"E A FOTO, QUEDOU SEN BICO"

“E A FOTO, QUEDOU SEN BICO”

Hoxe teño que cumplir a promesa de onte. E pesoume, porque eu son así de palabra. Dicía onte, que vos contaría a miña voda. Pero o meu foi casamento, como ten que ser. Non sei  por que será, mais na miña esculca da vida, vexo que van durando algo máis. Tampouco é pra tirarse ao río, porque de todo hai nesta vida do Señor.

Ai meus,  pero por qué non estaría  onte calado?. Quén son eu pra contar o noso casamento?. Porque un casamento, sempre é cousa de dous. A saber?.

Asi que aínda sen termos esa moda que hai agora de: “Separación de bienes y gananciales”, vou facer coma quén, falo de min e non creo que me riña por iso. Amais, que hoxe me fixo unha cacho tortilla que me puxen xebre.

A cousa do casoiro, veu sendo que o día antes confesáramos. Ou esa era a cuestión. E aló foi ela, a noiva. Primeiro. Eu ollei como facía e se poñía no lateral axeonllada. Erguío un vélo negro e aló debío contarlle baixiño ao través duns furados. Non puiden ouvir nin ren. Casamente parecía, Deus mo perdoe, que estaba ollando un cobo de abellas por se había mel.

E  tocoume o turno a min. Dende a primeira comuñón. Así que, eu tamén, tamén fixen coma ela, pero sen vélo. Ata que escoitei ao través dos furados: “Jesús, frente a mi y de rodillas”. Xa metera a pata, era visto. Volta en pé, e veña de fronte. No erguer e volver a axeonllar, mirei á noiva. Estaba coa cabeza baixa envolta no vélo. A cousa pinta mal, pensei. A penitencia debíu ser boecha. Xa a teño clara. Mellor dito, escura.

Escura non sei, pero cura tiven abondo. Mesmamente parecía que viña a por min. Doume un sermonciño, de que o casarmos era cousa seria. Ata aí ben.  Pró, xa dereito ao sesto. Ai, pero dou cun remancheiro (músico na xerga dos canteiros) que se criara entre 20 remancheiros na Banda. E menudos mestres ensinándome o seu “catecismo”.

“Mirusté, ata o sesto hai cinco antes” lle dixen case no ouvido. E sen mascarilla como agora co cornavirus. Terqueámos e nada, que non cedía. E eu tampouco. E non houbo consenso: “Bueno, lo vamos a dejar así, ya veo que le estás dando vueltas”, me dixo. “Así que reza seis Padrenuestros, si los sabes, que ya lo dudo, y cuatro Ave Marías”, me puxo de castigo. Perdón, digo de penitencia.

Ai, meus convidados, pero  gardouma para o día seguinte. Todo moi ben. Os aneis foron ao revés cos nervios. E logo aquilo de: “hasta que la muerte os separe os declaro marido y mujer”. ¡E eu esperando, meus!. Esperando que tamén dixera: “ Ya puedes besar a la novia, tú mujer”. Nada, a bendición e á Sacristía. A asinar no libro de actas e moita foto. E xa.

Chegou o xantar, disque foi de fartura. Nin me enterei. Logo o pastel de noivos coa foto de rigor. Comabén. E despois outra bailando, pero sen bailar, comabén. Todo era comabén. E eu sen comer nada. Cabreado, meus. Non lle importaba ao crego que eu matara; roubara; honrara a meus país; amar a Deus e non xurar. E do sesto pra riba, tampouco quixo saber nada. Soio do sesto. ¡Se aínda agora vivo no terceiro. E pra chegar a el, xa se me fai abondo!.

A noite veu vindo, e aló me quedei sen o noso bico. O día do meu casamento. Nin sequera tamén, comabén. Se o sei, lle invento algo do sesto. Comabén. Agora no sofá, ollo dende a lonxanía de aqueles 53 anos. E non vexo o bico do noso casamento. E eu, músico, artista,  quería dar ese bico. Pero ao comezo da pilícula da nosa vida.  Non como o Chico e a Chica do Cine. Que sempre o dan ao final.