-----------------------ºººººººººººººººººººººººº---------------------------
Aquel mencer soleado, para Andrés estaba máis ca negro. Era domingo, día que os rapazolos acostumaban a xuntarse na Estada. Alí, e á sombra das estadas cheas de congros secándo ó ar, era o lugar de comezar os seus primeiros namoramentos sen ser vistos por ninguén, pero coa escusa de que non estaban ás furtadelas.
Logo de xantar, Hadrián veu subindo á Fonte do Carral coma quen non quere a cousa. ¡E alí baixou de seguido Lara! Pero sen dar tempo a saúdarse velaí baixa seu pai cun caldeiro a auga: “¿Logo, cara onde ides?”, dixo facendo o tonto. Quixo beber no cano remoleándo no tempo, pero tan nervoso estaba que case traga o picho. Tiveron que petárlle nas costas pois, bebera pola gorxa pequena e atragántarase.
“Papá, vamos palí mesmo á vista da casa, na Estada ho”. Pero a seu pai malditúnha auga lle facía falla e voltou á casa. Non acougaba. “¿Que podo facer?, preguntábase mentras enxugaba as fazulas coa manga de franela. “Isto teño que cortalo antes que enxendre, logo será mui tarde”. “¿Dixen enxendrar? ¡Ai Deus, así me pasou a min e..., e enxendrou!
Rosa ía na Arriloa en casa dos seus pais. Andrés tanto urdía e urdía que máis ben ardía. ¡E botaba fume! ¡Mais, de súpeto pareceu atopar a saída! Baixou preto á vella Torriña. Comezaban as partidas coa chegada da nova baralla que trouxeran uns mariñeiros de cabotaxe.
E alí estaban os seus compañeiros coa brisca de seis. Tomou un Sol e Sombra dun ghirapaldo, facíalle falla. Ollou ós seus, entretidos cantando as corenta. “¡Ai, que ledos están e eu tan pobriño! Xa me conformaba coas vinte en bastos. Ou cun par de besbellos para unha baziña”, pensou .
Mentres barallaban díxolle: “Mirade, vou ir eu co rapás levantar as nasas de Vendaval, total son doce e chegamos ben, vós seguide e, mañá á hora de sempre”. “Bravo Andrés, este sí que é un patrón e un gato é un bicho”, dixeron ledos ollándo ás novas cartas. Namentres, un deles aproveitou para choscar un ollo. ¡Tiña o tres de trunfo!
Andrés saíu, pero porta a fóra non soubo que facer. Comezou a dar voltas baixo o soportal da Torriña. Coma todos os mariñeiros de cote e ollándo o tempo. “Mañá temos vendaval”, dixo un. “¿Que sabes ti ho, se nunca saíches do Biscoiteiro pa fóra unha braza?”, díxolle outro. “Mira quen fala, pero se ti botas a mascada no mesmo Lamegho”, dixo un terceiro. “¡E ti, fanequero, que xa atordas no Petón das Gaivotas!”, rematou o cuarto.
Pero Andrés “estaba na horta”. Sen berzas. Tanto lle tiña Vendaval coma Suroeste, Leste ou Maruxía con Nordés. “¡Ai, Nuestro Señoriño del Cielo, quen me dira na Sarabia. ¡Ou no Canto, aínda que fose sen remos nin poutada, total, alí a poutada tanto ten. Que o vento me levara polo “mar abaixo” deica a América como ao Colón”, seguía barrenando.
“Se llo digo á filla, deseguido vai á nai. E se llo digo á nai..., ¿á nai? Quel Señor me colla confesado, miña Virxe do Carme bendita y Madre del amor hermoso”. “Xa o dicía mi padre: Non as fagas e non as temas”. Pensou en Rosa e levou a man á gorxa intuitivamente.
Volveu a entrar: “Pepe, ponme outro ho, pois, aínda é algo cedo”, díxolle ó taberneiro. Tiña gañas dun cafeíño, pero cos nervos sería saltar ás nubes. “Tamén o dicía miña nai: Tila a pasto. Pero quen pide tila aquí na baiuca?”. Embuchouno dun grolo haber se era a arrancadeira. E desta foi.
Camiño da Solaina baixou polo Carreixo da Estada. Dende unha esquina ollou como estaban aloumiñadas todas as parelliñas novas. Estiradas ó longo das laxes o mesmo ca os congros nas barandas ou os lagartos ó sol. ¡E a súa filla tamén, faltaría máis! “¿Que fago Andrés, isto é dar a nota total. Que dirán os outros?”, seguía na mesma.
