Carta a Carme

O Ceo.

C/.Rúa do Pai, dereita.

(Resposta á carta do 28 de setembro).

¡Ai, Carme, pero ti logo estabas no Ceo? ¿E eu sen saber nada de ti? ¡E chorando no cemiterio coma unha vaga de mar, que mesmo reguei con bágoas as túas frores! Tanto abrouxaron Carme que, aquilo case parecía un xardín. ¡Que parviño fun! E doce anos de loito con gravata negra e lazo nas mangas e nas lapelas. ¡Mais agora xa foi oh, pero coido que mo teñas en conta, muller! No fondo alédome, malia o chorado.
¡Ai, pero ollando o teu retrato..., se estás o mesmiño ca de moza! O que non me gusta é ese viso sen mangas que tés vestido, (máis ben espido) é moi provocativo e sinto celos por moi santos que sexan aí. ¿Quen che dí a ti que non pode haber algún “rincidente”, como pasa acó agora? ¡Ten coidado coas tentacións que logo te botan para o inferno! Tapa os hombros con aquel dengue que leváche ó casamento e logo vestincho na mortaxa, oh; máis agora que vén o inverno.
¡Cáeme a baba ollándote Carme! E tés o cabelo froreado, non coma cando casamos que tiveches que ir co velo tapándo a permanente que che fixera o día antes túa cuñada Estrela.
Na procura de ir preto de ti, xa non dubidei no que me escribíche: deixarme morrer e ir xunto túa. ¡E xa non durmín pola noite nin o pensei máis! ¡Pero logo a mañá, olleime no espello e de socate pensei: ¿Como vai quererme agora, con esta face tan chea de engurras?
Carme, son o vedraño do Porto, ou sexa, o máis vello. ¡Ti tan boa moza aínda e eu eivado, sen cabelo, con caxato para non caer e coas zapatillas arrastrando os pés! Logo, a barba branca e sorrindo sempre coma un parviño. Xa non sei se terei dese “azreime” que hai agora.
¡E tés razón Carme, tampouco atino na bacenilla á hora de mexar! ¡Agora doume conta porque teño o chan do retrete tan roído! Entón caín da conta e maxinei..., con tantos divorcios que hai de cotío e sendo tan guapas as parellas, para que me vai querer Carme a min?
¿E aínda te celas polo de aquel día na misa? Pois vou contarche para que saibas que che sigo sendo fiel: Entramos un domingo á hora da misa, meu curmán Pepe e máis eu. Por costume, sentabamos tras da porta nun tallo vello e ata me arrefriaban os pés por mor da corrente. Pero el sempre o mesmo: que tiñamos que quedar alí. ¡Logo as mulleres ían entrando pretas de nós, e..., queiras que non, os ollos vánse sen querer, miña Sta. Lucía bendita! ¡Ai, pero cando chegou o sermón: “Todo aquel que peque con la vista y el pensamiento, es igual que si lo hiciera de obra.”. Nisto Pepe dime no oído: “Curmán, vamos daí pra casa que tantotén, xa tamos en pecado”.
Logo de aquel día deixeino quedar e pillei para a tribuna. ¡E só vexo ó cura! ¡E a ti, Carme! Un afillado vendiume un “móvile” vello e púxome a túa foto na tampa. Mentras o cura non sae, érgoa e bótoche unha mirada.¡Ai non! Estoutro día tamén quixen chamarche por el, pero veu o rapaz e díxome que ó Ceo non había “combertura”. Penso que me estafou o imberbe.
Tamén me dís se ollo no xardín algunha vella. ¡Pero Carme, se xa non vexo nin coas lentes! Home, algunhas mozas altas cando pasan pé de min, aínda as cotexo comparándoas coas vellas encraquenadas. ¡Pero é sen querer Carme, xúrocho! Amais diso, non te dás conta que son retataranetas nosas?
Para que vexas que boa honra teño, cóntoche: Fun falar co cura tal como dixeches. Leveille uns percebes, pero nada, que non picou. ¡E iso que non eran mexóns do Canteiro, eran do Cabo! Entón comecei a falarlle que me chegara carta túa do Ceo. ¡Non viras ti a cara que puxo! “¿Non ve, o queu lle dicía, hai Ceo ou non?”, dixo todo ledo e dando choutos. “E..., mirusté, Carme di que me confese e haber se mos pon sequera por veniales para ir pé dela”, díxenlle e seguín rogándolle cos percebes. “Que non oh, leve os percebes, o que vamos facer é confesar eses pecadiños”. E aló me levou á Sacristía, pois de xeonllos non termo. Pechou as portas e alí sentamos coma pai e fillo. ¡Ata me puxo unhas sotás vellas sobre das pernas e nos ombros polo frío!
E fomos repasando dende o primeiro ó décimo. Non deixou ni un esquecido. ¡Que memoria ten, ché! Pero a teima del era o sexto. ¿Non sei porqué? Logo díxenllo todo: O roubo do cabrito en Allarís e muxir as vacas no monte coa fame que había; a luz a D.Manolo dende o balcón con uns arames; peras, mazáns, castañas de coiro e noces. ¡Ai, e que nunca fixera iso que hai agora: o da renta ó Estado. (O que me esquecío dicirlle foi que non confesara dende a primeira comunión)
“¿Pero de verdá señor Corme que non ten máis ca iso?” “Pois..., queu sepa, non teño así mentes de máis, non”, díxenlle. “Bueno oh, senón ten nada no sexto, no resto calquera temos máis. Escríballe a súa Carme que xa está todo arranxado. ¡E xa ve que non fixeron falla os percebes!”, díxome todo ledo. “¿Logo vai poñermos por veniales?”. “Nin iso oh, vostede está a salvo, usté vai para o Ceo”.
Éche un cura moi moderno, Carme, e non vexas tí como celebra a Misa! Mesmo a fai cunha ledicia que ata anima a ir e a comungar (agora chámase o pan do Señor). Logo faleille de cear xuntos os percebes con cachelos e arrufouse. ¡Puxémonos verdes! Despois, ata me axudou a facer a penitencia. (El de paso aproveitou e fixo o rezo diario, pero eu fixen o parvo pois ata me veu ben porque xa non lembraba o Credo nin as ladaíñas no Latín).
Agora Carme es ti quen xulgas se me queres ou non cando olles o meu retrato. Caso diso, pecharei a porta, meterei a chave pola gateira e ireime xunto túa. ¡Acó xa non pinto nada! Na noite escura estarrezo de frio na vella cama de xergón de palla e almofada de la de ovella. ¡E xa ves, estou preparado e en graza de Deus! Segundo el, o cura, non “piquei” no sexto pra nada e..., e o resto tantotén!
Quérete o teu Corme, Carme.

P.D. Mándoche isto por un "emilio" deses de "entrenet", que chegan máis axiña.