-------------------------ººººººººººººººººººººººººººººº------------------------“Queridos hermanos, en cuánto a lo ayer sucedido en esta la nuestra parroquia, lo primero que decirvos es que la vuestra vecina está fuera de peligro a Dios gracias”. “En segundo lugar, ruégovos que como buenos cristianos non hacer desta desgracia mala conversación. Eso és pecado, amén que, hoy por los unos y mañana por los otros recemos para evitar otro tanto en las nuestras familias”.
“Por otri parte y en cuánto al tal Igüeldo, hoy voy transmitir al nuestro arzobispado la petición de excomulgarlo dela nuestra parroquia. Un cristiano non puede pegar a la suya mujer a la que en el altar prometió y juró ante Dios: querer, amar y respetar hasta el fin de los nuestros días, tanto en la pobreza como en la riqueza.”
“Nel mismo tiempo, escribo a la parroquia -que la tal persona dióme a saber que pertenecía cuándo la suya boda- para poner al tanto de lo aquí acaecido”. “Y mientras tanto desto no tengamos la respuesta, ruégovos el apoyo a la esta familia tanto espiritual como material, como así repito, no sea motivo de murmuración. La recaudación de la Oblata del este año, será para esta y otras familias necesitadas”.
A xente saiu da misa dando por ben feito o de rexeitalo para sempre da parroquia. Sen outro mal comentario. Era o respecto total á personalidade a D. Francisco, un cura que só tiña de riqueza o seu cabalo e unhas vellas sotás. ¡E velaí a Oblata deste ano para os necesitados!
Aquel domingo pola tarde na baiuca da Torriña -a máis mariñeira do Porto- os patróns e armadores falaron de levar entre uns e outros ós fillos de Lupe. Había que sacar a esa familia adiante de unha vez por todas. Así, Hadrián e Castor seguían con Andrés e Quique máis Eldo irían de “rapaces” -como se adoitaba dicir dos principiantes- un en cada lancha distinta por mor de non ser moita sobrecarga os dous ó non ter oficio aprendido e con pouca idade.
Asimesmo, os presentes comprometérose a facer un pouco de educadores e pais, dada a triste situación. Pero mentres isto se falaba, na casa de Lupe as súas amigas da infancia non vían maneira como pedirlle perdón. Tivo ser ela quen dentro da súa doenza as tivo que arrufar. Mais iso si, deixoulle moi claro que endexamais daría as costas nin pecharía a súa casa ás familias máis humildes que nos derradeiros anos a apoiaron, e con máis motivo logo de ser asoballados polo cazique de seu pai.
“Que las puertas de la nuestra casa estén abiertas de par en par para que todos los nuestros vecinos, sin distinción, puedan venir a verme y entrar en la esta su casa”, ordenou Lupe. “Y nunca pagaré al pueblo que vióme nacer todo lo que ha echo por la nuestra familia”, rematou.
Así e dende aquel día, a súa porta era un entrar e saír de visitas. Asemade repetíase a historia, pero ó revés. Os mesmos que anos atrás entraban aquelas portas cos mellores peixes e manxares para rendir pleitesía ó amo e señor do pobo, entraban agora coa esporta chea, pero de corazón sen pensar no triste pasado.
Un mes adiante Lupe xa ía termando de si. Agora xa saía á horta tomar o sol. A charlas eran alí agora un pasatempo sen clases sociais. Ás mesmas amigas: Aida, Aurora e Yoli que estaban en boa posición económica, de algún xeito aquilo tamén lle serviu de reflexión.
Quince días máis adiante o cura D.Francisco falou: “Queridos hermanos, tal y como hace las unas semanas vos lo hablé, nuestro arzobispado de Santiago considera, en vista de los echos acaecidos, se excomulgue de por vida al tal: Igüeldo de Mahía y de las Huertas”.
“También esta semana recibíme carta de la parroquia madrileña a la que escribí, en la que no aparece registrado ningún feligrés con ese nombre en los libros parroquiales ni nel registro arzobispal madrileño. Nos encontramos ante esto en un problema que quizás irá para largo si es que llega a bién arreglarse. Según la ley actual, si pasados dos años no se encuentran datos reales luego de los requisitos hechos, el matrimonio será considerado nulo a todos los efectos por falsedad de documentos y los hijos habidos en esa unión, pasarán a llevar los dos apellidos de la suya madre”.
Aquilo como é de pensar, caiu coma un derrume na casa de Lupe. Seu pai encamou de vergoña en tal saber. El, que se consideraba tan intelixente, casara á forza á súa senlleira filla cun cantamañáns. Pero xa era tarde para arrepentirse. ¡E fora a voda do ano, por non dicir do século! O autoritarismo de cando era D.Agapito, convertérase agora na ferida que pronto o levaría á cova.