Por fin ousou baixar. Brincou unha laxe e pillounos de sotaque. ¡Case, case, case, coas mans na masa, isto é un dicir! Ou sexa, coa mímica só, que eran outros tempos. ¡E menos mal! Lara voltou a cabeza que case o esnaquiza coa mirada. “Que atrevemento o deste meu pai”, pensou con raxeira mentres se erguía e poñía ben as orquillas do pelo .
“¿Hadrián, podes vir axudarme a erguer as nasas do camarón para mañá?, os mariñeiros parece que non teñen aló moitas gañas, xa sabes oh, polo da partida”. Partidos quedaron eles. Ergueron -que remedio- e de esguello chiscaron un ollo de complicidade. “Ai miña nai, como tá o patio”, veu matinando para si mentres o acompañaban ata á Ribeira.
Botaron a chalana abaixo e Lara subío os roletes praia arriba, polo da marea. “Co rolete arrolábate eu a ti, meu pai. Que Deus mo perdoe. ¡Cando estabamos no mellor e ó soliño coma unha Groria!”, rosmou Lara subindo os chanzos deica á casa. Dende o alto ollounos. A el, ou sexa, a Hadrián. A seu pai ta...,tamén, mellor dito tampouco. Menos mal que ía remando de costas e non viu os dedos dela facéndolle a figa.
E chegaron á Costa de Vendaval. Comezaron a erguer as nasas, pero o patrón non paraba de tusir. “¿Logo, pillouno o frio, ho?”, dixo o rapaz. Andrés fondeou coas nasas a bordo e aquilo fixo matinar en Hadrián que había algo máis ca o camarón. ¡E vaia se había!
Ó abeiro das nasas unhas bágoas escorreron nas meixelas de Andrés. Hadrián quedou sen fala, algo lle dicía que..., que aquilo era cousa seria. “¿Que lle pasa, Andrés, atópase enfermo ou ten algún problema que eu poida axudarlle?”. Pero Andrés escudriñouse no chán da gamela.
Sen ollálo, sentiu a súa man na caluga. ¡A súa man! A man da súa sangue. Non era capaz de mirarlle ós ollos. Ata que Hadrián erguiuno e miráronse de fronte. “O que sexa, canto antes señor Andrés. Usté fíxome un home e un home son para facer fronte á vida. ¿Que pasa, non quere que namore a Lara. Pois eu estou toliño por ela. Dende nenos fumos coma irmáns...
“É..., é que sodes irmáns, Hadrián. Eu son teu pai..., teu pai..., teu pai...
E derrumbouse de novo. Hadrián sen cor na cara e lívido preguntou: “Pero usté que di, Andrés, meu pai marchou, meu...”, e quedou mudo sen acabar. De pronto atinou coa resposta. Acubillado na proa dou as costas a Andrés.
“Si Hadrián, eu era noivo de túa nai, supoño que xa o saberías ó longo da vida. Nós eramos pobres e miña nai buscou ó teu avó 25 reais para unha enfermidade. A cámbeo, hipotecounos a casa quedándose coa escritura. Coma sempre facía con todo os pobres. Ó ano e o día xusto do vencimento, desapareceu como de cotío facía. ¡E quedouse coa casa! Unha máis no seu inventario”. Hadrián foi dando a volta cos ollos ben abertos.
“Eu era moi neno para entender diso. Cando tiña catorce anos, teu avó falou co meu pai para que lle fose limpar o xardín da vosa casa. E fun, que remedio. A túa nai xa a coñecía dende a nenez. Polo fachinelo do faiado, ollábaa todos os días no xardin da horta. Era fermosa. ¡Pero era a senlleira filla de D.Agapito, o xefe do pobo! ¡E nós, eramos uns ninguéns ó aluguer del na mesma casa que antes fora nosa!”
“Un día cada semana entraba pola cancela da Fontiña que me habrían as criadas para a limpeza. ¡Ata que túa nai comezou a falar comigo! Eu tremía aíndo estando tolo por ela. Viña sempre ás furtadelas do teu avó cando el estaba no comedor cos invitados. Daquela tiña moitos amigos e mentres estaban bébedos, pois, nós falabamos. Paseniñamente foime dando unhas confianzas que eu non ousaba coller. ¡Coma tódalas mulleres! Sempre son elas quen fan perder o medo ós homes”.
