---------------------------------ººººººººººººººººººººººººººººº-----------
Aquela noite Hadrián estivo en vela. Foran moitas na súa nova vida polas trifulcas do que el cría era seu pai. Pero esta vez víase nunha situación que endexamais imaxinou. ¡De repente comezou a sentir a Lara de outra maneira! O amor a ela dou un xiro no seu corazón: agora xa a quería como a unha irmá. Mais non era o mesmo cás outras irmás da casa. ¿Ai, Deus, que vou facer para non ferila?
Á mañá seguinte, a almofada mollada foi suficente para que súa nai se decatara do porqué daquelas bágoas. Non preguntou. Lupe xa intuía o motivo, sabía que un día ou outro, Andrés tería que dicirllo antes que a relación con Lara fose a maiores. Ela tamén había tempo que matinaba o mesmo dada a amizade de Hadrián na casa deles.
“Mamá, hai tres veleiros na Ría e un deles ten praza para min. Voume, mamá, teño que irme ata que o tempo pase. Algún día volverei, pero por favor non preguntes o porqué mamá, xa o sabes. E non te avergoñes de darme un pai tan bon, alédome do voso amor. Eu tamén sentía o mesmo por Lara, pero...
Unha hora máis tarde, Hadrián saía co saco camiño da Rampla de Baixo da Capela. Por sorte, tiña a cartilla de navegación na casa había unhos días. O bote estábao esperando. Mellor así, canto antes. Lara arestora ía na aprendizaxe de costureira ó Penal. ¡Tan inocente, a pobriña! Izaron anglas e nuns minutos o veleiro perdiu de vista a Ribeira. E o Carral de contado co Nordés de popa. Andrés quedaba na lancha fondeada na galga. Nin se enterou siquera.
Sería Castor o encarregádo de dicirllo ó serán, pois aquel día non foran ó mar por falla de camarón. El tamén estaba inocente. Hadrián enganouno dicindo que quería facerse home de mar ata chegar a patrón costeiro. E que non quería facer sofrir a Lara, que era mellor así. A verdade só a sabían súa nai máis Andrés por separado, e con iso chegaba.
Era un veleiro da época, setenta toneladas. Ía cargado de táboas de A Telleira para Corcubíon. A verdade que aquilo impoñía coa carga na cuberta. Parecía escorar dun intre noutro. Hadrián viu a diferencia de navegar na lancha que se fixera mariñeiro curtido, pois isto era outro mundo no mar.
Centos de veces perdera de vista o Faro Roncudo, malia que esta vez sabía que..., á noite non voltaría. Nin mañá. Nin pasado nin en moito tempo. ¡Quizais nunca! ¡Maldito fado, e todo por culpa do avó! Primeiro mamá e agora eu. Aínda que ben pensado son un egoísta, pois de ser así tampouco nacería Lara.
Castor sen máis esperar, xantou e subeu ó Carral. Estaban os tres na cociña acabando de comer: “Señor Andrés, Hadrián..., foise embarcado no veleiro Santa Rosa. Tomou a decisión de sotaque. ¡Seica quere facerse patrón de litoral! E prefiriu facelo así, sen avisar para non facer mágoa en todos nós. De parte del, o seu meirande agradecemento por habernos ensinado o oficio e sacarnos da..., da..., bueno xa sabe. Eu e se non o toma a mal..., sigo, sigo con vostede”.
Lara sen máis ouvir estoupou a chorar subindo as escaleiras para o seu cuarto. Tras dela súa nai intentando acougala. Pechouse por dentro para que a deixásen sola. Os seus chantos e bagullos fixeron baixar a cabeza aos dous na cociña. “Señor Andrés, síntoo, voume pois, coido que deben quedar solos. Á tarde irei chicar a lancha e estarei por alí. Quede tranquilo, pois eu disto, nin pío”, dixo Castor erguendo a tarabela de ferro do poxigo.
Andrés acubillouse no tallo da lareira coa cabeza nos xeonllos. Nunca pensou tal xesto por parte de Hadrián. Sexa como for, sen dúbidas era a mellor solución, máis esta reflexión levouno a súa dor por eles. Sabía como o estaban pasando naquel intre, Lara na casa e Hadrián no mar. E non sabía de quen compadecerse no sofrimento. De algún xeito Lara era a máis inocente.
Naquel tempo, os mariñeiros de cabotaxe íanse sen saber cando voltarían. O correo era máis lento ca volta de viaxe. Algúns á volta atopabánse con fillos de meses que quedaran no ventre da nai. Outros, desgrazadamente perderan ós seus seres queridos e, santo do mesmo. Así foi como pasou un mes e outro e sen novas de Hadrián. Andrés vía agora como a súa Lara o estaba pasando coma el na súa mocidade.
Un serán entrou de novo o Santa Rosa. ¡Pero Hadrián non viña nel! Segundo o patrón, cambeara para outro barco deica ás Rías Baixas. Sen máis novas. Que estaba ben e, para súa nai o soldo daquel tempo. ¡Para Lara, nin un recordo! Lara non o entendía. ¡Aquel derradeiro domingo foran tan felices! Nembargantes lembrouse da rareza do seu pai aquela tarde. ¡Mais non atopaba resposta á súa inquedanza!
