“A ROMÁNTICA ALAMEDA DE CORME”
Se dalgunha cousa podemos presumir os cormeláns, é de ter a
segunda alameda de tódalas vilas da Costa da Morte. Porque coido entender que a
de Cee, quizais sexa a máis anterga, preto da Igrexa e antaño praza principal.
Nela toquei en sendo neno, con 13 anos
coa nosa Banda, cando aínda o mar
chegaba ao mesmo adro.
Mais, volvendo á nosa, á de Corme. Foi unha alameda que
comezou coa iniciativa veciñal, como todo o que se fai neste pobo. E velaí como
dou o seu froito: de aquel vello xardinciño chegamos a esta fermosa alameda da
Costa. A este xa centro de esparcimento ollando a nosa Ría e de obriga parada a
cantos visitan a nosa vila pra sacar a foto de recordo.
Aínda lembro a mañá do 24/F. Aquela mañá, cando aquel triste
acontecer do día antes chegaba ao seu fin no Congreso, nós estabamos plantando
a terceira palmeira comezando pola Estada coa radio pegada á orella. E abofé que saiu rechonchiña
a devandita palmeira. Debíu ser en lor do día e da hora! Ata debía ser
bautizada co nome dese día.
Mais para chegar a este fermoso xardin, que como digo é o
senlleiro da Costa ata Cee, antes tivemos que plantar centos e centos da
árbores que non foron adiante por mor do chán de recheo ou dos salseeiros do
preto mar. ¡Mais, que vista á nosa Ría e
todo Cabana tomando a sombra!
Pero a cousa valíu a pena, porque, quizais naquela data nunca
eu pensei en chegar a ver as palmeiras con esta envergadura por mor dos
salseiros en inverno do mar e plantadas en recheo pedregoso do peirao, que non
terra. E velas aí están formando a consabida alameda para darnos sombra no
verán e ledicia incluso durante o inverno.
Moitas veces penso: ¿Cantas parelliñas se declararían ao
longo destes anos e ao socairo das nosas árbores? Porque decídeme a verdade:
¿Que mellor ca un xardín pra darse o primeiro bico? Ou sexa, romanticismo na
súa propia esencia. Porque unha declaración de amor, tamén necesita un pouco de
ar fresco, pra non chegar ao sofoco, que non é pouco.
Antes, os da miña xeración nos declarábamos no salón Miramar.
E co ruído da orquestra tocando. Pero tocándoche o mesmisimo e facéndoche a
pascua pra dicirllo no oído á rapaza que che quitaba o sono. E a golpes e
empuxóns dos mal bailantes ou quizais cando as marcadoras do compás eran as
mozas. Se algo non sabemos os homes, o de homes é un dicir, é deixarnos levar
bailando por unha muller.
Ante isto, xa daquela quedaba moi claro quén iba mandar na
casa despois de pasar pola vicaría. E así estabamos tremendo ir ao chan do
salón. Con tanto nervio, así tropezábamos uns contra os outros e cada domingo,
alguén viña cun pé machacado.¡ E sen poder declarse como Deus manda!
E todo, porque non tiñamos alameda pra susurrarllo no oído e
escoitando como as ondas do mar de Corme baten contra o “Petón das Gaivotas”,
popularmente coñecido, aínda que o seu nome oficial seica é o Biscoiteiro. Así
a cousa, que, un bico pide outro e seis son media ducia. Pero postos ao conto e
con tanto arrumaco, que sexa unha ducia.
Coma os ovos aos afillados na Pascua.
Ai, quen fora mozo de novo para declararse na nosa alameda
á penumbra das farolas envoltas nas
follas de palmeiras e plataneiros! Aínda que ben pensado, antaño tamén servía a
Furna do Osmo para tan grato mester, pois, a Furna tamén ten o seu encanto,
feitizo e embruxo. O problema era a ver quén levaba ate alí unha rapaza para
declararlle o seu amor.
Así que meus, por fin arranxamos o problema das parellas. Que
non era pequeno polo de arrexuntarse. E para máis, xa pretos da nosa Igrexa
polo de dar remate á cousa. Ou sexa: o sí quero. E co bico do cura moderno ao
pé do Altar, non como vos contei o do meu casamento. Que quedei sen el. Sen o
cura non. Sen o bico da miña voda, perdón, do meu casamento.
Mirade vós logo, senón
foi cousa boa esta nosa alameda. Non solo dá sombra senón que tamén inspira ao
amor baixo a súa arboleda!. ¿Pero que
dixen, riba das árbres, ai como tou?. Claro, pra subir hai que ter 15 ou 20
anos. E agora, nin á banqueta cando hai que cambear unha bombilla. As cousas ao
seu tempo. ¡E os namoros, na nosa Alameda!.
