Nota:Este é un traballo de ficción, onde creei un personaxe:Corme Cháns Cousillas, o fundador do noso pobo (ano 1.105). A súa muller, Carme, é a nai dos cormeláns. Ela (morta), foi para un utópico "Ceo" na diáspora coa maioría dos seus fillos e Corme séntese cada vez máis só sen os seus apelidos.
(Corme está xa escribindo á súa Carme, para desfogarse con ela).
(Corme está xa escribindo á súa Carme, para desfogarse con ela).----------------------------------------------------------------------
O Ceo, a 28 de setembro de 2008
O Ceo, a 28 de setembro de 2008
¡Ai, meu Corme!:¿Como tás cariño? Por fin hoxe podo escribirche pois ata agora non tiñamos correo. Estamos tan lonxe que aquí as cousas chegan con moito retraso. Acó só hai paz e tranquilidade, sen tantos inventos como tedes aí. Tampouco temos teléfono, nin falla fai, o único é que podemos ver todo canto facedes. Cando non hai néboa, claro, aínda que a capa do ozono agora déixanos ollar máis a miúdo. Seica está furada o mesmo cos calcetíns que eu che zurcía.
Mándoche un retrato meu, fíxate que estou coma cando morrín, acó non pasa o tempo por ninguén e casemente valiu a pena, só o sentín por ti, meu Corme. Tampouco temos falla de comer nin hai frío, xa ves como estou, acó non se dá pandolada: só rezar, pero tamén é boa cousa e algo hai que facer. Amais diso, pasan lista aínda que somos poucos no Ceo, sabes? Aquí non entra calqueira. ¡Xa ves que tan boíña fun que non te enganei con ninguén!
¿E os filliños que quedaron aí ? Moitos xa están ó meu abeiro, pero os outros? ¡Ai unha nai, unha nai sempre é unha nai! ¡Ai, meu Corme, meus filliños, que tan orfiños estades!
Matinando ben, quen ti eras e quen ti es? Aínda que..., ben pensado, tamén vas no seu tempo. ¡Ou sexa, que es un vello, coma quen non quere a cousa! Nin máis nin menos. E agora que vén o inverno: Catarro, bronquios, tós, gripe, artrite nos xeonllos e..., eo cura, pois a botica xa a tés fundida. ¡Mira, ven xunto de min que te quero ó meu lado, pois sen min non sabes quentar unha auga nin frexir un ovo! ¿E aínda te queixas de non atinar na bacenilla á hora de mexar? O teu é vicio meu home, non sabes logo que hai próstata? ¡Claro, nos nosos tempos non había nada diso!. Haber se o vas entendendo oh, hai que vir pillando camiño do Cubeiro, xa non sei coma o amplaron para catro que quedades. Tampouco é capote, meu Corme. ¿Que queres facer ti soliño, sen fillos, netos, bisnetos? Os retataranetos nin te coñecen. Xa non tés a ninguén, eles, o que non corrío voxou buscarse a vida. Daquela tiñamos máis de tres mil filliños. ¿E agora cantos temos? Nin o milleiro. E así estarreces de melancolía Corme ¡ Meu Cormiño!.
¡Estabas moi acostumado ós teus!: “Mi pá, podo ir ó baile?” “Padriñooo, podo ir ata a Ribeira xogar na Solaina?” “Meu sogro, oío, podo ír á misa?” Ou cando eu che dicía:"Corme, meu home, podo botarlle unto e fabas ó caldo?" e así decotío. Pero as cousas cambearon meu home. Agora ós vellos chímpanvos nunha casa desas de recollida, o mesmo que ás neveiras e lavadoras esas que tedes agora. Estades nunha era moderna que todo é recoller. ¡Ai, ten coidado non caer no contedor do lixo que te leva o camión e prémete o mesmo cas sardiñas en lata.
¿E os filliños que quedaron aí ? Moitos xa están ó meu abeiro, pero os outros? ¡Ai unha nai, unha nai sempre é unha nai! ¡Ai, meu Corme, meus filliños, que tan orfiños estades!
Matinando ben, quen ti eras e quen ti es? Aínda que..., ben pensado, tamén vas no seu tempo. ¡Ou sexa, que es un vello, coma quen non quere a cousa! Nin máis nin menos. E agora que vén o inverno: Catarro, bronquios, tós, gripe, artrite nos xeonllos e..., eo cura, pois a botica xa a tés fundida. ¡Mira, ven xunto de min que te quero ó meu lado, pois sen min non sabes quentar unha auga nin frexir un ovo! ¿E aínda te queixas de non atinar na bacenilla á hora de mexar? O teu é vicio meu home, non sabes logo que hai próstata? ¡Claro, nos nosos tempos non había nada diso!. Haber se o vas entendendo oh, hai que vir pillando camiño do Cubeiro, xa non sei coma o amplaron para catro que quedades. Tampouco é capote, meu Corme. ¿Que queres facer ti soliño, sen fillos, netos, bisnetos? Os retataranetos nin te coñecen. Xa non tés a ninguén, eles, o que non corrío voxou buscarse a vida. Daquela tiñamos máis de tres mil filliños. ¿E agora cantos temos? Nin o milleiro. E así estarreces de melancolía Corme ¡ Meu Cormiño!.
