CLASES SOCIAIS Capítulo XI AMOR PLATÓNICO

ººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººººº

Penúltimo capítulo de: CLASES SOCIAIS

---------------------------------ººººººººººººººººººººººººº-----------------------------------

Fotos virtuais:Grupo, costureiras de Lara. Foto de Lupe. Bote no astaleiro e Muíño do Mouzo.

----------------------------ºººººººººººººººººººººººººººººººººº---------------------------
“Ben señor Eliseo, hoxe quería levar a lancha para ver de aproveitar algo do verán. Dígame cánto lle debo e vou polos cartos”, dixo Hadrián xantando. “Leva daí a lancha e xa pagarás cando poidas ho, que nos asteleiros do Valadiño ningún cormelán debe nada”.
“Moitas grazas señor Eliseo, pero un non salgo a Barra sen antes pagar o que debo. Se me pode deixar o bote para ir á casa, á volta xa traio ós meus irmáns máis os diñeiros e saímos coa marea”.
“Tamén quero darlle as grazas pola acollida que para min tiveron no seu lar. E..., tamén..., pois a cousa foi que..., que Lucía máis eu, pois, pois parece que sentimos algo un polo outro. Ou sexa, que queremos ser...,iso, noivos”, rematou Hadrián o mesmo cas laranxas.
“Alabado sexa el Señor, xa sabía eu que as faiscas xunto a palla, sempre son un perigo”, apostillou Consuelo. “¿Logo que queres, muller, que a filla quede pa vestir Santos ou que?”, rompío o xeo o pai de Lucía.
“Mamá, logo que pasa, ti non comezáche con papá un día. Ou unha noite que tanto ten?”, dixo Lucía. “Ala, mamaíña, déixame ir con Hadrián a Corme, nunca fun aló e á media tarde xa estou de volta”.
“Haber logo, ho, leva o bote meirande que á volta ides ser media ducia. E cúidame a filla”, dixo Eliseo mentres Lucía pieitábase chea de ledicia.
“Mira, Lucía, esta é a capela da Virxe da Estrela, na súa illa”, díxolle el mentres bordeaban ó socairo da cala de Riocobo. “¿Maréaste, Lucía?”. “A min o que me marea es ti, Hadrián, seguía contigo neste bote ata sabe Deus onde por ese mar infindo”.
------------------------------ººººººººººººººººººººººººººººº------------------------

