OS CALCETÍNS DOS EXECUTIVOS

OS CALCETÍNS DOS EXECUTIVOS

Dende hai moitos anos, sempre tiven inquedanza en saber se os nosos politicazos e executivos non sinten fríaxe nos pés, porque servidor, fillo de Teresa e Basilio, ten 20 pares negros tamén por mor do uniforme, antes da Orquestra e agora da Banda, e lar mar me coma senón pasan o ano enteiro aloumiñándose un aos outros. Aínda que ben, no verán os saco ao sol, por mor das actuacións da Banda. E xa, que non se queixen.

Hoxe, namais abrir o xornal, velaí vemos ao Sánchez perna en col de perna lucindo os seus calcetíns con zapato de “chúpame la punta”. Como asimesmo estaría no outro lado virtual da pantalla, o Casado, que ben podería ir en zapatillas de paño e escarpíns de lana que ninguén llelas iba ver. Pero non, a chulería desta xente ten que molar cantidade, como dín os rapaces. E logo, cando se sentan de frente co sorrioso máis ficticio, alá os dous ensinando o profidén dos dentes e a sola do zapato un ao outro. Mirade vós, que se un deles pisara na calle antes de entrar, unha caquiña de can, sería o notición dos Telediarios do día en vérllelo pregado na sola do zapato. Malia que non temos esa sorte.

Pero non solo me refiro aos políticos, senón a tódolos executivos. E logo esa “pose” tan “sexi” das pernas como dixen, que mesmo parecen as top-les, que cando menos teñen algo que ensinar, Deus mo perdoe se peco e a ver senón se entera o Cura. Amén.

Así o conto, eu me pregunto dende sempre, se estes estilistas, políticos e executivos, non sinten frío nos pés, por moito que queiran disimular. Non, se xa sei que neses despachos abrilantados polos empregados da limpeza (iba dicir polas mulleres, non debín durmir abondo) hai catorze estufas eléctricas. Ou baixo o parquet, o mesmo ca nos modernos fornos de pan, unha instalación que fai ferver o chan ou a soleira do forno.

Calqueira día, lemos unha mala nova, que o poli-executido ídem, saíu coma o pan de molete do forno que falei. Pero alá eles, porque ademáis, tantotén que sexa o mes de xaneiro como o solsticio de verán, sempre coa mesma vestimenta. Aínda que non temos  vergoña, non lle mercar aos nosos dirixentes uns traxes de pana para o inverno ou daqueles Mac-klaun que quitaban o frío e fardaban de chulería coa envexa.

E logo ese meneo ao andar, e esa pose nas mans que case dá noxo velos de tan sofisticado estilismo, innatura como se adoita dicir. Para que estudiaría eu Mímica?, unha das miñas paixóns dende púbere. Porque isto se me fai insoportable, tanta pose artificial ensinada polos seus “asesores de imaxe”. Como se con iso, arranxáramos os problemas do país. 

Recordo hai anos, que, algunha vez me tocaba guardia na tenda da señora dona e ama de chaves, en vendo entrar algún viaxante tamén tipo executivo e cuns aires que casemente me facían poñer firmes, dicía eu pra min: “Ti vás deiquí sen sacar o boli”. E así era, meus. Os deixaba falar, pero o mesmiño que un catedrártico na aula de turno. E eu caladiño, serei zorretón. Ata que sacaban libreta sobre o mostrador e lles pegaba un corte a escuadro que quedaban lívidos. ¡E pensaban ir…lévedos coa nota!.

Pois iso, que, eu frioleiro de pés a cabeza (o da cabeza é un dicir, case me ferve moitas veces porque non para de cavilar) e neste tempo con non sei cantos calcetíns, eiquí quedo conxeladiño por culpa vosa escribindo estas parrafadas para aledarvos un pouco o día. Porque isto entre nós, eu levo mes e medio sen mirar o televexo e no xornal dixital da Voz, ao que estou abonado, pouco menos que pasafolla virtual despois de ver as esquelas nas que sempre se atopa algún comentario que te fai dar que pensar e casemente rir. Tamén entre nós, están mellor as esquelas, Deus mo perdoe se peco, que a metade do periódico por non dicir todo.

E nada meus, que de cotío lle digo a esa señora que me ten de hospedaxe na súa casa, con habitación e dereito a almorzo, xantar e cear, que, cando sexa, aínda que sen présa, me vista o pixama, dous ou tres pares de calcetíns, eo traxe da Banda, porque total vai ir ao contenedor. E se pode ser, que no “tormentorio” me poñan calefacción sequera a 20ª centígrados, así en letra por se as moscas. Logo, xa no intre de saír o cadaleito, a derradeira vontade como din os notarios: A manta aquela que sabemos ela e eu, e en dobla. E irei medianamente satisfeito.

Ai, que me esquecía, e nas mans, unhas luvsr de coiro que teño eiquí sen estrear con forro de lá por dentro. Tamén xa non recordaba, a gorra nova que merquei para a Banda, e veaí quedou case recén estreada, por culpa dos rapeces novos. Serán parvos, nos cubrían do sol, e de algún chubasquiño cando vamos de pasarrúas ou Procesións. Pero non, querer ser modernos así se frixan de sol ou chuvia. O mundo ao revés, tontos.

Mais agora que caio da burra, acabo de decatarme mentras vos escribía. que tamén o Corna-virus funciona mellor co frío. Así as cousas xa me dá que pensar se non haberá algo entreles: Os poli-executivos e o Covid-19