O PAPEL HIGIÉNICO

O PAPEL HIGIÉNICO

Teño aquí apuntes de darvos a lata, pra dar e tomar. Pero hoxe vamos chegar a un acordo que espero me deades a razón. E se non a teño, pois nada, pago os cafeces, os descafes, os pasteis, e na volta do serán, chiculate con churros, pero chiculate espeso, dese  de chúpalo dedo.

A cousa viña sendo, que, a ben seguro tedes na casa papel hixiénico por saco, ou máis ben sacos. E mirade vós por onde comezou a suba dos fraguantes mercando eucalipto pra celusosa, porque se agotaron eixistencias. Era visto, nin que estivéramos toda familia tirando da cisterna noite e día. Bastou un neura que no CONTINENTE enchío o carro, e xa sembrou o pánico total. E senón, veredes vós este conto que foi real.

Era eu barbilampiño, cando dous patróns de Corme que eran o demo facendo caralladas, pararon ás 12 da mañá, no mesmo Cantón Grande na esquina fronte ao Banco Pastor. Estaba unha mañá clara total de primaveira e un deles lle dixo ao outro no ouvido unha ocurrencia.

De repente, pararon, e un deles comezou a sinalar ao aire poñendo cara de intriga. O outro comezou tamén a sinalar buscando no Ceo o que nada había. En tres minutos, estaba todo Cantón Grande sinalando ao Ceo e a xente toda parada. E os dous caralláns, se foron largando tomar un viño a Santa Catalina, e rindo a partir. E alí quedou o Cantón enteiro  mirando ao Ceo. Tal foi, que algún “espabilado” xa vía o que non había, dicía el.

Pois o mesmo foi co papel hixiénico, meus, todo foi por un neura que debe ter a casa máis chea que o ELCAMPO con almacén incluído. Calqueira día van ter que comezar os bombeiros ( bombeiros da Banda non, os de apagar o lume ) a vaciar pisos, pola “descomposición”, pero das cousas, a xente sigue estreñida. E abofé, que van ter trafega pó que resta de ano.

Ben pensado, este conto de hoxe, casemente podíamos extrapolalo ao de antonte, cando falabamos dos tempos dos nosos avós e avoas. Non había papel nin de Interviú nin de Hola, polo de aproveitalo. O do periódico non chegaba a nada. ¡E que ben limpaba, aquilo xa era un adianto! Logo, recordo o primeiro que saiú ao mercado: El Elefante. Coime, pero iso era papel case coma o de estraza, limpaba o que tiña que limpar. E non este moderno que é igualitiño cao de librito pra liar un toscano de Cuarterón.

Pero non había ningún problema naquel tempo. Recordo na casa dos avós en Froxán que, na cañeira, pois todo se reciclaba e mellor que agora. Cando “acababas”, collías unha folla fresquiña dun coleiro e molladiña do resío, e, ai, aquilo era unha frescura que ata che daba gustiño. E senón chegaba unha, pois, dúas ou o coleiro enteiro. E non facía falla o Vidé ese de agora coa auga fervendo. ¡Se é mellor auga fría prás almorrás!

En fin, que remato con outro conto real da vida mesma. Eu non son contachistes, senón conto anécdotas reais que fun metendo na miña recolleita virtual. (Pois, nada, xa me saiú o de virtual) . Dicía que en sendo eu neno duns 5 anos, estaba co avó e padriño Jesús Torrado nas pedras do Biscoiteiro vendo os golpiños de mar. E de repente, comecei a chorar.

“Que tés, meu neno?”, me dixo padriño. “Que teño gañas de facer caca e non hai papel”, dixen eu choroso. Entón el, mariñeiro rexo e de volta e media da vida, esbozou un sorriso que me fixo chorar máis. E el a rir, e eu a chorar coa dor da barriga. “Ala, báixate e fai caquiña tranquilo”me repetío. Ata que non puiden máis. E el mirando como as ondiñas do mar iban e viñan polos regos do Biscoiteiro mentras “buscaba o meu papel “hixiénico”. Rematei e, e velaí estaba padriño coas mans cheas de xeixiños mollados do mar, máis desinfectados e suaves que o papel máis moderno.

Aquela lembranza, endexamais se me esquecío, o mesmo que na casa dos avós de Froxán. Cantos problemas nos creamos tendo as solucións á man. Canto temos que aprender dos nosos devanceiros, dicía eu antonte, e canto nos complicamos a vida. Se o papel hixiénico ten 50 anos, e a vida miles por non dicir millóns de anos. ¡E sen papel hixiénico! ¡Que problema!. P.D. Sequera volve a subir o precio do “arcolito” pra facer…máis papel.