¡AS BARRIGUIÑAS, VAN VINDO DE SEU!
Eu, o mesmiño que a Preisler, cada mañá á báscula aínda non
tendo chacusí con 18 billas ceibando chorro por mor do relaxamento. Do dela,
que está mui estresada e ten que mirar a báscula electrónia por se subío 50
gramos. ¿Que dixen, 20 gramos?. E xa non xanta, nin merenda nin cea, soio unha
mazán, como a Eva. ¡ E como pican!. Así
as cousas, cada un temos a nosa digracia e ela tamén ten as súas. Non poder
comer.
Quería dicir eu, que, con este “enconfinanciamento”, as
barriguiñas de eiquí todo rueiro, incluída o deste escribidor, van vindo pra diante. Visto o asunto, xa fago
vida aparte. As mañás eiquí na entreplanta, a miña des/oficina, máis chea de
papelorios que de virutas e serrin unha carpintería ao sábado pola noite sen
barrer.
Logo, xantar, ao segundo, onde estou a media pensión
concertada coa señora da casa, que che fai un companguiño e non hai queixa. Iso
si, con sal o sen sal, calando. Fíxome un precio a cámbeo de eu levarlle todo
papelorio das Contribucións; Fenosas; Augas; A Santa Lucía; Bancos e recibos de
canto hai, que saen coma os caracois cando chove. E tamén, quedamos nun prato
solo, sen entrante, e logo de postre sempre mazán. Tamén lle levo o mantemento
da casa como, cambear bombillas e chaves da luz; algo de fontaneiro;
carpintería e todas chapuzas diarias.
Despois de xantar, baixo ao primeiro serrar un pouco no
violín e secadra tamén no vello teclado Solton, aquel co que tantas veces vos
fixen bailar. Porque non podo despertala, me dixo, seica lle bota unha
cabezadiña no sofá. Despois lle fago a manzanilla e sen facer ruído algún. E queda leda. Leda porque
(isto entre nós) o home que tiña casemente era un atranco na casa, como me
dicía un bo canteiro de Os Ánxeles. E logo, durmir, ao terceiro con vistas a Cabana, A Telleira e
Cándoas, visuando antes a Tiñosa. Vaia nome tamén lle puxeron, quen tal
discurrío debíulle quedar o caletre relaxado. Ou vaite ti a saber, senón mandaban
para alí aos que tiñan a Tiña. Eos pobriños, que non podían beber nin auga doce
por mor de pasar antes o Río Anllóns
pola Illa dos Cagallóns aló en Currás,
onde levaban antigamente pastar as ovellas e así deixaban a Illa.
Pro, volvendo ao conto. Agora estou facendo no cuarto, outro
cuarto. Ou sexa, no faiado, e poñer un catre por mor de ver se hai pingueiras e
poñerlle unha palangana. E tamén por sacudir as gaivotas sobor do tellado onde
fan un espolio que casemente parece o día do Percebe. E de paso, pra baixar
algún gramo en subindo e baixando. Porque xa marca a báscula medio kiliño de
máis. E iso, en canal, ou sexa, nin zapatillas.
Así as cousas, non queira Deus que dentro de sete meses non
enchamos o rueiro de criaturiñas. E non veñan xemelgos. Porque o conto non foi
máis que comezar. Hoxe poden saír camiñar os Cabana e de Portozás por non chegar
aos 5.000 habitantes. E nós, os de Cormelle, non, porque disque pasamos desa
cantidade. ¡Vamos, nin que foramos aquí a área metropolitana da metrópolis
inter provincial da provincia!.
Como vedes, ante isto estou cavilando en pedir a doble “concellalidade”
e ver de poder pasear dende a Outra Banda ata Soesto ou Traba de Laxe e volvendo
por Matío eo Aprazadoiro. Pero sen pisar Fornelos que disque é de Zas. Borneiro
seica entra eo Dolmen tamén. O Roncadoiro é costa abaixo, e, dende o Terrulo xa sen
alento, ¡ai…, por fin vexo Cormelle!.
Terei que levar un G.P.S. deses modernos, pero non sexa o
demo, porque eiquí en Corme, cantos veñen camiño do muelle, velaí entran na
nosa Fontiña e quedan atrancados total. Tamén pode que sexan das dereitas e non
queiran xirar á esquerda cando chegan á nosa Fonte do Campo, vaite ti a saber.
Estes da política andan teimudos, ché, non dan o brazo a torcer.
Resumindo, que xa non sei por onde comezei, se contei a miña
vida, a puxen ao clareo ou onde fun parar. Que a este paso, e sen poder
camiñar, as barriguiñas non deixan de medrar nin a cabeza de cavilar. Tampouco sei
onde vin parar despois de subir e baixar de cear.
No hay comentarios:
Publicar un comentario