A MOCIÑA CHORABA SEN  TRÉGOLA

UN ROLLO/VIRUS MÁIS

Con esta frase de “Unha noite na Eira do Trigo” de Curros, comezo con lembranzas da miña vida de trotamundos facedor de festas; casementos; vodas; xantares; ceas baile e procesións moitas, fun facendo unha recolleita como se dí agora, virtual, pero no meu caso de ollador da vida.

A verdade que non sei o que durará este confinamento, un palabra que nunca escribira até este mes, pero creo que teño recolleita para mentres viva. Malia que non podo nin por moito, sacar as mellores, porque sería ferir sensibilidades, machismo ou o que queirades imaxinar.

Así, neste eido, o que máis me doío na miña vida de remancheiro (músico, no verbo gharnucio dos canteiros) foi ver dende os palcos tantos amores e desamores chorando por coitados. Cando vía unha parelliña rifar entreles, e logo a mociña chorar, me tiraba a noite, algo que nunca puiden evitar.

Pero mirade vós estoutra sen ser en ningún palco nin facendo bailar á xente. Estabamos case de “lúa de mel” estreando a caravaniña, o “noso niño de amor” como eu lle chamo e a “parella” se enfada. Porque tamén quero ser moderno e chamarlle parella, inda que sexa eiquí e ela non se entere, senón, xa a teño clara: durmir ao faiado esta noite.

Dicía eu que, estábamos aparcados  no Burgo das Nacións en Santiago e cerquiña do Auditorio de Galicia por mor de asistir aos concertos. Unha fermosa noite de prácido luar naquel casemente Bosque Animado da literaria obra de W.Fernández Flórez con árbores centenarios.

¡Ai, pero de entre as árbores, escoitamos un desgarrador grito que resoou naquel fermoso paisaxe. E velaí baixo eu, a pesar de impedirmo a consocia. E comezo a ollar entre vidueiros e plataneiros, eos gritos seguían dunha xove voz feminina e eu sen ver a quen auxiliar.

Ata que comezo a escoitar o pisar da follaxe das árbores que cubrían o chan de todo o parque. E alí aparecen os dous anxeliños do Ceo e ela seguía gritanto e a miña señora dona berrando. Berraba, pero por min, para que volverá ao coche. “Diso nada, como vou abandonar esta pobre mociña”, lle dixen. Se foron achegando ao paseo alumeado e a mociña que nada, que bágoas e chantos todo era un: “Que no te quiero ver más, márchate”, lle dicía a pobriña limpando as meixelas mentras eu, ollo avizor por se había violencia, me mantiña a distancia prudencial.

E así case unha hora, meus, ata que se acabaron aloumiñando entre o verdal matigueiro. ¡E por fin o bico, e outro, e cen máis!. E se entrebellaron nunha aperta de amor, que case ten que pedir auxilio de novo a mociña. ¡Ai, respirei aliviado! E respirou a medio dona da caravaniña, unha de tantas naquel fermoso lugar. Até que baixaron amartelados e agora case choro eu vendo o que é o amor.

Logo, para relaxarme, comecei a dar uns paseos á luz do alumeado do parque. E pasou a Patrulla Municipal. E volvío na volta e volvío a vir de volta. “Suso, ven xa que están desconfiando de ti”, me dixo o meu Anxo da Garda. E outra volta, ata que os parei, porque estaban quedando sen gas-oíl que o pagamos todos. Indentifiqueime e lles contei o conto. Sorriron e me deron as grazas, as boas noites e se foron. Creo que  tamén felices.

¡Ai, pero logo case choro eu no noso “niño de amor”, casemente estiven a coller unha manta e durmir ao socairo  dun vidueiro ou debaixo do coche. Porque aquilo, amigos, me trouxo o recordo do que vos contaba ao principio, de tantos e tantos amores coitados. E me lembrei de case unha  das derradeiras festas das Novas Ideas na Terra Chá de Lugo.

Acabáramos a verbea e unha espesa néboa apenas deixaba ver. Fun pola furgo eos cristais empañados total. Encendo e meto marcha atrás, porque ollara que non había ningún coche. Ata que abro a ventanilla, porque non vía nada. E de repente case me dá un infarto vendo o que estiven a punto de facer: Unha parelliña, estaba acochadiña debaixo do furgón, e non me extrañou con aquela noite de xiada. Rastrellándose como puideron, saíron a cen, mentras en daba o Nome do Pai pensando no que puidera pasar.

Tiven que baixar e calmar os nervios matinando no que puido pasar. Eu, que embelexo vendo o amor nas parellas, ou as parellas nomoradas,  aquela noite enxedamais a esquecerei por mor do que houbera pasado se non abro a ventanilla. Xa na casa, non peguei ollo, e o trauma me durou un tempo. Un recordo de case uns 25 anos. Espero que sexan felices. E viva o amor; os bicos; os abrazos, e todo de verdade, pero non virtual.