“Mamá, esta é Lucía, a miña noiva, a túa futura nora”, dixo Hadrián presentándoas na súa casa. “Lucía, mamá chámase Lupe e, estes son os meus irmáns...”. Lucía saiu dar unha volta con Meli e Reme polo pobo, namentres eles preparaban os pertrechos para voltar antes da noite.
Dúas horas adiante saían de novo cara A Telleira, no bote veleiro. Ían os tres irmáns de Hadrián: Castor, Eldo e Quique. Todos eran xa mariñeiros curtidos. Lucía non cabía en si de goce. Agora xa coñecía Corme, a casa de Hadrián máis súa nai e os irmáns.
“Velaí ten os diñeiros, Eliseo. Se non lle importa para o outono volvo coa lancha e rematámola ben, agora haber se aproveito o resto do verán”. “Volve cando queiras, fillo, o malo vai ser coa miña dona, pois agora non sei se che dará pousada “polo que dirán”. Xa me entendes...”, díxolle chiscándo un ollo”. “Non se preocupe ho, durmo na lancha. Aínda que ben pensado, os do “que dirán”, tráenme sen cuidado. ¡O que me ten de cuidado é a súa filla, non pasarei unha semana sen estar con ela. Deica domingo, Lucía!”.
As ducias de bicos xa os diran no bote bordeándo a Area da Vacas, Rebordelo e San Pedro.“Ben ho, tampouco quero quedar eu de mala, así que para a festa deste mes, virás os dous días, pois no Porto tamén é festivo e non ides ó mar. “O malo vai ser o que pense o Cura se che damos pousada na casa”, dixo Consuelo”. “Señora Consuelo, o cura dirá: Casamento á vista. É o único que lle importa”, dixo Hadrián.
--------------------------ºººººººººººººººººººººººººººº-----------------------------
Hadrián saiu con dous irmáns e dous alleos de tripulación. Menos Castor que seguía con Andrés. Caía de caixón. “Síntoo irmán, pero xa sabes, levo toda a vida con el e agora nonme fai xeito deixalo”, dixo el. “Que si, ho, que tés toda razón do mundo. E que sigas toda a vida con Lara, é o que máis desexo Castor. Eu tamén sinto o amor con forza e enténdote. Haber quen casa primeiro?”, dixo Hadrián para arroufalo.
-----------------------------------ººººººººººººººººººº------------------------
O tempo foi pasando e Lupe ía vendo como os seus retoños ían collendo parellas. Mellor. ¡Pero ela non era solteira, casada nin viúva! A súa vida fora unha tristura. Nunca soubo o que era ter un home, un compañeiro para saír un día de festa. Nunca tivo con quen desfogar e, a soidade da futura senectude facía que moitas noites as pasara en bágoas.
Mais nesta vida nunca faltou un roto para un descosido. Lupe era o amor platónico dun veciño dende a súa mocidade. El tamén viviu dende sempre nunha das casiñas da Fontiña. E o mesmo ca Andrés, antaño, pasaba os días da vida ollándoa dende o fachinelo do seu faiado. Tiña cartos para outra casa e a súa situación permitíallo. Pero non, quería vela.
Era Modesto, un home formal, cursidoso e respectado que rexeitaba a troula e a bebida. Malia que a súa timidez ou quizais o namoramento por Lupe, fora un dos motivos de pasar os anos e non buscar outra moza. El fora sen querer, un dos testigos do amor dela con Andrés. Cunha das mellores lanchas do pobo, con el andaba de mariñeiro o fillo dela: Quique..
Modesto seguía desexándo a Lupe. Non importaban os seis fillos dela, mais cando a vía ir quedando sola coa maioría de idade deles. El sufrindo no fachinelo e ela no xardín. ¡Sen saber que era desexada! Pero el non sabía como facer e para máis a esta idade que, como en calquer pobo, todo eran prexuízos.
Un domingo deses cheos de aburrimento ós seráns, Lupe no xardín sentiu caer algo nas súas costas. Xirouse e viu un trapiño trenzando algo. Abriu e: Unha carta! Sen máis erguiu a cabeza no intre que a ventá de Modesto se pechaba.
“Lupe, soy Modesto. No sé cómo explicártelo o si voy a ofenderte con esto. Llevo toda mi vida..., bueno, eso, ya supones. ¿Porqué no podemos pasar el resto de las nuestras vidas juntos, Lupe?. Pero no quisiera ofenderte. Si és así y no quieres saber nada, pues, rompe esta carta ahí mismo y ya lo entiendo. ¡Que lejos estamos, estando tan cerca y sin poder hablarnos! Lupe, ó contigo o con nadie, lo tengo muy claro, es toda mi vida planteándomelo.
Si no rompes la carta puedes hacer lo siguiente: Yo echo un sedal por el ventanuco, tú atas la respuesta y luego la subo por la noche. Mejor correo imposible. Tuya és la decisión, Lupe”.
De súpeto, ela voltou a ollar o fachinelo. Mais agora na súa face parecía brilar unha estrela. Apretou a carta con forza e entrou na casa. Volveu a releela unhas cantas veces. Si, era verdade. ¿Pero que hacer, con quién consultarlo y como hablar con el?, preguntábase.
