O PASEO DO CAMPO DE CORME

O paseo do Campo, en Corme, foi unha das cousas que máis me quedaron na lembranza da miña nenez e pubertade. É sen dúbidas un fermoso recordo por antonomasia. Quizais para os novos cibernautas isto lles soe a contos de vellos e por outra banda, para os que vivimos aquela época, poucos son os que entran en este mundo que agora lle chaman virtual. Un pena, pois entre moitos recordaríamos moitas máis cousas para lles pasar, cal manda, aos nosos descendentes.
“O Paseo de Corme”, así con maiúsculas pola raigame que tivo en toda a comarca, era todas as noites da semana dende a Fonte ata a Casa dos Cans. Nin un metro aló, nin unha braza acó. De pasar das marcas, faladurías do mundo.
Pero non, non había maneira de pasar das marcas pola razón que na Fonte había un grupo de nais, as do lado da Ribeira, e, na Casa dos Cans as de Givaje. Mais a fermosura era de tanta ledicia e bo ambiente, que, os sorrisos das mozas tan ben acicaladas, facían do Campo ata as dez da noite, unha auténtica festa de diario. Nos anos 50 tería máis relieve co novo alumeado público do cal en algúnha casa aínda quedan restos dos antigos plafóns.
As mozas en filas de cinco, seis o máis, segundo a pandilla de amigas, pasexaban collidas de ganchete e cruzándose coas que viñan de fronte. E súas nais, non vos digo nada, coa disculpa de vir dar conta da filla, aínda o pasaban mellor ouxabeándo o primeiro ligue da filla da veciña: “Ai, casamento á vista, o fillo de Manola de Manoel acaba de arrimar á filla de Josefa de José”. “Muller, tampouco será prá tanto, aínda están vermellos polo de quedar solos!”, dicía a menos rexubeira. “O que eu vos diga vai á Misa, e senón o tempo o dirá. E abofé que el a paga ben, pois ela miña pobriña de Dios”. “E ademais é mariñeiro da mercante!”, dicía outra moi calculadora e chea de envexa, pois…, o da súa filla era chalaneiro.
“Ai, esa si que é unha parella ben axeitada, case parece que Dios os fixo un para o outro”, seguían coa teima e falando de outras. “Xa, pero as futuras consogras lévanse a matar, ou non recordades que o pai de Loliña andivo coa nai de Joselo e dou que falar no Carreixo da Man Peluda!”.
Como era costume, os mozos comezaban a ir tirándo os texos a aquelas que lles gustaban, e logo eran as amigas quén se prestaban ao xogo. Ao día seguinte, o lugar da beira da pandilla era reservado á cortexada noiva, para que o seu galán lle fora contando as catro mentiras de rigor. Un més adiante e cando xa quedaran solos no baile, pois iso, tamén comezaban a pasexar Campo adiante. Pero iso sí, sen pasarse das marcas da fronteira. Despois, as outras “marcas” xa era cousa deles.
Pero tamén da mesma maneira que se vían os primeiros flechazos, asimesmo se dacataban os miróns das coitas de algunhas parellas xa noivos. E iso era máis duro, o pasar a vergoña diante das paxusmeiras: “Aí, mirada vós, e non romperon de mozos despois de tanto tempo!” “Mira ti que boa parexiña facían!, e fálase que xa había máis cá palabras”. “Ai barallo, pero se xa ían botar as monestacións este domingo!”. Cada unha daba a súa persoal opinión cos cadrís arrimados ao Pilón da Fonte.
O Paseo do Campo, foi o romanticismo puro onde os mozos galáns ateigaban de piropos ás mozas cormeás. Algúns chegaron á fama pola fermosura da súa labia á hora de piropear nas portas do Casino. Elas, ata abeiraban adrede para sentirse piropeadas aínda tornando vermellas.
Malia que coa chegada dos anos setenta, os prexuízos deixaron de selo e as mozas comezaron a ir tomar un cafeíño ao bar onde xa se ligaba sen paseo. E perdeuse para sempre a fermosura, o galano varonil con gomina, a coquetería feminina coa permanente, o ulido á colonia La Maja e ao masaje Floid, o sorriso da mocidade nas noites de estío ou do feitizo do luar na lubre. E, os bicos ás furtadelas eran bicos, eran íntimos con solo Deus de testigo. Agora xa non son bicos. Porque as cousas boas hai que saber gardalas e o primeiro bico rebousando na celme do corazón, nunca esquecerá.
Non, Corme xa non é o mesmo dende que se perdeu o Paseo do Campo.