Depre, a miña compañeira.

Foi un destes días pasados nos que o aburrimento fai mágoa nun. Logo e para acabar de rematala, campás a morto. É o espertar nestas vilas da Costa de idem. E coma sempre deica Ponteceso, agora tamén a capital de tanatos. ¡Ata en iso son a capital! ¡Que lles imos a facer! A verdade que sanatorios na bisbarra non hai, pero tanatorios..., "véigannos os demos". Mais velaí a xogada, a falla de hospitais, pois, veña veladoiros.

Pero o que ía contarvos era que pillamos camiño para o velorio coa miña compañeira Depre, non vexo maneira dende fai anos de desfacerme dela. Toléame cada día máis, aínda canto máis a rexeito.

Sentamos fronte ó velador, ela e máis eu, por suposto. Nestas estaba matinando como esquecela lonxe de min, cando a miña dereita sentaba un coñecido veciño do noso contorno. "Boas hó", dixemos os dous a unha. E fomos entrando a conversa. A súa escola fora o vello Catón eo escolante o Tío Maolo. (Sentinme egoísta por queixarme da miña).

Fora canteiro no noso peirao. Picara na pedra dura e cargou ducias de "vaghonetas" arriba do inesquecible túnel para o recheo da Ribeira e os xardíns. Ensinoume como deixaban un petón coas cuñeiras e auga. ¡E no outro día estaba fendido! Lembroume a D.Severino, aquel enxeñeiro que falecera mesmo onde hoxe está a lonxa nova. Fora unha pedriña de nada, malia do estoupido dun barreno. Logo seguío co "alemán", mais xa non recordaba o seu nome. D.José, díxenlle eu. "Ai si, é verdade", díxome.

Sen darme conta fun esquecéndome da miña maldita compañeira Depre, ou sexa, olvidándome dela. ¡Estaba apabullado coa sinxeleza e sinceridade dese home! Hoxe ten predios de seu e está en boa situación. Sen embargo non sentía vergoña en lembrarme o seu duro comezo: calos nas mans, comida de friameira, roupa rachada, a pé ata Corme..., ¡E sete pesos de xornal ó día!

¡Que sorte ese velorio, senón fora polo defunto! (A verdade que ía morrer o mesmo). Nestas estabamos cando veu a súa dona: "¿Vamos daí?", dixo ela. E foron. Sentín tristura por ir tan axiña e quedei cavilando onde iría a Depre. ¡Xa non estaba, levaraa el, o meu coñecido! Así, sen máis. ¡E pensar que fora o psiqui uns días antes e volvín con ela!

¿En que pensas?", era a miña dona quen agora me espertaba daquela conversa que me soubo a tan pouquiño. "En nada, muller, que estaba deica ó día con este home".