ENTRE SOGRAS E NORAS

De vello é a lenda de que entre sogras e noras nunca houbo boa relación. Sen embargo entre sogros e xenros sempre foi ao revés. Velaí a cuestión. ¿Pero que demo do inferno hai, para que éntrelas nunca ben leiren? Porque a cousa vén moito de vello. Non acabo de descubrir o Mediterráneo. A cousa tamén é que non encontro aló moito de que escribir, e hoxe dóuseme por isto.

Como dicía, entre sogros e xenros, todo de maravilla, agáx que chega a nora a entrar na familia e…, aí te quero ver, meniña, xa se liou a historia coa sogra de turno. Eu penso, ou maxino, que isto non é máis ca un ataque de celos da mamá do fillo, ou sexa, do novo esposo da nora. Sempre pensa a sogra que a súa nora non vai facerlle a cama tan ben feita como se lla fixera ela. ¡Ai, a cama, xustamente a cama!

Tamén adoece a sogra polo de alimentar ao seu filliño, sobor de todo cando o ve con oxeiras de recén casado. E algo paliducho. Non se decata a sogra que o seu fillo está “requetebén alimentado”. Que xa se esquencío de tortilla de mamá.

Pero isto era antes, cando os meus tempos, aqueles pobres tempos de prexuízos e recate. De que falarían os veciños. E o crego da parroquia excomulgaríanos por pecadosos en prol do sexto. E ata a garda civil podería tomar cartas no asunto, pois, vivía o vello de Madrí e “mandaba carallo na Habana” como dicía tío Fraga.

¡E agora que hai que falar xa non fala ninguén de ninguén! Por qué será? Aí, meu amigo, porque hai para todos e máis que veñan da feira. O que non ten a neta arrimada ten o neto coa neta da outra avoa. Así que hai un pacto máis grande ca o da Moncloa cando se facían pactos, pois agora xa non fan nin iso. Ou sexa, que ninguén fala de ninguén por sí acaso.

Mais xa me estou saíndo do contexto da cousa, da renxeira entre sogras e noras, das de antes, claro. Agora chega o fillo coa noiva, que xa dorme con ela (o de durmir é un dicir) e…, la mar me deixe se non son todo parabéns. E nada, que non ten ningún defecto a rapaza aínda que non saiba frexir un ovo.

E digo eu, por fin chegou o momento de que as sogras aprendan a respectar ás súas futuras noras.  Por fin chegou o século seculorum do século XXI e as noras son noras de verdade aínda sen pasar pola vicaría. Velaí o truco, algo que non descubríramos os paspáns de século pasado.

Non hai dereito, meus, cada día que pasa teño máis gañas de volver a nacer, pois, todo hai que dicilo: Cáeme o ollo en tal ver. Protesto en voz alta por pillarme algo tarde. Ata me dan gañas de non ir votar máis por mor disto, como reivindicación. ¡Tampouco hai moito por quén votar, a verdade!

Así que, noraboa, noras da actualidade, pensade que vosas nais foron unas pobriñas. Por encima de non comerse unha rosca (por embaixo xa nada, nin ghiche nin velo) aínda eran miradas de esguello. Como si elas, esas sogras de antes, non foran tamén noras uns anos antes! Quén dixo que o mundo non cambeou: Abaixo as sogras das noras de antes. Perdón, salvo honrosísimas excepcións que sempre houbo e haberá. Os sogros cos xenros, nunca problema tiveron, ai non!