivera 15 anos, este sí que foi un avance, ben pensado, o das aceras… tantotén!