Os nenos, aínda entendendo que seu pai fora o faime rir do pobo, comezaron a coller un trauma por non saber de certo quen era o seu proxenitor, aínda cando nunca máis o verían de por vida. Foi nesta nova, chea de tristura, cando as amigas de súa nai tiveron que bregar a fondo e valéndose dos seus propios fillos como axuda psicolóxica, a que naquel tempo só se adicaban meigas e quita aires.
----------------------------ºººººººººººººººººººººººººººº-------------------------------
E pasaron os dous anos que a ley impoñía. Era o 1.720 cando se comezou a sentar na capelanía de Corme os nomes dos bautizados na parroquia. Así foi como os fillos daquel mal habido matrimonio pasaban agora a levar os apelidos de súa nai. ¡O mesmo ca os de solteira, que naquel tempo eran todo prexuízos! Para eles, case mozos, foi pasar un novo trauma. Agora xa se apelidaban: De Pandulce y del Rosario. O mesmo ca súa nai.
Dous anos despois, súa avoa Amelia finou sen chegar a enterarse disto. A súa endeble saúde e xordeira, foi para ela quizais a mellor morte. Un ano despois, D.Agapito non foi capaz de asumir os feitos por el marcados. Levaba anos esquecido das súas antergas amizades, as cales nin nos intres de máis dor se lembráron del. Finou ós 70 anos cheo da soidade e amargura máis abafante.
Hadrián e Castor estaban xa na pubertade. A súa casa era agora un lar de pan e cheúra. Todos os irmáns saíran serios e formales. Parece que o destino quixo con isto agasallar a Lupe logo do seu triste fado.
Pero velaí as trasnadas da vida. Cando Andrés monos o pensaba, Rosa comezou a decatarse que Lupe e Hadrián parecían sorrir e peliscar doutra maneira. Para Hadrián, o lar dela era tan ou máis familiar ca o seu. Dende que embarcara co seu pai, xogaba de cotío con ela. ¡Coma dous irmáns!
As nais sempre se decatan antes ca os pais. ¡Para algo pariron e diron de mamar! Así, unha noite Andrés levou outro apuro: “¿Non che parece Andrés que, a nosa filla máis Hadrián empezan a xogar doutra maneira?”. “Non sei que queres dicir, Rosa, aclárate”, dixo el, pero xa ó loro. “Pois que hai un tempo que..., veño escudriñándo -sen querer, eh- que a nosa filla..., xa está abrindo o ollo”, dixo Rosa con sorna. “¡Pero Rosa, se aínda ten quince anos, ti tás tola!” “ Xa, pero é a idade da “nena bonita”, sabías? Dende nenos xogaban dunha maneira, pero agora..., agora xa chiscan o ollo, queu ben vexo. Aínda que..., desexaría a outro para ela, meu home”, dixo Rosa. "¿Por qué dis iso, Rosa?". "Algún día cho direi, agora non ouso facelo. Non sei, teño coma un presaxio ..."
“Anda muller, apaga o candil e durmamos que as mulleres sodes moi adiantadas”, quixo rematar el dando as costas a Rosa. ¡Pero coa pel de galiña! “Ai, que fríos tés os pés, chégaos ós meus, anda”, dixo ela. “Deixa muller, vou á cociña facer manzanilla, parece que teño o estómago revolto. Os cachelos coas sardiñas salpresas non me sentáron aló moi ben, ti durme queu quero espelir a cía”, dixo el brincándo ás atoutiñadas.
Andrés xa non sabía se facer macela ou tila. “Tila a pasto, madre”, dicía o vello refrán. E fixo as dúas tisanas no mesmo pucheiro. ¡A pasto! E a trepia co pucheiro foron dar ó chán con tanto nervo. ¡Non era para menos! Sentou no tallo da lareira e quentouse ó lume dunhas cepas de piñeiro. Malia que agora si tiña o estómago revolto e con gañas de trousar.
Porta a fóra, subiu ata o outeiro do Carral e sentou no seu petón de sempre mentres ollaba o areal de Laxe coa noite de luar. O ar fresco fíxoo estarrecer, malia que..., axiña botou a mascada nun pío rupestre. Ollándo ó Monte da Facha, pareceulle brilar unha estrela naquela dirección. E lembrouse e ofreceuse a unha misa na Capela de Sta. Angustia de Anllóns ó pé da Ponte da Garga. ¡Era a patroa dos angustiados! “¿E se non me dá acougo, que fago, Deus?”, implorou de xeonllos. ¡ Se son irmáns, Señor!.
No hay comentarios:
Publicar un comentario