“Un ano despois entrou comigo no pequeno cabanel. Orballaba e mentres eu colgaba os apeiros ela tapoume os ollos cun pano. Xiroume cara ela e sentin o primeiro bico da miña vida. Tremín por aquilo e quixen fuxir co medo. Parecíame un soño. Pero ela colleume de novo e non poiden resistir, tamén a biquei. ¡E declarámonos o amor un ó outro, os dous! Un amor tolo ás escondidas da sociedade. E así de cotío. Cada semana eu esperaba o día de ir ó xardín coa mesma ansia ca ela, túa nai”.
“Xa eramos noivos segredos e unha tarde de verán quedamos na Furna. Eu fun pola Ermida para despistar e ó través do Mal Paso cheguei xunto a ela. Outros días a nado mergullándo para non ser visto. ¡E alí estaba só ela, esperando por min! E..., e toleamos xurándonos amor eterno”. Deica aquel día xa non esperabamos ó día do xardín. Cada noite escura, eu brincaba a cancela. Pola fiestra aberta, ela esperabame co candil apagado. O can coñecíame polo ulido e non daba un só ladrido. ¡E así ata que cantaba o galo!
“Pasaron dous anos e, o segredo érao a voces. Teu avó fervía de raxeira e chimpoume de xardiñeiro. Pero era o mesmo, dunha maneira ou doutra, nós xuntabamonos. ¡Ata a derradeira noite! Con outra chave, entrou no cuarto sen petar pillándonos na cama, eu brinquei pola ventá e non souben máis. Teu avó mallouna e pechouna, pero sen eu sabelo.
Dous días despois souben da súa voda repentina. Era para quitarme do medio. Quería con iso manterse na élite caziquil. ¡E non tivemos espedida!”, rematou Andrés.
“Durante aquel mes para a voda, non poiden voltar a vela . Non a deixaban saír ó xardín. ¡Ata que chegou o día de máis dor da miña vida: o do casamento! Alí, no mesmo xardín fixeron o casoiro. Agora non lle importaba ó avó que eu ollara. Xa estaba casada. Aquel día, estoupoume a cabeza coa dor e, máis cando puxeron ós noivos de costas á nosa parede. Para que non puideramos vernos”.
“E chegou o Fusco eo Lusco, á hora queu máis tremía. Á noite, Hadrián, á noite de vodas. Ela, o meu amor nos brazos doutro e eu ollándo a luz polas rendixas das súas contras. Meus pais non aturaban en min coa tolemia. Os ollos quedáronme enxoitos sen bágoas. Pecheime no faiado case dous anos. Para os meus era un tolo enloquecido. Xa me daban por perdido. A comida, ó mesmo ca un preso, no zapón da miña cela. Tampouco quería ver ós meus”.
“Naciches ti e eu ollaba -sen saber que eras meu fillo- como fuches medrando e logo os teus irmáns. Aquel burato era a miña vida espiándo a túa nai. Os amigos viñan verme a miúdo para sacarme daquel encerro. Pero eu non ousaba saír á rúa. Nunca máis, quería seguir alí ata a morte. Un día falaron con meus pais de cambear de casa. Era a única solución”.
“E así foi. Leváronme case en pandas ó non terme en pé logo de tanto tempo encraquenado. Na Arriloa comecei a ver o Sol e termar de por min. A pillar cor na face na horta traseira. Paseniñamente foron sacándome da casa coas disculpas que se lle fan a un neno. Tempo despois, entrou Rosa no meu corazón, outra amiga dende a nenez. Ela foi a miña salvación. A ela débolle a vida. ¡E o resto xa o sabes Hadrián..., meu fillo!”.
“¿Quén che dixo que era teu fillo, Andrés?”. “Túa nai dende que andabas na miña lancha. Unha noite esperoume no Rancho. Dende a nosa última noite, eu nunca máis a vira. Quería morrer sen vela. ¡Ata que ela mo contou todo! Si Hadrián, agora estou seguro que non hai dúbidas, es fillo meu. ¡Malia que nin túa nai nin eu tivemos culpa algunha!”, falaba Andrés e seguía.
“Pero agora teño o meu fogar formado, Hadrián, as cousas son como son, non como eran nin foron. A vida non ten volta atrás, fillo”. “Grazas, Andrés por traerme á vida, a verdade que para nós xa sempre fuches un pai”. “Pois xa ves, e eu sen sabelo”, dixo Andrés.
“¿E agora, que fago con Lupe, vai tolear se a deixo. Nós tamén estamos toliños, Andrés, o mesmo ca miña nai máis ti. ¡Pero ela é miña irmá, non pode ser! E tampouco pode dicirse, Rosa non se merece esta dor”.
---------------------------------------------------------------------------------------
No hay comentarios:
Publicar un comentario