“Modesto: La verdad que nunca hubiera soñado lo que me dices. Me dejas perpleja con tú sincera propuesta, pero de momento sólo dígote que me dés un tiempo para reflexionar. Tengo seis hijos y tú ninguno, hay por lo tanto un desequilibrio familiar entre los dós muy grande antes de tomar una decisión de esta índole. Recibe mi saludo y gracias por ese tú afecto hacia mi”.
Modesto erguiu o sedal e foi para el o mellor peixe da súa vida mariñeira engarfiado no amocelo. Aquela noite non durmiu ningún dos dous.
“Hijos míos, os é reunido a todos para hablaros de algo que vais quedar boquiabiertos. El asunto és el siguiente, leed esta carta y hablad entre vosotros, mientras tanto subo a la mi habitación”, dixo Lupe á hora de xantar e saíu cos ollos mollados.
Segundo ían pasando a carta ían quedando abraiados. Pero serios e mirándose con pasmo. De repente decatáronse da soidade de súa nai. Do seu triste fado. Todos eles con parella e ela nin siquera tiña con quen desfogar. Coa man na crella, ningún deles ousaba falar.
“Irmáns, a votar, asi acabamos primeiro e logo que ningún diga pío”, falou Hadrián, o primoxénito. ¡E todos dixeron si! Quique non poido calálo: “A verdade que para min xa foi sempre..., un pai”.
“Mamá, baixa. Mira, todos estamos dacordo, pois parécenos o mellor compañeiro para ti. Agora a decisión é túa mamá”, falou Quique e engadiu en broma: “E se queres, eu poido facerche de recadeiro ata que vos vexades de fronte”.
“Gracias hijos, pero tenemos nuestro especial correo”, rematou Lupe co sorriso de todos. ¡E co seu, pois a verdade que lle caía a baba de ledicia!.
--------------------------ºººººººººººººººººººººººººººººº-------------------
Máis volvendo ó de Hadrián. O que non discurre un namorado non o fai ninguén. Agora, e para ter a disculpa de poder durmir en casa de Lucía, urdío ir ós sábados nas lanchas do Río cando voltaban de cargar os veleiros de madeira. ¡E ata o luns non volvían!
Malia que aquel sábado chegou e Lucía non estaba. Seica ía no muíño da Cancela. Pasou un tempo e ela non chegaba. Falabase que o muiñeiro era mui tirado ás mulleres. ¡De repente, unha sensación de celos ateigouno!
Sen esperar máis, pillou a choutos polo Regato do Roncadoiro. O corazón saíalle do peito. ¿Pero sería ela capaz de enganalo? Era case noite cando nunha congostra encrucillada a encontrou bagullándo, tirada na lameira e toda enfariñada. “¿Que pasou Lucía?”, preguntou ó tempo que a erguía. “Pois, que virei un pé nun xeixo, caín e o saco desamarrouse. E xa ves, perdín toda a fariña e non sei a maneira de voltar á casa, Hadrián”.
“¿De que muíño viñas?”, preguntou ínquedo. “Do Mouzo, o do señor Pedro que é tío avó de papá”, dixo ela tan inocente, mentres el enchía o peito de ar. Hadrián sentiu vergoña de si mesmo. Calou ó tempo que a aloumiñaba de camiño á casa.
“Digraciadiña, era a fariña para as tortas. ¿E agora que ceamos?”, comezou súa nai. “Pois..., ceamos peixe frito, Consuelo. Velaí ten dúas ducias de fanecas da Ría”, sorríu Hadrián. “E para mañá estes dous badexos”, seguiu mentres Lucía se ía cambear. Pero non se decatou que Consuelo olloulle os beizos cheos de fariña. ¿De que sería?
Os noivos moceáron no tallo do pasillo moi formaliños. “Ala, á cama e durmir que mañá hai que ir á Misa. Pero cada un ó seu cuarto que hei contralarvos eu. Xa o mundo á falar abondo”. Ordeou Consuelo sen ollar de esguello o sorriso de Eliseo.
Consuelo escoitou os cerroxos por dentro dos cuartos e suspirou tranquila. ¡E foi durmir leda! Uns minutos despois unha trampela erguíase no teito do cuarto de Hadrián. “Veña, sube”, dixo Lucía moi baixiño.
O cuarto dela comunicaba cun vello desván. Logo, debaixo de lotes e un vello baúl estaba a trampela. Ela, Lucía, xa traballara todo o mes para durmir xuntiños. Puxera unha mesa de patas altas no cuarto de Hadrián e logo sobre da mesiña de noite, zas, a mellor escaleira.
Ó través do cuartiño podían contestar sen medo se os chamaban, tanto por un coma por outro lado. Aquela noite de orballo bretemeiro foi unha bendición para pasar á cama dela. Era de xergón de la de ovella. ¡E paseniñamente tamén foron facendo coviña! E durmiron moito, moito, moito. Pensouno súa nai cando chamou a Lucía para ir á Misa. El non debía ir por mor das faladurías. ¡Que ben lle veu para durmir toda a mañá!