UNHA VODA DE LUXO

UNHA VODA DE LUXO

Era un 11 de outubro aló polo 94, cando me chaman de un hotel, uns clientes de Novas Ideas, persoas mui apreciadas por nós pola súa formalidade. Era para unha voda ao día seguinte, o 12 da Pilarica. Tiñamos, como se adoita dicir na xerga musical, a fecha tirada ou perdida.

Así as cousas, a señora como portavoz do hotel co seu home, me dí que solo dispón de 60.000 pts. Cantidade pequena, pero antes de estar na casa e por seren clientes lles dixen que contasen con nós.

Chegamos alí con tempo suficente, ás 12 da mañá, e namais baixar me dí a señora no Holl do hotel: “Suso, mira, o pai da noiva é tan repugnante que se o sabemos non lles facemos a voda. Nin sequera vos quere dar de comer, pero non vos preocupedes diso, que comedes como hai Deus “.

Pois menudo aviso a navegantes. Era este un matrimonio serio e fantástico que xa nos diran máis ceas baile. Así as cousas, fomos montando o material para o recibimento dos noivos á súa chegada. Ao rematar de preparar todo, pois iso, que nos puxo mesa á súa conta.

Coa chegada dos convidados mentras os noivos iban quitar as cláxicas fotos de recordo, comezamos a facer unha hora de baile até chegaren os noivos. Logo,  a Marcha Nupcial. Nese intre, os donos do hotel me presentan ao pai da noiva e velaquí comeza a historia do día da Pilarica: “Jesús, hoy he hecho el negocio de mi vida, casando a mi hija con ese chico, tienen una fortuna los padres”. (SIC)

Como norma da orquestra, pasei a “carta de presentación” aos compañeiros. Menos mal que xa xantáramos, dixemos termando no riso. Comezou o xantar do “enlace” e nós fixemos tempo até a hora de comezar, aló sobre as 6 da tarde.

As cousas iban indo ben, solo que cada 15 minutos, veña o paliza a darme a tabarra con historias. Casemente non termaba no asiento e creo que nin xantou indo de mesa en mesa. E así até rematar o concertado ás 10 da noite. Pero nin auga en toda tarde nos trouxo o ínquedo pai da noiva coa ledicia do seu “negocio da vida”. Menos mal, que nos iban traendo algo de recepción.

Parte segunda: Se rueda, dirían filmando unha peli. Chegou a hora de cobrar. Os compañeiros que me dín: “Suso, vai ti cobrar rápido, que nós che recollemos os teclados, pois queremos chegar á verbea  en Carballo, onde hai festa hoxe”.

Parte tres, toma número catro: “Vén o ínclito (vamos chamarlle así) e me colle de “ghanchete” pra pagarme a actuación: “Jesús (me dixo) es que aquí hay mucha gente y..ya se sabe, con “tanto” dinero no se puede jugar”. E aló comeza polos pasillos do hotel, ningún curruncho lle valía, nin que fora medio millón das antigas pesetas, meus. Levoume aos servizos e tampouco, “había mucha gente”. Seguimos ruta, e de pronto ve unha porta de chapa: “Vamos Jesús, aquí creo que es un buen sitio, no se oye nadie”. Mete man á manilla, abre e entra e tirando do meu brazo. A pique de morrer chamuscados. Era a pequena sala da potencia eléctrica do hotel, ou sexa, o transformador a 380 W.

“Caray, Jesús, menudo susto nos llevamos hombre”. E veña pasillo, curva dun lado e curva do outro. Eu lle dicía: “pero hombre, si para esa cantidad sobra este recodo”. Ata lle falei castelán e todo pra non ser menos. E nada, abre outra porta e entramos de novo no “salón da voda”. Senta el e sento eu. Os convidados, que nos miran de reollo e dando co cóvado uns aos outros. Pero o“pai da noiva” que non vía maneira de pagar.

“Señor Manuel, usted no se da cuenta que estamos en el Salón Azul y la voda de su hija es en el Salón Verde?”, lle dixen baixiño. “Vaia hombre, es que llevo un día, Jesús, ya sabe, cosa de los nervios”. E volta ao pasillo. Media hora despois, xa non poido máis. Eu tampouco, estábamos esgotados.

“Bueno Jesús, tenga entonces las 60.000 pts. hombre. ¡Y también han comido, caray, han comido y todo!. Bueno, pues  le doy una tarjeta mía porque  vendo pisos y coches, sabe?, por si quieren comprarme algo”.

Todo pasou, “me cághena tós”; o paseo polo hotel; morrer chamuscados; ir aos servizos e nin mexar sequera; sentarmos no  Salón Azul; e aguantalo toda tarde entre peza e peza. Pero o de “también han comido”, doume gañas de ghomitarlle senón fora que nos diran de xantar os donos do hotel.

O furgón estaba máis que cargado e o motor quentando había media hora. Pero máis quente iba eu: “Aquí tendes a tarxeta “del Padrino” por se queredes mercar un coche, ou un piso”, lles dixen con retranca. A pobriña da tarxeta saíu pola ventanilla. Pero en mil trizas voándo. “Y que comisteis y todo, o sea, que habéis comido”, lles dixen  en castelán termando na risa e con sorna mentras arrancaba: Ou máis ben arrañaba eu o pelo da cabeza.  P.D. Case deixo viúva co finadiño en churrasco ou ao forno. Quen sería? Servidor.