CORME, CINCUENTA DÍAS DESPOIS

“CORME, CINCUENTA DÍAS DESPOIS”

Eran as 9 da noite, pasaran 50 días dende a última vez do meu diario pasexo despois de cear. O cotián, pasear por diante das Casetas que sempre fan abeiro. Custoume media hora decidirme a dar ese paso. Ata que o dín. Case temblando, coma quén vén de roubar ou camiña roubado. Unha nova sensación, como cando maxino que dende o máis aló, os nosos, ou nós cando sexa, poidamos outear o noso Corme.

Pero segundo iba camiñando, me parecía estar nun pobo esquecido, sen habitantes, como se todos eles se houberan ido a non  sei  onde. Tremenda sensación no mesmo routeiro de toda unha vida. E cunha noite de verán total. Como se baixara dentro de uns anos despois de irme na derradeira viaxe e vira este deserto, esta Ribeira que recordo rechear, como tamén todo xardín sobor daquela Praíña dos Pulpos até a Rambla de Baixo da Capilla. A de subir ou baixar ao bote cando na Ría tiñamos 12 barcos fondeados.

Durante este emocionante pasexo, de verdade que non sei se estaba soñando ou desperto. E as árbores florecendo coa música natural das golondrinas anunciando os días máis longos do ano. Mirei as folliñas abrouxando e lembrei cando estes anos á  volta do muelle escoitaba algún que outro remexer entrelas. ¿Serían as ledas golondrinas, pensaba eu?. Pero non, era algo mellor, eran parelliñas quinceañeiras acougadiñas entre ramilleiros e follas dos plataneiros.

Que fermosa lembranza, que recordos de cando a Asociación plantamos centos de árbores e, uns fóronse cos salseeiros do mar, pero aquel traballo dou o seu froito: Temos unha das poucas alamedas de toda Costa da Morte. Así como soa. E iso, loitada e feita polo pobo.

Neste ir e vir, me preguntaba ata cando teremos que esperar pra escoitar ese refulgar plataneiro ou as verdentes palmeiras. E as parelliñas a miles, sobor das xardiñeiras o día do Percebe desconectando do longo curso dos estudos. Xa non haberá aloumiños nin primeiros bicos. Nin os curtidos mariñeiros tomando ese sol tan ben gañado e outeándo ese mar, ese mar, onde comezaron aos 8 aniños e ata a xubilación.

Malia que faltan os nosos cruñeses, os que cada semana nos enchen de ledicia e no verán fan revivir os rueiros. Aquel ulido a peixe frito nos seráns do estío, que te leva a voar ata a aquela infancia das fiestras de cociñas abertas e escoitabas o son nas tixolas de aqueles  fritós. Así, por qué non darmos un pasexo inda sexa virtual?.

Dende a Fontiña ao Gafote ou da Arriloa ao Riñote; ou da Agra á Paxariña visuando a Arregadiña; baixamos polo Recoste e na Arnela damos volta, deixando Vila García pra vir Baixo da Capilla; inda nos falta o Campiño e logo o Río da Roda, e ó Campo non iremos, que o Paseo xa foi moda; na Praza do Pan faremos, un retrouso de fiada, e outro aos do Carral dende as laxes da Estada; e xa sen folgos pra subir, dende a Aimea ao  Caramanchón, na Torriña a arrancadeira  pra rematar na  Ribeira.  ¡Canta nostalxia desta nosa idiosincrasia cormelán!         

Non, non sei se foi un mal soño ou unha realidade. Se foi peor saír ou quedar unha noite máis. O mar segue batendo agarimoso cal Delfín brincando  na Illa da Estrela. E os galoios mainiños acariñando as praias de noso. Eles non se enteran desta mágoa xusto cando chega a primaveira, ese fachinelo polo que vemos amosar o novo verán.

Que dirán os nosos devanceiros vendo o seu Corme valeiro, a súa Estada sen ninguén, alí onde tantas aventuras e fazañas contaban mentras falaban do tempo. O tempo, sempre o tempo, ese tema cotián polo que teimaban entreles en saber quén acertaría pra dar a chalana abaixo e ver de pescar unhas bicudas.

Hogano, vamos deixar de lado  aquel poema das “Escuras Golondrinas” de G. Adolfo Bécquer, unha oda á fatalidade ou ao amor perdido. Porque   quizais sexa mellor non perdela esperanza con aqueloutra canción de Manolo Tena non  hai tantos anos: “Cuando llegue septiembre, y el 13 sea el 7, todo será diferente”.