CORME: O QUE POIDO SER E NON FOI.

Un día máis que remexo no baúl dos recordos e sempre se atopa algo. O remexer é o mesmo ca o de rascar: Todo é comezar.

Pos velaí temos unhas vistas de non hai moitos anos, que calqueira cuarentón as pode lembrar. Non fai falla que vos diga sobre delas pois, sería unha ofensa para os cormeláns.

Mais o tema que me trae non é outro ca o da cetárea. ¡Cada vez que maxino que por esa "mincha" da dereita cambeou o destino de Corme, é para deixarse morrer! Si meus, como todos sabedes, pola devandita "cetariña" o noso peirao tivo que facerse tal e como o vemos. Ou sexa, na direción que mandaban os donos da "cetárea", os nosos xerifaltes, a nosa Jett Sett, a nosa aristocracia do sombreiro/chapeu e paxarela. Os de misa de doce. Os que se largaron e nunca máis volveron nin malditúnha falla que fai. Os de falar castrapo: "Nuestro niño andó y faló nel mismo día", "tá muy buén tiempo", " lo cay coir desta gente", "el gato comiónos el pescado ", " los criados fueron plantar unos riegos de patatas conel sacho", la niña mayor, vá pal colegio, pala Coruña". ¡Pero eran xente fina, de alta alcudia, digo alcurnia. E quedamos sen ela. Que pena!

¡E houbo que cambear o muelle por esa misericordia! ("Deus mo perdoe se peco", dicían nosas nais). Así e tal como nos recordan os nosos maiores. E agora sen arranxo. A nosa Ría e o noso Porto esnaquizados de por vida. Pero o máis caralludo é que cando veñen de Pascua en Venres Santo -máis ben o día do Percebe, pero haber se os dan- aínda teñen a face de dicir: "Que pena, este pueblo no espabila ni crece, está lo mismo que cuando nos fuimos".

¡Que acerto tiveron os nosos cormeláns emigrar! Agora co paso dos anos voume decatándo de que estaban cheos de comer bicudas, eos pintos, margotas e besugos para os "siñores". E a proba do porco, ou maís ben o pernil traseiro. E o mellor galo do capoeiro. Eos mellores ovos de curral. E o leite da vaquiña. E..., e todo canto houbera para os "siñores" polos favores recibidos, ou sexa, levarlle as leiras de aluguer que xa antes foran embargadas.

Mais dando a volta á historia, hoxe os verdadeiros fillos de noso son aqueles que un día cheos de bágoas fixeron a maleta e voltaron cheos de sorriso. Hoxe son eles os ricos, os que nada deben a ninguén, os que teñeñ o mellor lar e nivel de vida. Quizais porque souberon suar o pan noso de cada día, o cal é moi diferente a rezalo. Os outros, a "nosa" extinguida "nobleza", ollan de esguello namentres lembran: "aquellos si que eran tiempos, no esto de ahora". Hai pobos e algunhas vilas que aínda tiveron sorte cos seus caziques. Nós, Corme, nin iso. Será o noso fado.

E remato cunha anécdota da miña nenez: Axudaba eu á Misa cando a nosa Igrexa estaba aínda sen dar a volta. O cura era aquel meu inesquecible D. Manuel Romero. Estabamos ós domingos na sacristía esperando a sinal. Da campana non, da tós do señor. Cando se ouvía na tribuna dicía D. Manuel: "Veña, saímos que xa está aí o señor..."