UN CUMPLE, 68 ANOS, PERO ESPECIAL

Hoxe 7 de febreiro cumplo os 68 tacos, valga a redundancia. Pero hoxe é un cumple especial por mor de cando hai 12 anos a estora -12,30 da noite do día 7- se me descubríu o que un mes adiante me levaría a perder un riñón, o esquerdo. Estivéramos tocando no Local Social de Estribela, na entrada de Marin e ó terminar ás dez, coma sempre ceábamos en Placeres.
Era unha sorpresa miña convidar ós compañeiros na peaxe da autopista a Santiago onde parábamos sempre, pero todo se truncou nunha mala noite e nun peor mencer do meu cumple dos 56 anos. Xustamente cando solo ían 30 minutos do meu día 7 sucedeu o que debo obviar, non hai falla. ¡Que cousas fai a vida, habendo tantos día no ano!
Mais, quen me diría que estes 12 anos foron os máis sobranceiros da miña vida: Director da banda E.Pondal ; acadar o 1º premio do Instituto de Estudos Bergantiñáns e a impresión do meu libro: A Música en Corme; profesor da Escola de Municipal de Música; aprovar o Celga-4 con 65 anos; compositor asociado dos Encontros de Música Relixiosa de Pontevedra; autor do Himno para o Ano Mariano da Milagrosa de Carballo; pioneiro en habaneras en galego; gravar varios cedés co nome de pezas miñas que dende hai tempo están colgados en Internet a marxe de soar en toda España; navegar neste virtual mundo informático e aprender mecanografía. E un longo, etc. que non cabería neste folio.
Non, non quero facerme unha autopropaganda destes sinxelos e humildes méritos, nunca máis lonxe diso, o que quero suliñar é que si naquel momento non saíra daquela doenza, iríame sen ver e dar vida a todo isto –tan meritorio para min- e sendo exactamente o mesmo que eu o era. Logo, unha das cousas máis importantes, que nunca a historia musical de Corme sairía do prelo para que dentro de centos de anos os nosos descendentes poidan saber que Corme foi a capital da música da bisbarra.
Efectivamente vivín moitas etapas de 12 anos na vida, xustamente cinco e media, pero nesta foi como vedes na que máis me realicei. De algún xeito, a miúdo mo lembra Xosé Manuel Varela, un dos meus profesores cando me dí con estas verbas: “Suso, quén te víu e quén te ve!”. O outro, o que me metío neste lerio cibernético xa imaxinades quén é: Óscar. Porque eu, amigos, á miña idade presumo de ter profes, os que conforman o eido cultural bergantiñán.
Mais é a miña baixa autoestima a que frea o meu achegamento a eles por moito azo que me dan. De algún xeito non podo esquecer que saín da escola sen o graduado. Ou máis ben, que a miña xeración non tivemos escola.
Pero están chegando as 12 da noite dos 12 anos, xa está ben de tanta rememoración emocional. Tamén cheguei á xubilacíon, agora Inserso a pasto e provar o avión, pois, ben pensado, xa non é capote… (¿). Logo o trén moderno e aquilo que vos falei da autocaravana. Estes días estou facéndome moi boíño coa parienta e creo que xa vai entrando, na caravana aínda non, a ver si xuntamos os cartos, de momento coa idea. E paseando, verbo de pasear.
Son as 12 e dous minutos do 7 de febreiro de 2012, xapiverdi meus, así en galego, xa teño 68 anos, nunca tan vello me vin. ¡Aínda que ben pensado, téñome visto máis bello! Bicos a todos