Eran as oito da mañá e iamos á Coruña. De pronto olleina coa caluga agochada e pensei o que nunca me pasara polo senso: ¿Terá mal, e, se lle doi a cabeza, os ollos, ou a barriga? Tamén pode ter colesterol, ou ácido úrico, ou ó peor ten reuma.
As galiñas cacarexan; ladran os cáns e as rás croan; roña o porco e o gato miaña ¡ Pro ela sen voz!
Sentínme egoísta por nunca fixarme nisto. Doce anos na casa e eu sen pensar que tamén é de carne e óso. Máis ben cuncha, pro..., tanto ten. E a pobriña sufrindo sen poder pedir unha sinxela aspirina. Toda unha vida e sen dar un pío. Doce anos e sen queixarse de nada.
Non fai moito morrío o seu compañeiro: O canario. Era máis vello ca ela. El que aledaba as mañáns co seu rechouchío, sobre todo nos días de sol, tiña a súa xaula mesmo enriba dela. E foise, pero nós sen saber o que maxinaría Filomena, a súa compañeira de tantos anos. Dalgún xeito quedou viúva. Quizais tivo a súa dor e..., xa non ten quen a esperte.
Agora amosa o outono e dámonos conta da súa soidade e tristura. Deixámola pasear ó longo de todo o piso e hoxe -xustamente hoxe- deitouse no chán preto de ventá, envolvíuse nunha toalla e así leva todo o día sen comer nen beber.
Non sei porqué, pero dende pola mañá non deixo de matinar nela. Hoxe, non sen tempo, dinme conta de que sinto por ela; máis do queu pensaba.
No hay comentarios:
Publicar un comentario