¡ A QUE MUNDO CHEGAMOS, VÓS!

¡A QUE MUNDO CHEGAMOS, VÓS!

Así dicían as nosa avoas e aínda non viran máis ca o Nodo da pilícula que viría despois. Logo viñeron as fillas das nosas avoas, ou sexa, nosas nais, e a mesma historia: O que unha ten que ver antes de morrer. Logo viñemos os netos das avoas e fillos de nosas nais, e, e xa dicimos o mesmo que antes os nosos devanceiros e nos daba moita risa. Páganse todas na vida. Ou sexa, que velaí lles temos que dar a razón: Agora xa vedes que a palabra de moda é Virtual.    

¡Onde van aqueles tempos de que o leite era morniño da vaca?; aqueles ovos de curral con dúas xemas?; o galo tamén de corral que cocido ou ao forno, era chupar os dedos; a carne de cucho sen pienso algún; a manzanilla do sauce chorón, pois nada, que a temos que comprar tamén e o sauce chegando ao chan.

Ata o tabaco, meus, ata o tabaco era natural. Onde vai aquel Cuarterón e o Caldo de Galiña ao natural feito polo propio fumador. (Isto entre nós, pero non saibades a teima que había na Banda de meu pai entre os do Cuarterón e os do Caldo, xustamente se poñían a “caldo” rosmando co recendo). Pero ata era unha obra de arte en verllelo facer tan feituquiño con toda parsimonia e logo a lambetada final para pregalo. Aquilo xa relaxaba sen fumar. Eo lume, ao natural, co chispeiro que ata lle prestaban aos fogueteiros para botar a pólvora cando quedaban sen mecha.E agora, tabaco laife, a saber o que lle meten dentro?.

Eos bicos, ai, meus, onde van aqueles bicos de verdade, de tornillo total coma os do Chico á Chica que sempre era os ghuapos do cine. E se copiaba da pilícula do domingo antes. Ata na mili, a algúns lles chegaba o bico da noiva sellado na carta co seu xazmín pregado. Pero do máis vermello. E así quedaba o noivo: tamén vermello bicando a carta. Aquilo era romanticismo.

E así chegamos a isto, que todo é virtual. Coma os iogures laifes eses, ou sexa, a saber de que son feitos. E todo é laife; o leite desnatado; o café descafeinado; o aceite desaceitado; as patacas que as levou o resío e se poñen de loito namais cocelas; o pan, mellor non falalo, esas que lle chaman baghetes, mesmo parecen ás dúas horas, o conto aquel de “aquelare”, pero mortiño total; o viño, ai, o viño, disque tamén se facía de uva, lle dixo o taberneiro ao fillo antes de morrer.

Dixen morrer. Ata nin iso, antes ibas a un velorio e non faltaba café á pota coa súa copiña de Terri Malla Dourada e unhas rosquiñas que case se iba a noite sen darte conta. Agora nada, vás a un “tormentorio” deses tan moderno, e se tés sede, ou pagas o pocilliño de café (mais ben cascarilla)  ou vás ao bidón aquel e bebes, pero en vaso de plástico e auga tamén descafeinada, da máis barata. E entre nós (sen que se entere o cura que a teño clara), ata che fan trampa co botafumeiro, antes carbón de verdade, agora unha pastilliña tamén laife e nin vás afumado como Deus manda. E a campá, tamén laife/virtual. E as nosas de cobre criando verdín. Que nada, que non vale a pena morrer, que volo digo eu.

 Pero o máis triste é ver as probiñas vacas que se van deste mundo sen comerse unha rosca. Ou sexa, saber o que é un boi. Contabame hai 15 uns días un de Vilarriba, que, cando levaba a vaca vella ao boi, nin caso. ¡Ai, pro cando lle levaba unha xovenquiña nova, ai, madre, saltaban no aire. Os dous, o boi e a cuchiña.  Xa vedes. E agora nada, aló vén o veterinario (antes lle chamaban o albeite)  e aló a “inseiminia” tamén virtualmente. Unha tristura meus,que digraciadiñas naceron.

Ai, que me esquencía, antes tamén o “aquele de aquelare” era ao natural. Agora nin iso, tamén laife, in, out, e moito englis, como xa avisan no colexio: Póntelo y pónselo. Casemente parece a letra da Burrita de Corme: “Poselo a la burrita, poselo a la burrita”.

 P.D. Bicos, apertas, vinde tomar café ou mellor tila, e todo que queirades, total, todo é virtual. ¡A que mundo chegamos!