A nobreza de Corme

Velaí a tendes, á nosa aristocracia. Ano 1929 na praia do Osmo. O primeiro pola esquerda era o "famoso" D.Darío con traxe de baño a raias-cebra, moi sexi. O do seu lado outro máis sexi aínda que dá que pensar. E o do centro, pernas abertas e bañador completo: D.Juán Ponte que parece de bon ano. A súa esquerda, un de paxarela e lentes tipo Chopín, ata ía así á praia polo de impor o seu respecto, debía ser o galeno do pobo. ¡Logo ollade o que está deitado: Sombreiro, traxe e zapatos de boscal con solas dobres! Debía ser o xefazo do pobo. ¡Pero que porte e prestancia, meus! E canta ledicia en todos eles. ¡Non é de extrañar!

¡Malia, que mágoa a deste Corme! Agora ata non temos aristócratas para presumir deles. (Enténdase mantelos, que aínda cambea a cousa). ¡Pero pensade un pouquiño o que sería a nosa vila a día de hoxe: Unha boa aristocracia, con traxe, camisola abotonada e chaleco; paxarela e un bon sombreiro chapeu; xogando no casino ó dominó e logo á saída da misa do domingo fardando polo Campo con aquel reloxo de cadea ó peto e fumando en cachimba! Iso sería un pobo de alcurnia e senlleiro en toda bisbarra.

¡Está visto que do cabazo sen millo ata fuxen os ratos ! (Sen ofender a ninguén, é unha frase vella aínda que non sexa unha bella frase). E así nos pasou a nós, quedamos sen ter quen nos comera o millo, os pintos e besugos; patacas e ovos; pernil e un longo, etc. ¡Ou tamén fuxiron por non haber etcéteras, vaite ti a saber! O asunto que Corme non é o que era sen a súa nobreza. Antes os rapaces pasabamolo día dando os "buenos días don...", e en castelán. Aquilo ata che enchía o peito aínda que..., o estómago fora valeiro. Amais en "castrapo" ¡Casemente xa o criamos: que eramos de Madrí ou da Cruña, ai non! Así tiñamos educación, non coma os de agora que pasa o mestre e: ¿Que pasa, tío?

Pero que tristura, non temos a quen saúdar nin manter, porque, dicídeme vós: ¡Se un pobo non dá para manter a media ducia de nobres, tamén vaia por Deus! Pois non, non debe de dar cando todos se foron e non voltaron. Antes tiñamos que pagar a Bula, a Oblata, a contribución ó señor do cabalo, a renda das leiras ós señores, a maquía no muíño e..., que sei eu cantas cousas máis. Ata os funerais eran con dez curas. ¡E con almorzo, non como agora que só veñen dous e a seco. ¡E sobraban cartos, la mar me deixe!

Por iso meus, eu boto de menos unha boa nobreza, o que agora se coñece como a Jeet Sett esa de moda. ¡Pero xa non é o mesmo! ¡Esta xa non levan chapeu, paxarela nin caxato!.