OS NENOS DO MUNDO

Dende pola mañá que ollei a foto dos dous nenos mortiños na triste guerra en Gaza, non son capaz de entender o porqué Deus nos fixo así. Somos quizais a raza máis animal de cantas Deus, repito, creou neste mundo chamado Terra. Ou terra chamada Mundo.

Ós que nós lles chamamos animais, só matan para comer. Unha vez a barriga chea non queren máis. Acougan o seu letargo de longa sesta. Nós, os que nos chamamos seres humáns, os intelectos, os estudados, matamos sen ton nin son. Matamos o mesmo cas alimañas coma o lobo, rara "avis especia" que mata por matar. O mesmo ca os homes. Quizais somos nós coma os lobos.

Hoxe era o día de Reiceiros para: "Os nenos do Mundo", esa cantiga do meu amigo D.Xosé Neira Vilas que eu musicalicei. Mais non fixemos nada, Pepe, a túa cantiga non a entenden os homes. Os homes que mandan na Terra. Nin no Modo Menor musical para que lles afondase no corazón. ¿Corazón? Non, non teñen. Nin teñen iso nin saben o que é a celme.

Logo unha nova de última hora subliña a dor da familia Bush chorando polo seu canciño. ¡E a foto ó lado dos dous nenos mortos! Nunca un se deitará sen saber unha cousa máis: Os Bush tamén sabían chorar. ¡E a humanidade pensando que nunca choraran! Á mesma hora que os nenos están a recibir os agasallos dos Reiceiros ¡Menos os nenos pobres! ¡Menos os nenos mortos! E o xefe do Mundo chorando coa súa familia polo seu canciño!

Dende fai tempo sinto vergoña de chamarme ser humán. Non entendo a vida. Non entendo a guerra. Non entendo a fame no Mundo habendo cheúra abonda se a soubéramos repartir. Non entendo como se poden matar os teus: "Os nenos do Mundo", Xosé Neira Vilas.

Pero xa ves, Neira, que o Bush tamén sabe chorar.¿Polos nenos? Non Pepe, polo seu canciño. Choremos nós, enchamos o teu Río Ulla de Bágoas neste triste día de Reiceiros.