lunes, 24 de mayo de 2010

OUTEIRO DO CARRAL


















------------------------------------------------------------------------------------------


OS NOSOS CURRUNCHOS ESQUECIDOS.
A verdade que ás veces temos a beleza tan preta que non nos decatamos dela. Ollándo estas fotos da miña humilde colleita, dicídeme senón temos lugares que quizais brincamos neles de pequenos, pero co tempo foron quedándo no esquecemento. Pouco máis facemos ca pasexar do peirao á Arnela e Da-Capo, como se dí en termos musicais, ou sexa, volta ao principio.
Foi o pasado verán cando me dou por subir despois de 50 anos, polo menos, ao emblemático Petón do Carral, a primeira fermosura que se olla desde o Alto da Costa cando de fóra entramos en Corme. Eu sempre o lembro coma o noso Peñón de Gibraltar. Quedei apabullado pensando que lugar tan paradisíaco temos para un mirador, con toda a Ría de Corme e Laxe, máis a entrada de Barra e os montes colindantes ao noso alcance.
De sotaque xa comecei a facer un acceso desde as Casetas da Atalaia, catro pasos de nada e sen ter que subir ningunha costa. Logo, non sabedes o abeiro que hai entre os penedos, aínda estando a unha altura que debía facer tremer co frío. Nisto podedes crerme, pois eu son un frioleiro nato e sempre tremo aos ventos por mor da miña endeble gorxa e oídos.
No concernente á propiedade, de seguro que teñen dono, faltaría máis, pero dado que tampouco poderán edificar neles, supoño, sería unha das mellores compras por parte do Concello para un Mirador dos poucos que hai na Costa da Morte. Desexo matizar que, endexamais fun partidario de quitar a ninguén as súas propiedades, como tamén son contrario ás expropiacións. As cousas mércanse no precio convido e todos compracidos.
Voltando á fermosura do lugar, iso tíñao que disfrutar todo o pobo e visitantes durante o verán e o inverno, sería un atractivo turístico e cun acceso pola carretera do Cabo sen ningún outro problema. A vista, xa vedes, o mesmo ca do Monte Branco e ollándose de fronte. Ata poderíamos facer sinais e sen dúbidas nos veríamos.
Para quen queira achegarse a disfrutar desta fermosura, o mellor camiño neste momento é polo Carral. Non é moi doado polas silveiras e algún toxo, pero vale a pena. Aínda que son propiedaes privadas, coido que ningún dono reñiría por deixar pasar para disfrutar de tanta beleza e feitizo.
No entanto a todo isto, ata sería un sitio ideal para merendas e algúnha festiña medieval, sobre todo rememorándo que ese outeiro foi na antigüedade a torre vixía da entrada dos ataques mouros ao noso pobo. Isto sucedía aínda a finais do 1.500 e comezo do 1.600, segundo datos que teño no meu persoal arquivo. Ou sexa, cando se erguío a nosa capela.
Lembro unha vez no verán que subín ao alto de Cabeza de Manzaneda, de pronto comecei a sentir unha sensación de ledicia e gañas de sorrir. E decateime que as alturas prácenme. Pois case o mesmo me pasou neste lugar tan preto das nosas casas, só chegar a el, -agora pluralízo para dárvos máis gañas- comezas a sentir unha sensación de voltar ao pasado dos nosos devanceiros e ancestros. A cabeza voáche deica atrás na noite do tempo imaxinándo a nosa Ría sen peirao nin abeiro de ningún tipo. Cantos milleiros de veces os nosos avós e bisavós subirían a este noso rañaceos, para outear como estaba o tempo antes de saír a pescar!
Pero remato este meu soño esperto, pois xa sabedes que son un soñador, non fai falla ocultalo, deixando que tamén vós soñedes nesa utopía do meu maxín. Dubido que o vexamos cumplido. As cousas custan cartos e onde non hai non se pode quitar.