Mico e Miquiña

MICO E MIQUIÑA
Eran parella de feito e leito dende unha Lúa chea de xaneiro. Cousa de seu, pois, xa o dí o refrán: “Os gatos en xaneiro, andan á xaneira”.
Vivían ledos e con fartura. Nin ratos nin peixe: Agora tiñan penso en doas o mesmo ca os caramelos dos rapaces. ¡Ó almorzo sopas de pantrigo con leite! ¡E ó xantar guiso estofado de fresco! E non virades vós polas noites de inverno, a Santa Compaña, parecía aquilo. ¡Pero non, eran as súas procuradoras que, coas lanternas accesas ían levarlle un leitiño quente!
E así foi indo a vida dos nosos micos. Ou sexa, ansia de nada. Ata agora os rapaces non andan a pedradas con eles como antigamente. ¡Tampouco hai pedras polas rúas!, todo hai que dicilo.
Logo, de ben lavados e pieitados con xampú de marca, veña, o amor libre. Sen marcha atrás. Como ten que ser. ¡Total, sobraban madriñas para todos!
¡Pero non hai felicidade que cen anos dure! E así foi como entrou o demo nos micos do pobo: “Que había que capalos”. Así. Sen máis. E todo por culpa dun que debe ter o colgarexo o mesmo cas agullas do reloxo: parado nas seis e media. Logo e coa envexa, pois iso, veña chamar ás canles e xornais: “Que o pobo estaba ateigado de micos. Que o alcalde tiña que tomar medidas”. ¡ E tomounas!
E aló veu Gatocán. E capou a eito. ¡E miúda factura ó alcalde! Pero a culpa foi del. A culpa sempre é do alcalde. ¡Haber se pensa que lle van votar nas vindeiras! O mellor son os cregos, están en contra das capaduras. ¡Eles si que son bos! O amor e a natureza que sexa como Deus manda. ¡Malia, tivo que vir o demo! Por culpa do das seis e media. ¡ Máis do alcalde!
E coma sempre, unhas vidas desfeitas. Agora Miquiña quere abandoar a Mico. “Eu non che teño culpa, Mico, eu aínda poido...,pois, iso, facelo”. “Así que vou pillar camiño da Aldea, alí seica non caparon a ningún. E aproveitarei pois, este mundo acó a de quedar”. “Xa sei que me queres moito. Ti fuches o primeiro. Non houbo outro. Dasme quentura e agarimo. ¡Mais, se tanto me queres debes desexar a miña felicidade, non?”. “E agora é cando máis poido disfrutar, pois, non quedo preñada, sabes?”.
“Non me deixes Miquiña, vas ir deica riba e van abusar de ti. Un tras doutro. ¡E co fermosa que estás aínda! Mira que os pescos mican, pero non gaduñan. E os outros..., xa sabes, iso”. “Tamén pode pillarte o raposo nas Forcadas, seica hai moitos agora ¡Ou o porco teixo na pontella do Perillán! ¡Ou un can de palleiro en Hortachica! Ou..., ou xa non sei, pois total quedarei viúvo, ou cornudo. Serei o malpocado eo chiste da manada, miau, miau, miau...,máis agora en Noiteboa cando nos ía dar bacallau e turrón mol Tía Lela”, miau, miau,miau, choraba Mico.
“Pois mira Mico, vai pé do alcalde e que te leve xunta do albeite, ese home sabe moito como amañar estas cousas, e, ó mellor aínda ten xeito a túa “desfunción”, como dín os rapaces no pardiñeiro mentras fuman un porro”.
“Miquiña, o meu non é “desfunción” nena, estou capado, sen remedio. Ata non sei a que santo me ofrecer ¡Non te vaias, Miquiña, eu dareiche moito amor! Eu non tiven culpa: foi o das seis e media”.
¡E do alcalde por facerlle caso!”, dixo Miquiña.