¡Estabas moi acostumado ós teus!: “Mi pá, podo ir ó baile?” “Padriñooo, podo ir ata a Ribeira xogar na Solaina?” “Meu sogro, oío, podo ír á misa?” Ou cando eu che dicía:"Corme, meu home, podo botarlle unto e fabas ó caldo?" e así decotío. Pero as cousas cambearon meu home. Agora ós vellos chímpanvos nunha casa desas de recollida, o mesmo que ás neveiras e lavadoras esas que tedes agora. Estades nunha era moderna que todo é recoller. ¡Ai, ten coidado non caer no contedor do lixo que te leva o camión e prémete o mesmo cas sardiñas en lata.
¿Lata, sardiñas? ¡Ai, xa, agora que me acordo, ti estabas afeito ás que viñan nunha tina de madeira e logo cunha caneca botarlle un groio de purrela, aquel viño cativo que mollaba e pouco máis! ¡E con cachelos, cata que carallo, perdón: coime! Ai oh, pero agora déitaste cun yogur e esmoreces de frío. Tampouco estou eu pa quentarche os pés, todo hai que dicilo. E logo soñas. Pero non é coa panza chea, o teu é debilidade, esvalías e soñas..., soñas cos tempos pasados.
Dezaoito baiucas para os viños eas partidas de tute na vella Torriña. Unha ducia de cánebas onde mercar: unto, arrós e aceite; arenques salpresos e todo miudallo que facía falla para o lar. Amais por cuarteróns ou reais de vellón. E todo envolto en papel de estraza (así duráche tanto) pois agora xa ves, bolsas de plástico. E así morre a xente nova. (Eu tamén morrín nova oh, pero foi cunha torta de calleiro moi quente). Tamén había catro ou cinco tafonas onde mercar pan e broa, pero na esporta de palla, que xa recendía de seu coas fungallas do mes. ¡E que sei eu, así un lote de cousas que agora botas de menos!.
¡E con tanta modernía que temos, que tan maliño estou!, quéixaste de cote. Éche o que hai, meu, e tés sorte se non te levan á Cruña e te deixan nunha gasolineira, ou trás dun estaribel nun “continente” deses mentras enchen o carriño, xa non é o primeiro. Así que o dito, vai pé do cura, axeónllate, confesa os teus pecados e fala con el haber se colan por veniales. Págalle a oblata antes, que senón..., xa a tés clara: Ó purgatorio. O inferno sería moita bicoca para tí, hai moi malas compañas. E para o Ceo...,ai amiguiño, ó Ceo bótalle terra. ¡Como teñas algún pecado no sexto...! Aínda recordo como ollabas de esguello as pernas dunha moza na misa do domingo mentras o cura lavába a louza. Non sei como andarás, pois os mariñeiros...,pro deixa que, como te olle cunha vella no xardín verás ti. ¡Aínda que coa falla de homes que hai agora, o mesmo che cae unha nova!
¡E con tanta modernía que temos, que tan maliño estou!, quéixaste de cote. Éche o que hai, meu, e tés sorte se non te levan á Cruña e te deixan nunha gasolineira, ou trás dun estaribel nun “continente” deses mentras enchen o carriño, xa non é o primeiro. Así que o dito, vai pé do cura, axeónllate, confesa os teus pecados e fala con el haber se colan por veniales. Págalle a oblata antes, que senón..., xa a tés clara: Ó purgatorio. O inferno sería moita bicoca para tí, hai moi malas compañas. E para o Ceo...,ai amiguiño, ó Ceo bótalle terra. ¡Como teñas algún pecado no sexto...! Aínda recordo como ollabas de esguello as pernas dunha moza na misa do domingo mentras o cura lavába a louza. Non sei como andarás, pois os mariñeiros...,pro deixa que, como te olle cunha vella no xardín verás ti. ¡Aínda que coa falla de homes que hai agora, o mesmo che cae unha nova!
Pero ben, vou darche unha ocasión para salvarte. Morres e cando o cura diga no Cubeiro: "Dale Señor sepultura a su cuerpo y que sú alma vaya al Cielo". E xa está, ó Ceo. Así que, escríbeme axiña, e mándaa por unha nave espacial que veñen preto de aquí . Ata acó lévalle o seu tempo. Ah, e pon o nome dunha monxa no remite, senón non pasa pola porta: San Pedro é o mesmo ca aquel fielato que había antes na entrada da Cruña con dous carabineiros nunha garita. Ollaban as cestas ata ó fondo: Ovos, grelos, un galo, xenos, repolo, unha tiriña de touciño, etc. Pois iste Santo é o mesmo.
No hay comentarios:
Publicar un comentario