Dende a marcha de Hadrián, o seu carácter cambeara. Só con 16 anos, agora parecía unha muller magoada de tristura.
Lara era bela e arxilosa. Ós domingos e dende había tempo, cortáballe o cabelo ás amigas e amigos. Era unha das súas paixóns. ¡E llo facíalle gratis! Tamén ós seus pais e avós. Entre os seus amigos tamén estaban os/as irmáns de Hadrián, menos Reme que era pequecha.
Un domingo ó serán, e para arrufala, xuntáronse todos eles na perruquería de cotío: Ó socairo do Petón do Carral ollándo á Ría con Laxe ó fondo. Alí e sobre dun pelouro como asento, todos ían poñendo a cabeza nas mans dela. Namentres os outros facían coña pavera haber quen quedaba mellor.
Pero foi ese día cando ela se fixou que Castor, Quique máis Eldo só tiñan un remuíño na cachola. ¡E Hadrián tiña dous! Tamén tiñan os pés máis zambros ca os de Hadrián. Logo xa comezou a fixarse na súa fisonomía. Non tiñan rasgos cormeláns nin da terra. ¡Pero Hadrián si! Isto espertou nela certa inquetude. Mais a cousa quedou aí, sen atopar resposta.
Unha mañá seu pai pediulle cortar o pelo. Sentou nunha banqueta da cociña e Lara comezou co tris trás da tixeira. ¡De pronto, Lara decatouse de algo que ollara centos de veces, pero esta vez foi unha premonición: Seu pai tiña dous remuíños. Asemade estaba en camiseta e fixouse que tiña un lunar no hombro dereito. ¡O mesmo ca Hadrián, aquel que ela e as amigas tantas veces lle palparan! Quedou absorta e seu pai polo espello do lavado viuna.
“¿Que tés filla, tás mal?” “Si papá, non tou ben, vou deitarme un pouco”. Ó erguerse, ela tamén descubriu algo que dende nena nunca lle dira importancia: Os pés del xiraban para fóra. Ó “pato- pato”, como se dicía.
Aquela noite comezou a ganduxar cousas: Falaran as mulleres na costura que Hadrián nacera setemesino. Ela sabía, pois non era segredo, a historia de seu pai con Lupe. ¡De pronto xuntouno todo: Hadrián era setemesino, e a súa nai casárona ó mes de chegar Igüeldo ó Porto! Os pés; os remuíños; o lunar e a súa fisonomía.
Dun chouto erguiuse, abriu as contras de xanela e cruzou os brazos no peitoril. A Lúa chea levouna ó acaecido aquel domingo pola tarde. ¡Pobre Hadrián! “E eu pensando que fuxira para deixarme, xa me estrañaba!”. De pronto, comezou a rezar por el, polo seu único irmá. Cando menos tiña iso, un irmá. ¡Pero non podía preguntar, chegaba con isto! Tampouco súa nai podía coñecer esta historia, sería desfacerlle a vida dos seus pais.
“Lupe, escribe a Hadrián que volva canto antes, non pode seguir fuxido do seu pobo, da súa familia e de min, nin un día máis. Sen dicirmo ninguén, decateime do porqué da súa marcha. Antes queríao, Lupe, e agora quizais o mesmo. ¡Ou máis aínda!, pero de outra maneira, xa sabes. Agora sinto que o corazón ten moitas formas de querer, coa mesma forza aínda sendo diferentes amores.”, era Lara en casa de Lupe.
“Que volte axiña, Lupe, que non sufra máis, vamos seguir queréndonos coma o que somos..., tanto el coma eu estabamos inocentes, sabes? Tampouco se vai enterar ninguén, pois, para o pobo non eramos noivos de feito nin moito menos. O noso aínda comezaba, pero iso si, con moita forza. Pero grazas por cortalo a tempo, antes que enraizara”.
“Lara, de verdad que a Hadrián vás quererlo como lo que sois? Sabes, Lara, como una madre quiero a todos los mis hijos por igual. ¡Pero solo Hadrián fué fruto del verdadero amor! De un amor que truncó el mi padre, porque en el sú corazón nunca existió ese sentimiento. El, casóse con mi madre sólo por los bienes y tenencias della. Mamá fué su primera victima y luego yó”, falaba Lupe e seguía.
“La culpa fué mía no negarme nel mismo altar y delante de toda la “nobleza”de la que él quería rodearse. Fuí una cobarde. El día que te cases, Lara, que rebose el tú corazón de amor. ¡Eso fué lo que yó sentí por el tú padre! "
Lara saiu logo de abrazarse a Lupe. Aproveitara para ir levarlle unha roupa que ela encarregara á súa costureira onde ela aprendía. Agora só desexaba que Hadrián voltase canto antes, non quería que estivese nunha diáspora por el imposta para evitar a mágoa do que puidese suceder de non sabelo a tempo.
------------------------------ºººººººººººººººººººººººº----------------------------------
No hay comentarios:
Publicar un comentario