CARTA A MIÑA NAI TERESA

CARTA A MIÑA NAI TERESA

Ola mamá: Esta mañá, mentras escoitaba a Misa na T.V.G., porque estamos cun Virus que prefiro non contarche, vin saír un sol tan primaveiro e de pronto decateime que sempre lle escribo a papá e a ti nunca. Iso si, o fago como ves, nas cantigas de abaixo á miña maneira musical. ¡E non me digas ti, que xa quixera papá esa fermosa canción!

Así, ollando dende a fiestra ese sol tan limpo que ao mesmo tempo deixa ver o Ceo, cal auga cristalina, lembrei que sempre estabas lendo ou escribindo, era o teu práceme diario en col da mesa da cociña. E dixen eu, pois, de hoxe non pasa. Mais o primeiro que me veu ao maxín, neste día adicado a vós, as nais que nos paríches e criáches :Felicidades, mamás.

E así nun intre, comecei a remexer no baúl dos recordos e aló no  fondo atopei tres ou catro cousas que endexamais esquecerei. A primeira delas, era ir coa “cartilla do racionamento” ao pan tasado para o día. Tampouco daría para máis o presuposto.  E logo aquelas sopas de broa ao almorzo que la mar me deixe que nunca me entraron aló mui ben. Pero era o que había e a Deus grazas.

Logo,  aquel ano que escomezara na Banda con papá, 13 anos. Tiñamos que ir a S.Antonio de Agolada, pero 3 días antes me mandáches picar leña para a cociña. Ao día seguinte, tiña a man hinchada cun sobrecalo e febre. E que non puiden ir coa Banda.

Pero a miña dor da man, foi moi pequena cando te vin chorar e escondendo as bágoas. Ao día seguinte, tiñas unha letra pendente para pagar da túa humilde mercería. E contabas xusto coas miñas 100 pts. da festa. Iso foi a miña verdadeira dor, que nunca souben como te amañáches logo para saír do apuro.

Tempo despois, estaba eu na mili voluntario con 17 anos por mor de poder estudar. Viñéstes a A Coruña e me convidáches a xantar de fonda. Toda a mañá foras de compras para a túa tenda e cando chegou o intre de subir ao Finisterre na Praza de Pontevedra, abríches o monedero coa intención de darme algo. E eu saquei o meu para que puideses quitar o billete, mamá, non tiñas un ren. Pero aquilo, emocionoume, sabes?

O tempo pasou, mamá, casei e aos dous meses aló se foi papá cando non chegárades ás Vodas de Prata. O Ceo tornou escuro neste 7 de maio. Sempre o 7 marcou a túa vida. E a miña, quizais. Os dous sabemos o porqué.

Coma todas da túa xeración, erades as mulleres máis listas, mamá, e casemente sen escola e o mesmo que papá. Até que aos 78 tamén te foi atrapando esa enfermidade de moda, como agora mal lle chamamos. E así foi como aquela tarde domingueira, fun xunto túa e che dixen con todo respecto que estabas facendo cousas raras como marchar para a finca antes de xantar e non aparecer até a noite. E cousas así, xa sabes, que non cadraban.

Naquel momento, me largáches a primeira bofetada da vida cando eu xa tiña 45 anos. Quedei sen palabras e marchei chorar á nosa vivenda. Á mañá seguinte non souben que facer, se ir verte ou non. Pero fun. E alí me recibíches co mellor sorriso do mundo. ¡Non te lembrabras, pero de nada!. E non me fixo falla nada máis: “Mamá ten alzheimer, Gabriela”, lle dixen á túa nora. Dende aquel día, aquela bofetada foi o bico meirande que me díches na vida. Aínda sinto a día de hoxe a túa boquiña bicándome chea de duzura.

Pasarían 11 anos máis. Ata que te fuches. Sen enterarte do teu neno, Luís, meu irmá,  que foi antes. Así e paseniñamente foron pasando eses anos con aquel sorriso que nunca tiveras, pola mágoa da triste vida que che tocou en sorte. ¿Sabes, túa irmá Rosa, que veu dende Avilés para estar ao teu lado  no intre final? Outra cabeciña do máis listo. Pero ao mesmo tempo que te despedía, tamén ela estaba sendo atrapada polo mesmo.

Así, mamá, quero crer e creo, que estedes todos xuntos ata vernos de novo. Rezade por nós, pois, de familia vos vén, e boa falla nos fai. Casemente cavilo, que, a pesar de aquela escasez, vos tocou vivir tempos mellores. Recibe e llelo pasas a todos vós, o meu bico cheo da máis profunda tenrura. Ata mañá ou cando sexa, mamá, e felicidades de novo no voso día. Teu fillo: Suso.